Obrazek wyróżniający – Rodrigo S
Większość dyscyplin sportu wymaga od zawodnika wejścia na maksymalne możliwości fizyczne. Jedynym z takich elementów będzie zdolność do wykonywania biegu z maksymalną możliwą prędkością. Sprint, bo to o nim mowa jest uznawany za najszybszy sposób samodzielnego poruszania się człowieka. Jest to ważna czynność, którą człowiek zajmował się od czasów prehistorycznych, nie tylko jako wyznacznik przetrwania, ale także jako kluczowa aktywność w rozwoju i końcowych wynikach współzawodnictwa w szeregu dyscyplin sportowych, zarówno indywidualnych (np. lekkoatletyka), jak i sportów zespołowych (np. piłka nożna, rugby, futbol amerykański, koszykówka, futsal lub hokej na trawie). Na przykład sprint po linii prostej jest najczęstszą akcją w sytuacjach bramkowych w profesjonalnej piłce nożnej. Ponadto zawodowi piłkarze, dla których sprint jest kluczowy, z czasem stali się szybsi, niezależnie od płci i/lub wieku. Jednak maksymalny wyraz sprintu jest reprezentowany w finale biegu na 100 m na igrzyskach olimpijskich, wydarzeniu sportowym, które ma jedne z największych rozgłosów w mediach społecznościowych i reperkusje sportowe na całym świecie. Jest to szczególne wydarzenie, które oprócz wygrania złotego medalu, ma za zadanie wyłowić najszybszego człowieka na naszej Ziemi. Dlatego sprint był szeroko badany zarówno z biomechanicznego, jak i fizjologicznego punktu widzenia, tak by zmaksymalizować i usprawnić procesy i rodzaje treningowe, sprawić by ich efektywność była jak największa [1].
Trochę o sprincie
W biegu na 100 m, podobnie jak w wielu innych sportach, w których szybkość ma kluczowe znaczenie, istnieje kilka wyraźnie określonych faz, które można, dla uproszczenia podsumować w dwóch fazach: faza przyspieszenia i faza maksymalnej prędkości. Faza przyspieszenia charakteryzuje się tym, że zawodnik rozpoczyna sprint z pozycji półstatycznej, tułów jest pochylony w kierunku podłoża i szybko zwiększa prędkość w krótkim czasie; w fazie maksymalnej prędkości sportowiec porusza się z dużą prędkością, która jest utrzymywana bez widocznego przyspieszenia. Niezwykle ważne jest podkreślenie, że w niektórych przypadkach fazy te nie są ze sobą powiązane, ponieważ różne czynniki wpływają na wyniki w każdej fazie; ponadto nie wszystkie sporty obejmują obie fazy [2]. Dlatego też protokoły szkoleniowe/treningowe mające na celu rozwój każdej z tych faz również muszą się różnić, w zależności od tego ad czym konkretnie chcemy pracować. Przykładowo główne grupy mięśni zaangażowane w fazę akceleracji to prostowniki stawu skokowego, kolanowego i biodrowego. Biorąc pod uwagę ograniczony czas dostępny do wytworzenia siły podczas sprintu, głównym przejawem siły jest eksplozywność (wybuchowość), definiowana jako rozwój maksymalnej siły w minimalnym czasie lub tempo rozwoju siły (rate of force development). Pozycja sportowca, z lekkim pochyleniem ciała, odnosi się do poziomej siły reakcji netto (ground reaction force), która jest najważniejsza dla przyspieszenia ciała do przodu [3], z wyższymi czasami kontaktu stopy z podłożem i stosunkiem sił (pozioma : pionowa siła reakcji podłoża), w porównaniu z fazą maksymalnej prędkości [4]. Natomiast głównymi grupami mięśni zaangażowanymi w fazę maksymalnej prędkości są prostowniki bioder i