Zdjęcie: Shahine, Unsplash
Kreatywność to zagadnienie, które interesuje badaczy z wielu dziedzin życia oraz stanowi fundament rozwoju cywilizacji, będąc kluczową cechą definiującą człowieczeństwo. Zainteresowanie tym tematem gwałtownie wzrosło, prowadząc do eksploracji różnorodnych aspektów, takich jak myślenie rozbieżne, inteligencja czy zdolności wyjątkowe. Naukowcy opracowali wiele modeli, które mają na celu wyjaśnienie mechanizmów procesu twórczego – od teorii, które zakładają losowe generowanie pomysłów i późniejsze wyłanianie tych, które okazują się wartościowe, po modele opisujące kreatywność jako sekwencyjny proces przechodzący przez kilka etapów lub składający się z wielu współdziałających elementów. Współczesne podejścia do badania kreatywności podkreślają również istotną rolę kontekstu społecznego i kulturowego, który wpływa na jej rozwój. Pomimo licznych osiągnięć, wiele aspektów tego złożonego zjawiska pozostaje nadal niejasnych, co wymaga dalszych badań w celu pełniejszego zrozumienia procesów, które stoją u podstaw twórczości ludzkiej.
Potrzeba kreatywności w sporcie
Podejście łączące ciało i umysł, czyli integrację tych dwóch aspektów, znacząco wpływa na sposób pojmowania oraz rozwój kreatywności w sporcie. Tradycyjna idea, według której mózg jest jedynym wyzwalaczem wszelkich działań, została zakwestionowana przez badaczy, którzy wskazują, że kluczowym elementem w poruszaniu się i manipulowaniu przedmiotami jest informacja, czyli uporządkowany przepływ energii w przestrzeni i czasie, pochodzący z otoczenia. W tym systemie percepcji i działania, znaczenie wynika z umiejętności jednostki do wykrywania bodźców środowiskowych. Dalszym aspektem tego podejścia jest przekonanie, że aktywne badanie otoczenia, czyli poszukiwanie nowych możliwości działania, prowadzi do odkrywania lub pojawiania się nowatorskich form zachowania.
Ponadto, istotne znaczenie ma zdolność do adaptacji w obrębie środowiska, definiowana jako umiejętność podejmowania nowych, dostosowanych do warunków działań w nietypowych sytuacjach. Pojawienie się zupełnie nowych form ruchowych wymaga istnienia systemu samoregulującego się, który przy odpowiednich warunkach granicznych jest w stanie zorganizować nowe struktury zachowań. Warunki te stwarzają jednostce szanse na podjęcie określonych działań, co w teorii zostało określone jako możliwości działania. Na przykład, zmiana materiału, z którego wykonane są przedmioty używane w grze, może otworzyć nowe drogi ekspresji twórczej, pozwalając zawodnikom na wykorzystanie nieoczekiwanych możliwości podczas gry.
Taktyka a kreatywność
Kreatywność taktyczna to zdolność do podejmowania elastycznych, rzadko spotykanych decyzji, które odgrywają istotną rolę podczas ofensywy w grach zespołowych. W przeciwieństwie do inteligencji taktycznej, która polega na wyborze najbardziej efektywnych rozwiązań dla danego problemu, kreatywność taktyczna dotyczy zdolności generowania jak największej liczby różnych rozwiązań w sytuacji wymagającej szybkich decyzji. Zgodnie z adaptacją modelu inwestycyjnego, kreatywność taktyczna podkreśla umiejętność poszukiwania alternatyw, które pozwalają na nieprzewidywalne, innowacyjne działania w ataku, przy czym nie obserwuje się jej występowania w fazie obrony.
Badania koncentrują się głównie na ocenie kreatywności zawodników atakujących, co znajduje odzwierciedlenie w sposobie doboru uczestników przez trenerów, którzy wskazują najbardziej kreatywnych graczy w ofensywie oraz najmniej kreatywnych w obronie. W jednym z badań analizowano ostatnie osiem akcji poprzedzających zdobycie bramki, by sprawdzić, jak kreatywność wpływa na ostateczny wynik gry. Wyniki tych badań wskazują, że kreatywność jest szczególnie kluczowa dla zawodników atakujących i może stanowić decydujący czynnik sukcesu.
