Obrazek wyróżniający: https://unsplash.com/@bdchu614
Nawodnienie organizmu to bardzo istotny element zarówno procesu treningowego jak i samych startów w zawodach. Wykazano, że hipohydratacja, czyli nic innego jak stan deficytu płynów wynoszący ≥ 2% masy ciała (BM), upośledza wydolność wysiłkową zarówno w umiarkowanych, jak i gorących warunkach, w stosunku do euhydratacji (prawidłowej zawartości wody w organizmie). Patrząc na mechanizmy, dochodzi do zmniejszenia całkowitej wody w organizmie i całkowitej objętości krwi, co przyczynia się do zmniejszenia powrotu żylnego, co w konsekwencji wpływa na końcoworozkurczową objętość lewej komory. Następnie obserwuje się zmniejszenie pojemności minutowej serca, ponieważ zmniejsza się objętość wyrzutowa i zwiększa się częstość akcji serca. Ponadto dochodzi do zwężenia naczyń obwodowych, co zwiększa całkowity opór obwodowy w celu utrzymania średniego ciśnienia tętniczego. Podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy w upale (> 26,5°C, w zakresie od 36% do 80% ̇VO2max) na każdy 1% utraconej masy mięśniowej przypada równoczesny wzrost częstości akcji serca o ~4 uderzenia/min. Zwężenie naczyń w wyniku odwodnienia może również powodować zmniejszenie przepływu krwi do skóry. Spadek przepływu krwi w skórze może negatywnie wpłynąć na zdolność organizmu do rozpraszania ciepła poprzez konwekcję i parowanie, powodując wzrost magazynowania ciepła. Oczywiście będzie to narażało organizm na przegrzanie. W związku z tym sugeruje się, że na każdy utracony 1% BM temperatura głęboka wzrasta o ~ 0,15 do 0,25 ° C podczas ćwiczeń o różnej intensywności, zarówno w badaniach terenowych, jak i laboratoryjnych. Oprócz upośledzenia wydajności, wzrost temperatury ciała może prowadzić do chorób związanych z przegrzaniem, takich jak wyczerpanie cieplne i wysiłkowy udar cieplny, więc tutaj już mowa o nie tylko o pogorszeniu performancu zawodnika, ale nawet o zagrożeniu życia [1]. Przewodnienie (hiperhydracja) przed wysiłkiem fizycznym (zwiększenie całkowitego poziomu wody w organizmie powyżej normalnego poziomu) stanowi strategię opóźniającą lub zmniejszającą niekorzystne skutki hipohydratacji wywołanej wysiłkiem fizycznym. Należy pamiętać, że odwodnienie stanowi jeden z głównych czynników zmęczenia zarówno w sportach wytrzymałościowych, jak i tych o charakterze interwałowym (np. piłka nożna). Zatem nadmierne nawodnienie ma na celu zapewnienie niewielkiego, ale potencjalnie użytecznego nadmiaru płynów w celu zrównoważenia części utraty potu, której nie można zrekompensować przyjmowaniem płynów podczas ćwiczeń w gorących warunkach. Spożywanie dużych ilości samych płynów (np. wody) nie jest skuteczną metodą wywołania przewodnienia, ponieważ hamuje uwalnianie hormonu antydiuretycznego (ADH; określanego również jako wazopresyna lub wazopresyna argininowa) i zwiększa produkcję moczu. Dlatego środki odżywcze o właściwościach osmotycznych, takie jak glicerol i sód, zostały zbadane pod kątem ich zdolności do zwiększania całkowitego stanu wody w organizmie przed wysiłkiem fizycznym [2-4].
