Photo by Steven Lelham on Unsplash
Bieg wsteczny (ang. backward running, BR) to forma poruszania się, która pojawia się w krótkich sekwencjach w wielu sportach zespołowych uprawianych na boiskach i halach. Tradycyjnie wykorzystywano go również w rehabilitacji jako metodę wspomagającą leczenie urazów kończyn dolnych. Porównania między biegiem wstecznym a biegiem do przodu (ang. forward running, FR) doprowadziły do odkrycia, że oba typy ruchu mogą być sterowane przez te same mechanizmy nerwowe. Analizując reakcje organizmu na bieg wsteczny, w porównaniu do biegu do przodu, zauważono szereg charakterystycznych różnic biomechanicznych – BR cechuje się mniejszym stosunkiem sił hamujących do sił napędowych, wyższą częstotliwością kroków, krótszą długością kroku, większą aktywnością mięśniową oraz większym udziałem skurczów izometrycznych i koncentrycznych.
Te biomechaniczne różnice stały się punktem wyjścia do nowych badań naukowych, które wykazały, że bieg wsteczny może być skuteczną metodą zmniejszania ryzyka kontuzji oraz poprawy wielu cech fizycznych, uznawanych za korzystne w kontekście osiągów sportowych. Regularny trening z wykorzystaniem biegu wstecznego może prowadzić do zwiększenia siły i mocy mięśni dolnych partii ciała, zmniejszenia częstotliwości urazów oraz poprawy zdolności do szybkiej zmiany kierunku ruchu.
Czym jest bieg wsteczny i jakie ma znaczenie?
Bieg do przodu (FR – forward running) to forma poruszania się, która ma charakter napędowy i dominuje w większości sportów uprawianych na boiskach oraz innych otwartych przestrzeniach. U ludzi bieganie jest sposobem poruszania się po lądzie, obejmującym różne prędkości – od truchtu po sprint. Bieg wyróżnia się spośród innych form lokomocji, takich jak chodzenie czy podskakiwanie, tym, że podczas kontaktu stopy z podłożem ciało wspiera się na jednej nodze, a pomiędzy kolejnymi krokami obie stopy znajdują się jednocześnie w powietrzu. Szybkość biegu do przodu uważana jest za jeden z kluczowych elementów sukcesu w większości sportów terenowych, dlatego też FR od dawna przyciąga uwagę zarówno środowisk naukowych, jak i trenerskich. Badania nad FR obejmują zarówno krótkoterminowe analizy biomechaniczne, jak i długoterminowe badania wpływu treningu. Opisy zmiennych biomechanicznych związanych z bieganiem na długim dystansie oraz sprintem pozwoliły opracować metody treningowe mające na celu poprawę prędkości biegu oraz ekonomii ruchu. Na przykład opracowano różne metody treningu – zarówno specyficzne, jak i ogólne – które wspomagają produkcję siły, moc i szybkość ruchu, czyli czynniki biomechaniczne istotne dla skuteczności biegu do przodu u dzieci i dorosłych.
Choć FR przyciąga większość uwagi, inne kierunki poruszania się, takie jak bieg wsteczny (BR – backward running), zostały zbadane znacznie słabiej. W literaturze naukowej brakuje formalnej definicji BR, dlatego na potrzeby tego opracowania BR określa się jako każdą formę ruchu w kierunku przeciwnym, podczas którego ciało opiera się naprzemiennie na jednej nodze w trakcie kontaktu z podłożem, a między krokami obie stopy znajdują się jednocześnie w powietrzu. Podobnie jak FR, BR występuje w krótkich odcinkach w wielu sportach uprawianych na otwartym terenie. Podstawową różnicą pomiędzy BR a FR jest zmiana perspektywy wzrokowej zawodnika. W trakcie BR sportowiec nie może polegać na typowym przewodnictwie wzrokowym, co zmusza go do wykorzystywania innych bodźców sensorycznych. Bieg wsteczny oraz jego odmiany, takie jak tzw. cofanie (ang. backpedaling), stanowią podstawowe wzorce ruchowe wykorzystywane w działaniach wymagających zwinności. BR pozwala zawodnikom przemieszczać się w wybranym kierunku i jednocześnie utrzymywać wzrok na piłce lub przeciwniku, a przy tym zmniejsza obciążenie stawu kolanowego. Z tego względu BR bywa zalecany jako element programów treningowych, zwiększający różnorodność bodźców, przygotowujący do specyfiki rywalizacji, redukujący ryzyko kontuzji oraz poprawiający wyniki sportowe.