stawów skokowych, które przyczyniają się do większej pionowej siły reakcji podłoża (wertykalnej). Weyand i współpracownicy [5,6] stwierdzili, że prędkość maksymalna była mechanicznie ograniczona przez maksymalną wertykalną siłę reakcji podłoża, a także wykazano silny pozytywny związek między prędkością maksymalną a średnią pionową siłą reakcji podłoża zastosowanym w pierwszej połowie fazy podporu. Wydaje się zatem, że wraz z tempem rozwoju siły, maksymalna (względna) siła może odgrywać ważną rolę w tej fazie. Należy zauważyć, że faza prędkości maksymalnej obejmuje asymetryczne wytwarzanie siły, a tempo rozwoju siły jest bardzo wysokie w wyniku znacznie krótszego kontaktu stopy z podłożem w porównaniu z tym występującym w fazie przyspieszania [4]. Ponadto wyprostowana postawa, którą sprinterzy przyjmują w tej fazie, prawdopodobnie przyczynia się do sztywności (stiffnes) wymaganej do stosunkowo szybkiego spowolnienia kończyny i ciała po momencie uderzenia stopy o podłoże, a wszystko to w celu wytworzenia maksymalnej możliwej mocy mechanicznej, która generuje dużą prędkość o wektorze horyzontalnym. Warto zauważyć, że funkcjonowanie nerwowo-mięśniowe ma kluczowe znaczenie dla wyników sprintu, ponieważ aktywność i interakcja ośrodkowego układu nerwowego z mięśniami ostatecznie wpływają na tempo rozwoju siły mięśni, biorąc pod uwagę, że działania cyklu rozciągnięcie-skurcz) są szczególnie rozpowszechnione w sportach obejmujących sprint [7]. Dla wyjaśnienia, kiedy próbujemy skoczyć tak wysoko, jak to możliwe, naturalnie wykonujemy ruch przeciwny (tj. skurcz ekscentryczny lub aktywne rozciąganie) przed głównym ruchem (tj. skurcz koncentryczny lub aktywne skrócenie). Dzieje się tak, ponieważ wiemy empirycznie, że ruch przeciwny poprawia późniejszą wydajność skoku. Aktywne rozciąganie mięśnia, zanim mięsień wytworzy pozytywną pracę/moc w skurczu skracającym, nazywa się cyklem rozcięcie-skurcz. Mechanizm ten w mięśniach szkieletowych jest często obserwowany podczas aktywności w sportach i są uważane za kluczowy składnik optymalnych wyników, dlatego wyjaśnienie mechanizmów efektu cyklu rozciągnięcie-skurcz jest od dziesięcioleci głównym zagadnieniem w nauce o sporcie [8]. Tak więc efektywne wykorzystanie cyklu rozciągnięcie skurcz może odzyskać około 60% całkowitej energii mechanicznej, przy większym udziale niemetabolicznych źródeł energii wraz ze wzrostem prędkości biegu.
Beta Alanina od testosterone.pl – wpływa na poprawę jakości treningu długotrwałego – KUP TUTAJ
Trening sprintów
W przypadku treningu sprinterskiego, biorąc pod uwagę powyższe czynniki, typowe jest rekomendowanie różnych klasyfikacji metod treningowych, np. opartych na specyfice metody i jej podobieństwie do techniki sprintu. MacDougall i Sale [9] zasugerowali, że trening powinien być specyficzny pod względem wzorca ruchu, prędkości skurczu, rodzaju aktywacji mięśnia i przyłożonej siły. W rzeczywistości ostatnie prace wykazały, że przewlekła wydajność i adaptacje biomechaniczne są związane z pionowymi i poziomymi schematami treningu przygotowania motorycznego. Plisk [10] ustalił podstawowe metody, które symulują schemat ruchu sprinterskiego (ćwiczenia techniki sprinterskiej, ćwiczenia długości i częstotliwości kroku oraz sprinty o różnej odległości i intensywności); metody