Obrazek wyróżniający: CHUTTERSNAP
Znaczne nakłady finansowe przeznaczone na badania dotyczące wykrywania, identyfikacji oraz zapobiegania urazom w sporcie nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Częstotliwość występowania urazów kończyn dolnych, szczególnie więzadła krzyżowego przedniego (ACL), pozostaje wysoka, co generuje roczne koszty w USA na poziomie około 3 miliardów dolarów. Uraz więzadła krzyżowego przedniego niesie za sobą poważne konsekwencje, takie jak wykluczenie sportowca z rywalizacji na najwyższym poziomie oraz zwiększenie ryzyka przedwczesnej choroby zwyrodnieniowej stawów. Dodatkowo, może prowadzić do zaburzeń psychologicznych, które negatywnie wpływają na proces rekonwalescencji oraz powrót do pełnej sprawności sportowej. Częsta obecność urazów ACL w sportach kontaktowych skłoniła badaczy do analizy mechanizmów, które najczęściej prowadzą do tych urazów w takich kontekstach sportowych na przestrzeni ostatnich dekad. Więzadło krzyżowe przednie, będące strukturą kolagenową, odpowiada za stabilizację kolana poprzez przeciwdziałanie nadmiernemu wyprostowi, przedniemu przesunięciu kości piszczelowej oraz ruchom rotacyjnym. Uszkodzenie tej struktury nie wynika z jednego konkretnego wzorca ruchowego, lecz z kombinacji różnych czynników, w tym środowiskowych. Według badań Boden i Sheehana [6], około 70% urazów więzadła krzyżowego przedniego występuje przy minimalnym lub zerowym kontakcie z innymi zawodnikami. Do urazów często dochodzi w momencie kontaktu stopy z podłożem podczas gwałtownego hamowania, zmiany kierunku ruchu lub lądowania na jednej nodze. Za kluczowy czynnik urazowy uznaje się siłę ściskającą osiową, która przekracza próg tolerancji tkanek. Istotną rolę przypisuje się również dynamicznej koślawości kolana, która zwiększa napięcie więzadła i obniża jego wytrzymałość. Niemniej jednak, mimo że koślawość kolana była przez dekady uważana za główną przyczynę uszkodzeń ACL, jej znaczenie jest obecnie poddawane w wątpliwość. Dodatkowymi czynnikami biomechanicznymi zwiększającymi ryzyko urazu ACL są m.in. sztywne lądowanie, słaba stabilizacja mięśni systemu core, osłabiona siła odwodzenia biodra, zmęczenie prowadzące do nieprawidłowych wzorców ruchowych (np. dynamicznej koślawości kolana) oraz brak odpowiedniego wsparcia pięty podczas lądowania. Szczególnie istotna jest rola mięśnia brzuchatego łydki, który w przypadku nieefektywnego pochłaniania siły uderzenia może przenosić obciążenie bezpośrednio na kolano, zwiększając ryzyko urazu [1-5]. Przyczyny urazów więzadła krzyżowego przedniego (ACL) wciąż budzą wiele kontrowersji. Chociaż czynniki biomechaniczne odgrywają istotną rolę w ich występowaniu, zmiany w funkcjach poznawczych mogą również mieć znaczący wpływ na ten poważny rodzaj urazu. W sportach zespołowych o interaktywnym charakterze, takich jak koszykówka czy piłka nożna, gdzie zmienność sytuacyjna i niepewność są wysokie, a czas na podejmowanie decyzji jest ograniczony, kluczowe znaczenie ma zdolność sportowców do wyboru właściwych informacji w oparciu o aktualne cele. Sporty te wymagają od zawodników