Przygotowanie motoryczne zasługuje na uwagę w każdym sporcie. W dzisiejszych czasach można zauważyć trend wzrostu fizyczności zawodników. Ale jak to wygląda w wyścigach samochodowych? Czy zwykłe skręcenie kierownicy wymaga wysokorozwiniętych zdolności fizycznych i rutynowe pracy z ciężarami? Ku zdziwieniu rajdowcy wykonują dużą objętość treningu siłowego, a wyniki w testach sprawności fizycznej zaskoczą niejednego trenera przygotowania motorycznego.
Rola nauki w wyścigach samochodowych
Od pewnego czasu kierowcy wyścigowi walczą ze stereotypem, że nie są sportowcami. Chociaż podjęto wysiłki, aby naprawić to błędne przekonanie, publiczność nadal postrzega prowadzenie samochodu wyścigowego jako nic innego jak „skręcenie w lewo”. Nie traktując ich jako sportowców, kierowcy rzadko są przedmiotem badań naukowych. Wysiłki zmierzają raczej do analizowania i ulepszania samochodu i związanego z nim wyposażenia. Ponieważ drogi świat sportów motorowych napędzany jest technologią i inżynierią, kierowcy są narażeni na większy niż kiedykolwiek wcześniej stres fizjologiczny. Dlatego ignorowanie kierowcy w układzie kierowca-samochód (tj. w tej pojedynczej jednostce samochodu i kierowcy) oznacza ignorowanie znacznej części całego systemu. Podczas gdy praktycznie każdy system samochodu jest monitorowany, niewiele wiadomo o człowieku sterującym samochodem i warunkach, jakich doświadcza.
Jeśli chodzi o kierowców wyścigowych, oni i ich trenerzy w dużej mierze zostali pozostawieni samym sobie, aby ustalić czynniki stresogenne i obszary, na których koncentruje się konkretny trening. Podczas gdy trenerzy próbują symulować środowisko samochodu wyścigowego i wydarzenia wyścigowego za pomocą swoich schematów treningowych (np. hot joga, trening oporu z obciążeniem kierownicy, testowanie reakcji i trening), bez wymiernych danych dotyczących doświadczenia kierowcy, schematy te nie wykorzystują w pełni zasada specyficzności.
Historycznie, kierowcy wyścigowi często ignorowali ideę, że do uzyskania optymalnych wyników konieczny jest specjalny trening. Sugeruje się, że to upadek Nelsona Piqueta na podium po Grand Prix Brazylii w 1982 roku doprowadził do tego, że władze sportów motorowych w końcu zajęły się osiągami i sprawnością kierowców. Rosnący nacisk na sprawność kierowców niekoniecznie polegał na szybszej, ale raczej bezpieczniejszej jeździe.
Niewiele wiadomo na temat rzeczywistego stresu odczuwanego przez kierowcę podczas zawodów. Poza poszczególnymi stresorami (np. przyspieszone tętno, podwyższona temperatura głęboka ciała lub zwiększone obciążenie przeciążeniem) jeszcze mniej zrozumiały jest sposób, w jaki poszczególne stresory wchodzą ze sobą w interakcje oraz wpływ tych interakcji na kierowcę. sportowiec. Na przykład, chociaż wzrost częstości akcji serca i temperatury ciała kierowcy wykazano empirycznie, nie ma opublikowanych badań dotyczących ich interakcji.
