Uzależnienie od ćwiczeń istnieje

Spora ilość dowodów podkreśla fizyczne, psychologiczne oraz korzyści fizjologiczne wynikające z regularnych ćwiczeń fizycznych [4]. Wysiłek fizyczny jest silnym stymulantem i ma właściwości regulujące nastrój. Rzeczywiście, aktywność fizyczna nie tylko poprawia jakość życia, ale także polepsza funkcjonowanie organizmu, zwiększa oporność na zmęczenie, zwiększa elastyczność mięśni oraz poprawia siłę i wytrzymałość, co prowadzi do lepszej wydajności i zmniejszenia ryzyko występowania problemów z kręgosłupem, kolanami i innymi stawami. Trening pomaga w kontroli wagi, zmniejsza zachorowalność na choroby układu krążenia, zmniejsza występowanie cukrzycy typu 2, obniża ryzyko depresji i przyczynia się do podtrzymania ogólnego stanu zdrowia człowieka [1,2]. Ponadto ćwiczenia fizyczne mogą zmniejszać skutki starzenia się poprzez poprawę funkcjonowania podczas regularnych zadań codziennych [3]. Minimalna ilość ćwiczeń wymagana do uzyskania takich korzyści została ustalona na 2 godziny i 30 minut tygodniowo o umiarkowanej intensywności lub 1 godzinę i 15 minut tygodniowo intensywnej aktywności aerobowej lub połączenie obu [5]. Chociaż z pewnością istnieje wiele pozytywnych skutków, które można uzyskać dzięki zwykłej aktywności fizycznej, czy zbyt duża ilość ćwiczeń może być szkodliwa?

Jak wspomniano wyżej doświadczane dodatkowe korzyści są proporcjonalne do wzrostu ilości ćwiczeń. Jednak jest pewny moment, w którym ćwiczenia zaczynają być szkodliwe. Negatywne skutki mogą obejmować pogorszenie zdrowia fizycznego lub psychicznego. Takie skutki mogą wystąpić, gdy osoby wykazują słabą kontrolę nad swoim planem ćwiczeń i angażują się w nadmierne ilości objętości treningowej, które zakłócają inne istotne aspekty codziennego życia. Powoduje to niekorzystne konsekwencje fizyczne, psychologiczne i/lub społeczne [6]. Stan ten cechuje takie tajemnicze pojęcie, jak „uzależnienie od ćwiczeń” (nie mylić z bigoreksją).

 

Definicja

Gdy mówimy o uzależnianiach, zazwyczaj możemy się spotkać z definicjami powiązanymi z takimi zachowaniami, jak hazard, gry wideo, nadmierne korzystanie z Internetu i seks. Ku zdziewieniu uzależnienie od ćwiczeń zostało opisane w ponad 1000 publikacji naukowych [5], ale pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi [7].

Uzależnienie od ćwiczeń to stan, w którym osoba regularnie ćwicząca traci kontrolę nad swoim wzorcem wysiłkowym, zachowując się przy tym kompulsywnie i uzależniając się. Szkodliwe skutki ćwiczeń mogą doprowadzić do, zarówno fizycznych, jak i psychologicznych konsekwencji. Symptomy ze strony aparatu ruchu objawiają się głównie poprzez długoterminowe zagrożenia, takie jak urazy i kontuzje, a psychologiczne są zwykle wyrażane przez natychmiastowe i długoterminowe zmiany nastroju, takie jak poczucie depresji, gdy nie ma możliwości wykonywać ćwiczeń [21].

Zachowania uzależniające często określane są jako impulsywne [23]. Impulsywność polega na szybkich, nieplanowanych reakcjach na bodźce zewnętrzne lub wewnętrzne. Zachowanie impulsywne jest pozbawione wystarczającej kontemplacji możliwych negatywnych konsekwencji i jest głównie napędzane pożądaną pozytywną nagrodą. Ćwiczenie to przyjemna czynność, która w swojej uzależnionej formie może wystąpić bez pełnego rozważenia negatywnych konsekwencji. Na przykład uzależniony biegacz lubi tę aktywność i pójdzie pobiegać pomimo wiedzy o zbliżającej się ulewie, która zwiększa ryzyko kontuzji. Jednak w przeciwieństwie do zaburzeń kontroli impulsów często pojawia się znaczna myśl, która poprzedza podjęcie uzależnienia. Podobnie jak inni uzależnieni, osoba uzależniona od ćwiczeń często rozważa negatywne konsekwencje, ale ostatecznie je ignoruje [24]. Ponadto zachowania uzależniające, w przeciwieństwie do zaburzeń kontroli impulsów, rozwijają tolerancję i wycofanie.

