źródło zdjęcia: anastase-maragos-aclkvEMIfL8-unsplash-scaled.jpg
Początki podnoszenia ciężarów i wyczynów siłowych sięgają 4000 lat wstecz w Egipcie i 2500 lat wstecz w Chinach i Grecji, zaś pierwsze mistrzostwa świata w podnoszeniu ciężarów odbyły się w Londynie w 1891 roku. W 1925 roku Federation Internationale Halterophile (poprzedniczka Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów) opublikowała pierwszą autentyczną lista Rekordów Świata, zawierająca następujące ćwiczenia: rwanie jedną ręką (prawą i lewą), zarzut, wyciskanie oraz rwanie. Jednak po wprowadzeniu podnoszenia ciężarów na Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie w 1928 r. ograniczono je do 3 bojów: wyciskania, rwania i podrzutu. Od 1972 roku do dnia dzisiejszego występuje jedynie rwanie oraz podrzut.
Okazuje się, że ćwiczenia podnoszenia ciężarów są niezwykle wartościowe z perspektywy wydajności sportowej. Badania nad podnoszeniem ciężarów, dotyczące biomechaniki podnoszenia ciężarów, rozpoczęły się w latach 70. XX wieku, wskazując wysokie potrzeby generowania siły, optymalizację tempa rozwoju siły (RFD) i mocy wyjściowej wytwarzanej podczas ruchów podnoszenia ciężarów.
Dlaczego podnoszenie ciężarów jest korzystne w wielu sportach?
Istnieje dynamiczna zgodność między ćwiczeniami związanymi z podnoszeniem ciężarów a innymi aktami ruchowymi w sporcie. W podrzucie czy rwaniu występuje zarówno udział cyklu rozciągnięcie skurcz jak i potrzeba szybkiego przyrostu tempa siły. Podobieństwa biomechaniczne do wielu czynności sportowych podkreślają potencjał wykorzystania tych ćwiczeń do poprawy ogólnego atletyzmu u osób, które nie podnoszą ciężarów.
Co więcej w odniesieniu do różnych modyfikacji ćwiczeń można indukować konkretny efekt, odpowiadający bardziej parametrom generowania siły lub mocy. Zależne będzie to od doboru obciążenia i zmodyfikowanej wersji ćwiczenia. Przykładowo, w sporcie nierzadko potocznie „nie przyjmuje się” sztangi. Wykonuje się bowiem dynamiczny ruch z biodra jednak element podrzutu czy rwania nie jest adoptowany z kilku względów, przede wszystkim braku kompetencji ruchowych i potencjalnego ryzyka kontuzji.
Podnoszenie ciężarów w przygotowaniu fizycznym
Zanim badania nad podnoszeniem ciężarów stały się powszechnie dostępne, niektórzy trenerzy (często z doświadczeniem w podnoszeniu ciężarów) przyjęli już metodologie treningu w podnoszeniu ciężarów, aby zwiększyć możliwości swoich sportowców w zakresie produkcji siły. Założyciel National Strength and Conditioning Association, wdrażał trening siłowy, w tym podnoszenie ciężarów, na University of Nebraska od wczesnych lat 70. Ćwiczenia z podnoszeniem ciężarów dają jedne z najwyższych mocy wyjściowych spośród wszystkich ćwiczeń powszechnie stosowanych w treningu, przy czym ciężarowcy wykazują również większą siłę i moc wyjściową podczas skoków bez i z obciążeniem, w porównaniu z trójboistami siłowymi, sprinterami, i zapaśnikami.
Kreatyna od Testosterone.pl – najlepsze suplementacyjne wsparcie treningu oporowego – KUP TUTAJ
Weightlifting a inne rodzaje ćwiczeń
Istnieje wiele rodzajów treningu (np. ogólny trening siłowy, trening balistyczny, trening plyometryczny i trening z masą własnego ciała), które są korzystne dla rozwoju siły i mocy mięśni, przy czym każdy tryb ma swoje zalety i wady. Przykładowo, trening z własną masą ciała jest łatwy do implementacji i nie wymaga posiada sprzętu, natomiast jest ograniczony pod kątem progresji i dodawania obciążenia. Standardowy trening oporowy jest świetny do optymalizowania parametrów generowania siły mięśniowej jednak może być ograniczony pod kątem kształtowania tempa przyrostu siły. Trening balistyczny pozwala generować dużą moc mięśniową, ale nie można go obciążać w takim stopniu jak ćwiczenia podnoszenia ciężarów. W związku z tym ruchy podnoszenia ciężarów są często uważane za semibalistyczne. Trening plyometryczny zapewnia doskonałe przeniesienie do niektórych zadań sportowych, kładzie nacisk na prędkość ruchu i stymulację szybkiego SSC (czas kontaktu z podłożem, 250 ms), ale podobnie jak w przypadku treningu balistycznego i jest trudny do obciążenia zewnętrznego przy zachowaniu krótkiego czasu kontaktu z podłożem oraz czas pod napięciem jest ograniczony.
