Strażacy muszą być przygotowani do wykonywania różnorodnych zadań. Stawiają oni czoła różnym trudnym i wymagającym fizycznie sytuacjom. W szczególności w ekstremalnych warunkach środowiskowych duże obciążenie pracą powoduje gwałtowny wzrost częstości akcji serca i mleczanu we krwi. Wysoki stres fizyczny zwiększa ogólne ryzyko urazów oraz dysfunkcji układu sercowo-naczyniowego. Nadmierny wysiłek został zidentyfikowany jako główna przyczyna śmierci na służbie i urazów mięśniowo-szkieletowych. Sprawność układu sercowo-naczyniowego dla strażaków jest najważniejsza ale nie można zapominać o rozwoju wydolności beztlenowej, wytrzymałości mięśniowej, siły, mocy i koordynacji. Ciężar sprzętu ochronnego i stosowanie izolujących aparatów oddechowych utrudniają wykonywanie zadań.

Chociaż ogólnie uważa się, że strażacy są sprawni i zdrowi, badania sugerują coś innego: wielu strażaków nie osiąga zalecanego poziomu wydolności sercowo-naczyniowej, ma nadwagę, jeden lub więcej czynników ryzyka chorób układu krążenia lub cierpią na ból pleców. Jest to szczególnie niebezpieczne w zawodzie wymagającym dużej sprawności fizycznej, w którym nadmierny wysiłek jest głównym czynnikiem ryzyka urazów i wypadków śmiertelnych. Dlatego potrzebne są dobrze zaprojektowane plany treningowe.

Poziom wytrenowania zmniejszy obciążenie, jakie wywiera pole walki. Przykład: „Ratownik Jeden” może podnieść w martwym ciągu tylko 100 kg., a „Ratownik Dwa” – ponad 250 kg. Ratownik drugi ma mniejsze szanse na kontuzję ze względu na stosunek wagi ofiary do jego maksymalnego jednego powtórzenia. Pozwala to zwiększyć wytrzymałość tego ratownika i znacznie ułatwić wysiłek.

 

Biomechanika

Od strażaków wymaga się wykonywania różnych zadań w różnych środowiskach, takich jak społeczności, obszary mieszkalne, lasy i błota, tereny rządowe, łąki i bazy wojskowe. Zadania strażackie obejmują działania ratownicze, gaszenie pożarów, obsługę różnych narzędzi ręcznych oraz konserwację mienia w budynkach lub innych obiektach. Prawie wszystkie zadania wykonywane przez strażaków można sklasyfikować jako ruchy wielostawowe, co sugeruje, że wykorzystuje się wiele grup mięśni i skurczów mięśni (tj. ekscentryczny, koncentryczny i izometryczny). Zadania te obejmują między innymi wnoszenie ładunku w górę i w dół po schodach, przemieszczanie się przy użyciu środków ochrony indywidualnej, obsługę linii wężowej, wyciąganie węży w pozycji półklęczącej i pionowej, czołganie się, podnoszenie drabiny, wykonywanie czynności siłowych wchodzenie, przeciąganie ofiary, posługiwanie się różnymi narzędziami ręcznymi, piłowanie pod obciążeniem i wchodzenie po schodach. Wiele wymagających fizycznie zadań odbywa się w płaszczyźnie strzałkowej, przy użyciu dużych grup mięśni i wielu stawów. Jednak ruchy w płaszczyźnie czołowej i poprzecznej również należą do zadań zawodowych strażaków.

 

Fizjologia

Istnieją dowody sugerujące, że spadki wydajności pracy strażaków są związane z funkcją zarówno beztlenowych, jak i tlenowych systemów energetycznych. W zależności od powagi wezwania ratunkowego czas trwania zadań zawodowych strażaka może trwać godziny, dni lub tygodnie. Co więcej, czas trwania bezpośrednich zadań, takich jak wchodzenie po schodach, ciągnięcie ofiary, przewożenie ładunku i włamanie, może wynosić od kilku sekund do kilku minut. Wymagania dotyczące układu sercowo-oddechowego podczas gaszenia pożarów są dobrze udokumentowane, wykazując pobór tlenu na poziomie 63–97% wartości maksymalnej i tętno na poziomie 84–100% wartości maksymalnej. Zaleca się poziom wydolności tlenowej co najmniej 42 ml·kg-1·min-1 lub 12 MET, aby sprostać wymaganiom większości zadań wykonywanych przez strażaków. Odkrycia te sugerują, że zadania strażaków wymagają zaangażowania wszystkich 3 systemów energetycznych: fosfagen (ATP-CP), glikolityczny i oksydacyjny. Intensywność i czas trwania zadania zawodowego często decyduje o tym, który system energetyczny jest używany przede wszystkim.