Jednakże istnieją również głosy ze środowiska trenerskiego podkreślające, że wszyscy zawodnicy, niezależnie od pozycji, mogą wykazywać twórcze podejście, przy czym stopień kreatywności powinien być oceniany w kontekście specyficznych wymagań danej roli. Na przykład, zawodnicy grający na pozycji obrońcy mogą wykazywać inną formę kreatywności, która odpowiada potrzebom ich pozycji, podobnie jak gracze skrzydłowi, którzy stosują strategie bardziej dostosowane do charakteru ich zadania w zespole. Wzajemna zależność między zawodnikami atakującymi a obrońcami podkreśla, że prawdziwa kreatywność może wynikać również z umiejętności odczytywania intencji przeciwnika oraz przekraczania jego oczekiwań. W ten sposób kreatywność taktyczna nie wynika jedynie z indywidualnych umiejętności, lecz także z interakcji między rywalizującymi zawodnikami.
Ultra fish oil od Apollo’s Hgemeony – wspiera procesy poznawcze – KUP TUTAJ
Kreatywność jako dar
Badania nad zdolnościami wybitnymi i kreatywnością pokazują, że dzieci o ilorazie inteligencji przekraczającym sto trzydzieści wykazują twórcze zachowania wcześniej niż ich rówieśnicy o przeciętnych zdolnościach. Na przykład, jeden eksperyment przeprowadzony wśród dzieci polegał na uczestnictwie w programie wzbogacającym zajęcia sportowe, realizowanym raz w tygodniu przez sześć miesięcy, w ramach którego dzieci uczestniczyły w różnorodnych, zespołowych formach treningu. Wyniki wskazały, że grupa dzieci o wysokich predyspozycjach, która brała udział w tym programie, osiągnęła znaczący wzrost kreatywności, podczas gdy grupa kontrolna, również złożona z dzieci obdarzonych wyjątkowymi zdolnościami, nie wykazała żadnej poprawy. Z kolei badanie przeprowadzone na grupie dzieci o przeciętnych zdolnościach wykazało czterdziestoprocentowy wzrost kreatywności po piętnastomiesięcznym okresie treningowym. Wyjaśniano, że przyspieszony rozwój twórczości wśród dzieci obdarzonych wynika prawdopodobnie z szybszej automatyzacji procesów myślowych, co pozwala na uwolnienie większej pojemności uwagi do realizacji innych zadań. W rezultacie, kreatywność nie jest cechą zarezerwowaną jedynie dla dzieci o wyjątkowych predyspozycjach, lecz stanowi zdolność, którą można rozwijać także u innych, choć proces jej rozwoju może przebiegać wolniej.
Uwaga i rozpoznawanie wzorców
Brown i Gaynor podkreślili już w 1967 roku kluczowe znaczenie wyjątkowej świadomości dla procesów twórczych, sugerując, że sportowiec najbardziej twórczy to ten, który jest najbardziej świadomy i doskonale dostrojony do otaczającej rzeczywistości. Dzięki temu, że potrafi on dostrzec główny problem, na przykład całą grę, jest również w stanie zauważyć i reagować na mniejsze, pojawiające się na bieżąco problemy. W związku z tym nie dziwi fakt, że szerokość uwagi, traktowana jako współczynnik kreatywności, przyciągnęła ogromną uwagę badawczą. Szczególnie badania koncentrowały się na zjawisku niewidoczności uwagowej – sytuacji, w której osoba nie dostrzega nieoczekiwanego bodźca, mimo że znajduje się on w jej polu widzenia.
W serii eksperymentów przeprowadzonych przez Memmerta i Furleya w 2007 roku, badano to zjawisko u młodych zawodników gry w piłkę ręczną za pomocą zadań wideo. Uczestników oceniano pod kątem zdolności zauważenia niezaznaczonego zawodnika, który pojawiał się niespodziewanie podczas gry, oraz wpływu różnych rodzajów instrukcji na to, czy taki zawodnik zostanie dostrzeżony. Okazało się, że przy braku dodatkowych warunków aż 45 procent uczestników nie zauważyło niezaznaczonego gracza, natomiast w grupie, której przekazywano szczegółowe, zamknięte instrukcje, odsetek ten wzrastał do 83 procent. W kontraście, tylko 17 procent uczestników z grupy nieotrzymującej tych instrukcji nie dostrzegło pojawiającego się gracza, a gdy zawodnik jedynie machał rękami, niewidoczność uwagi wystąpiła u zaledwie 6 procent badanych.
