Photo by Shawn Day on Unsplash
Metylosulfonylometan (MSM) to naturalny związek siarki organicznej, stosowany w medycynie uzupełniającej pod różnymi nazwami, m.in. dimetylosulfon, metylosulfon, organiczna siarka czy krystaliczny dimetylosulfotlenek. Zanim odkryto jego właściwości lecznicze, MSM (podobnie jak jego „rodzic” DMSO) był używany przede wszystkim jako rozpuszczalnik w wysokich temperaturach.
W latach 50.–70. XX w. DMSO przyciągał uwagę badaczy ze względu na zdolność przenikania przez błony komórkowe (również z innymi substancjami), działanie przeciwutleniające, przeciwzapalne, hamowanie enzymów cholinoesterazy oraz pobudzanie mastocytów do uwalniania histaminy. Po badaniach nad metabolizmem DMSO u zwierząt zaczęto podejrzewać, że część jego efektów bierze się z produktów jego przemiany – w tym właśnie z MSM.
Pod koniec lat 70. chemicy z korporacji Crown Zellerbach, Robert Herschler i Stanley Jacob z Oregon Health and Science University, postanowili sprawdzić, czy bezwonny MSM ma podobne właściwości terapeutyczne jak DMSO. W 1981 r. Herschler otrzymał patent na wykorzystanie MSM do ujędrniania skóry, wzmacniania paznokci oraz rozrzedzania krwi. Kolejne patenty obejmowały m.in. łagodzenie stresu i bólu, wspomaganie zwalczania pasożytów, dodawanie energii, przyspieszanie przemiany materii, poprawę krążenia i gojenia ran. Jednak większość tych zastosowań nie ma solidnego poparcia w badaniach naukowych. Wyjątkiem są dane sugerujące, że MSM może być pomocny w leczeniu zapalenia stawów oraz innych stanów zapalnych, takich jak śródmiąższowe zapalenie pęcherza, katar sienny czy ostry stan zapalny po intensywnym wysiłku fizycznym.
Czym jest MSM?
Metylosulfonylometan (MSM) jest jedną z postaci organicznej siarki w przyrodniczym cyklu siarkowym Ziemi. Na jej powstawanie wpływa głównie fitoplankton i inne mikroorganizmy morskie, które przekształcają siarczan w dimetylosulfoniopropionian (DMSP). DMSP może być rozkładany na dimetylosulfid (DMS) lub przekształcać się do merkaptanu metylu, który następnie także daje DMS. Około 1–2% DMS uwalnianego z oceanów trafia do atmosfery w postaci aerozolu.
W powietrzu DMS utlenia się pod wpływem ozonu, promieniowania UV, jonów azotanowych lub rodników OH, tworząc dimetylosulfotlenek (DMSO) lub dwutlenek siarki. Zarówno DMSO, jak i MSM osiągają najwyższe stężenia w atmosferze wiosną i latem (gdy produkcja i lotność DMS są największe), a najniższe zimą. Powstałe związki siarki wspomagają kondensację pary wodnej i tworzenie chmur, co powoduje opad, w którym DMSO i MSM powracają na powierzchnię w rozpuszczeniu. W glebie DMSO i MSM mogą być wchłaniane przez rośliny lub zużywane przez bakterie glebowe (np. Pseudomonas putida), wspierające odżywienie i strukturę podłoża. MSM występuje naturalnie w wielu owocach, warzywach i zbożach, ale zwykle w stężeniach rzędu setnych części ppm, co oznacza, że sama dieta dostarcza go niewiele. Aby uzyskać korzystne dawki, stosuje się więc jego syntezę przemysłową, w której DMSO utlenia się nadtlenkiem wodoru, a MSM oczyszcza przez krystalizację lub destylację (metoda destylacji jest energochłonna, ale powszechnie stosowana w produkcji standardu OptiMSM®). Produkt syntetyczny jest biochemicznie identyczny z tym powstałym w przyrodzie.