Podnoszenie ciężarów, zwłaszcza niektóre pochodne, może być wykorzystywane do trenowania szerokiej gamy obciążeń, takich jak trening balistyczny. Co więcej, większe obciążenia i jedynie elementy dynamiczne, bez „przyjmowania sztangi” pozwalają przepracować inne elementy związane z parametrami generowania siły i mocy mięśniowej.
Idealnie byłoby, gdyby program treningowy sportowca zawierał kombinację tych różnych metod treningowych, przy czym każdą z nich odpowiednio dawkowano, zapewniając indywidualizację, aby skutecznie osiągnąć z góry określone cele każdego bloku treningowego.
Trening podnoszenia ciężarów a wydajność sportowa
Opublikowano liczne interwencje treningowe, w których badacze zgłaszali poprawę wyników sportowych (np. skoków, sprintów i COD) związanych z wdrażaniem metod treningowych opartych na podnoszeniu ciężarów. Ponadto autorzy ostatniej metaanalizy doszli do wniosku, że trening podnoszenia ciężarów skutkuje większą poprawą maksymalnej siły, wysokości skoku, sprintu liniowego i wydajności COD w porównaniu z tradycyjnym treningiem oporowym. Co więdzej, stwierdzono, że kiedy trening podnoszenia ciężarów jest porównywany z treningiem plyometrycznym, zauważono niewielką lub umiarkowanie większą poprawą na korzyść podnoszenie ciężarów. Wyniki te są zgodne z wynikami przedstawionymi we wcześniejszych metaanalizach. Jednak ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że jedną z zalet treningu podnoszenia ciężarów w porównaniu z treningiem balistycznym i plyometrycznym jest fakt, że nastąpi również zauważalny wzrost produkcji maksymalnej siły, oprócz poprawy w szybkim wytwarzaniu siły.
Wyniki badań ze zawsze jednak faworyzują podnoszenie ciężarów. Szczególnie wtedy, gdy badani mieli minimalne doświadczenie w treningu siłowym, szczególnie w zakresie ruchów związanych z podnoszeniem ciężarów, a technika podnoszenia ciężarów nie została wyraźnie opisana. W związku z tym jest prawdopodobne, że wszelkie ulepszenia w podnoszeniu ciężarów byłyby przypisywane raczej technice niż adaptacjom mięśni. I odwrotnie, większość badań, w których wyniki ilustrują zwiększoną wydajność ćwiczeń z podnoszeniem ciężarów, wykorzystywała programy treningowe, które zintegrowały ruchy podnoszenia ciężarów z programem treningowym, który albo obejmuje kombinacje pochodnych podnoszenia ciężarów i tradycyjnych metod treningu siłowego.
Opierając się na wynikach kilku metaanaliz, specjaliści od treningu siłowego i przygotowania fizycznego powinni zintegrować podnoszenie ciężarów, rozwój siły i metody treningu plyometrycznego w bardziej holistyczną strategię programowania, gdy próbują poprawić wyniki sportowe w innych dyscyplinach sportowych.
Modyfikacje ćwiczeń
Oprócz głównych związanych z podnoszeniem ciężarów, czyli rwania i podrzutu, istnieje wiele pochodnych podnoszenia ciężarów. Pochodne podnoszenia ciężarów to modyfikacje bojów wyczynowych, które pozwalają na wzmocnienie kluczowych pozycji. Są podzielone na 3 klasyfikacje, w tym łapanie, ciągnięcie i wyciskanie nad głowę. Pochodne łapania zmieniają głębokość, z jakiej chwyta się sztangę, tak że górna część uda znajduje się powyżej kąta 90 stopni. Można je również zainicjować z różnych pozycji – np. z kolana lub nad kolanem. Pochodne ciągnięcia to modyfikacje podnoszenia konkurencyjnego, które usuwają fazę chwytania z ćwiczenia i mogą być inicjowane z różnych pozycji. Wreszcie, pochodne wyciskania znad głowy (np. push press, push jerk i split jerk) są wykonywane zwykle oddzielnie od głównego boju.