Na przykład zbadano, że pedały samochodów Formuły 1 są szczególnie sztywne i wymagają „wysokiej wytrzymałości kończyn dolnych”. W związku z tym zalecano „dobrze zrównoważone ćwiczenie stóp, nóg i bioder”. Jednak nie oferuje się tego, czego faktycznie doświadcza kierowca. Podczas gdy pedał może stawiać opór 80 kg, kierowca musi w rzeczywistości użyć więcej niż 80 kg siły, aby poruszyć pedałem. A w przypadku wyścigu 2-3 h musi to robić wielokrotnie. Ten przykład mierzy zmienną samochodu, a nie zmienną kierowcy. Jaką siłę generuje kierowca? Jaki jest wpływ długotrwałej ekspozycji na ciepło na jego zdolność do generowania siły? Co więcej, nie ma wynikających z tego zaleceń dla kierowcy, które dokładnie określałyby, co robić podczas „dobrze wyważonego ćwiczenia stóp, nóg i bioder”. Na przykład przy wielokrotnym naciskaniu pedałów podczas wyścigu, jakie zalecenia są podawane w celu zwalczania zmęczenia mięśni? Czy kierowca-sportowiec powinien trenować aerobowo czy beztlenowo? Obecne badania nie są jasne, co dokładnie powinien zrobić kierowca.
Najczęstsze kontuzje
Powstało intersujące badanie, które opisało występowanie kontuzji w danej populacji. W niniejszym badaniu 43% badanych doznało urazów kończyny górnej, a 17,5% doznało urazów kończyn dolnych, w porównaniu z odpowiednio 13% i 17,5% w poprzednich badaniach kierowców, którzy wymagali hospitalizacji z powodu urazów [2]. W niniejszym badaniu najczęściej zgłaszanymi problemami były urazy kręgosłupa, choć urazy głowy i szyi najczęściej wymagały hospitalizacji. W przypadku urazów wymagających opieki w szpitalu 12,5% stanowiły wstrząśnienia mózgu w porównaniu z wcześniejszymi doniesieniami o wstrząśnieniach w zakresie od 2 do 5,4% urazów wyścigowych. W niniejszym badaniu 7,5% badanych doznało urazów kończyn wymagających wizyty w szpitalu, a 25% doznało urazu kończyny wymagającego pewnego rodzaju leczenia w porównaniu z około 55% w poprzednim raporcie. Spośród badanych 37,5% zgłosiło brak trwających problemów fizycznych, podczas gdy 22,5% zgłosiło utrzymujący się ból pleców, a kolejne 15% cierpiało na ból szyi. Tego rodzaju problemy fizyczne wahały się od 63 do 88% dla kierowców wyścigowych Grand Prix [3].
Stwierdzono, że siła fizyczna może potencjalnie odgrywać rolę w zapobieganiu urazom w wyścigach samochodowych. Na podstawie wyników tego badania prawdopodobne jest, że niektóre urazy występujące podczas wyścigów samochodowych, takie jak te związane z plecami, szyją, barkiem, dłonią, stawem kolanowym i barkowym oraz niektóre naciągnięte mięśnie, mogą zostać zredukowane dzięki dobrej sile i kondycji ciała.
Rybi kolagen od Apollo’s Hegemony – poprawia kondycję aparatu ruchu
Wskazówki treningowe
Ponieważ kierowcy są znani z tego, że są szczupli, z korzyścią dla dopasowania się do fotelu i zmniejszenia negatywnego wpływu na osiągi samochodu ważne jest, aby trenerzy nie zalecali nadmiernego programowania w stylu hipertrofii (np. 3 serie po 10-12 powtórzeń przy ~70-80% 1RM). Jednak trening wytrzymałości mięśniowej, szczególnie w odniesieniu do górnej części ciała, jest niezbędny, ponieważ wspomaga stabilność kręgosłupa szyjnego i stabilność tułowia podczas doświadczania wysokich sił G. Według byłego kierowcy Red-Bull Racing, Daniela Riccardo, podczas treningu należy skupić się na 5 kluczowych obszarach. Należą do nich między innymi: szyja, tułów, reakcje, zwinność i cardio.
Z opublikowanych doniesień wynika, że gdy samochody wyścigowe zderzają się ze ścianą lub innymi samochodami, głowa kierowcy może szybko przemieścić się do przodu, powodując uraz u podstawy czaszki. Tanie walki na szyję prawdopodobnie nie pomogą w tej sytuacji, a stosunkowo drogie urządzenia podtrzymujące głowę i szyję są zalecane na wszystkich poziomach wyścigów. Wzmocnienie odcinka szyjnego kręgosłupa może zapewnić dodatkową stabilność w próbie zmniejszenia liczby ostrych urazów odcinka szyjnego kręgosłupa i przewlekłego bólu odcinka szyjnego kręgosłupa, który jest powszechny u zawodników.
