Photo by Quino Al on Unsplash
Stres cieplny i wysiłek fizyczny niezależnie od siebie zwiększają wydatki energetyczne, zmieniają procesy metaboliczne na korzyść glikogenolizy (rozpadu glikogenu) oraz obciążają równowagę płynowo-elektrolitową. Aklimatyzacja do ciepła (HA z ang. Heat Acclimatization) to proces wielodniowy, który polega na celowym podnoszeniu temperatury ciała i zwiększaniu wydzielania potu poprzez aktywne metody (np. ćwiczenia w warunkach stresu cieplnego) lub pasywne (np. zanurzanie w gorącej wodzie czy korzystanie z sauny), bądź ich kombinację.
Aklimatyzacja cieplna zwiększa odporność na stres cieplny i wysiłek fizyczny, co zostało potwierdzone u sportowców, żołnierzy i pracowników fizycznych. Objawia się to zmniejszoną liczbą przypadków chorób wywołanych stresem cieplnym oraz poprawą wydolności fizycznej i psychicznej. Protokoły HA skutecznie pomagają utrzymać wydajność w submaksymalnych wysiłkach podczas kolejnego kontaktu ze stresem cieplnym. Jednakże maksymalne lub intensywne wysiłki, które odzwierciedlają faktyczne obciążenia podczas zawodów czy pracy, nie zawsze są poprawiane, a czasem nawet tymczasowo pogarszane przez protokoły HA intensywne w ćwiczenia.
Ostatnia metaanaliza przeprowadzona przez Waldrona i współpracowników wykazała, że maksymalny pobór tlenu (VO2max) w warunkach cieplnych poprawia się w sposób umiarkowany w wyniku HA. Największe wzrosty VO2max zaobserwowano w dłuższych protokołach HA, prowadzonych w wyższych temperaturach (do 40°C). Co ciekawe, lepsze wyniki testów wydolnościowych osiągano, gdy testowanie odbywało się z opóźnieniem do 7 dni po zakończeniu HA, pomimo częściowej utraty adaptacji związanych z aklimatyzacją.
Odpowiedź organizmu na gorące warunki
Ćwiczenia w wysokiej temperaturze powodują obciążenie fizjologiczne w wielu systemach biologicznych. Jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie środki zapobiegawcze lub interwencyjne, może dojść do spadku wydolności, a w skrajnych przypadkach do chorób wywołanych stresem cieplnym, w tym nawet śmierci.
Wzrost temperatury ciała i metabolizm w warunkach cieplnych
Wysiłek fizyczny w upale prowadzi do wzrostu temperatury rdzenia ciała (Tc), mięśni (Tm) i skóry (Tsk) oraz do wzmożonego uwalniania katecholamin, co wpływa na metabolizm i zapotrzebowanie odżywcze. Zwiększona temperatura mięśni (Tm) jest skorelowana z wyższym zużyciem glikogenu, co zaobserwowano nawet podczas krótkich, intensywnych wysiłków. Połączenie ciepła i wysiłku o wysokiej intensywności dodatkowo zwiększa gromadzenie metabolitów, które obniżają zdolność mięśni do generowania siły, takich jak jony H+ i fosforany nieorganiczne (Pi).
W badaniach przeprowadzonych przez Maundera et al. wykazano, że utlenianie węglowodanów (CHO) podczas wysiłku wzrasta istotnie przy 40°C w umiarkowanej intensywności (69% VO2max) oraz przy 34°C i 40°C w wysiłkach o wysokiej intensywności (81% VO2max). Dodatkowe badania wykazały, że w warunkach 35,4°C zużycie glikogenu wzrosło o 25% podczas jazdy na rowerze przy 55% VO2max w porównaniu do warunków 16,4°C.