Memmert w 2011 roku badał również zależność między skupieniem uwagi a poziomem doświadczenia zarówno w ogólnej, jak i specyficznej twórczości. W badaniu uczestniczyły osoby grające w piłkę ręczną, zarówno z doświadczeniem, jak i bez doświadczenia, w wieku od siedmiu do trzynastu lat. Wyniki pokazały, że najmłodsze dzieci (siedmioletnie) wykazywały najwyższy poziom niewidoczności uwagowej, natomiast zdolności związane z koncentracją poprawiały się u dzieci w wieku od ośmiu do trzynastu lat. Ponadto, zauważono pewien poziom ustabilizowania wyników u dzieci w przedziale wiekowym od dziesięciu do trzynastu lat, co przypisuje się spadkowi liczby oraz gęstości połączeń neuronalnych wraz z wiekiem, co z kolei utrudnia dalszą poprawę w zakresie twórczego myślenia.
Dalsze badania potwierdzają, że poszerzenie zakresu uwagi wpływa na sposób, w jaki osoby podejmują decyzje. W eksperymencie, w którym manipulowano zakresem skupienia, uczestnicy, którzy mieli szerszy zakres uwagi, częściej stosowali różnorodne strategie poruszania się, wykazując większą elastyczność, lecz nie poświęcali wystarczająco dużo czasu na rozwijanie rozwiązań w ramach jednego podejścia. Zaskakująco, rozszerzenie zakresu nie wpłynęło istotnie na poziom oryginalności, co może wynikać z faktu, że poszerzenie umiejętności motorycznych jest trudniejsze niż rozwijanie zdolności generowania pomysłów.
Warto również zauważyć, że Memmert wykazał pozytywny wpływ sześciomiesięcznego programu treningowego ukierunkowanego na poszerzenie zakresu uwagi na ogólną wydajność twórczą dzieci. W badaniu porównano grupę, której nauczyciele przekazywali szczegółowe instrukcje ograniczające uwagę, z grupą, która otrzymała jedynie ogólne wskazówki dotyczące zasad gry. Jedynie grupa z szerszym zakresem uwagi wykazała znaczny wzrost ogólnego poziomu kreatywności.
Na zakończenie, badania nad zachowaniami wzrokowymi potwierdzają związek między kreatywnością a sposobem, w jaki ludzie poszukują informacji wzrokowych. Analizy przeprowadzone przy użyciu systemów rejestracji ruchów oczu wykazały, że osoby o wyższym poziomie kreatywności charakteryzują się szerszym zakresem uwagi – dokonują więcej, lecz krótszych fiksacji, oraz są w stanie szybciej zauważać pozycje zarówno swoich kolegów, jak i przeciwników. To świadczy o tym, że umiejętność szybkiego rozpoznawania i reagowania na zmieniające się warunki stanowi ważny element procesu twórczego, stanowiący podstawę dla efektywnego podejmowania decyzji w dynamicznym otoczeniu.
Alpha GPC od Hades’ Hegemony – zwiększa poziom koncentracji – KUP TUTAJ
Jak oceniać kreatywność?
Ocena kreatywności w środowiskach sportowych odbywa się przy użyciu trzech głównych metod. Pierwsza z nich obejmuje testy oparte na tradycyjnych narzędziach pisemnych, które zostały zaadaptowane z psychologii i służą do pomiaru ogólnego myślenia twórczego. W takich testach badane są takie aspekty jak płynność generowania pomysłów, elastyczność myślenia, oryginalność oraz stopień rozwinięcia pomysłów. Główną zaletą tej metody jest wysoka trafność i wiarygodność w pomiarze rozbieżnego myślenia, jednakże tego typu narzędzia nie oddają pełnego obrazu kreatywności, ponieważ skupiają się jedynie na umiejętnościach werbalnych lub rysunkowych, a nie na faktycznym wykonywaniu działań.