MSM trafia do organizmu głównie wraz z suplementami diety, ale też w mniejszych ilościach z owocami, warzywami, zbożami, piwem, winem, kawą, herbatą czy mlekiem. Część siarki w postaci metioniny, merkaptanu czy DMSO przekształca się w jelitach do MSM przez mikroflorę bakteryjną; zmiany w składzie mikrobiomu (np. pod wpływem diety czy ciąży) wpływają na stężenie MSM w surowicy. Badania farmakokinetyczne u szczurów i ludzi pokazują, że MSM jest szybko wchłaniany – w organizmie zwierząt osiąga maksymalne stężenie po ok. 2,1 h, a u ludzi w mniej niż godzinę. Po podaniu DMSO większość (15%) ulega przekształceniu w MSM w wątrobie.
Po wchłonięciu MSM w 59–79% wydalany jest moczem – jako niezmieniony związek lub metabolit siarkowy – a mniejsza część trafia do kału lub innych płynów ustrojowych (mleko, ślina). Pozostała jego część rozprowadza się po tkankach, z okresem półtrwania około 12 h u szczurów; u ludzi wykryto go także w płynie mózgowo-rdzeniowym, gdzie równomiernie dystrybuuje się między istotą białą i szarą, z połowicznym okresem wynoszącym ok. 7,5 h.
Poziom MSM w organizmie osiąga stan ustalony zależny od genetyki, diety i innych czynników. U ludzi w latach 80. zmierzono wartości ok. 7–12 μmol/l we krwi, obecnie obserwuje się zakres od kilku do kilkudziesięciu μmol/l. Przy codziennym przyjmowaniu 3 g MSM przez cztery tygodnie jego stężenie w surowicy wyraźnie wzrasta, co potwierdza, że MSM z suplementów jest skutecznie wchłaniany i kumuluje się przy długotrwałym stosowaniu.
Mechanizmy działania MSM
Dzięki zdolności do swobodnego przenikania przez błony komórkowe MSM trafia do wielu tkanek, co sprawia, że jego pełne działanie obejmuje różnorodne typy komórek i bywa trudne do jednoznacznego opisania. Badania in vitro i in vivo wskazują, że MSM działa na styku dwóch kluczowych procesów: zapalnego i oksydacyjnego, ingerując zarówno w poziomie transkrypcji genów, jak i wewnątrzkomórkowych sygnałów. Ze względu na niewielki rozmiar cząsteczki trudno jest rozróżnić, które z obserwowanych efektów są bezpośrednie, a które pośrednie, niemniej postaram się zachować możliwie pełny zakres opisywanych mechanizmów.
Działanie przeciwzapalne
MSM hamuje aktywność czynnika transkrypcyjnego NF-κB, utrudniając przenikanie tej cząsteczki do jądra komórkowego oraz zapobiegając degradacji jego inhibitora. Dodatkowo blokuje fosforylację podjednostki p65 w pozycji seryna-536, co jest istotną posttranslacyjną modyfikacją regulującą aktywność NF-κB. W efekcie następuje obniżenie poziomu mRNA dla prozapalnych cytokin, takich jak interleukiny IL-1 i IL-6 oraz czynnik martwicy nowotworów TNF-α, a także zmniejszenie translacyjnej ekspresji tych białek w sposób zależny od dawki. MSM hamuje również syntezę enzymów iNOS i COX-2 przez tę samą ścieżkę, ograniczając produkcję tlenku azotu i prostanoidów, które normalnie modulują rozszerzanie naczyń i aktywację mastocytów, co przekłada się na mniejszy napływ komórek zapalnych do ognisk uszkodzenia.
Na poziomie podkomórkowym MSM tłumi również aktywację inflammasomu NLRP3 – zarówno poprzez ograniczenie transkrypcji tego kompleksu zależnej od NF-κB, jak i przez blokowanie wtórnego sygnału aktywującego w postaci nadmiernych, mitochondrialnych reaktywnych form tlenu.
Działanie antyoksydacyjne
Choć umiarkowany poziom ROS pełni funkcje sygnalizacyjne, ich nadmiar powoduje uszkodzenia białek, lipidów i DNA. MSM wykazuje właściwości przeciwutleniające przede wszystkim poprzez wpływ na cztery szlaki transkrypcyjne: NF-κB, STAT, p53 i Nrf2. Po pierwsze, zahamowanie NF-κB i STAT redukuje ekspresję enzymów generujących ROS (iNOS, COX-2, oksydazy) oraz cytokiny stymulujące uwalnianie wolnych rodników. Po drugie, MSM obniża aktywność STAT, co wpływa na mniejsze wytwarzanie oksydaz i białek Bcl-2, zaangażowanych w regulację apoptozy i proliferacji, procesy obciążone generowaniem ROS.