 

Najczęstsze kontuzje

W 2018 roku National Fire Protection Association (NFPA) zgłosiło szacunkowo 58 250 obrażeń strażaków, czyli o około 600 mniej niż w raporcie z 2017 roku. Nadwyrężenia, skręcenia i bóle mięśni stanowiły 38% głównych rodzajów urazów i były najczęściej zgłaszanymi rodzajami urazów w zależności od rodzaju pracy. Należy zauważyć, że urazy układu mięśniowo-szkieletowego w populacjach strażaków nie są izolowane do jednego obszaru ciała. W rzeczywistości najczęstszymi miejscami skręceń i nadwyrężeń były kończyny dolne, a następnie tułów, barki i szyja. Dolna część pleców, kolano, kostka, dłoń i palce, szyja i bark to jedne z najczęściej zgłaszanych części ciała, które ulegają urazom podczas wykonywania zadań strażaka. W 2016 r. NFPA poinformowała, że obsługa węży, remonty i nieokreślone incydenty gaszenia pożarów/neutralizowania to zadania, które najbardziej przyczyniły się do obrażeń w miejscu pożaru. Ponadto możliwe jest, że strażacy są również podatni na zaburzenia równowagi mięśniowej w wyniku wykonywania jednostronnych zadań zawodowych, które faworyzują dominującą stronę (prawą lub lewą). Nadmierny wysiłek lub nadwyrężenie (28%) było główną przyczyną urazów strażaków. Kluczowym czynnikiem wpływającym na nadmierny wysiłek może być przewóz ładunku. Najczęstszym rodzajem obciążeń, na jakie narażony jest strażak, są ich środki ochrony indywidualnej i autonomiczny aparat oddechowy. ŚOI i aparaty oddechowe są niezbędne do ochrony strażaków przed obrażeniami fizycznymi i chemicznymi, ale mogą potencjalnie wpływać na efektywność wzorce ruchowe, ponieważ dodatkowe obciążenie może wpływać na stabilność, zakres ruchu stawów i równowagę. ŚOI i aparaty noszone przez strażaków mogą ważyć odpowiednio około 21,0 kg (46,2 funta) i 11,5 kg (25,3 funta). Ponadto przewożenie ładunku wiąże się z następującymi urazami: odciski na stopach, złamania przeciążeniowe, nadwyrężenia pleców i ból kolan. Urazy spowodowane nadmiernym wysiłkiem lub przeciążeniem mogą wskazywać, że poszczególnym strażakom brakuje formy fizycznej potrzebnej do sprostania wymaganiom zadań strażackich.

Kolagen rybi od Apollo’s Hegemony – profilaktyka i leczenie kontuzji aparatu ruchowego

Plan treningowy

Opracowanie programu siłowego i kondycyjnego w celu poprawy wydajności strażaków jest trudne, ponieważ strażacy rutynowo wykonują zadania, które wymagają optymalnego poziomu mocy, siły, wytrzymałości mięśniowej, wytrzymałości beztlenowej i wytrzymałości tlenowej. Przygotowanie osoby do maksymalizacji wydajności w zakresie wszystkich tych cech jest niezwykle trudne. Niestety, istnieją ograniczone dane, które pozwalają na wgląd w najodpowiedniejszy program szkolenia strażaków.

 

Rozgrzewka

Rozgrzewka jest integralną częścią każdego treningu. Zwiększa przepływ krwi do aktywnych mięśni, podnosi temperaturę wewnętrzną ciała, ułatwia reakcje metaboliczne oraz poprawia ruchomość stawów i tempo rozwoju siły, poprawiając w ten sposób ogólną kontrolę motoryczną, równowagę i koordynację. Dynamiczne ćwiczenia rozgrzewające mogą również zwiększać siłę i moc mięśni poprzez zwiększoną aktywację neuronów. Zaleca się rozpoczęcie od ogólnej rozgrzewki, składającej się z niewielkiej aktywności aerobowej, takiej jak bieganie lub jazda na rowerze przez 5–10 minut, a następnie wykonywanie dynamicznych ćwiczeń ruchowych/rozciągających.