 

Kto jest najbardziej narażony?

Badacze uzależnienia od ćwiczeń dostarczyli odpowiednich narzędzi do oceny częstości występowania tego zjawiska, która jest niska. Waha się ona w granicach od 0,3% do 0,5% w ogólnej populacji dorosłych oraz od 3,0% do 6,0% wśród sportowców lub regularnie ćwiczących [27]. Niemniej jednak ten wskaźnik chorobowości może sięgać ponad 20% u elitarnych sportowców wytrzymałościowych, biorący udział w wyścigach triathlonowych i/lub zawodach Ironman [28].

 

Sportowcy

Wczesne badania wykazały, że uzależnienia od ćwiczeń często były z poziomem sportowym zawodników. W związku z tym ci, którzy są bardzo zaangażowani w ćwiczenia, wykazują większe ryzyko uzależnienia [16,17,18]. W oparciu o te dane, sportowcy są podobno bardziej podatni na rozwój tego zaburzenia psychicznego w porównaniu z osobami ćwiczącymi rekreacyjnie, co jest również poparte wyższymi wynikami mierzonymi za pomocą kwestionariuszy.

Sportowcy reprezentują wyjątkową populację, w której opanowanie umiejętności motorycznych i specjalnych ma kluczowe znaczenie dla osiągania osobistych celów w sporcie W związku z tym można ich odróżnić od sportowców amatorów i ćwiczących rekreacyjnie, ponieważ dążą do najwyższych osiągnięć (rekordu) w wybranym sporcie. Zasugerowano, że podatność na uzależnienie od ćwiczeń u sportowców może być wzmocniona przez wysoce zorganizowany i intensywny plan treningowy, który zapewnia im osiąganie najlepszych wyników podczas zawodów [19].

Udowodniono, że najbardziej meczące aktywności niosą ze sobą najwyższe wskaźniki ryzyka uzależnienia [4] i to może częściowo wyjaśniać najwyższą częstość występowania uzależnienia od ćwiczeń w sportach wytrzymałościowych. Wewnętrzne cechy treningu wytrzymałościowego wydają się sprzyjać rozwojowi tolerancji fizycznej i psychicznej [20] oraz innych ważnych czynników, które mogą być mylone z skłonnością do uzależnienia. Takimi cechami mogą być obsesyjna pasja i zaangażowanie, niepokój, zaburzenia odżywiania, obawy o wagę i sylwetkę.  Zawodnicy uprawiające sporty krótkotrwale i intensywne (dla najbardziej kontrastowego porównania weźmiemy sprint 100m.) o wiele rzadziej borykają się z takimi problemami niż wytrzymałościowcy.

Sportowcy uprawiający sporty indywidualne są bardziej podatni na uzależnienie od ćwiczeń niż gracze sportów zespołowych.

 

Perfekcjoniści

Perfekcjonizm obejmuje tendencje do wyznaczania zbyt wysokich standardów osobistych, nieustannego dążenia do doskonałości i zbyt ambitnych celów i/lub zbytniej krytycyzmu wobec siebie [34]. Jako taki, perfekcjonizm został opisany jako nieprzystosowany i związany z psychopatologiami.

Osoby o wysokim poziomie osobistym są bardziej skłonne do kontynuowania ćwiczeń pomimo kontuzji lub zrekompensowania sobie pominiętych harmonogramów ćwiczeń.

Jeśli chodzi o perfekcjonizm, dla kobiet wydaje się on być motywacyjnym wyzwalaczem uzależnienia od ćwiczeń, ze względu na problemy z radzeniem sobie z porażką. W przypadku mężczyzn połączenie społecznie zalecanego perfekcjonizmu i warunkowej samooceny wydaje się stwarzać największe ryzyko uzależnienia od ćwiczeń [35].