Drugą grupą metod są zadania komputerowe oraz zadania wideo, w których uczestnicy oglądają nagrania rozgrywek sportowych, a następnie mają za zadanie wskazać możliwe opcje działania, które mogłyby prowadzić do osiągnięcia sukcesu. Ten sposób oceny charakteryzuje się większą reprezentatywnością sytuacji występujących w rzeczywistym otoczeniu, ponieważ uczestnicy są wystawieni na symulację dynamicznych warunków gry. Mimo to, mimo że tego typu zadania lepiej oddają kontekst sytuacyjny, nadal skupiają się na generowaniu różnych pomysłów i nie uwzględniają pełnej interakcji i fizycznej realizacji strategii.
Trzecią metodą są zadania oparte na ocenie faktycznego wykonania działań, czyli sytuacje, w których uczestnicy muszą wykazać się kreatywnością podczas wykonywania zadań w warunkach zbliżonych do rzeczywistych. Przykładem mogą być ćwiczenia, w których wykonanie różnych wariantów ruchowych jest mierzone pod kątem liczby, różnorodności i jakości wykonywanych akcji. Takie podejście pozwala na bardziej pełną ocenę kreatywności, ponieważ uwzględnia zarówno umiejętności poznawcze, jak i zdolności motoryczne. Niemniej jednak wyzwanie stanowi zapewnienie, aby zadania te wiernie odzwierciedlały specyficzne warunki występujące w danej dyscyplinie.
Jak rozwijać kreatywność?
Rozwijanie kreatywności stanowi jeden z kluczowych celów zarówno w badaniach naukowych, jak i w praktyce, a rosnąca liczba publikacji na ten temat wskazuje na jego duże znaczenie. W ramach analizy wyróżniono cztery główne obszary: celowe ćwiczenia, świadomą zabawę, programy rozwoju kreatywności oraz centralną rolę trenerów w kształtowaniu tej zdolności. Celem tych działań jest nie tylko doskonalenie umiejętności twórczych, ale również stworzenie środowiska, w którym zawodnicy mają możliwość eksplorowania różnorodnych strategii i rozwiązań.
Celowe ćwiczenia polegają na systematycznym angażowaniu się w działania treningowe, których zamiarem jest poprawa określonych aspektów występujących umiejętności, wykraczających poza obecny poziom. Z kolei świadoma zabawa, najczęściej promowana w okresie wczesnodziecięcym, nie koncentruje się na bezpośredniej poprawie wyników, lecz na angażowaniu się w rozwijające aktywności, które z natury są motywujące, dostarczają natychmiastowej satysfakcji i są zaprojektowane tak, aby maksymalizować przyjemność z udziału. Wyniki badań wskazują, że już po sześciu miesiącach programów opartych na świadomej zabawie zauważalny był wzrost kreatywności w podejmowaniu decyzji taktycznych u dzieci o wyjątkowych predyspozycjach. Podobnie, w grupie młodych zawodników koszykówki, nieustrukturyzowana zabawa znacząco poprawiała umiejętności taktyczne oraz zdolność do znajdowania optymalnych rozwiązań w trudnych sytuacjach. Natomiast badania przeprowadzone wśród młodzieżowych akademii piłkarskich sugerują, że chociaż intensywny trening może pozytywnie wpływać na wyniki, nadmierna ilość nieustrukturyzowanej zabawy niekoniecznie przekłada się na wyższy poziom kreatywności, co podkreśla potrzebę równowagi między treningiem prowadzonym przez trenera a samodzielną, swobodną aktywnością.
Kolejnym ważnym elementem jest wpływ bodźców społecznych, czyli zjawisko aktywacji kreatywnego myślenia poprzez nawiązywanie do wzorców postaci o uznanych zdolnościach twórczych. Stosowanie takiego podejścia, na przykład polegającego na opisie cech znanego zawodnika uznawanego za twórczego i wyobrażeniu sobie typowej sytuacji, w której mógłby wystąpić, sprzyja generowaniu bardziej oryginalnych pomysłów w sytuacjach wymagających innowacyjnych rozwiązań.
Badania nad rozwojem kreatywności w sportowych środowiskach koncentrują się nie tylko na izolowaniu cech i procesów, ale również na opracowaniu kompleksowych struktur i programów, które mają na celu systematyczne kształtowanie umiejętności twórczych. W literaturze wyróżnia się trzy główne programy, które stanowią próbę ustrukturyzowania tego procesu: podejście taktycznej kreatywności, ramy rozwoju kreatywności oraz platformę kreatywnego futbolu.