W komórkach makrofagopodobnych preinkubacja z MSM zmniejsza gromadzenie się czynnika transkrypcyjnego p53, który w niskich stężeniach ROS działa przeciwutleniająco – pobudzając syntezę enzymów takich jak glutationowa peroksydaza czy dehydrogenaza aldehydowa – a przy bardzo wysokich ROS przyjmuje funkcję prooksydacyjną. Poprzez regulację p53 MSM pomaga przywrócić równowagę między obroną antyoksydacyjną a wymaganą dla sygnalizacji produkcją wolnych rodników.
W końcu MSM przywraca jądrową translokację czynnika Nrf2, kluczowego regulatora genów kodujących enzymy przeciwutleniające: glutatamino-cysteinową ligazę, dysmutazy ponadtlenkowe, katalazę, peroksyredoksyny, glutationową peroksydazę i transferazy glutationowe. Choć nie do końca wiadomo, czy MSM działa bezpośrednio na Nrf2, czy pośrednio przez modulację p53 lub STAT, efekt jest wyraźny – pod wpływem MSM komórki szybciej indukują i używają własnych enzymów antyoksydacyjnych, skuteczniej neutralizując nadmiar ROS.
Dzięki tym złożonym mechanizmom MSM ogranicza stany zapalne i stres oksydacyjny, co tłumaczy jego obiecujące zastosowania w łagodzeniu bólu stawów, wspomaganiu leczenia chorób zapalnych czy redukcji objawów po intensywnym wysiłku fizycznym.
Mechanizm działania immunologicznego
MSM wpływa na funkcjonowanie układu odpornościowego, modulując zarówno odpowiedź wrodzoną, jak i adaptacyjną poprzez sprzężenie stanów zapalnych i stresu oksydacyjnego. Przewlekła ekspozycja na czynniki stresowe może prowadzić do „zmęczenia” komórek odpornościowych lub ich nadwrażliwości, co upośledza skuteczną reakcję obronną. Interleukina 6 (IL-6) odgrywa kluczową rolę w podtrzymywaniu stanu zapalnego, a badania in vitro wykazały, że MSM obniża jej poziom, co może przeciwdziałać długotrwałym szkodom związanym z przewlekłym stresem. U osób, które przyjmowały MSM przed wyczerpującym wysiłkiem fizycznym, krew stymulowana lipopolisacharydem (LPS) w dalszym ciągu była zdolna do wydzielania cytokin, podczas gdy w grupie placebo taka odpowiedź była osłabiona.
Naczynia otaczające tkanki również uczestniczą w ostrych reakcjach immunologicznych, głównie przez aktywację komórek tucznych. Choć DMSO hamuje uwalnianie histaminy z mastocytów, wpływ MSM na ten proces nie został dotąd zbadany. Wiadomo jednak, że MSM ogranicza produkcję substancji rozszerzających naczynia, takich jak tlenek azotu i prostanoidy, co może chronić makrofagi przed apoptozą indukowaną NO.
Oprócz modulacji cytokin i mediatorów naczyniowych, MSM wpływa na przeżycie i podział komórek układu odpornościowego. W badaniach in vitro wykazano, że MSM może stymulować apoptozę w komórkach raka przewodu pokarmowego, wątrobowego i jelita grubego, podczas gdy nie indukuje śmierci w komórkach raka piersi u myszy, a wręcz przywraca ich prawidłowy metabolizm. Ponadto MSM wywołuje zatrzymanie cyklu komórkowego w komórkach mięsaka i mięśniach szkieletowych, prawdopodobnie poprzez modulację cyklin i szlaków p53 oraz JAK/STAT.
Choć dane są jeszcze nieliczne, badania „testu zadrapania” (scratch assay) sugerują, że MSM może przyspieszać gojenie ran przez wspieranie migracji komórek nabłonka, co w przyszłości warto potwierdzić także w modelach zwierzęcych i klinicznych.