Choć BR wiąże się ze zmianą orientacji wzrokowej względem klasycznego biegu, to strategia ta jest stosowana przez sportowców na wszystkich poziomach zaawansowania. Przykładowo, elitarni piłkarze nożni spędzają około 3–4% czasu gry, poruszając się biegiem wstecznym. Co ciekawe, ci sami zawodnicy spędzają zaledwie 0,9–1,4% meczu sprintując do przodu. Dodatkowo, piłkarze z czołowej dziesiątki światowego rankingu FIFA spędzają istotnie więcej czasu na biegu wstecznym niż zawodnicy sklasyfikowani powyżej 20. miejsca. Sugeruje to, że BR może być przydatną strategią dla sportowców osiągających wysokie wyniki.
Ludzki ruch lokomocyjny powstaje dzięki tzw. centralnym generatorom wzorców ruchu – czyli sieciom neuronów w rdzeniu kręgowym, zdolnym do generowania rytmicznych sygnałów. Przyjmuje się, że zarówno chód do przodu, jak i wsteczny są sterowane przez te same generatory, chociaż istnieją różnice zdań co do tego, które dokładnie szlaki nerwowe odpowiadają za kierunkowość ruchu. Istnieje ograniczona liczba badań wskazujących, czy to samo dotyczy biegu wstecznego i do przodu, jednak sugeruje się, że adaptacje treningowe osiągnięte dzięki BR mogą być częściowo przenoszone na FR. Chociaż oba typy biegu mogą być generowane przez podobne obwody nerwowe, maksymalne prędkości osiągane podczas BR są niższe niż w przypadku FR – BR osiąga około 70% maksymalnej prędkości biegu do przodu.
Pomimo tego, że BR charakteryzuje się niższą prędkością, znajduje on zastosowanie w rozgrzewkach mających na celu redukcję ryzyka urazów oraz poprawę wyników sportowych. Autorzy przyznają, że nie istnieje jednoznaczna dokumentacja wyjaśniająca powód, dla którego BR stosowany jest w rozgrzewkach, ale może to wynikać z mniejszego obciążenia stawu kolanowego w porównaniu z FR, większego zaangażowania mięśni kończyn dolnych, lub po prostu z chęci przygotowania mięśni do specyficznych wzorców ruchowych występujących w danym sporcie. Obecnie BR wykorzystywany jest głównie jako metoda zapobiegania urazom oraz element rehabilitacji, jednak nadal niewiele wiadomo o jego konkretnych korzyściach dla wyników sportowych.
Kreatyna od Testosterone.pl – poprawa wydajności w wysiłkach o wysokiej intensywności – KUP TUTAJ
Bieg do przodu vs. bieg do tyłu
Wydatkowanie energii i reakcje układu krążeniowo-oddechowego
Koszt energetyczny biegania po podłożu zależy od objętości mięśni aktywowanych w celu poruszania się w wybranym kierunku, zdolności jednostek mięśniowo-ścięgnistych do magazynowania i wykorzystywania energii mechanicznej oraz tempa, w jakim siła jest przykładana podczas kontaktu stopy z podłożem. Te czynniki są kluczowe przy porównywaniu zużycia energii w biegu do przodu i biegu wstecz.