drugorzędne, które symulują akcję sprinterską, ale z niewielkim przeciążeniem lub stopniem wspomagania (odpowiednio metody z oporem lub wspomagane); oraz metody trzeciorzędowe, charakteryzujące się nieswoistym rozwojem sprinterskim (trening oporowy, trening plyometryczny, trening kompleksowy, rozciąganie itp.). Typowe jest również klasyfikowanie metod treningu sprinterskiego według zależności siła–prędkość (F–V) skracania mięśni, opisanej wiele lat temu przez Hilla i współpracowników [11]. Zależność ta opisujecharakterystyczną właściwość mięśnia, która decyduje o jego zdolnościach do wytwarzania energii . Ponieważ moc mechaniczna jest wyrazem zarówno siły, jak i prędkości, ogólnie przyjmuje się, że poprawa potencjału wytwarzania siły i/lub prędkości ruchu jest skuteczna, gdy dąży się do poprawy sprintu na krótkich dystansach. W oparciu o współczesną wiedzę naukową oczywiste jest, że maksymalna (względna) siła, Rtempo rozwoju siły i szczytowa zdolność generowania mocy to ważne atrybuty, które należy rozwijać przy wdrażaniu programów treningu przygotowania motorycznego, aby zwiększyć wydajność sprintu podczas całego sezonu sportowca. Haff i Nimphius [12] zasugerowali podejście oparte na metodach mieszanych, w których stosuje się różne obciążenia i rodzaje ćwiczeń w sposób okresowy, aby zoptymalizować moc wyjściową. W tym kontekście protokoły treningu sprintu z oporem i wspomagania odgrywają kluczową rolę. Jedna z najbardziej tradycyjnych drugorzędnych metod poprawy wydajności sprintu to trening z oporem (resisted sprint training), głównie ze względu na większy wpływ na siły o wektorze ukierunkowanym horyzontlanie w porównaniu z metodami trzeciorzędowymi, które mają większą pionową orientację sił oporu. Dla zobrazowania, sledy to popularna metoda, która wykorzystuje specjalnie skonstruowane urządzenia, które możemy pchać (obciążenie przed nami( lub ciągnąć (obciążenie za nami). Resisted sled training jest stosowany w sporcie od dziesięcioleci, ewoluując od ciągnięcia koła do obecnych urządzeń elektromechanicznych, które regulują obciążenie w celu uzyskania utraty prędkości pożądanej przez sportowca (tj. 1080 Motion™). Tradycyjnie, kierując się głównie zasadą specyficzności, najpopularniejsze podręczniki i poradniki szkoleniowe zalecają zachowanie normalnej biomechaniki sprintu bez oporu podczas stosowania sledów. Dlatego obciążenia należy dobierać w oparciu o dyscyplinę sportu i stan fizyczny sportowca. Na przykład sprinterzy lekkoatlety mogą stosować obciążenia, które nie zmniejszają prędkości biegu o więcej niż 10–12% masy ciała [13]. Natomiast sportowcy uprawiający sporty terenowe, którzy pokonują opór zewnętrzny podczas blokowania i walki, mogą użyć obciążeń 20–30% BM, aby poprawić wczesne przyspieszenie (tak zwane pierwsze kroki) [14]. Hipoteza ta została powszechnie przyjęta, ponieważ uważa się, że wytwarzanie mocy mechanicznej przy wzroście obciążenia ulega znacznemu zmniejszeniu. To zmniejszenie mocy mechanicznej wiąże się z niewłaściwą konfiguracją dźwigni sportowca (zaangażowanie różnych jednostek motorycznych, a nawet grup mięśniowych), wzrostem czasu kontaktu stopy z podłożem i brakiem możliwości odpowiedniego wykorzystania cyklu rozciągnięcie-skurcz. Tak więc ostatnie badania próbowały wyjaśnić