Wpływ na metylacje
MSM tradycyjnie uważany jest za źródło siarki dla aminokwasów, takich jak metionina, cysteina czy homocysteina. Badania z użyciem znakowanego MSM u świnek morskich wykazały, że siarka z MSM wbudowuje się w białka surowicy zawierające te aminokwasy, co sugeruje rolę drobnoustrojów jelitowych w przekształcaniu MSM do metioniny, a następnie do cysteiny. Nowsze badania farmakokinetyczne pokazują, że MSM jest szybko metabolizowany i równomiernie rozprowadzany po tkankach, a większość znakowanej siarki wydalana jest z moczem w postaci nieokreślonych jeszcze metabolitów.
W badaniach na ludziach nie zaobserwowano zależnych od dawki zmian poziomu siarczanów czy homocysteiny w osoczu, co może oznaczać, że przemiany MSM zależą głównie od mikrobiomu jelitowego. MSM nie jest środkiem alkilującym i nie metyluje DNA, a badania cytogenetyczne nie wykazały, by powodował aberracje chromosomowe czy mikronukleację in vivo. Pytanie, czy MSM może służyć jako donor grup metylowych w innych procesach biochemicznych, pozostaje otwarte i wymaga dalszych badań.
Zastosowanie MSM w praktyce
Artretyzm i stany zapalne
Artretyzm, czyli choroby zapalne stawów dotykające obecnie około 58 mln dorosłych (prognozy mówią o wzroście do 78,4 mln do 2040 r.), wiąże się z bólem, poranną sztywnością i ograniczeniem ruchomości. MSM, dzięki łatwej penetrowalności tkanek, jest chętnie stosowany jako terapia komplementarna zarówno solo, jak i w połączeniu z glukozaminą, chondroityną czy kwasem bosweliowym. Badania in vitro i na zwierzętach (myszach, królikach) jasno pokazują, że MSM obniża poziom prozapalnych cytokin (IL-1, IL-6, TNF-α) i białka C-reaktywnego, a w modelach reumatoidalnego zapalenia stawów zmniejsza ostre i przewlekłe objawy choroby.
W badaniach klinicznych u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów ocena przy użyciu kwestionariuszy WOMAC, SF-36, skali VAS i indeksu Lequesne potwierdzała redukcję bólu, obrzęku i porannej sztywności po suplementacji MSM, a w połączeniu z glukozaminą efekty były jeszcze silniejsze. Podobnie korzystne rezultaty obserwowano w terapii zestawami GCM (glukozamina, chondroityna, MSM) czy w połączeniu MSM z kwasem bosweliowym i kolagenem typu II.
Poza stawami MSM łagodzi stany zapalne w modelach zapalenia okrężnicy, uszkodzenia płuc czy wątroby, chroni przed poparzeniami UV i ogranicza ostrą reakcję alergiczną. W przypadkach międzybłoniastego zapalenia pęcherza czy sezonowego kataru siennego przeglądy kliniczne również wskazują na poprawę objawów. Choć u osób ćwiczących MSM redukuje markery zapalenia po wysiłku, brak jest jeszcze badań bezpośrednio oceniajacych stan chrząstki czy błony maziowej u ludzi. W sumie dowody sugerują, że MSM to obiecujące wsparcie w leczeniu różnych schorzeń o podłożu zapalnym, ze szczególnym uwzględnieniem zwyrodnień stawów.
Chrząstka stawowa
Degradacja chrząstki stawowej jest uważana za główny czynnik postępującego zwyrodnienia stawów, ponieważ jej gęste podłoże z niewielkim ukrwieniem odżywia się jedynie przez płyn maziowy. Prozapalne cytokiny, zwłaszcza IL-1β i TNF-α, nasilają rozkład macierzy pozakomórkowej chrząstki, co prowadzi do utraty jej funkcji amortyzującej. Badania in vitro wykazują, że MSM chroni chrząstkę, hamując ekspresję IL-1β i TNF-α, a także może przeciwdziałać zmianom metabolicznym wywołanym hipoksją w obszarach o słabym dopływie tlenu.