Kiedy występuje on wraz z innymi cechami osobowości, takimi jak narcyzm, manifestacja zachowań uzależnieniowych jest większa. Z drugiej strony, perfekcjonizm został również pokazany jako cecha pomostowa między uzależnieniem od ćwiczeń a zaburzeniami odżywiania, ze względu na kompulsywny charakter tych zmiennych.

 

Panax ginseng – poprawa funkcji kognitywnych oraz samopoczucia – KUP TUTAJ

 

Współwystępowanie

Uzależnienie od ćwiczeń można sklasyfikować jako pierwotne, w którym ćwiczenia są bezpośrednim mediatorem psychicznej udręki [25] lub wtórne (zastępcze), w którym ludzie wykorzystują ćwiczenia jako środek utrzymania lub osiągnięcia stanu sprawności i pożądanej formy fizycznej. Oznacza to, że ta ostatnia często pojawia się w połączeniu z innymi rodzajami dysfunkcji psychicznych, takimi jak anoreksja, bulimia lub obie.

Cechą wyróżniającą te dwa jest to, że w podstawowym uzależnieniu od ćwiczeń ćwiczenie jest celem, podczas gdy w drugim uzależnieniu od ćwiczeń celem jest utrata wagi, podczas gdy przesadne ćwiczenia są jednym z głównych środków do osiągnięcia celu. Tylko obecność objawów zaburzeń odżywiania może odróżnić wtórne od pierwotnego uzależnienia od ćwiczeń.

Chociaż badania nad zaburzeniami współwystępującymi z uzależnieniem od ćwiczeń są skąpe, sugeruje się, że 15–20% osób uzależnionych od ćwiczeń jest uzależnionych od nikotyny, alkoholu lub nielegalnych narkotyków [29]. Na przykład sportowcy, którzy używają środków pobudzających, takich jak amfetamina, kokaina lub kofeina w celu poprawy wyników sportowych, mogą stać się uzależnieni od substancji [30]. Również istnieją dowody, że do 25% osób z jednym uzależnieniem posiadają inne w zestawie.

Zaburzenia odżywiania są najczęstszym zaburzeniem współwystępującym z uzależnieniem od ćwiczeń. Około 39–48% osób cierpiących na zaburzenia odżywiania cierpi również na uzależnienie od ćwiczeń [4].

Kiedy uzależnienie od ćwiczeń i zaburzenia odżywiania współwystępują, istnieje niebezpieczeństwo, że tylko jeden problem zostanie wyleczony. Często zaburzenie odżywiania jako bardziej znane zaburzenie, jest przedmiotem leczenia, a wtórne uzależnienie od ćwiczeń pozostaje ukryte. Pomimo poprawy relacji z jedzeniem pacjent nadal nie przybiera na wadze, co jest kontrolowane poprzez zwiększenie objętości ćwiczeń.

 

Fizjologiczne mechanizmy powstania uzależnienia od ćwiczeń

Jako fizjologiczne wyjaśnienie uzależnienia od ćwiczeń, być może najstarszą, najpopularniejszą i najbardziej kontrowersyjną wśród biegaczy i wielu innych osób ćwiczących — w świetle dowodów naukowych na to — teoria euforii biegacza (runner’s high). Od dawna donoszono, że po intensywnym bieganiu biegacze nie zgłaszają zmęczenia czy wyczerpania, ale intensywne uczucie euforii. Zostało ono opisane jako uczucie latania, charakteryzujące się swobodnymi ruchami, które stały się legendarnym celem określanym jako „strefa” (the zone) [8]. Odczucie przypisano aktywności beta-endorfin w mózgu. Badania wykazały, że organizm ludzki wytwarza endorfiny, które podobnie jak morfina mogą powodować uzależnienie [9]. Intensywność wysiłku i czas jego trwania są kluczowymi czynnikami zwiększającymi obwodowe stężenie beta-endorfin. Rzeczywiście, ćwiczenia muszą być wykonywane na poziomie powyżej 60% maksymalnego poboru tlenu (VO2 max) [10]. Ponadto tempo musi być utrzymywane przez co najmniej 3 minuty, aby wykryć zmiany poziomu beta-endorfin [11]. Dylemat polega na tym, że zmiany obserwowane w stężeniach beta-endorfin były obserwowane w osoczu, a zatem jest to zmiana obwodowa. Jednak ze względu na swoją strukturę chemiczną beta-endorfiny nie mogą przekraczać bariery krew-mózg, co oznacza, że ​​zmianom poziomu w osoczu nie mogą towarzyszyć jednoczesne zmiany w mózgu.