szybkiego podejmowania decyzji w nieprzewidywalnych warunkach, co wpływa na ich zdolność przewidywania i podejmowania odpowiednich ruchów. Badania wskazują, że ryzyko urazów jest znacznie wyższe w tzw. sportach otwartych. Urazy układu mięśniowo-szkieletowego rzadko zdarzają się podczas zaplanowanych i kontrolowanych aktywności, takich jak bieganie czy chodzenie, natomiast występują częściej w sytuacjach rywalizacyjnych, takich jak gwałtowne zmiany kierunku, szarże czy wykonywanie złożonych czynności, np. skoków połączonych z rzutem. W takich warunkach mózg musi szybko przetwarzać różnorodne informacje sensoryczne, aby podejmować trafne decyzje i odpowiednio dostosowywać reakcje ruchowe. Wpływ procesów poznawczych na kontrolę nerwowo-mięśniową pozostaje nie do końca zrozumiany. Czynniki takie jak złożoność decyzji, wielozadaniowość, reakcja na bodźce czy koordynacja ruchowa mogą osłabiać kontrolę motoryczną, zwiększając tym samym ryzyko urazu. Szczególną rolę odgrywa wydajność pamięci roboczej, która odpowiada za gromadzenie i aktualizowanie informacji wizualnych niezbędnych do planowania działań motorycznych. Szybkość przetwarzania informacji wizualnych jest kluczowa w sportach, gdzie czas na reakcję jest ograniczony, a nieoptymalna wydajność tego procesu może utrudniać precyzyjną koordynację ruchów i skuteczną reakcję na bodźce zewnętrzne. Badania z wykorzystaniem funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) wykazały, że u młodych piłkarek, które doznały urazu ACL, obserwowano zmniejszoną łączność między lewą korą czuciową a prawym móżdżkiem, co może negatywnie wpływać na koordynację ruchową i transmisję informacji proprioceptywnych. Nawet niewielkie zaburzenia w planowaniu i koordynacji ruchu mogą ograniczać zdolność mięśni do kompensacji sił działających na stawy podczas intensywnych aktywności. Ponadto niska sprawność poznawcza była powiązana z większymi siłami reakcji podłoża oraz dynamiczną koślawością kolana w zadaniach o wysokich wymaganiach poznawczych. Funkcje poznawcze, takie jak czas reakcji czy szybkość przetwarzania, mogą odgrywać istotną rolę w zapobieganiu urazom oraz w programach treningowych. Obecne metody prewencji urazów więzadła krzyżowego przedniego często nie uwzględniają jednak oceny sportowców w kontekście rzeczywistych warunków rywalizacji, gdzie ryzyko kontuzji jest najwyższe. Choć niektóre badania analizują biomechaniczne zmiany wynikające z obciążenia poznawczego, brakuje uwzględnienia niepewności sytuacyjnej jako kluczowego elementu. Na przykład wykonywanie operacji matematycznych podczas ćwiczeń zwiększa obciążenie poznawcze, ale nie odzwierciedla dynamicznej niepewności występującej w rzeczywistych sytuacjach sportowych. Sportowcy są zmuszeni do redukcji niepewności poprzez przewidywanie zdarzeń i podejmowanie trafnych decyzji, co angażuje mechanizmy kontroli poznawczej oraz funkcje wykonawcze. Wzrost wymagań poznawczych wynikający z niepewności może istotnie wpływać na wydolność umysłową i motoryczną, lecz konsekwencje tego procesu dla ryzyka urazów nie zostały jeszcze w pełni zbadane [1].