obciążenie, które maksymalizuje moc mechaniczną w resisted sled training, z pewnymi kontrowersjami. Monte i in. [15] wskazali, że maksymalna moc wytwarzana przy zastosowaniu tego rodzaju treningu występuje przy obciążeniach bliskich 20% masy ciała, bez indukowania istotnych zmian w technice sprintu przy zastosowaniu tego obciążenia, natomiast Cross i jego współpracownicy [16] wskazali, że maksymalna moc wyjściowa jest osiągana przy obciążeniach bliskich 80% masy ciała. Jednak to ostatnie badanie [16] ma ograniczenie polegające na tym, że nie zmierzyło wpływu na parametry kinematyczne i nie zmierzyło mocy poziomej, gdy sportowcy osiągnęli maksymalną prędkość sprintu, biorąc pod uwagę, że maksymalna moc wyjściowa w sprincie zwykle występuje w pierwszych krokach. Ponadto pozioma siła i moc spadły odpowiednio o 82,0% i 62,5% od pierwszego do ostatniego kroku podczas biegu na 20 m z holowaniem sanek [15]. Co ciekawe, w obu badaniach wykorzystano metodę opracowaną przez Samozino i in. [17] do obliczenia poziomej produkcji energii, ale w różnych dyscyplinach sportu (sprinterzy vs. piłkarze) i w różnych fazach biegu. Autorzy ci pośrednio oszacowali przednio-tylną (poziomą) siłę sprintu na podstawie parametrów czasoprzestrzennych i w konsekwencji obliczyli poziomą produkcję energii podczas sprintu.
Kinematyka
Kinematyka to dział fizyki z zakresu mechaniki klasycznej zajmujący się geometrycznym aspektem ruchu ciał bez uwzględniania ich masy i działających na nie sił. W zależności od właściwości badanych obiektów dzieli się na: kinematykę punktu materialnego i bryły sztywnej oraz kinematykę ośrodków ciągłych. Z kinematycznego punktu widzenia badania przekrojowe skupiły się na wpływie resisted sprint training na różne zmienne, takie jak długość kroku, czas kontaktu z podłożem, czas lotu i kąty stawów. Na przykład Alcaraz i in. [13] wykazali spadek długości kroku i prędkości biegu przy obciążeniu w sledach wynoszącym 16% masy ciała, ale nie zaobserwowali znaczących zmian w technice biegu (tj. poprzez analizę kątów w stawach). Ponadto różne badania wykazały spadek czasu fazy lotu i długości kroku oraz wzrost czasu kontaktu stopy z podłożem w funkcji obciążenia sledów. Z kinetycznego punktu widzenia Martínez-Valencia i in. [18] stwierdzili ostry, znaczący wzrost tempa rozwoju siły, gdy dodane obciążenia wynosiły 15–20% masy ciała w porównaniu ze sprintem bez dodatkowego oporu. Ponadto inni autorzy doszli do wniosku, że sledy, głównie z dużymi obciążeniami (30% masy ciała), zwiększa względną produkcję impulsów poziomych i napędowych netto w porównaniu ze sprintem bez obciążenia, kierując wytwarzanie siły bardziej poziomo i pozwalając na dłuższy czas przyłożenia siły do podłoża, co można by przełożyć na lepsze zastosowanie horyzontalnej siły reakcji podłoża. Jednak ten sam zespół badawczy porównał krótkoterminowy efekt (8 tygodni) stosowania sledów z niskimi obciążeniami (~13% BM) z wyższymi obciążeniami (~43% BM) [19] i nie stwierdził istotnych różnic między grupami, albo w celu poprawy wydajności, albo poziomych sił reakcji podłoża. Dlatego nie ma zgody co do tego, czy niskie czy wysokie obciążenia są bardziej korzystne zarówno z kinetycznego, jak i kinematycznego punktu widzenia, gdy dąży się do wzrostu wydajności w krótkim i średnim okresie.