Kompleksowy program treningu oporowego całego ciała może być przydatny dla kierowców samochodów, podobnie jak w przypadku większości innych sportowców. Dodatkowo należy przepisać ćwiczenia specyficzne dla wyścigów. Na przykład użycie hantli podczas symulowanych ćwiczeń na kierowanie wzmocni nadgarstek i przedramię, aby lepiej sprostać wymaganiom kierowania. Niektóre ćwiczenia mające na celu zwiększenie siły ramion i barków można wykonywać w pozycji siedzącej, aby zwiększyć specyficzność ćwiczeń do wyścigów.
Oprócz typowych wielostawowych ćwiczeń siłowych dolnych partii ciała, takich jak przysiady, wzmacnianie nóg, trening może obejmować niektóre ćwiczenia z otwartym łańcuchem kinetycznym, ponieważ przejście między zerwaniem a przyspieszeniem jest wydarzeniem otwartego łańcucha kinetycznego. Korzystanie z piłki bosu w pozycji siedzącej jest w pewnym stopniu specyficzne dla pozycji jazdy samochodem. Ćwiczenia wykonywane w pozycji siedzącej na stabilnych lub niestabilnych urządzeniach mogą zwiększyć siłę CORE. Ćwiczenia te mogą być zakłócane siłami bocznymi oraz siłami przednimi i tylnymi, aby pomóc symulować przyspieszenie boczne podczas pokonywania zakrętów oraz spowolnienie i przyspieszenie związane z wejściem i wyjściem z zakrętu. Wiertła reakcyjne do rąk i stóp powinny być również częścią programu wytrzymałościowego i kondycjonującego dla wyścigowego samochodu.
Trening kondycji powinny być dostosowany do czasu trwania i wymagań wyścigów samochodów seryjnych. Programy kondycyjne aerobowe i beztlenowe ze starannie opracowanym czasem trwania i intensywnością powinny być dostosowane do czasu trwania wyścigu. W związku z tym trening interwałowy może być najlepszy pod tym względem i powinien być wykonywany naprzemiennie z treningami o wysokiej intensywności, które odwzorowują fizyczne wymagania wyścigów i okresami odpoczynku o niskiej intensywności, zbliżonymi do warunków, gdy wyścig jest stopowany przed wypadki.
Chociaż stosowanie wielu trybów ćwiczeń do treningu kondycyjnego może być przydatne, kondycjonowanie w pozycji siedzącej, na przykład korzystanie z ergometru, może być bardziej specyficzne dla sportu. W związku z tym należy zwrócić uwagę na kondycjonowanie na ergometrach wioślarskich, stepperach siedzących i ergometrach poziomych. Kondycję tę można uczynić bardziej wymagającą i specyficzną dla sportu, dodając składnik treningu siłowego górnej części ciała, który zwiększa intensywność i przybliża niektóre wymagania związane z prowadzeniem samochodu seryjnego. Na przykład hantle można dodać do ćwiczeń kondycjonujących, aby symulować sterowanie. Dodatkowo kondycjonowanie w pozycji siedzącej na ergometrze można łączyć z zgięciem bocznym, zgięciem i wyprostem nadgarstka, odchyleniem kości promieniowej i łokciowej, w celu trenowania mięśni górnej części ciała i rdzenia.
Inną opcją specyficzną dla wyścigów jest izometryczne trzymanie hantli lub obciążników za pomocą uchwytów w pozycji uniesienia barku do przodu i wykonywania zgięcia bocznego w prawo, aby odtworzyć boczne siły grawitacyjne podczas pokonywania zakrętów.