Ponadto kompleksy podnoszenia ciężarów mogą prowadzić do bardziej wydajnego sposobu wdrażania pochodnych podnoszenia ciężarów w celu poprawy wyników sportowych u osób niepodnoszących ciężarów i poprawy wyników sportowych u ciężarowców. Jako przykład, ćwiczący mogą przepisać kompleks podnoszenia ciężarów składający się z power clean, front squat i push jerk z obciążeniem równoważnym 70-80% 1RM power clean, skupiając się na sile i wytrzymałości (w zależności od całkowitego liczby powtórzeń), ale przy użyciu różnych pochodnych.
Adaptacje fizjologiczne optymalizujące trening podnoszenia ciężarów
Można manipulować wieloma czynnikami nerwowo-mięśniowymi, aby poprawić charakterystykę wytwarzania siły, przy czym proces ten jest uważany za wieloczynnikowy, a reakcje adaptacyjne przeplatają się. Reakcje adaptacyjne na trening podnoszenia ciężarów obejmują zmiany morfologiczne (np. zwiększone pole przekroju poprzecznego [CSA], kąta pierzastości i długość powięzi), zwiększoną gęstość mineralną kości, adaptacje metaboliczne, zmiany sztywności ścięgien i zmiany kilku czynników neurologicznych.
Na postęp tych reakcji adaptacyjnych zasadniczo ma wpływ początkowy poziom siły danej osoby oraz jej historia treningowa. W rzeczywistości sekwencja procesu treningowego pozwala adaptacjom z jednej fazy treningu wpływać na reakcje związane z kolejnymi fazami treningu, co podkreśla, że niezwykle ważne jest, aby proces szkolenia był starannie zaplanowany i odpowiednio zsynchronizowany.
Chociaż związek między CSA mięśni a wytwarzaniem siły jest oczywista, wielkość tego związku różni się znacznie, przy czym różnice neurologiczne, architektoniczne oraz rodzaj włókien prawdopodobnie wyjaśniają tę zmienność. Sugeruje się, że zmiany w CSA odpowiadają za 50–60% zmian w wytwarzaniu siły. Co ważniejsze, zwiększenie masy mięśniowej przed okresem treningu, w którym kładzie się nacisk na rozwój siły, pozwala na wzmocnienie fazy siłowej, głównie w wyniku zwiększonej zdolności do pracy i większej masy mięśniowej dostępnej dla adaptacji neurologicznych i architektonicznych związanych z rozwojem siły.
W fazie siłowo-wytrzymałościowej celem treningu jest poprawienie lub udoskonalenie techniki ćwiczeń przygotowującej do kolejnych, wyższych faz obciążenia, zwiększenie wydolności fizycznej oraz zwiększenie wytrzymałości tkanki łącznej, aby mogła tolerować większe obciążenia i potencjalnie zwiększyć masę mięśniową. Z kolei w fazie siłowo-szybkościowej głównym celem jest zwiększenie zdolności mięśni do generowania siły, wykorzystując wszelkie zmiany morfologiczne mięśni. Osiąga się to poprzez poprawę sprawności mięśniowej poprzez adaptacje architektoniczne oraz adaptacje neurologiczne (np. synchronizacja jednostek motorycznych i szybkości wyładowań jednostek motorycznych). Ponadto, oczekiwaną adaptacją jest również zwiększenie sztywności elementów ścięgnistych.
Progresywne zwiększanie obciążenia objętościowego prowadzi do największych adaptacji hipertroficznych, osiąganych przy umiarkowanych obciążeniach (60–80% 1RM). Co ciekawe, tygodniowe obciążenie objętościowe, a nie częstotliwość treningowa, wydaje się dyktować wielkość adaptacji przerostowych, z większą poprawą wynikającą z częstszego treningu, jeśli zwiększa się całkowite obciążenie objętościowe. Trening z dużym obciążeniem (80% 1RM) powoduje największy wzrost produkcji siły i RFD. Podobnie jak w przypadku hipertrofii, przy dopasowanej tygodniowej objętości częstotliwość treningu nie wydaje się wpływać na wielkość adaptacji do treningu siłowego.