Glicerol i sód
Glicerol, alkohol trójwodorowęglowy (triol), jest środkiem osmotycznym, który był wcześniej stosowany przez sportowców w protokołach przewodnienia organizmu. Glicerol występuje naturalnie w żywności (np. w ziarnach soi) oraz jako dodatek do żywności przetworzonej ze względu na swoje właściwości słodzące i zagęszczające. Dostępny jest także do kupienia w aptece, innymi słowy jest substancją szeroko i łatwo dostępną. Po spożyciu jest wchłaniany w przewodzie pokarmowym, a następnie równomiernie rozprowadzany w przestrzeni wewnątrz- i zewnątrzkomórkowej. Ponieważ glicerol jest substancją rozpuszczoną, tworzy gradient osmotyczny, który sprzyja przepływowi płynów do obszaru o zwiększonym stężeniu substancji rozpuszczonej w celu utrzymania równowagi. Glicerol może również promować równowagę płynów poprzez efekt nerkowy, który prowadzi do zmniejszenia produkcji moczu, niezależnie od odpowiedzi hormonalnej (tj. ADH i aldosteronu) typowo związanej z zatrzymaniem płynów. W 2010 roku gliceryna została wpisana na listę substancji zabronionych Światowej Agencji Antydopingowej (WADA) ze względu na jej klasyfikację jako środka zwiększającego objętość osocza, który może być wykorzystywany do maskowania praktyk dopingowych krwi poprzez manipulację miernikami stosowanymi do ich wykrywania (np. hematokryt). i hemoglobiny). Jednak w 2018 roku, po dalszych badaniach, które wykazały, że jakikolwiek wpływ na te parametry był niewielki, gliceryna została usunięta z tej listy i przywrócono jej potencjał do stosowania przez sportowców w protokołach hiperhydratacji [5-7]. W okresie, w którym sportowcom zabroniono celowego spożywania glicerolu, jako substancji wspomagającej/suplementu niesłabnące zainteresowanie hiperhydratacją koncentrowało się na roli sodu jako substancji osmotycznie czynnej. Sód jest dodatnio naładowanym jonem (Na+), który jest głównym czynnikiem wpływającym na osmolalność osocza i odgrywa kluczową rolę w określaniu przepływu płynów w kompartmentach wewnątrz- i zewnątrzkomórkowych. Jego obecność możemy ujrzeć np. w napojach izotonicznych, to głównie dzięki tej substancji i glukozie uzyskuje się odpowiednią toniczność napoju. Gwałtowne zwiększenie spożycia sodu w postaci różnych związków (np. chlorków i cytrynianów) lub sposobów przyjmowania (np. rozpuszczonych w postaci roztworu i tabletek) w połączeniu z płynami było wykorzystywane do wywołania hiperhydratacji. Połknięty sód stymuluje wydzielanie hormonu antydiuretycznego, promując reabsorpcję wody w nerkach i zmniejszając wydalanie moczu. Rzeczywiście, wydaje się, że większe działanie osmotyczne i nerkowe sodu sprawia, że jest on bardziej skuteczny w zatrzymywaniu wspólnie spożytego bolusa płynów niż obserwowany w przypadku hiperhydratacji glicerolu, potencjalnie ze względu na jego bezpośredni wpływ na układ nerkowy, w porównaniu z alkoholem trójwodorowęglowym. oraz wpływu sodu na osmolalność osocza. Wykazano, że strategie hiperhydratacji wywołane glicerolem przed ćwiczeniami zmniejszają deficyt płynów podczas ćwiczeń w upale, z korzyściami obejmującymi zmniejszenie częstości akcji serca i temperatury głębokiej podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy. Jednak hiperhydratacja wywołana zarówno glicerolem, jak i sodem może wywoływać szereg niepożądanych skutków ubocznych, w tym objawy żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności i biegunka. Objawy te mogą stanowić przeciwwagę dla potencjalnych korzyści wydajnościowych związanych z poprawą stanu nawodnienia. Problemy żołądkowo-jelitowe są powszechne u sportowców wytrzymałościowych, a częstość ich występowania zależy od czasu trwania i intensywności ćwiczeń. Oczywiście, wystąpienie ich często nie pozwala na utrzymanie danej intensywności ćwiczeń, a w skrajnych przypadkach może dojść do niemożności ukończenia zaplanowanego treningu, czy.. pobrudzeniem spodni. Ponadto wykazano, że w porównaniu z warunkami umiarkowanymi, ćwiczenia w gorącym otoczeniu zwiększają nasilenie i częstość występowania objawów żołądkowo-jelitowych. Objawy żołądkowo-jelitowe mogą powodować obniżenie wyników sportowych, a w niektórych poważnych przypadkach wycofanie się z zawodów. Uzasadnione są dalsze badania wpływu przewodnienia na nasilenie objawów żołądkowo-jelitowych wywołanych wysiłkiem fizycznym. Wiele zawodów sportowych ma być organizowanych w gorącym otoczeniu (np. Igrzyska Olimpijskie 2024, Paryż), gdzie hiperhydratacja może być cenną strategią przygotowania do rywalizacji w długotrwałych imprezach. Jednak obecne dowody na to, że hiperhydratacja przed wysiłkiem poprawia wyniki sportowe, są niejednoznaczne. Rzeczywiście, ostatni systematyczny przegląd opublikowany na ten temat został opublikowany w 2007 roku, zanim gliceryna została umieszczona na liście zakazanych substancji. W związku z tym warto zobaczyć co mówią badania na temat przewodnienia i jego wpływu na szeroko pojęty performance zawodnika [8-10].