Ćwiczenia ruchowe i rozciąganie dynamiczne są szczególnie odpowiednie, aby przygotować się do wymagań ćwiczeń w dalszej części głównej sesji treningowej. Wystarczająca mobilność w stawie skokowym, biodrze i odcinku piersiowym kręgosłupa jest niezbędna do prawidłowego wykonywania ćwiczeń funkcjonalnych, takich jak przysiad czy wypad.

Specyficzna rozgrzewka może składać się z ruchów o niskiej intensywności, które są podobne do zadań ruchowych wykonywanych w głównej części sesji treningowej. Kolejnym celem jest aktywacja kluczowych grup mięśni, takich jak mięśnie pośladkowe lub stożka rotatorów, poprzez spacery z mini-bandem, ćwiczenia stożka rotatorów lub przysiady. Włączenie wzorców ruchów jednostronnych dotyczy równowagi i mięśni tułowia, co jest ważne dla zapobiegania urazom na służbie. Rozgrzewkę dynamiczną należy wykonywać w 1–2 seriach po 10–15 powtórzeń lub do 20 metrów w przypadku ćwiczeń lokomocyjnych. Ważne jest, aby unikać zmęczenia mięśni i minimalizować wyczerpanie zapasów energii.

 

Częstotliwość treningu

Częstotliwość treningu zależy od wielu czynników, w tym od poziomu wytrenowania strażaka i schematu periodyzacji. Zaleca się, aby początkujący wykonywali 2–3 sesje treningu oporowego tygodniowo, średniozaawansowani 3–4 sesje tygodniowo, a zaawansowani 4–7 sesji tygodniowo. Częstotliwość treningu niektórych strażaków może być podyktowana polityką danej jednostki straży pożarnej w zakresie dyżurowego treningu fizycznego oraz harmonogramem pracy jednostki (np. dyżur co 3 dni). Może to oznaczać, że strażacy mogą być na służbie tylko 2–3 dni w tygodniu.

 

Część główna – zapobiegamy kontuzjom

Z punktu widzenia redukcji urazów, najnowsza literatura wskazuje, że mięśnie podtrzymujące kręgosłup, miednicę i tułów mają kluczowe znaczenie w zapobieganiu urazom i poprawie wyników sportowych. Sąsiednie segmenty kręgosłupa, miednicy i tułowia są międzysegmentowo zależne od siebie i powinny być trenowane synergistycznie, aby naśladować potrzeby mobilności i stabilności typowych zadań związanych z ogniem naziemnym. Stabilizatory kręgosłupa są tradycyjnie trenowane z izometrycznymi zadaniami wytrzymałościowymi mięśni o niskim obciążeniu, takimi jak deski. Jednak nowsza literatura sugeruje, że należy włączyć dodatkowy trening siłowy dla mięśni wspierających proksymalne segmenty w zależności od konkretnych potrzeb danej osoby. Łączenie ćwiczeń stabilności statycznej z niskim obciążeniem jest ukierunkowane na stabilizatory kręgosłupa, podczas gdy większe obciążenia spowodują wzrost siły i mocy wszystkich mięśni wspierających kręgosłup, miednicę i tułów.  Dodanie niestabilnych powierzchni, takich jak bosu lub platformy stabilizacyjne, spowoduje momenty perturbacyjne, które mogą pomóc w zwiększeniu kontroli mięśniowej w okolicy lędźwiowo-miednicznej i tułowiu, niezbędnej podczas wykonywania zadań naziemnych z ogniem. Ruchy siłowe i bodźcami plyometrycznymi i/lub wielopłaszczyznowymi przy niskich i dużych prędkościach pomogą w uzyskaniu przyrostu siły/mocy niezbędnego do spełnienia wymagań rotacyjnych. Jako minimum, wykonywanie ćwiczeń w zakresie mobilności, siły i kontroli nerwowo-mięśniowej, które naśladują wymagania zawodowe, wydaje się być odpowiednie w utrzymaniu gotowości i zmniejszeniu ryzyka urazu.