Podnoszenie ciężarów u osób początkujących
Termin początkujący lub nowicjusz odnosi się do osób, które mają niewielkie lub żadne wcześniejsze doświadczenie z ruchami w podnoszeniu ciężarów, a więc mogą to być również zaawansowani sportowcy. Początkujący w podnoszeniu ciężarów napotkają znaczne wyzwania podczas uczenia się tych bardzo złożonych wzorców ruchowych, które opierają się o równowagę i stabilność, a także szybkość i synchronizację każdego ruchu. W związku z tym niektórzy trenerzy siłowi i kondycyjni niechętnie wprowadzają początkujących sportowców do metod treningowych opartych na podnoszeniu ciężarów, ponieważ uważają, że są one zbyt czasochłonne lub zbyt trudne do nauczenia. Jednak stosowanie dobrze zorganizowanego, zdyscyplinowanego i systematycznego planu z naciskiem na rozwój techniczny ruchów w podnoszeniu ciężarów i ciągłe doskonalenie techniczne będzie sprzyjać późniejszym sukcesom w karierze sportowca.
Przygotowując się do wprowadzenia ruchów podnoszenia ciężarów u początkującego, ważne jest, aby ustanowić ustrukturyzowany plan nauczania. Celem tego planu jest zapewnienie, że ważne fazy w postępie nauczania nie zostaną pominięte. Aby uzyskać kompetencje techniczne, pełne boje są często dzielone na kilka kluczowych faz określanych jako łańcuchowanie ruchu. W ostatecznym rozrachunku złożone ruchy wielostawowe związane z podnoszeniem ciężarów są dzielone na mniejsze, łatwiejsze do opanowania elementy, które można łączyć, tworząc bardziej złożone wzorce ruchowe. Inną zaletą tego podejścia jest to, że pozwala trenerom zidentyfikować braki ruchowe lub błędy techniczne oraz pozwala na bardziej szczegółowe zalecenie ćwiczeń ukierunkowane na zidentyfikowane problemy. Wykorzystanie progresji ćwiczeń zapewnia kompleksowe podejście do integracji różnych faz każdego ruchu podnoszenia ciężarów w treningu, od początkującego do zaawansowanego.
Ilość czasu spędzonego w dowolnej fazie progresji powinna być oparta na indywidualnych zdolnościach i potrzebach. Należy jednak zauważyć, że tempo postępów każdego sportowca w procesie uczenia się będzie wysoce zindywidualizowane.
Na początkowych etapach nauki trenerzy powinni skupić się na rozwijaniu umiejętności technicznych atlety, a nie na maksymalizacji rozwoju siły. Obciążanie poszczególnych ruchów powinno być powolne i przybierać charakter progresywny. Zbyt szybkie podnoszenie maksymalnych lub prawie maksymalnych obciążeń, jako początkujący, może prowadzić do błędów technicznych, które mogą się utrwalić, utrudniając modyfikację lub naprawę błędów technicznych w późniejszym czasie etapy rozwoju sportowca. Właściwa technika zwiększa i poprawia wytwarzanie siły, zaś słaba technika może potencjalnie zaburzać poprawę kontroli motorycznej, koordynacji, aktywacji mięśni i rekrutacji jednostek motorycznych.
PODSUMOWANIE
Elementy podnoszenia ciężarów ze względu na swoją specyfikę świetnie odnajdują się w przygotowaniu fizycznym w wielu sportach, począwszy od sportów zespołowych po sporty walki. Tak naprawdę każdy sport może skutecznie wykorzystywać wariacje ćwiczeń opierających się o elementy rwań czy zarzutów ze względu na potrzebę generowania siły i mocy mięśniowej.
Bibliografia:
[1] Aagaard P, Simonsen EB, Trolle M, Bangsbo J, Klausen K. Effects of different strength training regimes on moment and power generation during dynamic knee extensions. Eur J Appl Physiol Occup Physiol 69: 382–386, 1994.
[2] Andersen LL, Aagaard P. Influence of maximal muscle strength and in- trinsic muscle contractile properties on contractile rate of force de- velopment. Eur J Appl Physiol 96: 46–52, 2006.
[3] Andersen LL, Andersen JL, Zebis MK, Aagaard P. Early and late rate of force development: Differential adaptive responses to resistance training? Scand J Med Sci Sports 20: e162–e169, 2010.
[4] Anderson DI, Magill RA, Sekiya H, Ryan G. Support for an explanation of the guidance effect in motor skill learning. J Mot Behav 37: 231–238, 2005.
[5] Arabatzi F, Kellis E. Olympic weightlifting training causes different knee muscle-coactivation adaptations compared with traditional weight training. J Strength Cond Res 26: 2192–2201, 2012.