Kreatyna od Testosterone.pl – poprawia zdolności wysiłkowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Wyniki badań
Badania w zakresie odpowiedniego przewodnienia wydają się być całkiem optymistyczne. Chociażby wykazano poprawę wydajności wysiłkach do odmowy w stałym tempie pracy. Wydaje się, że poprawa wydolności wysiłkowej wiąże się ze zwiększeniem objętości osocza, a następnie spadkiem temperatury głębokiej i częstości akcji serca podczas ćwiczeń z określonym tempem pracy. Wtórnym odkryciem było to, że przewodnienie może wywoływać objawy żołądkowo-jelitowe u niektórych osób, w porównaniu z euhydratacją, gdy nie wdrożono odpowiednich strategii łagodzących. Po trzecie, hiperhydratacja przed wysiłkiem fizycznym nie wydaje się poprawiać wyników próby czasowej, chociaż może to być spowodowane względami metodologicznymi w ramach badań (np. rodzajem protokołu ćwiczeń). Hipernawodnienie wydaje się poprawiać wydolność wysiłkową przy stałym tempie pracy, a pięć z siedmiu przeprowadzonych badań wykazało znaczne wydłużenie czasu do wyczerpania (14,3–26,2%) między grupą eksperymentalną a grupą kontrolną [1]. Poprawa wydolności wysiłkowej mogła być spowodowana poprawą stabilności sercowo-naczyniowej, charakteryzującą się gwałtownym wzrostem objętości osocza i spadkiem częstości akcji serca, wraz z obniżeniem temperatury głębokiej. Tylko w dwóch z pięciu przeprowadzonych badań, w których stwierdzono poprawę wydolności wysiłkowej, mierzono objętość osocza i odnotowano znaczny wzrost o ~4,5–6,3% po podaniu dużej dawki sodu w porównaniu z niską dawką sodu, co potwierdza przesłankę poprawy stabilności sercowo-naczyniowej, a także przedstawia obszar do przyszłych badań. Podczas ćwiczeń pot jest hipotoniczny w stosunku do osocza, tak że traci się więcej wody niż substancji rozpuszczonych. W miarę wydłużania się czasu trwania wysiłku, bez odpowiedniej podaży płynów, objętość osocza zmniejsza się wraz z utratą każdego procenta masy ciała. Oprócz jednoczesnego wzrostu temperatury głębokiej i częstości akcji serca, który obserwuje się w przypadku hipohydratacji, zmniejszenie objętości osocza ma wpływ na płynięcie osmolalności pozakomórkowej. Hiperosmolalność stymuluje uczucie pragnienia i może zwiększać postrzeganie wysiłku oraz negatywnie wpływać na ogólny nastrój, na swego rodzaju zmęczenie mentalne co może niekorzystnie wpływać na wydajność wysiłkową. Jeśli hiperhydratacja przed wysiłkiem może zwiększyć objętość osocza, może opóźnić te negatywne skutki i złagodzić szkodliwe skutki hipohydratacji, zapewniając przewagę wydajności. Zwiększenie objętości krwi poprzez hiperhydratację mogłoby poprawić powrót żylny podczas wysiłku poprzez utrzymanie średniego ciśnienia tętniczego, co zapobiegłoby dużym spadkom objętości wyrzutowej podczas wysiłku wytrzymałościowego. Utrzymanie powrotu żylnego przyczyniłoby się również do osłabienia wzrostu częstości akcji serca przy danym tempie pracy. Rzeczywiście, prawie wszystkie badania, które wykazały wydłużenie czasu do wyczerpania, wykazały znaczące zmniejszenie średniej częstości akcji serca po przewodnieniu o 3–9 uderzeń na minutę. Co więcej, w jednym badaniu odnotowano spadek częstości akcji serca po przewodnieniu o około 6–7 uderzeń na minutę podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy (120 min) w porównaniu z grupą kontrolną. Dane te pokazują, że nadmierne nawodnienie może osłabić obciążenie układu sercowo-naczyniowego podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy [11-13]. Przewodnienie organizmu przed wysiłkiem fizycznym może obniżyć temperaturę ciała podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy. Spośród pięciu badań, które poprawiły czas do wyczerpania, dwa wykazały znaczną redukcję temperatury ciała pod koniec sesji eksperymentalnej, a jedno wykazało znaczny spadek tempa wzrostu temperatury ciała po przewodnieniu w porównaniu z grupą kontrolną. Dwa badania, które nie wykazały osłabionego wzrostu temperatury wewnętrznej, można wytłumaczyć niższymi warunkami środowiskowymi (23–27 ° C), chociaż Goulet i in. zgłosili nieistotną tendencję do obniżenia temperatury głębokiej po przewodnieniu. Wzrost objętości krwi, wynikający z przewodnienia, może osłabiać wzrost temperatury głębokiej w porównaniu z hipohydratacją, szczególnie podczas wysiłku fizycznego w warunkach upału, kiedy utrata płynów wraz z potem jest zwiększona. U uczestników z hipohydratacją (~4,9% BM) pojemność minutowa serca i średnie ciśnienie tętnicze są zmniejszone podczas ćwiczeń o stałym tempie pracy w gorących warunkach, podobnie jak przepływ krwi w skórze i tempo pocenia się. Zmniejszenie utraty ciepła przez pocenie się powoduje zwiększenie magazynowania ciepła podczas ćwiczeń w wysokich temperaturach otoczenia. Stwierdzono, że podczas biernego odpoczynku spożycie sodu zwiększa objętość osocza o ~7,9% w porównaniu ze spożyciem glicerolu i ~12,6% w porównaniu z wodą. Jednak wyniki te są sprzeczne z nowszymi pracami, w których nie stwierdzono znaczących różnic między spożyciem sodu, glicerolu i sodu + glicerolu po 180 minutach biernego odpoczynku. Większość badań dotyczyła zmian objętości osocza wyłącznie podczas badań spoczynku biernego, co daje możliwość określenia wpływu zwiększania objętości osocza przed wysiłkiem o stałym tempie pracy na kolejne reakcje fizjologiczne (tj. tętno i temperaturę wewnętrzną). Dlatego przyszłe badania powinny zbadać wpływ hiperhydratacji na objętość osocza i późniejszy wpływ na termoregulację i funkcje sercowo-naczyniowe zarówno przy stałym tempie pracy, jak i ćwiczeniach o zmiennej intensywności w gorących warunkach, co może mieć przełożenie praktyczne zarówno dla sportowców wytrzymałościowych, jak i tych biorących udział w dyscyplinach zespołowych, czy generalnie o interwałowym charakterze pracy [14-16]. Chociaż wyniki tego przeglądu systematycznego [1], że nadmierne nawodnienie nie poprawia wyników próby czasowej, różnice metodologiczne między badaniami dostarczają pewnego wyjaśnienia tego wyniku. Na przykład Scheadler i in. [19] oraz Souza i in. [20] stosowali stosunkowo krótkie czasy biegu (odpowiednio ~60 min i ~48 min) i wywoływali utratę BM odpowiednio 2,4% i 1,6%, co oznacza, że czas faktycznie spędzony na utracie BM ≥ 2% mógł nie być wystarczające do zaostrzenia obciążenia fizjologicznego i wpływu na wydajność. Ponadto protokół zastosowany przez Souzę i in. [21] obejmował ad libitum i niezmierzone spożycie zarówno grupy kontrolnej, jak i leczenia hiperhydratacją sodu, co oznacza, że leczenie nie było ani wystandaryzowane, ani przejrzyste; ta słaba metodologia może wyjaśniać nieistotny wynik wydajności. Tymczasem McCullagh i in. [21] wdrożyli okres stałego tempa pracy składający się z 10 km biegu i 40 km jazdy rowerem przed 5-kilometrową jazdą na czas i nie stwierdzili różnicy w osiągach. Jednak ograniczeniem tego badania była mała liczebność próby (n = 6), co nie było