Wreszcie, należy również rozważyć pomoc w aklimatyzacji zawodników poprzez włączenie kondycjonowania w gorącym środowisku i znacznej odzieży, która naśladuje środowisko wyścigów. Oczywiście należy zadbać o utrzymanie nawodnienia zawodnika z powolną progresją intensywności, czasu trwania i temperatury podczas treningu aklimatyzacji do ciepła.
Rhodiola Rosea – adaptogen wspierający funkcje kognitywne w tym czas reakcji
Z czym się musi mierzyć kierowca podczas wyścigu?
Przeciążenie G
Przeciążenie oznacza przyspieszenie, jakiego doświadcza masa (w tym przypadku kierowca) w danej sytuacji. Siła ta może być zarówno dodatnia, jak i ujemna i może występować na więcej niż jednej osi. Co więcej, G-Force może być znaczącą siłą, z którą trzeba się zmierzyć z perspektywy ludzkiej wydajności. Były kierowca Formuły 1, David Coulthard, opisał to w ten sposób: „Twoja górna część ciała musi być wystarczająco silna, aby przetrwać obciążenie 5G, a kiedy hamujesz na końcu prostej, czujesz, jakby młot uderzył w plecy” .
Istnieją naukowe dowody na to, ile siły G może tolerować ludzkie ciało. Na przykład pod wpływem dodatnich sił G oddychanie staje się trudne, ponieważ płuca są ściągane i opróżniane z powietrza. Co więcej, należy włożyć większy wysiłek sercowo-naczyniowy, aby pompować krew do mózgu. W obecności dodatnich sił G krew jest odciągana od głowy, niezależnie od tego, jak ciężko pracuje serce. Jeśli chodzi o problemy z krążeniem, oczy zaczynają mieć problemy z perspektywy krążenia przy około 2–3 G. Po pierwsze, utracone zostaje widzenie peryferyjne, co powoduje efekt widzenia tunelowego. Jeśli stan się utrzymuje, wzrok nadal go pogarsza, a następnie całkowicie zanika i dochodzi do utraty przytomności. Bez względu na środowisko lub ustawienie uporczywe i nadmierne przeciążenie może być problematyczne z punktu widzenia wydajności.
Jeden z najlepszych przykładów nauki, wykorzystywany z korzyścią dla kierowcy-sportowca, dotyczy przeciążeń i odwołania 2001 Championship Auto Racing Teams (CART) Firestone Firehawk 600 na Texas Motor Speedway. Po dwóch niewyjaśnionych wypadkach podczas treningu i kierowcach zgłaszających epizody zawrotów głowy, wymioty i niemożność stania po wyjściu z samochodu po treningu, personel bezpieczeństwa medycznego zaczął podejrzewać, że kierowcy mają objawy nadmiernego przeciążenia. Dane pobrane z samochodowego systemu akwizycji danych kierowcy Paula Tracy’ego potwierdziły podejrzenie i wykazały, że Tracy doświadczyła ponad 3,5 G w pionie i 5,5 G w boki.
Odkrycie, że kierowcy doświadczają kombinacji nadmiernych pionowych i bocznych przeciążeń że rywalizacja była dla nich niebezpieczna. Stwierdzono, że kierowcy doświadczali bardzo wysokich łącznych przeciążeń G ze względu na ich dużą prędkość na torze (w praktyce wszystkie samochody z wyjątkiem dwóch osiągały średnią prędkość ponad 230 mil na godzinę) oraz przechylenie toru (24° w każdym z dwa obroty). Decyzja o odwołaniu wyścigu została podjęta na podstawie danych empirycznych z systemu gromadzenia danych w samochodzie Tracy’ego, ale także z anegdotycznych raportów kierowców. To wydarzenie i jego wynik stanowią wartość uzyskanych empirycznie danych dotyczących bezpieczeństwa kierowców i sportów motorowych.