Pierwszy z omawianych modeli, opracowany na bazie licznych badań nad kreatywnością w sporcie, składa się z sześciu elementów, których pierwsze cztery są szczególnie ważne na wczesnych etapach rozwoju zawodnika. System ten opiera się na idei świadomej zabawy oraz swobodnych ćwiczeń, podczas których trener nie udziela szczegółowych instrukcji, dzięki czemu zawodnicy mają możliwość samodzielnego poszukiwania licznych rozwiązań i utrzymywania szerokiego zakresu uwagi. Podstawowe formy gry, czyli proste, jasno określone zadania z ustalonymi zasadami i liczbą uczestników, służą do doskonalenia elementów taktyki. Kolejnym aspektem jest różnorodność, która polega na kontakcie z różnymi dyscyplinami oraz na korzystaniu z różnych bodźców w obrębie jednej dyscypliny. Na późniejszych etapach rozwoju zawodnik otrzymuje dodatkowe wsparcie w postaci celowych działań mających na celu wzmocnienie motywacji oraz systematyczne doskonalenie umiejętności przez ukierunkowany trening.
Drugi model, zwany ramami rozwoju kreatywności, zakłada podział procesu na pięć etapów, w których na początkowych fazach zachęca się do swobodnej zabawy i różnorodności, co ma na celu rozwijanie fundamentów ruchowych i umiejętności gry. W miarę postępu, gdy następuje stopniowa specjalizacja, rozwijana jest również zdolność do myślenia twórczego. Model ten podkreśla, że kreatywność nie wynika wyłącznie z opanowania techniki, ale także z umiejętności generowania nowatorskich rozwiązań. Wstępne wyniki badań przeprowadzonych w ramach tego modelu sugerują poprawę ogólnego myślenia twórczego, wyrażoną poprzez większą płynność, bogatsze rozwinięcie odpowiedzi oraz większą oryginalność. Dodatkowo, badania skupione na zastosowaniu nauczania poprzez różnicowanie warunków treningowych, na przykład poprzez rozgrywanie gier w mniejszych grupach przy zmiennych warunkach, wykazały, że taki sposób podejścia prowadzi do zmniejszenia liczby nieudanych działań oraz zwiększenia liczby prób i różnorodności wykonanych akcji.
Trzeci program, opracowany na bazie doświadczeń z edukacją w kontekście gry zespołowej, skupia się na stworzeniu środowiska sprzyjającego twórczemu myśleniu. Jego fundamentem jest budowanie atmosfery opartej na zabawie, która umożliwia zawodnikom eksperymentowanie z nowymi rozwiązaniami, takimi jak nietypowe kombinacje podań czy nowe techniki odbioru piłki, bez obaw przed popełnieniem błędu. Badania pokazują, że takie podejście może zwiększyć szanse zawodników na wykorzystywanie nowych strategii w warunkach rywalizacji, mimo że na początku mogą wystąpić trudności związane z przyjęciem nowatorskich metod treningowych.
Kreatyna od Apollo’s Hegemony – paliwo dla mózgu – KUP TUTAJ
Podsumowanie
Programy wspierające rozwój kreatywności w sporcie tworzą spójne struktury mające na celu systematyczne podnoszenie poziomu twórczych umiejętności zawodników. W ramach tych programów wyróżnia się trzy główne podejścia. Pierwsze podejście opiera się na koncepcji taktycznej kreatywności, która zawiera szereg zasad. Na początkowym etapie rozwoju kładzie się nacisk na swobodną zabawę oraz nieustrukturyzowane ćwiczenia, podczas których trener nie ingeruje szczegółowo, umożliwiając zawodnikom poszukiwanie wielu różnych rozwiązań. Następnie wprowadza się podstawowe formy gry, które mają na celu doskonalenie elementów taktyki poprzez jasno określone zadania. Kolejnym krokiem jest kontakt z różnorodnymi dyscyplinami i bodźcami, co pozwala na poszerzenie doświadczenia oraz stymuluje myślenie twórcze.
Drugie podejście zakłada podział procesu rozwoju na kilka etapów, w których na wczesnych fazach zachęca się do swobodnej zabawy i eksploracji, a następnie stopniowo wprowadza elementy specjalizacji. Model ten podkreśla, że kreatywność nie wynika jedynie z opanowania techniki, ale również z umiejętności generowania nowatorskich rozwiązań. Wstępne wyniki wskazują na poprawę płynności myślenia, rozwinięcie odpowiedzi i zwiększenie oryginalności, choć poprawa umiejętności motorycznych pozostaje mniej jednoznaczna.