[6] Arabatzi F, Kellis E, Sa`ez-Saez De Villarreal E. Vertical jump bio- mechanics after plyometric, weight lifting, and combined (weight lifting 1 plyometric) training. J Strength Cond Res 24: 2440–2448, 2010.
[7] Ayers JL, DeBeliso M, Sevene TG, Adams KJ. Hang cleans and hang snatches produce similar improvements in female collegiate athletes. Biol Sport 33: 251–256, 2016.
[8] Azizi E, Brainerd EL, Roberts TJ. Variable gearing in pennate muscles. Proc Natl Acad Sci USA 105: 1745–1750, 2008.
[9] Balshaw TG, Massey GJ,Maden-Wilkinson TM, Lanza MB, Folland JP. Effect of long-term maximum strength training on explosive strength, neural, and contractile properties. Scand J Med Sci Sports 32: 685–697, 2022.
[10] Balshaw TG, Massey GJ, Maden-Wilkinson TM, et al. Changes in ag- onist neural drive, hypertrophy and pre-training strength all contribute to the individual strength gains after resistance training. Eur J Appl Physiol 117: 631–640, 2017.
[11] Balyi I, Hamilton A. Long-term athlete development: Trainability in childhood and adolescence. Olympic Coach 16: 4–9, 2004.
[12] Burd NA, Holwerda AM, Selby KC, et al. Resistance exercise volume affects myofibrillar protein synthesis and anabolic signalling molecule phosphorylation in young men. J Physiol 588: 3119–3130, 2010.
[13] Byrd R, Pierce K, Rielly L, Brady J. Young weightlifters’ performance across time. Sports BioMech 2: 133–140, 2003.
[14] Canavan PK, Garrett GE, Armstrong LE. Kinematic and kinetic rela- tionships between an Olympic-style lift and the vertical jump. J Strength Cond Res 10: 127–130, 1996.
[15] Carlock JM, Smith SL, Hartman MJ, et al. The relationship between vertical jump power estimates and weightlifting ability: A field-test ap- proach. J Strength Cond Res 18: 534–539, 2004.
[15] Casey BJ, Galvan A, Hare TA. Changes in cerebral functional organi- zation during cognitive development. Curr Opin Neurobiol 15: 239–244, 2005.
[16] Castro MJ,McCann DJ, Shaffrath JD, Adams WC. Peak torque per unit cross-sectional area differs between strength-trained and untrained young adults. Med Sci Sports Exerc 27: 397–403, 1995.
[17] Cedar WES, Hornsby WG, Mizuguchi S, Stone MH. The double knee bend: Characteristics and coaching points. NSCACoach 6: 13–21, 2019.
[18] Chaabene H, Prieske O, Lesinski M, Sandau I, Granacher U. Short-term seasonal development of anthropometry, body composition, physical fitness, and sport-specific performance in young Olympic weightlifters. Sports (Basel) 7: 242–255, 2019.
[19] Channell BT, Barfield JP. Effect of Olympic and traditional resistance training on vertical jump improvement in high school boys. J Strength Cond Res 22: 1522–1527, 2008.
[20] Chaouachi A, Hammami R, Kaabi S, et al. Olympic weightlifting and plyometric training with children provides similar or greater perfor- mance improvements than traditional resistance training. J Strength Cond Res 28: 1483–1496, 2014.
[21] Chiu LZ, Schilling BK. A primer on weightlifting: From sport to sports training. Strength Cond J 27: 42–48, 2005.
[22] Ciacci S, Bartolomei S. The effects of two different explosive strength training programs on vertical jump performance in basketball. J Sports Med Phys Fitness 58: 1375–1382, 2018.
[23] Cleather DJ, Goodwin JE, Bull AMJ. Hip and knee joint loading during vertical jumping and push jerking. Clin Biomech (Bristol, Avon) 28: 98–103, 2013.
[24] Cormie P, McGuigan MR, Newton RU. Developing maximal neuro- muscular power: Part 2—Training considerations for improving maxi- mal power production. Sports Med 41: 125–146, 2011.
[25] Cˆot´e J. The influence of the family in the development of talent in sport. Sport Psychol 13: 395–417, 1999.
[26] Cˆot´e J, Lidor R, Hackfort D. ISSP position stand: To sample or to spe- cialize? Seven postulates about youth sport activities that lead to con- tinued participation and elite performance. Int J Sport Exerc Psychol 7: 7–17, 2009.
[27] Cushion EJ, Goodwin JE, Cleather DJ. Relative intensity influences the degree of correspondence of jump squats and push jerks to counter- movement jumps. J Strength Cond Res 30: 1255–1264, 2016.