Straty płynów i ich wpływ na wydolność
Podczas wysiłku w wysokiej temperaturze straty potu mogą przekraczać 1–1,5 litra na godzinę, co jest górnym limitem zalecanego spożycia wody podczas ćwiczeń. Gdy straty płynów przewyższają ich podaż, dochodzi do odwodnienia, co zmniejsza pojemność minutową serca, ciśnienie tętnicze oraz przepływ krwi przez mięśnie szkieletowe. W takich warunkach wzrasta zależność mięśni od źródeł energii beztlenowej, takich jak fosfokreatyna i ATP pochodzący z glikolizy, co może nasilać zmęczenie. Straty płynów rzędu 2–3% masy ciała dodatkowo ograniczają zdolność organizmu do utleniania tłuszczów i ketonów, zwiększając Tm oraz aktywność glikogenolityczną.
Zmęczenie centralne a węglowodany
Zmęczenie podczas wysiłku w upale może wynikać z czynników centralnych, niezależnych od lokalnych procesów metabolicznych w mięśniach. Jednym z proponowanych mechanizmów jest wzrost poziomu wolnych kwasów tłuszczowych (FFA) przy niskiej dostępności CHO, co powoduje przemieszczenie tryptofanu do krwi i zwiększenie produkcji serotoniny, która indukuje zmęczenie. Badania nad suplementacją CHO wykazały, że zwiększenie podaży węglowodanów podczas wysiłku zmniejsza poziom wolnego tryptofanu i poprawia czas do wyczerpania (TTE).
Dodatkowo interleukina-6 (IL-6), która wzrasta podczas wysiłku w wyniku niskiego poziomu glikogenu mięśniowego, również może wpływać na zmęczenie centralne. IL-6 stymuluje produkcję glukozy w wątrobie i lipolizę, zwiększając poziom FFA. Jednak badania dotyczące IL-6 w kontekście zmęczenia cieplnego i wysiłkowego przynoszą mieszane wyniki. Niektóre badania wskazują, że wzrost IL-6 jest związany z obniżeniem wydolności, podczas gdy inne nie wykazują znaczącego wpływu na subiektywne zmęczenie.
Ćwiczenia w warunkach cieplnych wpływają zarówno na lokalne procesy metaboliczne, jak i na mechanizmy centralne. Straty glikogenu, zmiany przepływu krwi i odwodnienie nasilają zmęczenie, zwłaszcza podczas intensywnych lub długotrwałych wysiłków. Suplementacja węglowodanów oraz adaptacja cieplna mogą częściowo ograniczyć negatywne skutki stresu cieplnego, ale potrzeba dalszych badań, aby lepiej zrozumieć interakcję między zmęczeniem metabolicznym, centralnym i cieplnym w kontekście wydolności sportowców.
Adaptacje do ciepła
Popularną metodą aklimatyzacji cieplnej (HA) wśród sportowców i żołnierzy jest codzienny trening w gorących warunkach, mający na celu utrzymanie temperatury ciała (Tc) w docelowym zakresie (np. 38,5–39,0°C) przez określony czas (np. 60–90 minut). Taka procedura sprzyja adaptacjom fizjologicznym, które pomagają lepiej radzić sobie z wysiłkiem w wysokiej temperaturze.
Aklimatyzacja cieplna łagodzi wiele negatywnych skutków stresu cieplnego dzięki:
- obniżeniu spoczynkowej i wysiłkowej temperatury ciała (Tc) oraz skóry (Tsk),
- zmniejszeniu tętna podczas wysiłku,
- zwiększeniu objętości osocza,
- poprawie wydzielania potu i chłodzenia przez parowanie,
- lepszej konserwacji elektrolitów,
- cytoprotekcji (ochronie komórek) i poprawie pamięci komórkowej,
- lepszemu zachowaniu zasobów glikogenu mięśniowego podczas wysiłku w upale.
Wpływ HA na metabolizm i zużycie glikogenu
Badania wykazują, że HA zmniejsza wykorzystanie glikogenu mięśniowego w gorących warunkach. Przykłady obejmują:
- Febbraio et al.: Po 7 dniach HA (90 minut jazdy na rowerze przy 50% VO2max, 40°C) odnotowano niższe poziomy mleczanu mięśniowego i we krwi, glukozy we krwi oraz glikogenolizy podczas 40 minut jazdy na rowerze przy 70% VO2max w 40°C w porównaniu do wyników przed aklimatyzacją.