Wymaganie dla sprawności poznawczej a uszkodzenie ACL
Nieoczekiwane ruchy zmiany kierunku w bok prowadziły do wyraźnego wzrostu pionowych sił reakcji podłoża (vGRF) oraz tylnych sił reakcji podłoża (pGRF) w porównaniu z sytuacjami przewidywanymi. Jednak Almonroeder i in. oraz Weinhandl i in. nie odnotowali istotnych różnic w tych parametrach między analizowanymi warunkami. Z kolei Kim i in. oraz Khalid i in. zarejestrowali wyraźny wzrost vGRF podczas przewidywanych ruchów zmian kierunku w bok, przy czym Kim i in. odnotowali także zwiększenie bocznej siły reakcji podłoża podczas nieoczekiwanych ruchów tego typu zmian kierunku. W porównaniu do zmian kierunku w bok i krzyżowego, wyniki badań Kim i in. wskazują na podobne wartości w obu warunkach. Whyte i in. zaobserwowali natomiast istotny wzrost bocznej siły reakcji podłoża w sytuacjach nieprzewidywalnych podczas ruchów zmiany krzyżowego, ale brak takich różnic dla vGRF. Ogólnie rzecz biorąc, GRF wykazywało wzrost w ruchach zmiany kierunku w bok i krzyżowego (crossover), niezależnie od wymagań poznawczych czy stopnia niepewności. Eksperymenty z większymi wymaganiami poznawczymi podczas lądowania na jednej lub dwóch nogach wykazywały znaczny wzrost vGRF w porównaniu z mniej obciążającymi poznawczo warunkami. Niemniej jednak, badania Giesche i in, Ko i in. oraz Wilke i in. nie wykazały istotnych różnic w takich scenariuszach. Przy lądowaniu na obu nogach, Shumski i in. oraz Widenhoefer i in. zaobserwowali wzrost siły reakcji podłoża w zadaniach z obciążeniem poznawczym, w przeciwieństwie do tych mniej wymagających. Podobnie, w przypadku lądowania podczas zadań angażujących poznawczo oraz związanych z niepewnością, GRF ulegało wzrostowi. Nieprzewidywalne ruchy zmiany kierunku w bok powodowały wyraźne zwiększenie zgięcia biodra w porównaniu z warunkami przewidywalnymi, choć Norte i in. nie odnotowali różnic w tym zakresie. Almonroeder i in. zaobserwowali natomiast statystycznie istotne zmniejszenie zgięcia biodra w nieprzewidywalnych sytuacjach. Dla ruchów cięcia krzyżowego Whyte i in. zgłosili zmniejszenie bocznego zgięcia miednicy i biodra w nieprzewidywalnych warunkach, podczas gdy Kim i in. zauważyli istotnie większe zgięcie biodra w takich okolicznościach. Dwa badania wskazały na mniejsze zgięcie biodra podczas lądowań na jednej lub obu nogach przy maksymalnym vGRF w warunkach o większym obciążeniu poznawczym. W przypadku wszystkich analizowanych ruchów, zgięcie biodra było podobne w zadaniach związanych z wymaganiami poznawczymi i niepewnością. Podczas nieprzewidywalnych ruchów zmian kierunku w bok zaobserwowano istotne zmniejszenie zgięcia, wzrost odwodzenia i wewnętrznej rotacji kolana w porównaniu z przewidywalnymi warunkami. Weinhandl i in. oraz Almonroeder i in. zgłosili niewielki, ale nieistotny wzrost odwodzenia, natomiast Norte i in. nie zauważyli różnic między warunkami. Kim i in. odnotowali istotny spadek odwodzenia kolana, a Seymore i in. zgłosili zwiększenie zgięcia kolana w nieprzewidywalnych warunkach. W ruchach zmiany keirunku krzyżowej zarejestrowano zmniejszenie szpotawości kolana w warunkach przewidywalnych, ale Kim i in. stwierdzili większe zgięcie kolana w nieprzewidywalnych sytuacjach. Przy lądowaniu na jednej lub obu nogach odnotowano istotnie mniejsze zgięcie kolana przy pierwszym kontakcie (IC) w warunkach o większym obciążeniu poznawczym. Zauważono także mniejsze maksymalne zgięcie, większe odwodzenie i wewnętrzną rotację kolana w takich scenariuszach. Mimo to, w przypadku odwodzenia i rotacji wewnętrznej kolana nie stwierdzono istotnych różnic między warunkami. Zadania związane z obciążeniem poznawczym i niepewnością generowały zbliżone kąty w stawie kolanowym [1,7-15].W kontekście stopy i stawu skokowego Nieoczekiwane ruchy zmiany kierunku w bok prowadziły do istotnego zmniejszenia zgięcia podeszwowego stawu skokowego w porównaniu z warunkami przewidywalnymi. Podczas lądowań na jednej i dwóch nogach odnotowano znacząco mniejsze zgięcie podeszwowe stawu skokowego w momencie pierwszego kontaktu (IC) w sytuacjach o wyższych wymaganiach poznawczych. Z kolei Lin i in. [16] nie stwierdzili istotnych różnic w zgięciu podeszwowym stawu skokowego między warunkami poznawczymi. Ponadto nie zaobserwowano różnic w zgięciu podeszwowym stawu skokowego pomiędzy zadaniami o wysokich wymaganiach poznawczych a zadaniami związanymi z niepewnością.