Mechanika
Podczas sprintu z sankami dodatkowy opór odczuwany przez sportowca wynika głównie z siły tarcia między podstawą sanek a powierzchnią podłoża. Ta siła tarcia jest w przybliżeniu proporcjonalna do całkowitej masy sań, a trener może manipulować oporem doświadczanym przez sportowca, zmieniając ciężar umieszczony na saniach. Im większy dodany ciężar, tym większe tarcie, a co za tym idzie, wolniejsze przyspieszenie sportowca i mniejsza maksymalna prędkość, jaką sportowiec osiąga. Współczynnik tarcia między saniami a powierzchnią toczną jest określony przez rodzaj i chropowatość powierzchni materiałów zastosowanych w podstawie sanek i powierzchni tocznej. Z tego powodu korzystanie z różnych nawierzchni (trawiasta vs. bieżnia lekkoatletyczna) może wywoływać różne bodźce przy tym samym obciążeniu. Innym czynnikiem, który może zmienić tarcie, jest bezwładność sanek, która jest większa, gdy sanki poruszają się z małą prędkością.
Faza przyspieszenia
Trening z holowaniem sań jest odpowiednią metodą poprawy wczesnej fazy przyspieszenia sprintu (tutaj definiowanego jako 0-10 m), z efektem umiarkowanym i znaczącym. Nie jest to jednak bardziej efektywne niż wykonanie tego samego treningu sprinterskiego bez przeciążeń. Wyjaśnieniem tych wyników jest to, że większość badań wykorzystuje obciążenia zbliżone do masy ciała podmiotu, przez co różnice w obciążeniu są bardzo małe. Fakt ten doprowadził niektórych badaczy do wniosku, że może być konieczne zastosowanie większych obciążeń, aby ulepszenia były znacznie większe niż w przypadku zastosowania mniejszych obciążeń. Jednak biorąc pod uwagę niewielką liczbę badań z obciążeniami > 20% BM, efekt jest podobny, a efekt przed – po nie jest istotny przy dużych obciążeniach. Odkrycie to można wytłumaczyć niektórymi głównymi cechami, które sprawiają, że człowiek biega z dużą prędkością, takimi jak mechaniczne właściwości mięśni (tj. tutaj cykl rozciągniecie skurcz, tempo rozwoju siły, czy odruch Hoffmana – refleksyjna reakcja mięśni po elektrycznej stymulacji włókien czuciowych (Ia doprowadzających wychodzących z wrzecion mięśniowych) w ich nerwach unerwiających (np. zlokalizowanych za kolanem). Oczywiste jest, że odruch Hoffmana czy cykl rozciągnięcie skurcz można rozwijać w sytuacjach, w których replikowane są określone wzorce ruchowe i występuje specyficzność obciążenia. Nadmierne obciążenie może więc ograniczać rozwój mechanizmów i – w mniejszym stopniu – sprzężenie odruchu Hoffmana, pomimo prób zachowania wzorca ruchowego przez atletę. Z drugiej strony zaobserwowano, że mięsień pracuje quasi-izometrycznie podczas sprintu, co pozwala na większe wydłużenie ścięgna wraz ze wzrostem intensywności obciążenia oraz na działanie ścięgna jako wzmacniacza mocy podczas odrzutu przy dużych prędkościach [1]. Dlatego, jeśli weźmiemy pod uwagę, że wymagania ścięgien są zależne od prędkości ruchu, wywołane adaptacje będą również zależne od prędkości. Wydaje się to również wyjaśniać, dlaczego trening sledowy jest znacznie skuteczniejszy w fazie akceleracji niż w fazie maksymalnej prędkości, gdzie prędkość ruchu, cykl rozciągnięcie skurcz i odruch Hofmanna są krytyczne [67]. Oznacza to, że w fazie przyspieszania czas kontaktu z podłożem jest większy niż w fazie maksymalnej prędkości, podobnie jak udział siły poziomej i większy stosunek siły poiomej:pionowej. Co więcej, zasugerowano, że wzrost maksymalnej siły z większym prawdopodobieństwem zwiększy wydajność sprintu na krótkim dystansie (5 m).