- Young et al.: Po 9-dniowym programie HA (2 godziny marszu przy 40–50% VO2max w suchej temperaturze 49°C/20% wilgotności) odnotowano zmniejszone nagromadzenie mleczanu i degradację glikogenu w upale podczas 30 minut jazdy na rowerze przy 70% VO2max, choć wyniki mogły być zakłócone przez różne wyjściowe poziomy glikogenu.
- Kirwan et al.: Po 8 dniach HA (90 minut jazdy na rowerze przy 50% VO2max w 39,6°C/29% wilgotności) odnotowano mniejsze zużycie glikogenu mięśniowego podczas 60 minut jazdy na rowerze przy 50% VO2max.
Wszystkie te badania mierzyły VO2max przed i w ciągu 2–3 dni po zakończeniu HA, aby precyzyjnie dostosować intensywność testów po aklimatyzacji. Jednak żadne z nich nie porównywało wyników metabolicznych po HA z grupą kontrolną ćwiczącą w warunkach neutralnych termicznie przy podobnym obciążeniu treningowym.
Chociaż metaboliczne skutki HA dla wysiłków o umiarkowanej intensywności (50–70% VO2max) są dobrze zbadane, wpływ HA na zużycie glikogenu podczas wysiłków o wysokiej intensywności (>75% VO2max), które bardziej odzwierciedlają rzeczywiste warunki rywalizacji na boisku w upale, pozostaje niejasny. Konieczne są dalsze badania, aby lepiej zrozumieć te zależności w kontekście maksymalnej wydolności.
Żeńszeń Panax od Testosterone.pl – suplement zwiększający witalność – KUP TUTAJ
Wpływ aklimatyzacji cieplnej (HA) na wydolność i znaczenie kontroli żywieniowej
Badania sugerują, że brak kontroli żywieniowej podczas krótkoterminowej, intensywnej aklimatyzacji cieplnej (HA) może prowadzić do nieprzewidywalnych wyników w zakresie wydolności. Wysoki poziom glikogenu jest pozytywnie skorelowany z szybkością glikogenolizy, co dodatkowo podkreśla znaczenie odpowiedniego odżywiania podczas takich protokołów.
Badania nad krótkoterminową, intensywną HA:
- Schmit et al. (5 dni HA, 30°C/50% RH)
Procedura: Trening o niskiej lub wysokiej intensywności w czasie 60 minut dziennie.
Wyniki: Uczestnicy z grupy wysokiej intensywności wykazali spadek średniej mocy (−4,9 ± 3,5%) oraz wzrost czasu ukończenia 20-km testu czasowego (+1,7 ± 1,3%) w upale (35°C/50% RH) po HA. Grupa o niskiej intensywności odnotowała wzrost mocy (+6,7 ± 4,6%) i szybszy czas ukończenia testu (−2,2 ± 1,1%).
Uwagi: Warunki testu czasowego były cieplejsze o 5°C niż podczas samej HA, a protokół nie był ujednolicony, co utrudnia porównania.
- Reeve et al. (5 dni HA, 35°C/50% RH)
Procedura: 12 × 1-min interwały przy 100% maksymalnej wydolności pracy (Wmax).
Wyniki: Uczestnicy doświadczyli 22% spadku czasu do wyczerpania (TTE) po HA, podczas gdy grupa kontrolna nie odnotowała zmian. Krótkie sesje (~30 minut) nie zapewniły wystarczającego czasu na utrzymanie temperatury ciała (Tc ≥ 38,5°C), co ograniczyło pełne adaptacje HA, takie jak obniżenie tętna roboczego i zwiększenie objętości osocza.