Część główna – ruchy olimpijskie – zloty standard

Podnoszenie olimpijskie jest bardzo korzystne dla rozwijania siły eksplozywnej. W straży pożarnej praca wymaga dużej mocy, między innymi w takich sytuacjach, jak wyważenie drzwi, samoratowanie lub ratowanie powalonego strażaka. Te ćwiczenia są bardzo szybkie i wybuchowe i powinny być wykonywane pod nadzorem doświadczonego trenera, aby zapewnić jakość techniki. Rwania i zarzuty sztangi to najczęściej zalecane ćwiczenia. W niektórych przypadkach można także używać odważniki kulowe (kettlebells) do wykonywania tych ruchów.

Kreatyna od testosterone.pl – pomaga dźwigać częściej i dłużej

Część główna – trening HIIT – niestarzejąca się klasyka

Wykazano, że trening interwałowy poprawia zarówno stan zdrowia, jak i wydajność. Jego najbardziej podstawowa forma, trening interwałowy o wysokiej intensywności (HIIT), wykorzystuje intensywność 85–95% maksymalnego tętna. Te interwały są zwykle wykonywane powyżej progu mleczanowego do punktu tuż przed początkiem wolicjonalnego zmęczenia. Kolejne okresy odpoczynku lub ćwiczenia o niskiej intensywności pozwalają organizmowi usunąć kwas mlekowy z krwi, zapewniając wystarczającą ilość czasu na regenerację i wykonanie kolejnej serii interwałów. Czas trwania interwałów oraz stosunek pracy do odpoczynku można zmieniać w zależności od celu treningowego i docelowego systemu energetycznego. Chociaż sesje zwykle trwają mniej niż 30 minut, wykazano, że trening HIIT zwiększa zarówno wydolność tlenową, jak i beztlenową, a także siłę mięśni. Wydaje się, że rutynowe energiczne ćwiczenia dodatkowo zmniejszają ryzyko nagłej śmierci podczas energicznego wysiłku u zdrowych osób dorosłych, co jest szczególnie istotne dla strażaków. W związku z tym strażakom zaleca się już ćwiczenia interwałowe o wysokiej intensywności, ponieważ naśladują one realistyczne wymagania i potencjalnie przygotowują na urazy na służbie i poza nią. Dobrze znany przykład HIIT przedstawił Tabata. Tradycyjnie ten protokół HIIT składa się z 7–8 wyczerpujących zestawów, z których każdy obejmuje 20 sekund intensywnych ćwiczeń, po których następuje 10 sekund odpoczynku. Wykonywanie tego typu treningu przez pięć dni w tygodniu przez 6 tygodni znacząco poprawiło wydolność zarówno tlenową, jak i beztlenową w eksperymentach. Jednak pomimo tych korzyści tradycyjne protokoły HIIT są ograniczone pod względem konkretnego przygotowania, na przykład podczas próby poprawy wykonywania typowych zadań strażaków na służbie.

Część główna – trening obwodowy – prosty i solidny

Trening obwodowy to forma treningu, którą można wykorzystać do zwiększenia siły oraz wydolności tlenowej i beztlenowej. Tutaj uczestnicy zazwyczaj wykonują zestaw ćwiczeń przez określoną liczbę powtórzeń lub czas, z których każde jest ukierunkowane na inną grupę mięśni. Wg, badan taki trening może się składać z 12 ćwiczeń, w tym ściąganie drążka, wyciskanie w suwnicy, wyciskanie żołnierskie i martwy ciąg i in. Uczestnicy tam wykonywali 12 powtórzeń każdego ćwiczenia w ciągu 30 sekund przez 2 rundy. Stres beztlenowy w obwodzie przypominał stres związany z zadaniami specyficznymi dla straży pożarnej. W celu zwiększenia obciążenia sercowo-naczyniowego można wykonać trening obwodowy metodą HIIT, uzyskując specjalistyczną formę treningu, jaką jest trening funkcjonalny o wysokiej intensywności (HIFT). Dzięki HIFT można uzyskać jeszcze szersze korzyści dla ogólnej sprawności i przygotowania strażaków do wykonywania określonych zadań.