Badania wykazały, że BR wiąże się z większym zapotrzebowaniem metabolicznym niż FR, zarówno przy względnych, jak i bezwzględnych prędkościach. Zmienne stosowane do oceny wydatku energetycznego i reakcji układu krążeniowo-oddechowego obejmują kalorymetrię pośrednią, zużycie tlenu, tętno oraz stężenie mleczanu we krwi. Pomiar kalorymetrii wykazał, że BR generuje o 28% wyższy koszt metaboliczny niż FR przy prędkości 2,24 m/s. Ponadto zużycie tlenu, tętno oraz stężenie mleczanu we krwi były istotnie wyższe podczas BR niż FR przy prędkości 2,68 m/s. Wyniki te sugerują, że BR wymaga większego nakładu energetycznego oraz wywołuje silniejszą odpowiedź układu krążeniowo-oddechowego niż FR przy tej samej prędkości.
Wright i Weyand stwierdzili, że większe wymagania energetyczne podczas BR wynikają ze wzrostu średniej siły mięśniowej o 14% na jednostkę siły przyłożonej do podłoża, co skutkuje aktywacją o 10% większej objętości mięśni, aby wytworzyć tę samą siłę reakcji podłoża w porównaniu do FR. Dane te dotyczą stosunkowo wolnych prędkości biegu w zakresie 1,75–3,5 m/s. Nie wiadomo jeszcze, czy podobne wyniki występują przy porównaniu BR i FR przy większych prędkościach.
Inną możliwą przyczyną większych wymagań energetycznych BR jest mniejsze wykorzystanie cyklu rozciąganie–skurcz. Cavagna i współpracownicy stwierdzili, że BR opiera się w mniejszym stopniu na pracy ekscentrycznej, a w większym na pracy koncentrycznej, ponieważ jednostki mięśniowo-ścięgniste są rozciągane wolniej podczas fazy hamowania i kurczą się szybciej podczas fazy odepchnięcia, w porównaniu do FR przy tej samej prędkości. W związku z tym BR w większym stopniu angażuje elementy kurczliwe jednostki motorycznej, które wymagają większego zużycia energii. Innymi słowy, BR charakteryzuje się większym zużyciem energii metabolicznej, ponieważ mięśnie pracują intensywniej w skurczach koncentrycznych i mniej intensywnie w skurczach ekscentrycznych.
Czas dostępny na wytworzenie siły ma również znaczenie w określaniu kosztu energetycznego ruchu. Istnieje odwrotna zależność między tempem zużycia energii a czasem, przez który stopa wywiera nacisk na podłoże w każdym kroku. Wright i Weyand stwierdzili, że sposób przykładania siły do podłoża podczas BR i FR wyjaśnia koszt energetyczny niezależnie od kierunku biegu. Dodatkowo wykazali, że tempo przykładania siły podczas kontaktu stopy z podłożem jest wyższe w BR niż w FR. Ma to znaczenie w kontekście sportu, ponieważ tempo rozwijania siły wydaje się być głównie zależne od zdolności jednostek motorycznych do maksymalnej aktywacji we wczesnej fazie skurczu eksplozywnego (w ciągu pierwszych 50–75 ms).
Kinematyka
Kinematyka biegu to zbiór zmiennych biomechanicznych opisujących ruch ciała (np. kąty, prędkości, pozycje), bez odniesienia do sił powodujących ten ruch. Analiza kinematyki jest przydatna, ponieważ dostarcza wizualnych i mierzalnych informacji na temat sposobu poruszania się. Typowe miary kinematyczne biegu obejmują kinematykę stawów (czyli pozycję i orientację segmentów ciała) oraz kinematykę kroków (czas kontaktu z podłożem, czas lotu, długość i częstotliwość kroku). Istnieje wiele badań dotyczących kinematyki biegu do przodu i sprintu oraz wpływu treningu na te zmienne. Niestety, niewiele wiadomo o kinematyce biegu wstecznego.
Bieg wsteczny wykazuje wyraźne różnice w ułożeniu kończyn dolnych w porównaniu do biegu do przodu. Różnice te wynikają ze zmiany kierunku ruchu oraz miejsca i wielkości przemieszczeń stawów w cyklu kroku.