- McIntyre et al. (12 dni HA)
Procedura: Porównano protokoły HA łączące ćwiczenia i zanurzanie w gorącej wodzie (40°C) z samymi ćwiczeniami w upale (33°C) oraz kontrolą temperaturową (19°C).
Wyniki: Obie grupy HA wykazały wyższy poziom wydzielania potu w porównaniu do grupy kontrolnej. Grupa ćwiczeń + zanurzenia osiągnęła lepsze adaptacje, w tym niższą temperaturę spoczynkową i końcową, szybsze rozpoczęcie pocenia oraz niższe odczuwanie wysiłku. Nie odnotowano jednak znaczącej różnicy w TTE między grupami HA.
Brak kontroli żywieniowej
W żadnym z tych badań nie kontrolowano diety uczestników ani nie opisano ich nawyków żywieniowych. Może to wpływać na wyniki, szczególnie przy braku interwencji makroskładnikowych, które mogłyby zoptymalizować wydolność po intensywnej HA.
Krótkoterminowe, intensywne protokoły HA mogą skutkować zmiennymi wynikami wydolności, zwłaszcza gdy brakuje kontroli nad odżywianiem. Badania wykazują, że intensywność treningu podczas HA, czas trwania ekspozycji na ciepło i metody HA (np. ćwiczenia + zanurzenie) mają istotny wpływ na adaptacje i wydolność. Jednak brak danych na temat optymalnych interwencji żywieniowych pozostawia lukę w zrozumieniu, jak najlepiej wspierać wydolność po intensywnej HA. Dalsze badania nad interwencjami makroskładnikowymi są potrzebne, aby zoptymalizować efekty adaptacji i wydolność w takich warunkach.
Wpływ stresu cieplnego na przewód pokarmowy
Stres cieplny podczas wysiłku fizycznego może negatywnie wpływać na integralność przewodu pokarmowego i metabolizm, co prowadzi do pogorszenia wydolności fizycznej. Skurcz naczyń krwionośnych w jelitach, wywołany stresem cieplnym, zaburza równowagę energetyczną komórek jelitowych (enterocytów), osłabia funkcjonowanie pomp jonowych i zmniejsza ich objętość, co może prowadzić do translokacji bakterii z jelit do krwiobiegu. Ćwiczenia o niskiej lub umiarkowanej intensywności (<60% VO2max) zazwyczaj nie wpływają znacząco na integralność przewodu pokarmowego, jednak wysoka intensywność (>70% VO2max) może prowadzić do dysfunkcji nabłonka i translokacji bakterii. Zwiększenie temperatury otoczenia, np. o 8°C (z 22°C do 30°C), podczas biegu przy 60% VO2max zwiększa dolegliwości żołądkowo-jelitowe oraz produkcję cytokin zapalnych, takich jak TNF-α i IL-6.
Dodatkowym czynnikiem pogarszającym integralność jelit jest odwodnienie, szczególnie gdy prowadzi do utraty masy ciała ≥3,1%. Nawodnienie ograniczające utratę masy ciała do ≤2% oraz umiarkowane dawki wielocukrowych węglowodanów (20–60 g/h) mogą jednak łagodzić negatywne skutki stresu cieplnego. Istnieją również sprzeczne wyniki badań nad suplementacją glutaminą, która w niektórych przypadkach poprawia integralność jelit, podczas gdy w innych nie wykazuje korzyści, co sugeruje potrzebę dalszych badań w kontekście odpowiedniej podaży białka.
Wpływ aklimatyzacji cieplnej (HA) na przewód pokarmowy jest ograniczenie znane. Krótkoterminowe protokoły HA (5–10 dni) o różnej intensywności nie wykazały istotnych zmian w markerach uszkodzeń jelit. Z drugiej strony, stres cieplny i intensywny wysiłek mogą zmniejszać spontaniczne spożycie pokarmu, co prowadzi do obniżenia dostępności energetycznej (EA). Mechanizmy te obejmują zmniejszoną szybkość eliminacji leptyny, co przedłuża uczucie sytości oraz wzrost uwalniania IL-6, który centralnie zmniejsza apetyt. Optymalna dostępność energetyczna wynosi 40 kcal/kg beztłuszczowej masy ciała (FFM) u mężczyzn i 45 kcal/kgmc u kobiet, natomiast niska EA (<30 kcal/kgFFM) jest powszechna wśród sportowców, co może prowadzić do zmniejszenia poziomu IGF-1, testosteronu, osłabienia syntezy białek mięśniowych i spadku wydolności.