Faza maksymalnej prędkości
Bazując na meta analizie [1], w przeciwieństwie do wyników dla fazy przyspieszania, resisted sled training ma niewielki wpływ na wyniki w fazie maksymalnej prędkości (ES 0,27) i/lub podczas wykonywania sprintów ≥ 20 m (ES 0,36); jednak w tym drugim przypadku efekt był znaczący. Wyniki te można wytłumaczyć faktem, że opór wynikający z tarcia między powierzchnią sanek a powierzchnią styku (tor, trawa itp.) podczas wykonywania sprintu saniami będzie inny, gdy sanie są zatrzymane lub w ruch z powodu bezwładności układu. Dlatego przy obliczaniu maksymalnej mocy wyjściowej maksymalna moc wyjściowa w sprincie zwykle występuje w pierwszych krokach, a siła pozioma i moc zmniejszają się odpowiednio o 82% i 63% od pierwszego do ostatniego kroku, gdy przy użyciu 20-metrowego treningu sledowego [15]. Dlatego też, jeśli celem jest rozwinięcie maksymalnej produkcji mocy w fazie maksymalnej prędkości, mogą być potrzebne inne strategie treningowe niż holowanie sań, ponieważ w tej fazie dominują siły pionowe [1]. Być może trening plyometryczny lub inny rodzaj treningu z oporem, taki jak kamizelka obciążeniowa, mógłby przynieść większy efekt w tych fazach. Analizując zarówno cechy populacji, jak i metodę szkolenia dla fazy maksymalnej prędkości, efekty były małe lub trywialne i nie we wszystkich przypadkach znaczące. Jednak analiza podrzędna dla pełnego sprintu (≥ 20 m) wykazała, że chociaż w niektórych przypadkach efekty były nadal trywialne lub niewielkie, niektóre były znaczące. Na przykład, jeśli chodzi o charakterystykę populacji, efekt był mały, ale istotny dla wieku < 21 lat (ES 0,37; p = 0,04), mężczyzn (ES 0,34; p = 0,04) oraz sportów zespołowych (ES 0,42; p = 0,02). ). W odniesieniu do charakterystyki treningu, efekt był mały we wszystkich przypadkach i istotny przy obciążeniach < 20% BM (ES 0,35; p = 0,02), tygodniowych częstotliwościach treningowych ≤ 2 dni (ES 0,35; p = 0,02), dla czasu trwania > 6 tygodni (ES 0,39; p = 0,01), objętości na sesję > 160 m (ES 0,53; p = 0,03) i wartości tygodniowe > 2680 m (ES 0,53; p = 0,03).
Podsumowanie
Resisted sprint traning był i jest szeroko stosowany zarówno w sportach zespołowych, jak i indywidualnych w celu poprawy wyników i wydajności sprinterskiej zawodnika. Jednak do tej pory nie osiągnięto konsensusu co do tego, czy ta metoda treningu rzeczywiście poprawia wydajność sprintu, zarówno w fazie przyspieszenia, jak i w fazie maksymalnej prędkości. Ponadto nie jest jasne, czy efekty różnią się w zależności od charakterystyki populacji, podobnie jak optymalne obciążenie treningowe (intensywność, objętość itp.) w celu optymalizacji adaptacji. Na podstawie przeglądu systematycznego wraz z metaanalizą [1] można stwierdzić, że resisted sprint training jest skuteczną metodą poprawy wyników sprintu, głównie poprzez poprawę wczesnej fazy akceleracji. Nie można jednak powiedzieć, że ta metoda jest bardziej efektywna niż ten sam trening bez dodatkowego obciążenia/oporu. Jeśli chodzi o charakterystykę populacyjną, efekt jest większy u mężczyzn, aktywnych rekreacyjnie lub wytrenowanych, ale niewielki u wysoko wytrenowanych osób uprawiających sporty zespołowe, takie jak piłka nożna (piłka nożna) czy rugby. Wreszcie, jeśli chodzi o charakterystykę treningu, intensywność (obciążenie) nie jest wyznacznikiem poprawy wyników sprintu, ale zalecana objętość to > 160 m na sesję i około 2680 m na tydzień, przy częstotliwości treningu 2– 3 razy w tygodniu przez co najmniej 6 tygodni. Wreszcie, sztywne powierzchnie wydają się wzmacniać wpływ sledów na wydajność sprintu.