Beta-alanina od Testosterone.pl – Wzrost wytrzymałości przy stałej suplementacji -KUP TUTAJ
Zakres ruchu w stawie skokowym i kolanowym
Od momentu oderwania stopy od podłoża do połowy fazy lotu, kinematyka stawu skokowego wykazuje podobny zakres ruchu w BR i FR. Różnice pojawiają się tuż przed kontaktem stopy z podłożem – w FR stopa przybiera pozycję grzbietowego zgięcia, natomiast w BR występuje druga faza zgięcia podeszwowego. Średni zakres ruchu w stawie skokowym wynosi 52–55° podczas FR oraz 42–47° w BR. Jednym z możliwych wyjaśnień jest to, że staw skokowy anatomicznie przystosowany jest do ruchu napędowego w przód, dlatego podczas BR jego funkcjonalność jest ograniczona – kąt stawu wzrasta zamiast maleć przed kontaktem z podłożem, co ogranicza całkowity zakres ruchu i potencjał napędowy.
Zakres ruchu w kolanie (ROM) w całym cyklu kroku jest większy podczas FR zarówno w fazie lotu, jak i fazie podporu, w porównaniu z BR przy podobnych prędkościach. BR charakteryzuje się większym zgięciem kolana przy pierwszym kontakcie stopy z podłożem oraz większym wyprostem kolana w końcowej fazie kontaktu z podłożem, w porównaniu z FR. Między początkiem a końcem kontaktu stopy z podłożem kolano ulega mniejszemu zgięciu w BR niż w FR, co oznacza, że staw kolanowy jest mniej „elastyczny” podczas BR. Odkrycie Cavagny, że BR wykazuje większą sztywność kończyny dolnej w pionie w porównaniu do FR, wspiera to założenie. Chociaż nie wiadomo, czy podobne cechy występują przy porównaniu BR i FR przy podobnej intensywności względnej, to zmniejszony zakres ruchu kolana i większa sztywność kończyny mogą prowadzić do korzystnych adaptacji treningowych, takich jak lepsze wykorzystanie cyklu rozciąganie–skurcz oraz zmniejszenie deformacji kończyn dolnych podczas sprintu czy szybkiej zmiany kierunku.
Zakres ruchu w stawie biodrowym
Średni zakres ruchu w biodrze wynosi 27–42° w BR i 40–69° w FR. Zwiększenie prędkości biegu powoduje proporcjonalne zwiększenie przemieszczeń stawu biodrowego zarówno w BR, jak i FR. Maksymalne zgięcie biodra rzadko występuje przy żadnym z tych biegów, natomiast pełny wyprost biodra pojawia się tylko w FR. Mniejszy zakres ruchu w BR może wynikać z ograniczeń narzuconych przez przednie struktury mięśniowo-ścięgniste bioder, kolan i brzucha, które zapobiegają nadmiernemu rozciągnięciu w fazie lotu. To założenie wydaje się logiczne, choć nie zostało jeszcze potwierdzone w badaniach.
Funkcja i aktywacja mięśni nóg podczas biegu do przodu i wstecz
Wraz ze wzrostem prędkości biegu rośnie zapotrzebowanie na większe siły, które umożliwiają wydłużenie kroku i zwiększenie jego częstotliwości. Wygląda na to, że potrzeba ta jest kontrolowana przez zwiększoną aktywność mięśni nóg. Aktywacja mięśni kończyn dolnych podczas ludzkiego ruchu jest efektem wyuczonych wzorców ruchowych generowanych przez ośrodkowy układ nerwowy. Uważa się, że ten sam układ nerwowy, pobudzany przez sygnały z mięśni, stawów i innych powiązanych struktur, odpowiada zarówno za ruch do przodu, jak i do tyłu — i prawdopodobnie odnosi się to również do biegu w przód (FR) i biegu wstecz (BR). Odkrycie to skłoniło badaczy do zbadania, jak zmienia się funkcja i aktywacja struktur mięśniowo-ścięgnistych kończyn dolnych w zależności od kierunku biegu.