uzasadnione. Gigou i in. wdrożył najdłuższą jazdę na czas 18 km po spożyciu sodu; jednak uczestników zatrzymano na 9 km na 15 minut w celu zebrania danych (objętość moczu, ciężar właściwy moczu i BM) przed ukończeniem ostatnich 9 km. Wskazuje to, że nie była to prawdziwa próba czasowa i mogła nie mieć uzasadnienia ekologicznego. W tym badaniu spożycie sodu zwiększyło retencję płynów przed wysiłkiem fizycznym o 1354 ml (58,5% zatrzymanych płynów) w porównaniu z brakiem suplementacji, ale nie było znaczącej poprawy wydajności.
Problemy żołądkowo-jelitowe
Przewodnienie może powodować wzmożone niepożadane objawy żołądkowo-jelitowe w porównaniu z euhydratacją zarówno przed jak i podczas ćwiczeń, gdy nie stosuje się odpowiednich strategii przyjmowania pokarmu. Rzeczywiście, spożycie pojedynczej dawki glicerolu spowodowało „niewielkie” nudności i wymioty, jednak doniesiono, że jednoczesne spożycie glicerolu z płynem nie wywołało żadnych objawów dyskomfortu, bólów głowy ani zaburzeń żołądkowo-jelitowych [17]. Ponadto w przeglądzie systematycznym badań [1] wykazano, że podzielenie podaży strategii hiperhydratacyjnej na równe dawki nie powoduje różnic w objawach żołądkowo-jelitowych w porównaniu z innymi metodami leczenia i dopasowaną objętością spożytych płynów. Wolniejsze tempo przyjmowania płynów może być praktycznym podejściem dla sportowców, którzy trenują lub rywalizują w gorących warunkach. Sportowcy stosujący tę metodę przyjmowania pokarmu mogą nadal wykonywać zwykłe czynności przedtreningowe lub zawodnicze (np. Może również występować zależność dawka-odpowiedź w przypadku objawów żołądkowo-jelitowych, nasilająca się wraz ze spożyciem większej ilości sodu [18]. Jeśli chodzi o porównanie terapii hiperhydratacyjnych, nie stwierdzono istotnych różnic w objawach żołądkowo-jelitowych między chlorkiem sodu a glicerolem lub wodorowęglanem sodu a cytrynianem sodu. W jednym badaniu nie stwierdzono różnic w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych między chlorkiem sodu w postaci roztworu lub tabletki rozpuszczalnej; jednak ten ostatni może poprawić smakowitość, biorąc pod uwagę słony smak sodu co może poprawić łatwość przyswajania suplementu. Nie było również istotnych różnic w odczuwaniu dyskomfortu w jamie brzusznej między spożyciem glicerolu, sodu i gliceryny + sodu. Ograniczeniem w tej dziedzinie badań nad nawodnieniem jest jednak metoda ilościowej oceny objawów żołądkowo-jelitowych. Obecny przegląd wykazał, że wczesne badania opierały się na zgłaszaniu przez uczestników objawów, bez stosowania ważnych lub wiarygodnych skal lub kwestionariuszy. Inne badania obejmowały badanie objawów po badaniu lub po badaniu. Najczęściej stosowaną metodą była skala Likerta 1–5, która nie została oceniona pod kątem trafności ani rzetelności. Tylko w dwóch badaniach wykorzystano kwestionariusz przeznaczony do pomiaru częstości występowania i nasilenia objawów w różnych warunkach środowiskowych. Przyszłe badania nad przewodnieniem powinny nadal wdrażać ważną metodę ilościową oceny objawów żołądkowo-jelitowych, aby zrozumieć potencjalne negatywne skutki przewodnienia. Właściwa ocena objawów żołądkowo-jelitowych jest również wymagana przy porównywaniu protokołów hiperhydratacji (np. porównanie glicerolu z sodem), aby zapewnić optymalną strategię hiperhydratacji, która minimalizuje objawy żołądkowo-jelitowe i może być wdrożona przez sportowców przed zawodami lub treningiem w gorących warunkach.