Witamina C od testosterone.pl – wspiera ukłąd odpornościowy przy wysokich obciążeniach treningowych
Dwutlenek węgla
Wydajność kierowców była obniżona w badaniach przez CO podczas testów psychomotorycznych. Ekspozycja na CO może potencjalnie zwiększać stres sercowo-naczyniowy i termiczny u kierowców. Co najmniej jeden kierowca zawodowy przeszedł na emeryturę w wyniku skumulowanego zatrucia CO. Podobnie jak w przypadku wyzwania termicznego, podjęto wysiłki technologiczne mające na celu zmniejszenie narażenia na CO wśród kierowców, NASCAR jako pierwszy umożliwił filtry CO w wlocie powietrza do kasków kierowców.
Przegrzanie się
Stres termiczny jest powszechnym wyzwaniem w wyścigach samochodowych. Odzież ochronna nasila u kierowców niepożądany stres cieplny. Temperatura skóry stopniowo wzrasta, a gradient rozpraszania ciepła między rdzeniem a skórą spada. Obfite pocenie sprzyja odwodnieniu, czego dowodem jest zmniejszenie masy ciała od 3% do 4%, wzrost hematokrytu i większa osmolarność moczu. Stres cieplny i odwodnienie mają duży wpływ na kierowcę. Wydaje się, że profil fizjologiczny nie różni się między kierowcami płci męskiej i żeńskiej w warunkach wyścigu; jednak obciążenie może być większe w samochodach z zamkniętym korusem i podczas fazy lutealnej cyklu menstruacyjnego. Stres cieplny i odwodnienie powodują również większe postrzeganie wysiłku i dyskomfortu, zmniejszoną wydajność, upośledzenie funkcji poznawczych, udar cieplny i utratę przytomności. Co najmniej jeden elitarny kierowca samochodu osobowego przeszedł ostatnio na emeryturę z powodu przewlekłych problemów fizjologicznych, które przypisywano powtarzającemu się odwodnieniu spowodowanemu przez wyścig. Strategie przeciwdziałania stresowi termicznemu są głównym czynnikiem w sporcie. Nawodnienie sportowca to poważny problem dla zawodników. Sportowcy-kierowcy pilnie nawadniają się przed wyścigiem. Podczas wyścigów kierowcy mogą połykać płyny przez rurki do picia przymocowane do ich kasków. Także kierowcy agresywnie nawadniają się po wyścigach, co często widuje się w wywiadach telewizyjnych. Aklimatyzacja cieplna to druga strategia, dzięki której zdyscyplinowani kierowcy są w stanie poprawić termoregulację. Z biegiem czasu dobrze zorganizowany program aklimatyzacji do ciepła może pomóc spowolnić odwodnienie i utrzymać zarówno funkcje poznawcze, jak i umiejętności prowadzenia pojazdu w gorącym środowisku. W tym wymagającym inżynierii sporcie rozwijane są również rozwiązania technologiczne. Najczęstsze strategie to bielizna chłodząca i wentylacja kasku zimnym powietrzem. Choć są one obiecujące, żadna z technologii nie okazała się w pełni skuteczna ani całkowicie niezawodna. Jedną z metod rozwoju tolerancji na ciepło jest kąpiel w saunie.
Alpha GPC – wspiera skupienie oraz czas reakcji
Testowanie
Podobnie jak w przypadku każdego sportu, sportowcy poddawani są serii wyzwań fizycznych, które ustalają podstawowe wyniki, które mają być następnie wykorzystane jako wskazówka do przepisywania zmiennych programu treningowego (np. wybór ćwiczeń i intensywność). Pomimo ograniczonej liczby artykułów naukowych dotyczących sportu na temat wyścigów, badacze odpowiednią baterię testów sprawnościowych do pomiaru zdolności fizjologicznej „kierowcy-sportowca”. Dr David Ferguson, który jest adiunktem na Wydziale Kinezjologii, a także dyrektorem Spartan Motorsport Performance Laboratory w Michigan State University w USA, pracował z wieloma sportowcami jeżdżącymi na otwartych kołach, w tym F1, IndyCar i NASCAR. Po dwóch dekadach doświadczeń i badań w sportach motorowych stworzono następującą baterię do testów sprawnościowych (poniżej). Należy pamiętać, że te szczegółowe protokoły testowe wymagają specjalistycznego sprzętu i wiedzy. Można wdrożyć alternatywne procedury testowania w terenie, które uzupełniają testy laboratoryjne Jednak ze względu na ograniczony dostęp do pojazdów i komór przeciążeniowych dla osób rozpoczynających karierę wyścigową, testy „tolerancji siły przeciążenia” i „reakcji fizjologicznej na torze” mogą zostać zignorowane.