W modelach zwierzęcych o artretyzmie naukowcy zaobserwowali, że podawanie MSM zwalniało niszczenie chrząstki i tkanki maziowej, obniżało poziom TNF-α i chroniło powierzchnię stawową przed dalszym uszkodzeniem. U królików z chirurgicznie wywołanym zwyrodnieniem stawów regularna suplementacja zmniejszyła proliferację błony maziowej i zahamowała powstawanie nieregularnych krawędzi w stawie. Podobne efekty zaobserwowano u myszy z eksperymentalnym zwyrodnieniem – MSM znacząco zmniejszał degenerację powierzchni chrząstki. Już w 1991 roku Murav’ev i wsp. opisali, że suplementacja MSM spowalniała zmiany zwyrodnieniowe w kolanach myszy. U owiec po uszkodzeniu łąkotki naturalny poziom MSM we krwi nieco wzrastał, lecz reakcja ta była za słaba, by zahamować erozję chrząstki, co dodatkowo podkreśla konieczność podawania MSM z zewnątrz. Dzięki tym właściwościom MSM jawi się jako obiecująca substancja wspierająca zachowanie integralności chrząstki i spowolnienie progresji choroby zwyrodnieniowej stawów.
Zwyrodnienia stawów
Suplementacja MSM u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów przekłada się nie tylko na złagodzenie bólu i stanu zapalnego, ale także na widoczną poprawę ruchomości i sprawności w codziennym funkcjonowaniu. W badaniach nad skutecznością MSM oceniano zmiany za pomocą narzędzi takich jak WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Arthritis Index), kwestionariusz SF-36 oraz skala ALF (Aggregated Locomotor Function). Już po kilku tygodniach regularnego przyjmowania MSM obserwowano istotne statystycznie poprawy w podzakresach dotyczących aktywności fizycznej, codziennych czynności i ogólnej jakości życia.
Poza samotnym MSM wiele badań dotyczyło terapii łączonych. Preparat zawierający glukozaminę, siarczan chondroityny, MSM, wyciąg z liści guawy i witaminę D wyraźnie poprawiał mobilność stawu kolanowego u chorych na gonartrozę, co oceniano specjalnym japońskim kwestionariuszem. Podobnie zestaw GCM (glukozamina, chondroityna, MSM) zwiększał zdolność do chodzenia i wstawania z krzesła, a suplementacja MSM z kwasem bosweliowym obniżała wynik w Lequesne Index, wskazując na lepsze funkcjonowanie stawu.
W ortopedii stwierdzono również, że codzienne dawki MSM z argininą L-α-ketoglutaranem, żelatynowanym kolagenem typu I i bromeliną przyspieszały proces regeneracji po rekonstrukcji mankietu rotatorów, choć nie przełożyło się to wprost na pomiary zakresu ruchu czy siły mięśniowej.
Nie wszystkie kombinacje jednak dają jednoznacznie lepsze efekty: u starszych koni suplementacja GCM przez trzy miesiące nie poprawiła parametrów chodu, a u ludzi z gonartrozą zestaw MSM-boswelia zmniejszył zapotrzebowanie na leki przeciwzapalne, ale nie był skuteczniejszy od placebo. Dodanie GCM do programu diety i ćwiczeń w grupie otyłych pacjentek z chorobą zwyrodnieniową stawów nie przyniosło korzyści ponad samą rehabilitację ruchową.
W dolnym odcinku kręgosłupa, u pacjentów z bólem pleców, kombajn glukozaminy z MSM w połączeniu z tradycyjną fizjoterapią poprawił subiektywnie jakość życia, choć przegląd systematyczny GCM w zwyrodnieniowych chorobach kręgosłupa i dyskopatii wykazał, że wciąż brakuje wystarczająco wysokiej jakości badań, by ocenić ich rzeczywistą wartość terapeutyczną.
Obolałość mięśniowa (DOMS)
Długotrwały, intensywny wysiłek fizyczny prowadzi do mikrourazów włókien mięśniowych i otaczającej je tkanki łącznej, co wywołuje miejscową reakcję zapalną objawiającą się bólem i sztywnością mięśni. MSM, dzięki swoim właściwościom przeciwzapalnym i dostarczaniu siarki do struktur tkanki łącznej, okazał się skuteczny w łagodzeniu tego bólu. W badaniach na zwierzętach suplementacja MSM zmniejszała uszkodzenia mięśni wywołane wysiłkiem wytrzymałościowym, co potwierdzały niższe poziomy kinazy kreatynowej we krwi. U ludzi podanie MSM przed treningiem siłowym lub wyczerpującą aktywnością wytrzymałościową prowadziło do znacznego złagodzenia DOMS („opóźniona bolesność mięśniowa”) w porównaniu z placebo.