[28] Cuthbert M, Haff GG, Arent SM, et al. Effects of variations in resistance training frequency on strength development in well-trained populations and implications for in-season athlete training: A systematic review and meta-analysis. Sports Med 51: 1967–1982, 2021.
[29] DeWeese BH, Hornsby G, Stone M, Stone MH. The training process: Planning for strength–power training in track and field. Part 1: Theo- retical aspects. J Sport Health Sci 4: 308–317, 2015.
[30] DeWeese BH, Hornsby G, Stone M, Stone MH. The training process: Planning for strength–power training in track and field. Part 2: Practical and applied aspects. J Sport Health Sci 4: 318–324, 2015.
[31] DeWeese BH, Scruggs SK. The countermovement shrug. Strength Cond J 34: 20–23, 2012.
[32] DeWeese BH, Serrano AJ, Scruggs SK, Burton JD. The midthigh pull: Proper application and progressions of a weightlifting movement de- rivative. Strength Cond J 35: 54–58, 2013.
[33] DeWeese BH, Suchomel TJ, Serrano AJ, et al. The pull from the knee: Proper technique and application. Strength Cond J 38: 79–85, 2016
[34] Duehring MD, Feldmann CR, Ebben WP. Strength and conditioning practices of United States high school strength and conditioning coaches. J Strength Cond Res 23: 2188–2203, 2009.
[35] Garhammer J. Performance evaluation ofOlympic weightlifters. Med Sci Sports Exerc 11: 284–287, 1979.
[36] Garhammer J. Power production by Olympic weightlifters. Med Sci Sports Exerc 12: 54–60, 1980.
[37] Garhammer J. Energy flow during Olympic weight lifting. Med Sci Sports Exerc 14: 353–360, 1982.
[38] Garhammer J. Biomechanical profiles of Olympic weightlifters. Int J Sport Biomech 1: 122–130, 1985.
[39] Garhammer J. A comparison of maximal power outputs between elite male and female weightlifters in competition. Int J Sport Biomech 7: 3–11, 1991.
[40] Garhammer J. A review of power output studies of Olympic and pow- erlifting: Methodology, performance prediction, and evaluation tests. J Strength Cond Res 7: 76–89, 1993.
[41] Hoffman JR, Cooper J, Wendell M, Kang J. Comparison of Olympic vs. traditional power lifting training programs in football players. J Strength Cond Res 18: 129–135, 2004.
[42] Hori N, Newton RU, Andrews WA, Kawamori N, McGuigan MR, Nosaka K. Does performance of hang power clean differentiate perfor- mance of jumping, sprinting, and changing of direction? J Strength Cond Res 22: 412–418, 2008.
[43] Hori N, Newton RU, Nosaka K, Stone MH. Weightlifting exercises enhance athletic performance that requires high-load speed strength. Strength Cond J 27: 50–55, 2005.
[44] Hornsby G, Cedar B, Mizuguchi S, Stone MH. The power position: Characteristics and coaching points. NSCA Coach 5: 6–12, 2018.
[45] Kipp K, Harris C, Sabick MB. Lower extremity biomechanics during weightlifting exercise vary across joint and load. J Strength Cond Res 25: 1229–1234, 2011.
[46] Kipp K, Malloy PJ, Smith JC, et al. Mechanical demands of the hang power clean and jump shrug: A joint-level perspective. J Strength Cond Res 32: 466–474, 2018.
[47] Kipp K, Meinerz C. A biomechanical comparison of successful and un- successful power clean attempts. Sports BioMech 16: 272–282, 2017.
[48] Kipp K, Redden J, Sabick M, Harris C. Kinematic and kinetic synergies of the lower extremities during the pull in Olympic weightlifting. J Appl Biomech 28: 271–278, 2012.
[49] Morris SJ, Oliver JL, Pedley JS, Haff GG, Lloyd RS. Comparison of weightlifting, traditional resistance training and plyometrics on strength, power and speed: A systematic review with meta-analysis. Sports Med 52: 1533–1554, 2022.
[50] Moss BM, Refsnes PE, Abildgaard A, Nicolaysen K, Jensen J. Effects of maximal effort strength training with different loads on dynamic strength, cross-sectional area, load-power and load-velocity relation- ships. Eur J Appl Physiol 75: 193–199, 1997.
[51] Must A, Tybor DJ. Physical activity and sedentary behavior: A review of longitudinal studies of weight and adiposity in youth. Int J Obes 29: S84–S96, 2005