Hipoteza termogenicznej regulacji opiera się na fizjologicznym fakcie, że intensywna aktywność fizyczna podnosi temperaturę ciała. Ciepło w ciele może wywołać stan relaksu z towarzyszącym zmniejszeniem lęku. W konsekwencji ćwiczenia fizyczne zmniejszają niepokój i pomagają w relaksacji w wyniku podwyższonej temperatury ciała [12]. Niższy poziom lęku i wyższe stany relaksacji działają jako pozytywne wzmocnienia lub bodźce motywacyjne do kontynuacji ćwiczeń. Przyjemny stan psychiczny doświadczany dzięki relaksującym i łagodzącym niepokój efektom ćwiczeń sprawia, że ​​ludzie zaczynają ćwiczyć za każdym razem, gdy odczuwają niepokój. Wyższy poziom lęku może wiązać się z większą potrzebą ćwiczeń oraz częstszymi i bardziej intensywnymi treningami. Dlatego w sytuacjach stresowych częstotliwość, czas trwania i intensywność ćwiczeń może stopniowo wzrastać (tj. rozwijać tolerancję), aby uzyskać silniejsze antidotum na stres i niepokój.

Obserwacje empiryczne wykazały, że po wysiłku zwiększa się poziom krążących katecholamin. Doprowadziło to do sformułowania hipotezy katecholaminowej [14]. Katecholaminy, między innymi, biorą udział zarówno w reakcji na stres, jak i współczulnej reakcji na intensywny wysiłek fizyczny. Zgodnie z tą hipotezą aktywność katecholaminergiczna mózgu jest zmieniana poprzez ćwiczenia. Wiedząc, że centralny poziom katecholamin jest zaangażowany w regulację zarówno nastroju, jak i afektu, a dodatkowo odgrywa ważną rolę w układzie nagrody, zmiany poziomu katecholamin w mózgu po ćwiczeniach są atrakcyjnym wyjaśnieniem uzależniającego charakteru ćwiczeń. Jednak nie ma rozstrzygających dowodów na to przypuszczenie. Autentycznie, podobnie jak w przypadku dylematu beta-endorfin, nie jest jasne, czy obwodowe zmiany poziomu katecholamin mają wpływ na poziom katecholamin w mózgu, czy odwrotnie.

Hipoteza współczulnego pobudzenia [15] jest modelem fizjologicznym, sugerującym, w jaki sposób adaptacja człowieka do regularnych ćwiczeń może prowadzić do uzależnienia. Krótko mówiąc, twierdzi się, że przystosowanie do ćwiczeń obniża aktywność współczulną organizmu. Niższa aktywność współczulna w spoczynku skutkuje niższym poziomem pobudzenia oraz tętna spoczynkowego. Ten nowy poziom wyjściowy lub spoczynkowy poziom pobudzenia może nie być odpowiedni dla różnych codziennych czynności i może być odczuwany jako stan letargiczny lub brak energii. To skłania osobę do zaangażowania się w czynność, która zwiększa poziom pobudzenia. Najlepszym środkiem dla osoby regularnie ćwiczącej jest, oczywiście – ćwiczenie.