Część główna – trening HIFT – chyba najlepsza opcja

Feito i in. zdefiniowali HIFT jako metodę treningową obejmującą różnorodne ruchy funkcjonalne i ćwiczenia siłowe, wykonywane z dużą intensywnością i mającą na celu poprawę parametrów ogólnej sprawności fizycznej i wydolności. HIFT jest często wykonywany w formacie obwodowym i/lub interwałowym w celu ustrukturyzowania procesu treningowego i może, ale nie musi, obejmować odpoczynek między ćwiczeniami. W przeciwieństwie do tradycyjnych protokołów HIIT składających się z ćwiczeń jednomodalnych, takich jak bieganie lub jazda na rowerze, HIFT opiera się na wielokrotnych i multimodalnych wzorcach funkcjonalnych, takich jak podnoszenie, pchanie, ciągnięcie, noszenie lub poruszanie się. Ponieważ najczęstsze czynności wykonywane przez strażaków na służbie mieszczą się w tej kategorii, określony HIFT dla strażaków zapewnia obiecującą okazję do równoległego charakteru zadań specyficznych dla pracy, jednocześnie integrując korzyści płynące z HIIT dla poprawy sprawności fizycznej.

Osobom bez wcześniejszego doświadczenia treningowego zaleca się stosowanie stosunku pracy do odpoczynku wynoszącego 30 s:15 s lub 20 s:10 s przez 4–8 tygodni. Trening z tymi parametrami zwiększy wydolność beztlenową, jednocześnie indukując adaptacje funkcjonalne, co przygotuje ćwiczącego do kolejnych wysiłków o większej intensywności. Aby zintegrować wymagania typowych zadań strażaków z paradygmatem treningu całego ciała, według Bermejo i in. proponuje się  trening składający się z 8 ćwiczeń o stosunku praca”odpoczynek 2:1 (30:15 lub 20:10). Interwencja wykorzystuje aktywny okres odpoczynku trwający 90–120 sekund po każdym ukończonym obwodzie, a obwód należy powtórzyć 2–3 razy. Ćwiczenia są dobrane tak, aby naśladować wymagania mięśniowe najbardziej typowych zadań strażackich i są ukierunkowane na wszystkie główne grupy mięśniowe podczas 2 sesji. Proponuje się zbilansowanie ćwiczeń pod względem kierunku (poziomy vs. pionowy) i rodzaju ruchu (push-pull). Na przykład, jeśli pierwszego dnia treningowego wykonywany jest ruch przyciągania poziomego, czyli wiosłowania, to drugiego dnia treningowego zaleca się wykonywanie ruchu przyciągania pionowego, czyli podciągania. Zastosowanie ruchów dwustronnych i jednostronnych, czyli przysiad kontra wypad, daje dodatkowe możliwości urozmaicenia ćwiczeń.

 

Trening mindfulness – ważny element

Nie jest tajemnicą, że strażacy mają dużo sytuacji stresowych. Bardzo często, po nieudanych akcjach ratowniczych strażakom zostają traumy. Jedną z odmian traumy jest PTSD (zespół stresu pourazowego). Trening uważności jest metodą, która redukuje objawy tego zaburzenia i pozwala lepiej funkcjonować w stresowych sytuacjach. Uważność to praktyka, która obejmuje skupienie się na oddechu w celu zaangażowania oddychania przeponowego oraz wykonania medytacji. Zwiększa to skupienie na teraźniejszości. Uważność została zdefiniowana jako proces celowej uwagi i świadomości chwili obecnej oraz pozwalanie myślom, uczuciom i emocjom przepływać bez osądzania. Zwracając uwagę na teraźniejszość, można uzyskać kontrolę nad procesami psychicznymi, co może sprzyjać dobremu samopoczuciu. Chociaż istnieje wiele aspektów i sposobów praktyki uważności, skoncentrujemy koncentruje się na oddychaniu przeponowym. Wykazano, że powolny, przeponowy trening oddechowy ma pozytywny wpływ na objawy zaburzeń psychicznych i związanych ze stresem. Powolne i głębokie oddychanie zwiększa aktywność nerwu błędnego, co zmniejsza pobudzenie psychofizjologiczne i zmniejsza reakcje stresowe.