Uważa się, że mechaniczna funkcja mięśni nóg u człowieka rozwinęła się w celu umożliwienia ruchu naprzód. Mięśnie czworogłowe uda i piszczelowy przedni odpowiadają głównie za kontrolowanie sił hamujących podczas pierwszego kontaktu stopy z podłożem, natomiast zginacze podeszwowe stopy, mięśnie tylnej grupy uda (np. dwugłowe uda) i pośladkowe odpowiadają za napęd ruchu do przodu.
W przypadku biegu wstecz role funkcjonalne mięśni nóg ulegają odwróceniu: mięśnie przednie nóg stają się głównym źródłem siły napędowej, natomiast mięśnie tylne odpowiadają za absorpcję sił hamujących. Odkrycia Flynna i Soutas-Little’a potwierdzają to założenie – wykazali oni, że wzorce aktywacji mięśni są unikalne dla danego kierunku biegu. W szczególności, prędkość BR osiągana jest dzięki dużej aktywacji mięśni w trakcie skracania mięśnia czworogłowego oraz mięśni tylnej części podudzia. Wiedza ta ma praktyczne zastosowanie, ponieważ pozwala ograniczyć ekscentryczne obciążenie wybranych struktur mięśniowo-ścięgnistych, a jednocześnie sprzyja rozwojowi adaptacji mięśni do skurczów koncentrycznych.
Jeśli wyższe prędkości biegu są związane ze zwiększoną aktywnością mięśni, można by oczekiwać, że bieg do przodu charakteryzuje się większym pobudzeniem mięśni niż bieg wstecz. Jednak w rzeczywistości większość mięśni kończyn dolnych wykazuje większą całkowitą aktywację w trakcie całego cyklu kroku podczas BR w porównaniu do FR. Największe różnice dotyczą mięśni prostujących nogę i zginających biodro — aktywność tych mięśni w BR może być większa od 53,3% do nawet 189,6% w porównaniu do FR, przy tej samej prędkości biegu.
Odkrycia te mają duże znaczenie, ponieważ są podstawą dla twierdzeń niektórych fizjoterapeutów i naukowców, że BR może być wykorzystywany do zwiększania siły i mocy mięśni nóg oraz przywracania równowagi mięśniowej. Co więcej, oprócz większej aktywacji mięśni, średnia siła mięśniowa na jednostkę siły przyłożonej do podłoża jest w BR znacznie wyższa — o około 14% — niż w FR. Naukowcy sugerują, że wynika to z większych sił mięśniowych generowanych w okolicach stawu skokowego podczas BR, co może być efektem tego, że średnia długość aktywnego mięśnia jest o 4% krótsza w BR niż w FR.
To wyjaśnienie wydaje się logiczne, ponieważ wiadomo, że mięśnie kończyn dolnych wykazują większą aktywność przy krótszej długości roboczej. Praktycznie oznacza to, że nawet przy jednakowej prędkości biegu, podczas BR mięsień przez 4% dłuższy czas pozostaje w stanie skurczu koncentrycznego w trakcie jednego cyklu kroku.
Wielkość i lokalizacja sił reakcji podłoża
Chociaż siła nacisku rzepkowo-udowego (PFJCF) jest mniejsza podczas biegu wstecznego (BR), to wielkość i kierunek działania sił reakcji podłoża są podobne w BR i biegu do przodu (FR). Przy stosunkowo niskich prędkościach biegu siły reakcji podłoża wynoszą od 1,6 do 2,5 razy masy ciała podczas BR i od 2,5 do 2,7 razy masy ciała podczas FR. Weyand i współpracownicy stwierdzili, że szczytowe pionowe siły reakcji podłoża osiągają 2,1 razy masy ciała w BR oraz 3,6 razy masy ciała w FR przy maksymalnych prędkościach biegu. Te dane dla FR są zgodne z wynikami innych badaczy, którzy wykazali, że sprinterzy podczas biegu do przodu wywierają siły przekraczające 3–4 razy masę ciała. Weyand i współautorzy wyjaśnili, że różnice te mogą wynikać z prędkości, przy których zebrano dane: 6,42 m/s dla BR i 9,10 m/s dla FR.