Lion’s Mane od Apollo’s Hegemony – suplement dla osób: narażonych na duże bodźce stresowe, mających intensywną pracę umysłową i chcących wesprzeć samopoczucie – KUP TUTAJ
Ruchy stawów
Nieprzewidziane ruchy zmiany kierunku w bok powodowały zmniejszenie momentu wyprostu kolana, momentu koślawości oraz momentu rotacji wewnętrznej kolana w porównaniu z przewidywalnymi ruchami tego typu zmiany kierunku. Odwrotnie, w warunkach przewidywalnych zaobserwowano istotny wzrost momentu zgięcia-wyprostu kolana, momentu koślawości-szpotawości oraz momentu rotacji zewnętrznej kolana w porównaniu z warunkami nieprzewidywalnymi. Jednocześnie niektóre badania nie wykazały znaczących różnic w momencie zgięcia, odwodzenia i rotacji wewnętrznej kolana pomiędzy tymi warunkami w trakcie ruchów cięcia w bok. Seymore i współpracownicy [17] odnotowali wyższe wartości momentów w stawie kolanowym podczas cięć w bok w sytuacjach o zwiększonych wymaganiach poznawczych i większej niepewności. Podczas lądowań na jednej i obu nogach zaobserwowano mniejsze momenty zgięcia kolana, a także większe momenty odwodzenia i rotacji wewnętrznej kolana po pierwszym kontakcie (IC) w warunkach o podwyższonych wymaganiach poznawczych. Podobne wyniki uzyskano dla momentów mierzonych w szczytowym vGRF podczas lądowań na obu nogach. Z kolei Abe i współpracownicy [18] nie wykazali istotnych różnic w aktywności stawów podczas lądowań na obu nogach pomiędzy warunkami o wysokich wymaganiach poznawczych a tymi związanymi z większą niepewnością. Nieprzewidziane ruchy crossover w bok spowodowały znaczący wzrost momentu zgięcia podeszwowego stawu skokowego w porównaniu z przewidywalnymi warunkami. Natomiast w ruchach cięcia krzyżowego zgięcie podeszwowe stawu skokowego było istotnie mniejsze w IC przy wyższych wymaganiach poznawczych. Warto zauważyć, że żadne z badań dotyczących zwiększonych wymagań poznawczych nie analizowało momentów zgięcia podeszwowego stawu skokowego, co ogranicza zrozumienie tych biomechanicznych zmian w ruchach cięcia w bok. Wskazane są dalsze badania, aby lepiej zbadać wpływ wymagań poznawczych na momenty w stawie skokowym. Podczas lądowań na jednej i obu nogach odnotowano mniejsze momenty zgięcia podeszwowego stawu skokowego w IC w warunkach o wyższych wymaganiach poznawczych. Niemniej jednak nie stwierdzono znaczących różnic w momentach zgięcia podeszwowego stawu skokowego w szczytowym vGRF pomiędzy różnymi warunkami poznawczymi a warunkami zwiększonej niepewności podczas lądowań na obu nogach [1].