Wykazano, że głębokie oddychanie jako część praktyki uważności odpowiada zmniejszeniu nasilenia objawów PTSD. W randomizowanym badaniu kontrolnym 8 tygodni głębokiego oddychania, rozciągania i ruchów opartych na uważności wykazało wzrost poziomu kortyzolu w surowicy, który odgrywa znaczącą rolę w redukcji stresu, szczególnie u osób z zespołem stresu pourazowego.  Ponadto naukowcy zauważyli, że gdy osoby medytują w domu przez 20 minut, dwa razy dziennie, następuje znaczny spadek nasilenia objawów PTSD. Włączenie treningu uważności polegającego na powolnym oddychaniu przeponowym przez 10–15 minut każdego dnia może być korzystne dla osób cierpiących na zespół stresu pourazowego. Na przykład trening oparty na uważności można łatwo ćwiczyć w domu (tj. po przebudzeniu i tuż przed snem) lub w miejscu pracy.

Aby rozpocząć oddychanie przeponowe, należy celowo skupić się na każdym wdechu i wydechu. Jednym ze sposobów na to jest położenie jednej ręki na brzuchu, a drugiej na klatce piersiowej i obserwacja unoszenia się i opadania przepony przy każdym oddechu. Koncentrując się na wdechu i wydechu zawodowy ćwiczący powinien skupić uwagę na chwili obecnej, monitorując to, co się dzieje w głowie. Włączenie oddychania opartego na uważności między seriami lub po treningu aerobowym lub oporowym może również pomóc w negatywnych stanach emocjonalnych towarzyszących PTSD.

L-teanina od Apollo’s Hegemony – wycisza przed ważnym zadaniem

 

Bibliografia

1. Johnson, Abigail BS; Weeks, Macy BS; Loewen, Brandon BS, CSCS; Byrd, Megan PhD; Ryan, Greg A. PhD, CSCS*D, TSAC-F. Training Considerations and Recommendations for Tactical Professionals With Posttraumatic Stress Disorder. Strength and Conditioning Journal: April 2021 – Volume 43 – Issue 2 – p 84-91
2. Romero, Manny MS, CSCS, TSAC-F1; Alvar, Brent PhD, CSCS*D, TSAC-F, FNSCA2. A New Model for Optimizing Firefighter Human Performance. Strength and Conditioning Journal: August 2021 – Volume 43 – Issue 4 – p 19-31
3. Maupin, Danny DPhty, ATC1; Schram, Ben PhD, DPhty2; Orr, Robin PhD2. Tracking Training Load and Its Implementation in Tactical Populations: A Narrative Review. Strength and Conditioning Journal: December 2019 – Volume 41 – Issue 6 – p 1-11
4. Abel, Mark G. PhD, CSCS*D, TSAC-F*D, USAW1; Palmer, Thomas G. CSCS, ATC2; Trubee, Nick MS, CSCS1. Exercise Program Design for Structural Firefighters. Strength and Conditioning Journal: August 2015 – Volume 37 – Issue 4 – p 8-19
5. Sempf, Felix MA¹; Thienes, Gerd PhD². High-Intensity Functional Training for Firefighters. Strength and Conditioning Journal: April 2022 – Volume 44 – Issue 2 – p 97-105
6. Abel, Mark G PhD, CSCS¹; Sell, Katie PhD, CSCS²; Dennison, Katie MS, EMT. Design and Implementation of Fitness Programs for Firefighters. Strength and Conditioning Journal: August 2011 – Volume 33 – Issue 4 – p 31-42
7. https://www.fireengineering.com/health-safety/the-four-foundations-of-tactical-fitness-tactical-strength/#gref
8. Abel MG, Mortara AJ, Pettitt RW. Evaluation of circuit-training intensity for firefighters. J Strength Cond Res 25: 2895–2901, 2011.
9. Abel MG, Palmer TG. Injuries in the fire service: Is exercise the Achilles heel?. NSCA TSAC Rep 22: 22.8–22.11, 2012.
10. Dennison KJ, Mullineaux DR, Yates JW, Abel MG. The effect of fatigue and training status on firefighter performance. J Strength Cond Res 26: 1101–1109, 2012.
11. Fahy RF. U.S. firefighter fatalities due to sudden cardiac death, 1995–2004. Nat Fire Protec Assoc 99: 4, 2005.
12. Gledhill N, Jamnik VK. Characterization of the physical demands of firefighting. Can J Sport Sci 17: 207–213, 1992.
13. Bycura DK. Training implications for firefighters through objective measurement of the physiological demands of firefighter job tasks. AJBSR 3: 447–452, 2019.