[1] Alcaraz PE, Carlos-Vivas J, Oponjuru BO, Martínez-Rodríguez A. The Effectiveness of Resisted Sled Training (RST) for Sprint Performance: A Systematic Review and Meta-analysis. Sports Med. 2018
[2] Young W, Benton D, Duthie G, Pryor J. Resistance training for short sprints and maximum-speed sprints. Strength Cond J. 2001;23(2):7–13.
[3] Haugen TA, Tønnessen E, Seiler S. Anaerobic performance testing of professional soccer players 1995–2010. Int J Sports Physiol Perform. 2013;8(2):148–56.
[4] Rabita G, Dorel S, Slawinski J, Saez-de-Villarreal E, Couturier A, Samozino P, et al. Sprint mechanics in world-class athletes: a new insight into the limits of human locomotion. Scand J Med Sci Sports. 2015;25(5):583–94.
[5] Weyand PG, Sandell RF, Prime DNL, Bundle MW. The biological limits to running speed are imposed from the ground up. J Appl Physiol. 2010;108(4):950–61.
[6] Weyand PG, Sternlight DB, Bellizzi MJ, Wright S. Faster top running speeds are achieved with greater ground forces not more rapid leg movements. J Appl Physiol. 2000;89(5):1991–9.
[7] DeWeese BH, Bellon C, Magrum E, Taber CB, Suchomel TJ. Strengthening the springs: improving sprint performance via strength training. Track Tech. 2016;9(3):8–20.
[8] Fukutani A, Isaka T, Herzog W. Evidence for Muscle Cell-Based Mechanisms of Enhanced Performance in Stretch-Shortening Cycle in Skeletal Muscle. Front Physiol. 2021
[9] MacDougall D, Sale D. Continuous vs. interval training: a review for the athlete and the coach. Can J Appl Sport Sci. 1981;6(2):93–7.
[10] Plisk SS. Speed, agility, and speed-endurance development. In: Baechle TR, Earle RW, editors. National strength and conditioning association: essentials of strength training & conditioning. 2nd ed. Champaign IL: Human Kinetics; 2000. p. 471–91.
[11] Hill A. The heat of shortening and the dynamic constants of muscle. Proc R Soc Lond B Biol Sci. 1938;126(843):136–95.
[12] Haff GG, Nimphius S. Training principles for power. Strength Cond J. 2012;34(6):2–12.
[13] Alcaraz PE, Palao JM, Elvira JL. Determining the optimal load for resisted sprint training with sled towing. J Strength Cond Res. 2009;23(2):480–5.
[14] Cottle CA, Carlson LA, Lawrence MA. Effects of sled towing on sprint starts. J Strength Cond Res. 2014;28(5):1241–5.
[15] Monte A, Nardello F, Zamparo P. Sled towing: the optimal over- load for peak power production. Int J Sports Physiol Perform. 2016;12(8):1052–8.
[16] Cross MR, Brughelli M, Samozino P, Brown SR, Morin J-B. Opti- mal loading for maximising power during sled-resisted sprinting. Int J Sports Physiol Perform. 2017;12(8):1069–77.
[17] Samozino P, Rabita G, Dorel S, Slawinski J, Peyrot N, Saez de Villarreal E, et al. A simple method for measuring power, force, velocity properties, and mechanical effectiveness in sprint run- ning. Scand J Med Sci Sports. 2016;26(6):648–58.
[18] Martinez-Valencia MA, Romero-Arenas S, Elvira JLL, Gon- zalez-Rave JM, Navarro-Valdivielso F, Alcaraz PE. Effects of sled towing on peak force, the rate of force development and sprint performance during the acceleration phase. J Hum Kinet. 2015;46(1):139–48.
[19] Kawamori N, Newton RU, Hori N, Nosaka K. Effects of weighted sled towing with heavy versus light load on sprint acceleration ability. J Strength Cond Res. 2014;28(10):2738–45.