Podsumowanie
W artykule dokonano oceny istniejącego piśmiennictwa dotyczącego wpływu hiperhydratacji na wydolność wysiłkową, wyniki fizjologiczne i objawy żołądkowo-jelitowe. Głównym odkryciem było to, że przewodnienie może poprawić wydolność wysiłkową, potencjalnie ze względu na wzrost objętości osocza, co może pomóc w obniżeniu częstości akcji serca i temperatury głębokiej podczas ćwiczeń ze stałym tempem pracy aż do wyczerpania, chociaż należy przyznać, że nie wszystkie badania zmierzono zmiany objętości osocza, co daje pole do dalszych badań i rozważań. Przyszłe badania powinny zbadać wpływ hipernawodnienia na wydajność ćwiczeń w bardziej praktycznych warunkach (np. badania terenowe lub zawody) przy użyciu ważnych i wiarygodnych protokołów (tj. prób czasowych) w trudnych warunkach termicznych przy użyciu różnych modalności (np. biegi wytrzymałościowe). z silnym poziomem kontroli. Wpływ różnych faz cyklu miesiączkowego na kluczowe zmienne wyników u kobiet (np. zatrzymanie płynów i temperatura głęboka) wymaga jeszcze odpowiedniego zbadania i stanowi kolejny bezpośredni priorytetowy obszar dla tego obszaru badawczego. Na tą chwilę z pewnością hiperhydracja stanowi ciekawe rozważanie w kontekście potencjalnej poprawy zarówno treningowej, jak i tej podczas zawodów.
[1] Jardine WT, Aisbett B, Kelly MK, Burke LM, Ross ML, Condo D, Périard JD, Carr AJ. The Effect of Pre-Exercise Hyperhydration on Exercise Performance, Physiological Outcomes and Gastrointestinal Symptoms: A Systematic Review. Sports Med. 2023 Jul 25.
[2] Coutts A, Reaburn P, Mummery K, Holmes M. The effect of glyc- erol hyperhydration on olympic distance triathlon performance in high ambient temperatures. Int J Sport Nutr Exerc Metab. 2002;12(1):105–19. https:// doi. org/ 10. 1123/ ijsnem. 12.1. 105.
[3] Freund BJ, Montain SJ, Young AJ, Sawka MN, DeLuca JP, Pan- dolf KB, et al. Glycerol hyperhydration: hormonal, renal, and vas- cular fluid responses. J Appl Physiol. 1995;79(6):2069–77. https:// doi. org/ 10. 1152/ jappl. 1995. 79.6. 2069.
[4] Kavouras SA, Armstrong LE, Maresh CM, Casa DJ, Herrera-Soto JA, Scheett TP, et al. Rehydration with glycerol: endocrine, car- diovascular, and thermoregulatory responses during exercise in the heat. J Appl Physiol (1985). 2006;100(2):442–50.
[5] Robergs RA, Griffin SE. Glycerol. Biochemistry, pharma- cokinetics and clinical and practical applications. Sports Med. 1998;26(3):145–67. https:// doi. org/ 10. 2165/ 00007 256- 19982 6030- 00002.