Równocześnie MSM pełni rolę silnego modulátora stresu oksydacyjnego. Choć nie wiąże chemicznie wolnych rodników w układzie neutrofilów, tłumi nadmierne wytwarzanie supertlenku, nadtlenku wodoru i kwasu podchloromego w mitochondriach. Przywraca też prawidłowy stosunek zredukowanej i utlenionej formy glutationu, obniża produkcję NO i ogranicza generację reaktywnych form tlenu w neuronach narażonych na toksyczne białko HIV-1 Tat.
W modelach zwierzęcych MSM podawany przed urazem lub jednorazowo po nim znacząco obniżał poziomy malondialdehydu, utlenionego glutationu, mieloperoksydazy, NO oraz tlenku węgla, a jednocześnie podnosił stężenie glutationu, katalazy, dysmutaz ponadtlenkowych i glutationowej peroksydazy.
U ludzi krótkotrwała suplementacja MSM przed wysiłkiem wytrzymałościowym zmniejszała oksydację białek i lipidów (spadek MDA), obniżała poziom bilirubiny, kinazy kreatynowej i kwasu moczowego oraz zwiększała całkowitą zdolność antyoksydacyjną osocza. Dziesięciodniowa kuracja podnosiła ponadto stężenie zredukowanego glutationu, podczas gdy pojedyncza dawka tuż przed ćwiczeniami nie wywoływała znaczącej zmiany. Przy treningu siłowym efekty były zależne od czasu przyjmowania: 28-dniowa suplementacja 3 g/dobę zwiększała wskaźnik TEAC i obniżała homocysteinę, a 14-dniowa nie.
Ostatnio popularne stały się także preparaty łączące MSM z EDTA, wykorzystujące jego zdolność do przenikania przez błony. Miejscowe stosowanie EDTA-MSM redukowało tworzenie się adduktów białkowo-lipidowych w skórze, spowalniało zmętnienie soczewki w cukrzycowej zaćmie i łagodziło obrzęki skóry, podnosząc jednocześnie całkowitą zdolność antyoksydacyjną i obniżając poziom MDA.
Podsumowanie
Metylosulfonylometan, znany też jako dimetylosulfon czy organiczna siarka, to niewielka cząsteczka siarki organicznej, która naturalnie powstaje w cyklu siarkowym oceanów i atmosfery, a przemysłowo pozyskiwana jest przez utlenianie DMSO nadtlenkiem wodoru. Po doustnym podaniu MSM osiąga maksymalne stężenie we krwi w ciągu godziny, w większości jest wydalany z moczem, a niewielka część równomiernie dystrybuuje się do tkanek – także do płynu mózgowo-rdzeniowego – gdzie wykazuje okres półtrwania rzędu 7,5–12 godzin. Jego stężenie w surowicy zależy od diety, genetyki i składu mikrobiomu, ale przy regularnym przyjmowaniu 3 g na dobę kumuluje się, podnosząc poziom z kilku do kilkudziesięciu µmol/l.
Dzięki doskonałej przenikalności przez błony komórkowe MSM działa wielokierunkowo na procesy zapalne i stres oksydacyjny. Hamuje aktywność NF-κB, co obniża wydzielanie prozapalnych cytokin IL-1, IL-6 czy TNF-α, tłumi enzymy iNOS i COX-2 oraz blokuje inflammasom NLRP3, przez co ogranicza napływ komórek zapalnych i obrzęk tkanek. Równocześnie redukuje mitochondrialne wytwarzanie nadmiaru wolnych rodników (supertlenku, H₂O₂, HOCl), przywraca prawidłowy stosunek zredukowanego i utlenionego glutationu oraz pobudza transkrypcyjny czynnik Nrf2 do produkcji własnych enzymów antyoksydacyjnych (SOD, CAT, GPx, GST). Dodatkowo wpływa na ścieżki JAK/STAT i modulację p53, co pomaga komórkom zachować równowagę między sygnalizacją a ochroną antyoksydacyjną.