Ocena EA jest trudna ze względu na niedoszacowanie spożycia pokarmu, różnice w metodach oceny wydatku energetycznego oraz brak uwzględnienia aktywności niezwiązanej z treningiem. Podczas aklimatyzacji cieplnej istotne jest zapewnienie odpowiedniej podaży energii i nawodnienia, aby ograniczyć negatywne skutki dla zdrowia i wydolności. Wymagane są dalsze badania nad interwencjami żywieniowymi podczas HA, aby lepiej zrozumieć, jak optymalizować dostępność energetyczną, regenerację i wydolność w warunkach stresu cieplnego.
Metabolizm energetycznych w gorących warunkach
Podczas wysiłku fizycznego w warunkach wysokiej temperatury organizm zwiększa tempo spalania węglowodanów przechowywanych w ciele (endogennych), co może prowadzić do szybszego wyczerpania ich zapasów. Jednocześnie ograniczone jest spalanie węglowodanów dostarczanych z zewnątrz (np. z napojów czy żywności). Mechanizmy tego zjawiska są złożone i wynikają z kilku czynników.
Mechanizmy wpływu stresu cieplnego:
- Przewód pokarmowy – Wysoka temperatura może spowalniać opróżnianie żołądka w zależności od składu spożywanych pokarmów i napojów oraz ograniczać zdolność wchłaniania w jelitach, co wynika z redystrybucji krwi do innych obszarów ciała.
- Tkanka mięśniowa – stres cieplny zwiększa poziom adrenaliny we krwi, co pobudza rozpad glikogenu w mięśniach, ale jednocześnie zmniejsza zdolność mięśni do pobierania glukozy z krwi. To nasila wykorzystanie własnych zapasów energetycznych mięśni.
Udana aklimatyzacja cieplna może zmniejszyć produkcję adrenaliny i tempo spalania endogennych węglowodanów podczas wysiłku w upale, osiągając poziomy zbliżone do tych obserwowanych w umiarkowanych temperaturach. Proces adaptacji metabolicznej może rozpocząć się już po 7–8 dniach odpowiedniego treningu w upale. Co więcej, aklimatyzacja wspiera lepsze wykorzystanie tłuszczów jako źródła energii, zmniejsza gromadzenie mleczanu i ogranicza degradację glikogenu.
Dodatkowo, HA poprawia wchłanianie elektrolitów przez nerki i gruczoły potowe, co pomaga utrzymać objętość osocza i ograniczyć odwodnienie, które jest jednym z czynników zwiększających tempo spalania węglowodanów.
Rola diety i nawodnienia
Aby zmaksymalizować wydolność podczas wysiłku w upale, sportowcy powinni stosować dietę bogatą w węglowodany i zapewnić odpowiednie nawodnienie w dniach i godzinach poprzedzających wysiłek. Przyjmowanie węglowodanów w połączeniu glukozy i fruktozy (np. w stosunku 2:1) może zwiększyć spalanie dostarczanych węglowodanów o około 36% podczas długotrwałego wysiłku w upale, dzięki wykorzystaniu różnych mechanizmów transportu w jelitach.
Badania sugerują, że spożycie napojów węglowodanowych podczas wysiłku w upale może poprawić czas do wyczerpania o 13–15% w porównaniu do placebo. Jednak szczegółowe zmiany w zdolności do spalania węglowodanów podczas aklimatyzacji cieplnej są słabo poznane i wymagają dalszych badań.