Model teoretyczny podkreślający możliwą rolę interleukiny-6 (IL-6) w uzależnieniu od ćwiczeń zaproponowali Hamer i Karageorghis [13]. Zgodnie z ich modelem, niezidentyfikowany bodziec może powodować wzrost poziomu IL-6 i generować wywołane przez cytokiny zachowania chorobowe, które są powiązane z negatywnym efektem. U osób dotkniętych trudnościami psychicznymi podwyższony poziom IL-6 może wywołać jeszcze bardziej negatywny stan psychiczny. Hipoteza IL-6 może jednak nie uwzględniać możliwości, że niektóre osoby będą uciekać się do ćwiczeń, podczas gdy inne mogą sięgnąć po „chemiczne” sposoby ucieczki. Niskie rozpowszechnienie uzależnienia od ćwiczeń przypisuje się możliwym adaptacjom do ćwiczeń, natomiast jego brak może zwiększać podatność na uzależnienie od ćwiczeń.

Beta alanina testosterone.pl – ergogenik umożliwiający zwiększenie intensywności ćwiczeń – KUP TUTAJ

 

Symptomatyka uzależnienia od ćwiczeń [31-33]

Osoby dotknięte chorobą wykazują objawy istotności, konfliktu, zmiany nastroju, wycofania, tolerancji i nawrotu, które składają się na komponentowy model uzależnienia [26].

Istotność

Dzieje się tak, gdy dana czynność staje się najważniejszą czynnością w życiu człowieka i dominuje nad jego myśleniem, uczuciami i zachowaniem, nawet jeśli dana osoba nie jest faktycznie zaangażowana w zachowanie, o którym będzie myślała następnym razem.

Zmiana nastroju

Modyfikacja nastroju to subiektywne doświadczenie osoby w wyniku ćwiczeń. Większość ćwiczących zgłasza pozytywny stan nastroju i przyjemne zmęczenie po sesji ćwiczeń. Jednak osoby uzależnione od ćwiczeń będą dążyć do modyfikacji nastroju niekoniecznie w celu uzyskania pozytywnego efektu psychicznego ćwiczeń, ale raczej w celu modyfikacji lub uniknięcia negatywnych stanów psychicznych nastroju, których doświadczyliby, gdyby pominięto sesję ćwiczeń.

Tolerancja

Jest to proces, w którym do uzyskania tych pierwszych efektów potrzebne są coraz większe ilości danego działania. Na przykład gracz może być zmuszony do stopniowego zwiększania wysokości zakładu, aby doświadczyć efektu euforii, który początkowo był uzyskiwany przy znacznie mniejszych zakładach. Tak samo biegacz zaczyna zwiększać częstotliwość treningu.

Objawy odstawienia

Rezygnacja odnosi się do nieprzyjemnych psychicznych i fizycznych stanów oraz symptomów, które pojawiają się, gdy ćwiczenie jest przerwane lub znacznie ograniczone. Najczęściej zgłaszanymi objawami są poczucie winy, drażliwość, niepokój, ospałość, brak energii oraz bycie w złym nastroju. Uzależnieni muszą ćwiczyć, aby przezwyciężyć objawy abstynencyjne, nawet kosztem innych ważnych obowiązków życiowych. W przeciwieństwie do tego, zaangażowani ćwiczący wyczekują kolejnej szansy podczas wypełniania ważnych życiowych zadań.

Konflikt

Konflikt w codziennych czynnościach powstaje z powodu niezwykle wysokiego priorytetu nadanego ćwiczeniom fizycznym w przeciwieństwie do ważnych codziennych czynności, takich jak sprzątanie, zarządzaniem finansami domowymi, praca lub zajęcia edukacyjne. Często konflikt, czy to wewnątrz- czy interpersonalny, wywołuje uczucie stresu, z którym osoba uzależniona radzi sobie najczęściej poprzez angażowanie się w jeszcze większą iłośc ćwiczeń. W związku z tym zachowanie podczas ćwiczeń jest nadal nasilane w błędnym kole, generując więcej stresu, który można złagodzić jedynie poprzez ćwiczenia

Nawrót

Nawrót to tendencja do wyolbrzymiania lub powtarzania tych samych wzorców ćwiczeń po dobrowolnej przerwie z powodu osobistej decyzji lub po wycofaniu się z niej z powodu kontuzji.

Poprawa skupienia na treningu oraz witalności na co dzień – ALCAR – KUP TUTAJ

Jak walczyć?