Sprawność poznawcza a biomechanika
Celem wielu powyższych badań było zbadanie wpływu zróżnicowanych wymagań poznawczych podczas zadań motorycznych na wskaźniki biomechaniczne związane z ryzykiem urazu więzadła krzyżowego przedniego (ACL). W uwzględnionych badaniach zastosowano różne metody zwiększania wymagań poznawczych, z dominującym wykorzystaniem paradygmatu podwójnego zadania, polegającego na jednoczesnym wykonywaniu testu poznawczego i zadania motorycznego. Lądowania na jednej nodze oraz ruchy zmiany kierunku, którym towarzyszyły wysokie wymagania poznawcze i większa niepewność, istotnie pogarszały wskaźniki biomechaniczne (np. zwiększone GRF, większe kąty stawów i momenty siły w stawach) związane z ryzykiem urazu ACL. W rezultacie sportowcy mogą być bardziej narażeni na urazy więzadła krzyżowego przedniego podczas wykonywania typowych ruchów sportowych w warunkach zwiększonego obciążenia poznawczego i niepewności. Dotychczasowe badania wykazały, że zmiany w parametrach biomechanicznych, takie jak większe siły reakcji podłoża, mniejsze zgięcie podeszwowe oraz większe zgięcie biodra w pierwszym kontakcie (IC) podczas lądowania, mogą być powiązane z większym ryzykiem urazu ACL. Jednocześnie należy pamiętać, że zmiany kąta w jednym stawie mogą być kompensowane przez inne stawy, co może zmniejszać ryzyko urazu [19]. Dlatego analiza kinematyki ruchu powinna uwzględniać sposób, w jaki różne stawy dostosowują swoje kąty w celu utrzymania efektywności ruchu. Ujęcie aspektów poznawczych w połączeniu ze zmianami biomechanicznymi w trakcie ruchów sportowych może dostarczyć cennych wskazówek dla praktyków w zakresie zapobiegania urazom więzadła krzyżowego przedniego. Systematyczny przegląd Wilke i Groneberga [15] podkreślił, że wydajność poznawcza może być kluczowym predyktorem urazów. Podczas sportów wymagających otwartych umiejętności zdolności poznawcze nabierają szczególnego znaczenia, gdyż sportowcy muszą równocześnie podejmować trafne decyzje i wykonywać precyzyjne ruchy. Zadania, które ograniczają czas na przewidywanie i podejmowanie decyzji, mogą pogorszyć mechanikę ruchu, zwiększając ryzyko urazu ACL. Przegląd wykazał istotny związek między wymaganiami poznawczymi podczas ruchów (np. niepewnością) a mechanizmami biomechanicznymi sprzyjającymi urazom ACL. Przykładowo, Quintana i Hoch oraz Shibata i współpracownicy zaobserwowali większe odwodzenie kolana podczas ruchów zinmany kierunku w warunkach wysokich wymagań poznawczych oraz podczas lądowania na jednej nodze u osób o niższej sprawności neuropoznawczej. Podobne wyniki uzyskali Burcal i współpracownicy, którzy stwierdzili, że mechanika ruchu w stawie kolanowym i skokowym uległa pogorszeniu w warunkach podwójnego zadania. Badania zawarte w niniejszym artykule potwierdziły, że wysokie wymagania poznawcze nasilają mechanizmy biomechaniczne związane z urazami ACL. Jednocześnie różnorodność metod manipulowania zadaniami i zwiększania wymagań poznawczych w badaniach sugeruje potrzebę dalszej analizy. Na przykład popularną strategią zwiększania obciążenia poznawczego w ruchach cięcia bokiem jest wprowadzenie losowości (np. wskazywanie kierunku ruchem światła, co wymaga reakcji). W przypadku lądowań na jednej nodze często stosuje się paradygmat podwójnego zadania lub zadania odwracające uwagę. Istotne jest zrozumienie, w jaki sposób te strategie wpływają na wymagania poznawcze i biomechanikę ruchu, ponieważ każda z nich może wywoływać inne reakcje biomechaniczne, a tym samym różny wpływ na ryzyko urazu.