[6] Simoni RE, Scalco FB, de Oliveira ML, Aquino Neto FR. Plasma volume expanders: use in medicine and detecting misuse in sports. Bioanalysis. 2011;3(2):215–26. https:// doi. org/ 10. 4155/ bio. 10. 181.
[7] Koehler K, Braun H, de Marees M, Geyer H, Thevis M, Mester J, et al. Glycerol administration before endurance exercise: metabo- lism, urinary glycerol excretion and effects on doping-relevant blood parameters. Drug Test Anal. 2014;6(3):202–9.
[8] Savoie FA, Dion T, Asselin A, Goulet ED. Sodium-induced hyperhydration decreases urine output and improves fluid bal- ance compared with glycerol- and water-induced hyperhydration. Appl Physiol Nutr Metab. 2015;40(1):51–8.
[9] Nose H, Mack GW, Shi XR, Nadel ER. Role of osmolality and plasma volume during rehydration in humans. J Appl Physiol (1985). 1988;65(1):325–31.
[10] Stachenfeld NS. Acute effects of sodium ingestion on thirst and cardiovascular function. Curr Sports Med Rep. 2008;7(4 Suppl):S7.
[11] Goulet ED, Rousseau SF, Lamboley CR, Plante GE, Dionne IJ. Pre-exercise hyperhydration delays dehydration and improves endurance capacity during 2 h of cycling in a temperate climate. J Physiol Anthropol. 2008;27(5):263–71.
[12] Stachenfeld NS, DiPietro L, Nadel ER, Mack GW. Mechanism of attenuated thirst in aging: role of central volume receptors. Am J Physiol. 1997;272(1 Pt 2):R148–57. [13] James LJ, Funnell MP, James RM, Mears SA. Does hypohydration really impair endurance performance? Methodological considera- tions for interpreting hydration research. Sports Med. 2019;25:1– 12.
[14] Goulet EDB, De La Flore A, Savoie FA, Gosselin J. Salt plus glycerol-induced hyperhydration enhances fluid retention more than salt- or glycerol-induced hyperhydration. Int J Sport Nutr Exerc Metab. 2018;28(3):246–52.
[15] Savoie FA, Asselin A, Goulet EDB. Comparison of sodium chlo- ride tablets-induced, sodium chloride solution-induced, and glyc- erol-induced hyperhydration on fluid balance responses in healthy men. J Strength Cond Res. 2016;30(10):2880–91.
[16] Savoie FA, Dion T, Asselin A, Goulet ED. Sodium-induced hyperhydration decreases urine output and improves fluid bal- ance compared with glycerol- and water-induced hyperhydration. Appl Physiol Nutr Metab. 2015;40(1):51–8.
[17] Hitchins S, Martin DT, Burke L, Yates K, Fallon K, Hahn A, et al. Glycerol hyperhydration improves cycle time trial performance in hot humid conditions. Eur J Appl Physiol Occup Physiol. 1999;80(5):494–501.
[18] Sugihara A, Fujii N, Tsuji B, Watanabe K, Niwa T, Nishiyasu T. Hypervolemia induced by fluid ingestion at rest: effect of sodium concentration. Eur J Appl Physiol. 2014;114(10):2139–45.
[19] Scheadler CM, Garver MJ, DiGeronimo MK, Huber CM, Kirby TE, Devor ST. Glycerol hyperhydration and endurance running performance in the heat. Med Sci Sport Exerc. 2010;42(5):363. https:// doi. org/ 10. 1249/ 01. Mss. 00003 84639. 22115. 75.
[20] Souza RF, Oliveira LS, Matos DG, Moreira OC, Silva TC, Chi- libeck P, et al. Is sodium a good hyperhydration strategy in 10k runners? J Hum Sport Exerc. 2018;13:4.
[21] McCullagh J, Munge J, Gamble K. Physiological and perfor- mance effects of glycerol hyperhydration for world champion- ship distance duathlons in hot conditions. Int J Sport Health Sci. 2013;7(7):351–5.