Wpływ stresu cieplnego na apetyt
Wysoka temperatura może zmniejszać apetyt i spontaniczne spożycie energii oraz białka, co jest szczególnie istotne w kontekście długotrwałej ekspozycji na ciepło. Chociaż stres cieplny i wysiłek nie wydają się znacząco zwiększać tempa degradacji białek mięśniowych u zdrowych osób, niedostateczna regeneracja po intensywnych ćwiczeniach może zwiększać ryzyko urazów cieplnych. Integracja odpowiedniego spożycia białka w protokołach HA jest ważnym obszarem do dalszych badań, szczególnie w kontekście treningu wieloskładnikowego i wielodniowego.
Aklimatyzacja cieplna wspiera adaptacje metaboliczne, które pomagają zmniejszyć tempo spalania węglowodanów i zwiększyć wykorzystanie tłuszczów podczas wysiłku w upale. Poprawia także nawodnienie i równowagę elektrolitową, co dodatkowo wspiera wydolność. Aby zoptymalizować wyniki w takich warunkach, zaleca się spożywanie diety bogatej w węglowodany, odpowiednie nawodnienie oraz rozważenie suplementacji białkiem i węglowodanami podczas wysiłku. Jednak potrzeba dalszych badań, aby określić optymalne strategie żywieniowe i treningowe dla osób eksponowanych na stres cieplny.
Zasady żywienia dla sportowców: optymalne wsparcie wydolności i regeneracji
Odpowiednie spożycie kalorii, węglowodanów, białka oraz płynów i elektrolitów jest kluczowe dla utrzymania wydolności fizycznej oraz efektywnej regeneracji sportowców. W większości dyscyplin sportowych zaleca się diety bogate w węglowodany i białko, z większym zapotrzebowaniem na sód i płyny w porównaniu do zaleceń dla ogólnej populacji.
Węglowodany (CHO)
Sportowcy powinni spożywać od 3 do 12 g węglowodanów na kilogram masy ciała dziennie (g/kg/d), w zależności od intensywności i objętości treningu:
- Umiarkowana aktywność (2–3 godziny dziennie, jak w przypadku aklimatyzacji cieplnej): 5–8 g/kg/d.
- Bardzo intensywny trening (25–30 godzin tygodniowo): do 12 g/kg/d.
Odpowiednia podaż węglowodanów jest najskuteczniejszym sposobem na utrzymanie rezerw glikogenu mięśniowego. Dodatkowo, ważne jest uwzględnienie czasu ich spożycia – agresywne uzupełnianie węglowodanów przed lub po treningu jest szczególnie istotne w przypadku:
- intensywnych sesji treningowych odbywających się w krótkim odstępie czasu,
- aklimatyzacji cieplnej połączonej z aktywnością specyficzną dla danej dyscypliny,
- sytuacji stresu żywieniowego, takich jak deficyt energetyczny lub trening na czczo.
Białko
Zalecenia dotyczące spożycia białka różnią się w zależności od rodzaju wysiłku i potrzeb organizmu:
- Sportowcy wytrzymałościowi: 1–1,5 g/kg/d.
- Sportowcy siłowi, starsi lub w deficycie kalorycznym: 1,6–2,0 g/kg/d lub więcej.
Białko wspiera regenerację mięśni, syntezę białek mięśniowych oraz adaptacje treningowe, szczególnie w przypadku intensywnego wysiłku.
Płyny i elektrolity
Zapotrzebowanie na płyny i elektrolity u sportowców może znacznie przewyższać normy dla ogólnej populacji. Zalecenia obejmują:
- Płyny: nawet do 12 litrów dziennie, w zależności od strat potu.
- Sód: co najmniej 3 g dziennie, aby uzupełnić straty związane z intensywnym poceniem.