Jakie testy mogą się przydać:
- Absorpcjometria (DEXA)
- Test pułapu tlenowego Vo2Max
- Test progu beztlenowego
- Test mocy Wingate
- Tolerancja przeciążenie G (specjalna komora)
- Fizjologiczny Odpowiedź Na torze (HR i RPE – tętno podczas wyścigu oraz subiektywna skala zmęczenia).
- Siła chwytu
Kreatyna od testosterone.pl – uniwersalny suplement ergogeniczncy
Podsumowanie
Badania naukowe dotyczące sportu na temat wyścigów samochodów są ograniczone pomimo popularności tego sportu. W oparciu o istniejącą literaturę dotyczącą sportów motorowych wydaje się, że zawodnicy mają wspólne cechy fizyczne ze sportowcami uprawiającymi sporty takie jak koszykówka, boks, piłka nożna, bieganie, jazda na rowerze, piłka ręczna, zapasy, tenis i judo. Zawodnicy wyścigowi wykazują podwyższone tętno i wydatek energii oraz mają lepszy czas reakcji i siłę rąk, uchwytu, kostki, prostowników nóg, tułowia i szyi w porównaniu z zawodnikami nie biorącymi udziału w wyścigu. Kierowcy wyścigów samochodowych mogą być w stanie zmniejszyć liczbę kontuzji i zwiększyć wydajność za pomocą specyficznego treningu sportowego. Kondycjonowanie kierowców powinno przybliżać czasy trwania wyścigów i odpowiadać okresom pracy i regeneracji występującym podczas wyścigów samochodów. Wyścigi samochodów seryjnych należy traktować jako sport, a kierowcy ci stanowią ważną grupę sportowców, którzy skorzystają z usług trenerów przygotowania motorycznego.
Bibliografia:
- Ebben, William; Suchomel, Timothy, Physical Demands, Injuries, and Conditioning Practices of Stock Car Drivers. Journal of Strength and Conditioning Research: May 2012 – Volume 26 – Issue 5 – p 1188-1198
- Busby JD. Injuries in short track asphalt racing. Am Fam Physician 18: 137–140, 1978.
- Burton AK. Back pain in Grand Prix drivers. Br J Sports Med 17: 150–151, 1983.
- Gatherer, D., Malvern, J., & Perry, P. The Neck of the Driver-Athlete. In: The Science of Motorsport. D. P. Ferguson, eds. Routledge, 2018. pp. 45-65.
- Hamilton, D. F., & Gatherer, D. Cervical isometric strength and range of motion of elite rugby union players: a cohort study. BMC Sports Science, Medicine and Rehabilitation. 6(1): 32. 2014.
- Higham, D. G., Pyne, D. B., Anson, J. M., & Eddy, A. Physiological, anthropometric, and performance characteristics of rugby sevens players. International journal of sports physiology and performance. 8(1): 19-27. 2013.
- Jacobs, P. L., & Olvey, S. E. Metabolic and heart rate responses to open-wheel automobile road racing: A single-subject study. The Journal of Strength & Conditioning Research. 14(2): 157-161. 2000.
- Potkanowicz, E.S., Mendel, R.W. The Case for Driver Science in Motorsport: A Review and Recommendations. Sports Med 43, 565–574 (2013). https://doi.org/10.1007/s40279-013-0040-2
- Lighthall JW, Pierce J, Olvey S. A physiological profile of high performance race car drivers. SAE International. 1994;1: 55–63.
- Raschner C, Platzer HP, Patterson C. Physical characteristics of experienced and junior open-wheel car drivers. J Sports Sci. 2013;31:58–65.