Wytyczne terapeutyczne leczenia uzależnienia od ćwiczeń nie zostały jeszcze opracowane z odpowiednim zapleczem teoretycznym i metodologią. Wynika to przede wszystkim z faktu, że ta forma uzależnienia nie pojawia się jako odrębne zaburzenie w obecnie stosowanych standardowych podręcznikach diagnostycznych (np. DSM-IV-TR, DSM-5 i ICD-10).

Dużą częścią procesu terapeutycznego jest edukacja pacjenta. Wielu uzależnionych od ćwiczeń wierzą w mity dotyczące konkretnych ćwiczeń, które wykonują lub mogą mieć irracjonalne fobie związane z konsekwencjami przerwy od aktywności fizycznej. Szczególne znaczenie ma nauczanie „samokontroli” i „umiaru”.

Kiedy leczy się uzależnienie od ćwiczeń, abstynencja od ćwiczeń może nie być wymaganym celem, ponieważ ćwiczenia mają wiele korzyści dla zdrowia. Typowym celem leczenia może być powrót do umiarkowanych i kontrolowanych ćwiczeń. W niektórych przypadkach może być zalecana inna forma ćwiczeń [22]. W tym można skorzystać z ogólnodostępnych rekomendacji dotyczących aktywności fizycznej. Na przykład, w Canadian Society for Exercise Physiology [75] twierdzą, że wszyscy zdrowi dorośli w wieku od 18 do 64 lat powinni wykonywać co najmniej 150 minut od umiarkowanego do intensywnego wysiłku aerobowego w tygodniu. Przykładowo 30 minut dziennie rozłożonych na 5 dni w tygodniu. Nic dziwnego, że osoby uzależnione od ćwiczeń poświęcają na aktywność fizyczną znacznie więcej czasu niż zalecono.

 

 