W praktyce klinicznej MSM jest ceniony przede wszystkim w chondroprotekcji i terapii artretyzmu, gdzie zmniejsza ból, poranną sztywność i obrzęk stawów oraz spowalnia degradację chrząstki, co potwierdzają kwestionariusze WOMAC, SF-36 czy Lequesne’a. W połączeniu z glukozaminą, chondroityną czy kwasem bosweliowym poprawia mobilność i funkcję ruchową u pacjentów z gonartrozą i koksartrozą. MSM łagodzi także objawy interstycjalnego zapalenia pęcherza, kataru siennego i uszkodzeń wywołanych promieniami UV, a u osób aktywnych fizycznie zmniejsza opóźnioną bolesność mięśniową (DOMS) i poziom kinazy kreatynowej po wysiłku. Suplementy łączone z EDTA zyskują popularność dzięki lepszej penetracji – miejscowe kremy EDTA-MSM redukują objawy obrzęków, uszkodzeń białkowo-lipidowych skóry i zmętnienie soczewki w modelu cukrzycowej zaćmy. Podsumowując, MSM to wszechstronny i bezpieczny składnik wspomagający walkę z przewlekłym stanem zapalnym, stresem oksydacyjnym i dolegliwościami mięśniowo-stawowymi.
Bibliografia:
Kim, L.S.; Axelrod, L.J.; Howard, P.; Buratovich, N.; Waters, R.F. Efficacy of methylsulfonylmethane (MSM) in osteoarthritis pain of the knee: A pilot clinical trial. Osteoarthr. Cartil. 2006, 14, 286–294.
Lopez, H.L. Nutritional interventions to prevent and treat osteoarthritis. Part II: Focus on micronutrients and supportive nutraceuticals. PM R 2012, 4, S155–S168.
Childs, S.J. Dimethyl sulfone (DMSO2 ) in the treatment of interstitial cystitis. Urol. Clin. N. Am. 1994, 21, 85–88.
Barrager, E.; Schauss, A.G. Methylsulfonylmethane as a treatment for seasonal allergic rhinitis: Additional data on pollen counts and symptom questionnaire. J. Altern. Complement. Med. 2003, 9, 15–
Barrager, E.; Veltmann, J.R.J.; Schauss, A.G.; Schiller, R.N. A multicentered, open-label trial on the safety and efficacy of methylsulfonylmethane in the treatment of seasonal allergic rhinitis. J. Altern. Complement. Med. 2002, 8, 167–173.
Van der Merwe, M.; Bloomer, R.J. The influence of methylsulfonylmethane on inflammation-associated cytokine release before and following strenuous exercise. J. Sports Med. 2016, 2016, 7498359.
Borzelleca, J.F.; Sipes, I.G.; Wallace, K.B. Dossier in Support of the Generally Recognized as Safe (GRAS) Status of Optimsm (Methylsulfonylmethane; MSM) as a Food Ingredient; Food and Drug Administration: Vero Beach, FL, USA, 2007.
Clarke, T.C.; Black, L.I.; Stussman, B.J.; Barnes, P.M.; Nahin, R.L. Trends in the use of complementary health approaches among adults: United states, 2002–2012. Natl. Health Stat. Rep. 2015, 79, 1–16.
Kantor, E.D.; Lampe, J.W.; Vaughan, T.L.; Peters, U.; Rehm, C.D.; White, E. Association between use of specialty dietary supplements and c-reactive protein concentrations. Am. J. Epidemiol. 2012, 176, 1002–101
Krieger, D.R.; Schwartz, H.I.; Feldman, R.; Pino, I.; Vanzant, A.; Kalman, D.S.; Feldman, S.; Acosta, A.;Pardo, P.; Pezzullo, J.C. A Pharmacokinetic Dose-Escalating Evaluation of MSM in Healthy Male Volunteers;Miami Research Associates: Miami, FL, USA, 2009; pp. 1–83.
Layman, D.L.; Jacob, S.W. The absorption, metabolism and excretion of dimethyl sulfoxide by rhesus. monkeys. Life Sci. 1985, 37, 2431–2437