Oprócz samej wielkości siły, istotna jest również informacja o miejscu jej przyłożenia względem stopy, ponieważ pozwala to zrozumieć, jak siły działają na ciało podczas biegu. Choć siły reakcji podłoża rozkładają się na całe ciało, stopa jest jedynym punktem kontaktu z podłożem i to właśnie przez nią siły są zarówno pochłaniane, jak i generowane przez układ mięśniowo-szkieletowy. Wykazano, że w momencie pierwszego kontaktu z podłożem, siła reakcji w BR jest przyłożona bardziej z przodu stopy niż w przypadku FR. Ponieważ funkcjonalne role mięśni kolana i kostki zmieniają się pomiędzy BR i FR, oznacza to, że w BR siły reakcji mogą być lepiej amortyzowane przez kompleks stopy i stawu skokowego. Skutkuje to zmniejszeniem ramienia dźwigni pomiędzy wektorem siły reakcji podłoża a stawem kolanowym. Ta wiedza wzbogaca nasze rozumienie rozkładu sił działających na ciało podczas biegu, choć daje jedynie punktowy obraz sytuacji. Lepsze zrozumienie różnic pomiędzy BR i FR wymagałoby także analizy, jak siły rozwijają się przed osiągnięciem i po osiągnięciu maksymalnych wartości.
Siły hamujące i napędowe
Zmiennymi kinetycznymi, które mogą być przydatne dla trenerów przygotowania motorycznego, są m.in. siły hamowania i napędu oraz tempo, w jakim rozwijana jest siła. Podczas biegu siły reakcji podłoża zmieniają się od ujemnych (siły hamujące, na początku kontaktu stopy z podłożem) do dodatnich (siły napędowe, pod koniec kontaktu stopy z podłożem). Pomiar czasu trwania i wielkości tych sił daje wgląd w wymagania stawiane poszczególnym grupom mięśniowym.
Przy biegu ze stałą prędkością utracony pęd w fazie hamowania musi być równoważony przez pęd uzyskany w fazie napędu. Czas trwania sił hamujących jest krótszy w BR niż w FR, natomiast czas generowania sił napędowych jest dłuższy w BR niż w FR. Te różnice wskazują, że średnia siła hamowania jest większa w FR, natomiast średnia siła napędowa – większa w BR.
Cavagna i współpracownicy odkryli, że w BR moc napędowa jest średnio większa niż moc hamowania. Oznacza to, że różnica pomiędzy BR a FR polega głównie na istotnym wzroście średniej mocy napędowej w BR przy jednoczesnym braku znaczących zmian w mocy hamującej. Sugeruje to, że w porównaniu do FR, BR może być mniej efektywny w przekazywaniu energii ekscentrycznej na koncentryczną za pośrednictwem cyklu rozciąganie–skurcz. To z kolei wskazuje, że FR opiera się bardziej na elastycznych komponentach jednostki motorycznej, natomiast BR w większym stopniu wykorzystuje elementy kurczliwe mięśni. Jeśli celem treningowym jest zwiększenie potencjału kurczliwego jednostek motorycznych kończyn dolnych, to BR może stanowić skuteczną metodę rozwijania tych właściwości.
Podsumowanie
Bieg wsteczny (BR) to forma lokomocji, która – mimo że naturalnie występuje w wielu sportach zespołowych – przez długi czas pozostawała w cieniu klasycznego biegu do przodu (FR). Rosnące zainteresowanie badaczy i trenerów wskazuje jednak, że BR może odgrywać istotną rolę w kształtowaniu zdolności motorycznych oraz prewencji urazów. Różnice biomechaniczne i fizjologiczne pomiędzy BR i FR – takie jak większy koszt energetyczny, większa aktywacja mięśni kończyn dolnych, mniejsza zależność od cyklu rozciąganie–skurcz, większa sztywność kończyny dolnej, a także zmieniona lokalizacja sił reakcji podłoża – sugerują, że BR angażuje ciało w odmienny, ale bardzo wymagający sposób.