Izolat białka serwatkowego od Testosterone.pl – duży wybór smaków w przystępnej cenie – KUP TUTAJ
Podsumowanie
Sportowcy, zwłaszcza ci trenujący w warunkach aklimatyzacji cieplnej lub poddani wysokiemu obciążeniu treningowemu, powinni stosować diety dostosowane do swoich potrzeb, bogate w węglowodany, białko, płyny i elektrolity. Odpowiednia strategia żywieniowa uwzględniająca zarówno ilość, jak i czas spożycia makroskładników, może wspierać wydolność fizyczną, regenerację oraz długoterminowe zdrowie.
Bibliografia:
Febbraio MA, Snow RJ, Hargreaves M, Stathis CG, Martin IK, Carey MF. Muscle metabolism during exercise and heat stress in trained men: Effect of acclimation. J Appl Physiol. 1994;76:589–97.
Febbraio MA. Alterations in energy metabolism during exercise and heat stress. Sports Med. 2001;31:47–59.
Hargreaves M, Angus D, Howlett K, Conus NM, Febbraio M. Effect of heat stress on glucose kinetics during exercise. J Appl Physiol. 1996;81:1594–7.
Rosbrook P, Sweet D, Qiao J, Looney DP, Margolis LM, Hostler D, et al. Heat stress increases carbohydrate oxidation rates and oxygen uptake during prolonged load carriage exercise. Temperature. 2024;11:170–81.
Periard JD, Eijsvogels TM, Daanen HAM. Exercise under heat stress: thermoregulation, hydration, performance implications, and mitigation strategies. Physiol Rev. 2021;101:1873–979.
Lorenzo S, Halliwill JR, Sawka MN, Minson CT. Heat acclimation improves exercise performance. J Appl Physiol. 2010;109:1140–7.
Pryor JL, Johnson EC, Roberts WO, Pryor RR. Application of evidence-based recommendations for heat acclimation: Individual and team sport perspectives. Temperature. 2019;6:37–49.
Pryor JL, Pryor RR, Vandermark LW, Adams EL, VanScoy RM, Casa DJ, et al. Intermittent exercise-heat exposures and intense physical activity sustain heat acclimation adaptations. J Sci Med Sport. 2019;22:117–22.
Schmit C, Duffield R, Hausswirth C, Brisswalter J, Le Meur Y. Optimizing heat acclimation for endurance athletes: high- versus low-intensity training. Int J Sports Physiol Perform. 2018;13:816–23.
Reeve TC, Gordon RD, Laursen PB, Lee JKW, Tyler CJ. Impairment of cycling capacity in the heat in well-trained endurance athletes after high-intensity short-term heat acclimation. Int J Sports Physiol Perform. 2019;14:1058–65.
Waldron M, Fowler R, Heffernan SM, Tallent J, Kilduff LP, Jeffries O. Effects of heat acclimation and acclimatization on maximal aerobic capacity compared to exercise alone in both thermoneutral and hot environments: a meta-analysis and meta-regression. Sports Med. 2021;51:1509–25.
King DS, Costill DL, Fink WJ, Hargreaves M, Fielding RA. Muscle metabolism during exercise in the heat in unacclimatized and acclimatized humans. J Appl Physiol. 1985;59:1350–4.
McCubbin AJ, Allanson BA, Odgers JNC, Cort MM, Costa RJS, Cox GR, et al. Sports dietitians Australia position statement: nutrition for exercise in hot environments. Int J Sport Nutr Exerc Metab. 2020;30:83–98.
Maunder E, Plews DJ, Merien F, Kilding AE. Exercise intensity regulates the effect of heat stress on substrate oxidation rates during exercise. Eur J Sport Sci. 2020;20:935–43.
Young AJ, Sawka MN, Levine L, Cadarette BS, Pandolf KB. Skeletal muscle metabolism during exercise is influenced by heat acclimation. J Appl Physiol. 1985;59:1929–35.
Kirwan JP, Costill DL, Kuipers H, Burrell MJ, Fink WJ, Kovaleski JE, et al. Substrate utilization in leg muscle of men after heat acclimation. J Appl Physiol. 1987;63:3