Źródła

1. Donatelle RJ, Thompson AM. Health: the basics. Toronto (ON): Pearson Education Canada, 2011
2. Blair SN, Kohl HW, Paffenbarger RS, et al. Physical fitness and all-cause mortality: a prospective study of healthy men and women. J Am Med Assoc. 1989;262(17):2395–401.
3. Corbin CB, Lindsey R. Concepts of fitness and wellness. Boston (MA): McGraw Hill, 1997.
4. Hausenblas, H. A., & Downs, D. S. (2002). How much is too much? The development and validation of the exercise dependence scale. Psychology & Health, 17(4), 387–404.
5. UDHHS (2008). Physical activity guidelines for Americans. ODPHP Publication no. U0036, Washington (DC)
6. Szabo A, GriffithsMD, Marcos R de LV, Mervó B, Demetrovics Z. Methodological and conceptual limitations in exercise addiction research. Yale J Biol Med
7. Szabo A, Kovacsik R. When passion appears, exercise addiction disappears. Swiss J Psychol. 2019 Aug;78(3–4):137–42
8. Goldberg, A. (1988). The sports mind: A workbook ofmental skills for athletes. Northampton, MA: Competitive Advantage
9. Farrell, P. A., Gates,W. K., Maksud, M. G.,&Morgan,W. P. (1982). Increases in plasma beta-endorphin/beta-lipotropin immunore- activity after treadmill running in humans. Journal of Applied Physiology, 52(5), 1245–1249.
10. Goldfarb, A. H., &Jamurtas, A. Z. (1997). Beta-endorphin response to exercise: An update. Sports Medicine, 24(1), 8–16.
11. Kjaer, M., & Dela, F. (1996). Endocrine response to exercise. In L. Hoffman-Goetz (Ed.), Exercise and immune function (pp. 6–8). Boca Raton, FL: CRC Press.
12. Morgan, W. P., & O’Connor, P. J. (1988). Exercise and mental health. In R. K. Dishman (Ed.), Exercise adherence: Its impact on public health (pp. 91–121). Champaign, IL: Human Kinetics.
13. Hamer, M., & Karageorghis, C. I. (2007). Psychobiological mechanisms of exercise dependence. Sports Medicine, 37(6), 477–484.
14. Cousineau, D., Ferguson, R. J., de Champlain, J., Gauthier, P., Cote, P., & Bourassa, M. (1977). Catecholamines in coronary sinus during exercise in man before and after training. Jour- nal of Applied Physiology, 43(5), 801–806.
15. Thompson, J. K., & Blanton, P. (1987). Energy conservation and exercise dependence: A sympathetic arousal hypothesis. Medicine and Science in Sports and Exercise, 19(2), 91– 99.
16. De La Vega, R., Parastatidou, I. S., Ruíz-BarquíN, R., & Szabo, A. (2016). EA in athletes and leisure exercisers: The moderating role of passion. Journal ofBehavioral Addictions, 5(2), 325–331
17. Smith, D., Wright, C., & Winrow, D. (2010). Exercise dependence and social physique anxiety in competitive and non-competitive runners. International Journal ofSport and Exercise Psychology, 8(1), 61–69
18. Szabo, A., De La Vega, R., Ruiz-Barquín, R., & Rivera, O. (2013). EA in Spanish athletes: Investigation of the roles of gender, social context and level of involvement. Journal of Behavioral Addictions, 2(4), 249–252
19. Lichtenstein, M. B., Hinze, C. J., Emborg, B., Thomsen, F., & Hemmingsen, S. D. (2017). Compulsive exercise: links, risks and challenges faced. Psychology Research and Behavior Management, 10,85–95.
20. Magee, C. A., Buchanan, I., & Barrie, L. (2016). Profiles of exercise dependence symptoms in Ironman participants. Psychology of Sport and Exercise, 24,48–55
21. Lauer H. The newAmericans: defining ourselves through sports and fitness participation.Boston(MA):AmericanSportsData Inc., 2006.
22. Freimuth, M., Moniz, S., & Kim, S. R. (2011). Clarifying exercise addiction: Differential diagnosis, co-occurring disorders, and phases of addiction. International Journal of Environmental Research and Public Health, 8(10), 4069–4081.
23. Brewer, J.A.; Potenza, M.N. The neurobiology and genetics of impulse control disorders: relationships to drug addictions. Biochem. Pharmacol. 2008, 75, 63-75.
24. Cook, B.; Hausenblas, H.; Tuccitto, D.; Giacobbi, P.R., Jr. Eating disorders and exercise: A structural equation modeling: Analysis of a conceptual model. Eur. Eat. Disord. Rev. 2011, 19, 216-225.
25. Szabo, A. (2010). Addiction to Exercise: A Symptom or a Disorder? New York, NY: Nova Science
26. Griffiths, M. (2005). A “components” model of addiction within a biopsychosocial framework. Journal of Substance Use, 10(4), 191–197
27. Szabo, A., Griffiths, M. D., & Demetrovics, Z. (2016). Exercise Addiction. In Neuropathology of Drug Addictions and Substance Misuse
28. Youngman, J., & Simpson, D. (2014). Risk for Exercise Addiction: A Comparison of Triathletes Training for Sprint-, Olympic-, Half-Ironman-, and Ironman-Distance Triathlons. Journal of Clinical Sport Psychology, 8(1), 19–37.
29. Aidman, E.V.; Woollard, S. The influence of self-reported exercise addiction on acute emotional and physiological responses to brief exercise deprivation. Psychol. Sport Exerc. 2003, 4, 225-236
30. George, A.J. Central nervous system stimulants. Best Practice & Research Clinical Endocrinology & Metabolism 2000, 14, 79-88.
31. Szabo, A., Griffiths, M. D., & Demetrovics, Z. (2016). Exercise Addiction. Neuropathology of Drug Addictions and Substance Misuse, 984–992.
32. Freimuth, M.; Moniz, S.; Kim, S.R. Clarifying Exercise Addiction: Differential Diagnosis, Co-occurring Disorders, and Phases of Addiction. Int. J. Environ. Res. Public Health 2011, 8, 4069-4081.
33. Landolfi E. Exercise addiction. Sports Med. 2013 Feb;43(2):111-9. doi: 10.1007/s40279-012-0013-x.
34. Ashby JS, Bruner LP. Multidimensional perfectionism and obsessive-compulsive behaviors. J Coll Couns. 2005;8(1):31–40.
35. Miller, K. J., &Mesagno, C. (2014). Personality traits and exercise dependence: exploring the role ofnarcissism and perfectionism. International Journal ofSport and Exercise Psychology, 12(4), 368–381.