Rozproszenie uwagi
Niepewność jest istotnym aspektem ludzkiego procesu decyzyjnego, wymagającym przewidywania przyszłych wyników na podstawie wcześniejszych doświadczeń związanych z pozytywnym lub negatywnym wzmocnieniem. W analizowanych badaniach dotyczących zadań motorycznych niepewność wprowadzano na różne sposoby, co utrudniało możliwość przewidywania kierunku ruchów zmiany kierunku. Z kolei paradygmat podwójnego zadania polegał na jednoczesnym wykonywaniu dwóch niezależnych czynności, takich jak zadanie motoryczne (np. skakanie i lądowanie) oraz zadanie poznawcze (np. liczenie wstecz). W ramach niniejszego artykułu starano się ocenić, czy zwiększenie wymagań poznawczych poprzez zastosowanie paradygmatu podwójnego zadania, czynników rozpraszających uwagę lub zwiększonej niepewności wpływa na zmiany w biomechanicznych czynnikach ryzyka związanych z różnymi ruchami sportowymi. Badania wykazały, że nie zaobserwowano istotnych różnic w większości zmiennych biomechanicznych pomiędzy zastosowaniem paradygmatu podwójnego zadania a zwiększoną niepewnością. Brak zauważalnych różnic może wynikać z istotnego nakładania się sieci neuronowych odpowiedzialnych za kontrolę poznawczą oraz tych związanych z zarządzaniem niepewnością. Badania Lamichhane i in. [20] wskazują, że pewność i niepewność wpływają na aktywność w przedniej części wyspy, regionie mózgu odpowiadającym za realizację zadań o różnym stopniu trudności. Jednocześnie różnice między tymi stanami obejmowały aktywację innych obszarów: pewność była związana z regionami związanymi z przewidywaniem nagrody, takimi jak brzuszno-przyśrodkowa kora przedczołowa i ciało migdałowate, podczas gdy niepewność wiązała się z aktywnością w obszarach odpowiedzialnych za kontrolę poznawczą, takich jak brzuszno-boczna kora przedczołowa oraz grzbietowy przedni zakręt obręczy. Warto zauważyć, że te strategie nie mogą być analizowane w pełnym odosobnieniu, ponieważ w rzeczywistości sportowcy często muszą równocześnie reagować na różnorodne bodźce – zarówno te wymagające zwiększonej uwagi (np. paradygmat podwójnego zadania lub rozpraszacze), jak i sytuacje wymagające przewidywania ruchów przeciwnika w warunkach podwyższonej niepewności. W związku z tym zaleca się kontynuację badań nad opracowaniem solidnych metodologii, które umożliwią bardziej precyzyjne badanie wpływu tych strategii na mechanizmy związane z ryzykiem urazów więzadła krzyżowego przedniego.
Kwasy Omega 3 od testosterone.pl – źródło niezbędnych kwasów tłuszczowych – KUP TUTAJ
Wnioski i podsumowanie
Zwiększenie złożoności wykonywanych zadań poprzez wprowadzenie dodatkowego obciążenia poznawczego, takiego jak konieczność skupienia uwagi na kilku bodźcach jednocześnie lub podejmowania szybkich decyzji w zmieniających się warunkach, wyraźnie wpływa na zmiany w mechanizmach biomechanicznych związanych z ryzykiem urazu więzadła krzyżowego przedniego. Te zmiany są szczególnie widoczne podczas dynamicznych ruchów, takich jak lądowanie na jednej nodze czy wykonywanie ruchów zmiany kierunku, które wymagają precyzyjnej koordynacji oraz stabilizacji stawów przy jednoczesnym zarządzaniu zwiększonym stresem poznawczym. W związku z tym trenerzy, fizjoterapeuci oraz specjaliści ds. przygotowania motorycznego powinni uwzględniać w swoich działaniach zastosowanie technik opartych na paradygmatach podwójnego zadania lub wprowadzanie elementów niepewności w procesie oceny ryzyka urazu. Tego rodzaju podejście może obejmować na przykład zadania wymagające jednoczesnego rozwiązywania zadań poznawczych i wykonywania ruchów sportowych w niestandardowych warunkach, takich jak reakcja na losowo generowane sygnały świetlne czy dźwiękowe. Takie metody nie tylko pozwalają na dokładniejsze zidentyfikowanie sportowców szczególnie narażonych na urazy ACL, ale również mogą być wykorzystane jako element prewencji, poprawiając zdolności adaptacyjne i kontrolę ruchową zawodników w sytuacjach stresowych charakterystycznych dla realnych warunków rywalizacji sportowej.
[1] Jiménez-Martínez J, Gutiérrez-Capote A, Alarcón-López F, Leicht A, Cárdenas-Vélez D. Relationship between Cognitive Demands and Biomechanical Indicators Associated with Anterior Cruciate Ligament Injury: A Systematic Review. Sports Med. 2024 Oct 29.
[2] Fuller CW. Assessing the return on investment of injury prevention procedures in professional football. Sports Med. 2019;49:621–9.