Bieg wsteczny aktywuje mięśnie w innych sekwencjach, zmienia sposób absorpcji i generowania siły oraz może skutecznie zwiększać siłę i moc mięśni poprzez dominację skurczów koncentrycznych. W praktyce oznacza to, że BR może stanowić cenne narzędzie nie tylko w rehabilitacji, lecz także w profilaktyce kontuzji oraz poprawie wyników sportowych – szczególnie w kontekście zwinności, siły dolnych partii ciała i kontroli ruchu.
Z punktu widzenia treningowego, włączenie BR do programów przygotowania fizycznego może zwiększyć różnorodność bodźców, lepiej przygotować zawodników do realiów rywalizacji i wyrównać asymetrie mięśniowe. Chociaż potrzeba jeszcze dalszych badań nad długofalowym wpływem treningu BR na wydolność i zdolności sportowe, już teraz można stwierdzić, że jego odpowiednie zastosowanie może być wartościowym uzupełnieniem klasycznych metod treningowych.
Bibliografia:
Cappellini G, Ivanenko YP, Poppele RE, Lacquaniti F. Motor patterns in human walking and running. J Neurophysiol. 2006;95:3426–37.
Reilly T, Williams AM, Nevill A, Franks A. A multidisciplinary approach to talent identification in soccer. J Sports Sci. 2000;18:695–702.
Gabbet T. Influence of physiological characteristics on selection in a semiprofessional first grade rugby league team: a case study. J Sports Sci. 2002;20(5):399–405.
Sierer PS, Battaglini B, Mihalik JP, Shields EW, Tomasini JT. The National Football League Combine: performance differ- ences between drafted and nondrafted players entering the 2004 and 2005 drafts. J Strength Cond Res. 2008;22(1):6–7.
Bezodis NE, Trewartha G, Salo AI. Understanding the effect of touchdown distance and ankle joint kinematics on sprint accel- eration performance through computer simulation.
Grasso R, Bianci L, Lacquaniti F. Motor patterns for human gait: backward versus forward locomotion. J Neurophysiol. 1998;80(4):1868–85.
Winter DA, Pluck N, Yang JF. Backward walking: a simple reversal of forward walking? J Motor Behav. 1989;21:291–305.
Bramble DM, Lierberman DE. Endurance running and the evolution of Homo. Nature. 2004;432:345–52.
Mattson MP. Evolutionary aspects of human exercise—born to run purposefully. Ageing Res Rev. 2012;11(3):347–52.
Joshi S, Vij JS, Singh SK. Medical science retrowalking: a new concept in physiotherapy and rehabilitation. Int J Sci Res. 2015;4(10):152–6.
Nourbakhsh MR, Kukulka CG. Relationship between muscle length and moment arm on EMG activity of human triceps surae muscle. J Electromyogr Kinesiol. 2004;14(2):263–73.
Weyand PG, Sternlight DB, Bellizzi MJ, Wright S. Faster top running speeds are achieved with greater ground forces not more rapid leg movements. J Appl Physiol. 2000;81:1991–9.
Curtiss C, Orloff H, Usagawa T. Analysis of round reaction forces produced in basketball maneuvers over a season. XXIV International Symposium on Biomechanics in Sports; 2006 16 July; Salzburg, Austria; 2006.
McNeill AR. The human machine. New York: Columbia University Press; 1992.
Derrick TR, Hamill J, Caldwell GE. Energy absorption of impacts during running at various stride lengths. Med Sci Sports Exerc. 1998;30(1):128–35.
Ellis RG, Sumner BJ, Kram R. Muscle contributions to propulsion an dbraking during walking and running: insights from external force perturbations. Gait Posture. 2014;40(4):594–9.
Hamner SR, Seth A, Delp SL. Muscle contributions to propul- sion and support during running. J Biomech. 2010;43(14):2709–16.