Trzecie podejście skupia się na stworzeniu środowiska sprzyjającego twórczemu myśleniu poprzez budowanie atmosfery opartej na zabawie. W takich warunkach zawodnicy są zachęcani do eksperymentowania z nowymi strategiami, na przykład przez stosowanie nietypowych kombinacji podań czy innowacyjnych technik odbioru piłki, bez obawy przed popełnieniem błędu. Wprowadzenie takiego podejścia może zwiększyć szanse na wykorzystanie nowatorskich rozwiązań podczas rywalizacji, mimo że na początku mogą wystąpić trudności związane z przyjęciem nowego sposobu treningu.
Podsumowując, rozwój kreatywności w sporcie jest możliwy dzięki łączeniu celowych treningów z elementami swobodnej zabawy oraz stosowaniu wzorców społecznych, które pobudzają myślenie twórcze. Kluczowe jest stworzenie środowiska, w którym zawodnicy mogą eksperymentować i rozwijać swoje umiejętności zarówno techniczne, jak i strategiczne. Tego typu zintegrowane podejście przyczynia się do wzrostu ogólnego poziomu kreatywności, co przejawia się w większej liczbie próby zastosowania różnorodnych rozwiązań oraz w lepszej zdolności adaptacji do zmieniających się warunków gry.
Literatura
- Arslan, K., Akpunar, F. oraz Ulucan, K. (2016). „Can Neurogulin 1 be an important biomarker for creativity in sports?” Annals of Applied Sport Science, 4(1), 01–02. doi:10.7508/aass.2016.01.001
- Berends, L. oraz Johnston, J. (2005). „Using multiple coders to enhance qualitative analysis: The case of interviews with consumers of drug treatment.” Addiction Research and Theory, 13(4), 373–381. doi:10.1080/16066350500102237
- Furley, P. oraz Memmert, D. (2018). „Can creative role models prime creativity in soccer players?” Psychology of Sport and Exercise, 37, 1–9. doi:10.1016/j.psychsport.2018.03.007
- Furley, P., Memmert, D. oraz Heller, C. (2010). „The dark side of visual awareness in sport: Inattentional blindness in a real-world basketball task.” Attention, Perception &
- Gardner, H. (1993). Creating minds: An anatomy of creativity seen through the lives of Freud, Einstein, Picasso, Stravinsky, Eliot, Graham, and Gandhi. Nowy Jork: Basic Books.
- Oh, J., Joung, K., Kim, H.-K., Choi, H., Kim, N. oraz Sung, J. (2010). „Coaches’ views on the development of creativity of Korean football.” Prezentacja konferencyjna, Indianapolis, marzec 2010.
- Orth, D., van der Kamp, G. J. P., Memmert, D. oraz Savelsbergh, G. J. P. (2017, październik). „Creative motor actions as emerging from movement variability.” Frontiers in Psychology, 8, 1–8.
- Rasmussen, L. J. T. oraz Østergaard, L. D. (2016). „The creative soccer platform: New strategies for stimulating creativity in organized youth soccer practice.” Journal of Physical Education, Recreation & Dance, 87(7), 9–19. doi:10.1080/07303084.2016.1202799
- Schöllhorn, W. I., Mayer-Kress, G., Newell, K. M. oraz Michelbrink, M. (2009). „Time scales of adaptive behavior and motor learning in the presence of stochastic perturbations.” Human Movement Science, 28(3), 319–333. doi:10.1016/j.humov.2008.10.005
- Simonton, D. K. (2012). „Taking the U.S. patent office criteria seriously: A quantitative three-criterion creativity definition and its implications.” Creativity Research Journal, 24(2–3), 97–106. doi:10.1080/10400419.2012.676974
- Smith, W. (2014). „Fundamental movement skills and fundamental game skills are complementary pairs and should be taught in complementary ways at all stages of skill development.” Sport, Education and Society, 21(3), 431–442. doi:10.1080/13573322.2014.927757
- Yamamoto, Y. oraz Yokoyama, K. (2011). „Common and unique network dynamics in football games.” PLoS ONE, 6(12), 1–6. doi:10.1371/journal.pone.0029638