[3] Hewett TE, Myer GD, Ford KR, Paterno MV, Quatman CE. Mechanisms, prediction, and prevention of ACL injuries: cut risk with three sharpened and validated tools. J Orthop Res. 2016;34(11):1843–55.
[4] Kaeding CC, Léger-St-Jean B, Magnussen RA. Epidemiology and diagnosis of anterior cruciate ligament injuries. Clin Sports Med. 2017;36(1):1–8.
[5] Meuffels DE, Favejee M, Vissers M, Heijboer M, Reijman M, Verhaar J. Ten year follow-up study comparing conservative versus operative treatment of anterior cruciate ligament rup- tures. A matched-pair analysis of high level athletes. Br J Sports Med. 2009;43(5):347–51
[6] Boden BP, Sheehan FT. Mechanism of non-contact ACL injury: OREF clinical research award 2021. J Orthop Res. 2022;40(3):531–40.
[7] Khalid AJ, Ian Harris S, Michael L, Joseph H, Qu X. Effects of neuromuscular fatigue on perceptual-cognitive skills between genders in the contribution to the knee joint loading during side- stepping tasks. J Sports Sci. 2015;33(13):1322–31.
[8] Kim JH, Lee K-K, Kong SJ, An KO, Jeong JH, Lee YS. Effect of anticipation on lower extremity biomechanics during side-and cross-cutting maneuvers in young soccer players. Am J Sports Med. 2014;42(8):1985–92.
[9] Kipp K, Brown TN, McLean SG, Palmieri-Smith RM. Deci- sion making and experience level influence frontal plane knee joint biomechanics during a cutting maneuver. J Appl Biomech. 2013;29(6):756–62
[10] Norte GE, Frendt TR, Murray AM, Armstrong CW, McLough- lin TJ, Donovan LT. Influence of anticipation and motor-motor task performance on cutting biomechanics in healthy men. J Athl Train. 2020;55(8):834–42.
[11] Weinhandl JT, Earl-Boehm JE, Ebersole KT, Huddleston WE, Armstrong BS, O’Connor KM. Anticipatory effects on anterior cruciate ligament loading during sidestep cutting. Clin Biomech. 2013;28(6):655–63.
[12] Whyte EF, Richter C, O’connor S, Moran KA. The effect of high intensity exercise and anticipation on trunk and lower limb bio- mechanics during a crossover cutting manoeuvre. J Sports Sci. 2018;36(8):889–900.
[13] Seymore KD, Cameron SE, Kaplan JT, Ramsay JW, Brown TN. Dual-task and anticipation impact lower limb biomechan- ics during a single-leg cut with body borne load. J Biomech. 2017;65:131–7.
[14] Mejane J, Faubert J, Romeas T, Labbe DR. The combined impact of a perceptual–cognitive task and neuromuscular fatigue on knee biomechanics during landing. Knee. 2019;26(1):52–60.
[15] Wilke J, Giesche F, Niederer D, Engeroff T, Barabas S, Tröller S, et al. Increased visual distraction can impair landing biomechan- ics. Biol Sport. 2021;38(1):110–27.
[16] Lin J-Z, Tai W-H, Chiu L-Y, Lin Y-A, Lee H-J. The effect of divided attention with bounce drop jump on dynamic postural stability. Int J Sports Med. 2020;41(11):776–82.
[17] Seymore KD, Cameron SE, Kaplan JT, Ramsay JW, Brown TN. Dual-task and anticipation impact lower limb biomechan- ics during a single-leg cut with body borne load. J Biomech. 2017;65:131–7.
[18] Abe T, Nakamae A, Toriyama M, Hirata K, Adachi N. Effects of limited previously acquired information about falling height on lower limb biomechanics when individuals are landing with limited visual input. Clin Biomech. 2022;96: 105661
[19] Donelon TA, Dos Santos T, Pitchers G, Brown M, Jones PA. Biomechanical determinants of knee joint loads associated with increased anterior cruciate ligament loading during cutting: a systematic review and technical framework. Sports Med Open. 2020;6:1–21.
[20] Lamichhane B, Adhikari BM, Dhamala M. The activity in the anterior insulae is modulated by perceptual decision-making dif- ficulty. Neuroscience. 2016;327:79–94.
