Obrazek wyróżniający: Brian Matangelo
Pływanie krótkodystansowe to jedna z najbardziej dynamicznych i wymagających dyscyplin sportowych. Wymaga nie tylko doskonałej techniki, ale także siły, szybkości i precyzyjnej kontroli nad ciałem. Każda sekunda ma znaczenie, a detale mogą decydować o zwycięstwie lub porażce. Co sprawia, że niektórzy zawodnicy osiągają lepsze wyniki od innych? Na wydajność w sprincie pływackim wpływa wiele czynników, takich jak biomechanika ruchu, moc mięśniowa, technika startu i nawrotów, a także strategia oddychania. W tym artykule przyjrzymy się kluczowym aspektom, które determinują sukces w tej widowiskowej dyscyplinie. Celem pływania wyczynowego jest możliwie najszybsze pokonanie określonego dystansu, co wymaga optymalnej techniki, wydolności oraz precyzyjnego dostosowania strategii do rodzaju konkurencji. Wyścigi pływackie obejmują dystanse od 50 do 1500 metrów, a ich czas trwania może wynosić od około 20 sekund do nawet 15 minut. W zależności od długości dystansu, konkurencje te klasyfikuje się jako sprinty (50–100 m), średnie dystanse (200–400 m) oraz długodystansowe wyścigi (800–1500 m). Mimo znacznych różnic w czasie trwania wysiłku fizycznego, osiągane wyniki w każdej z tych kategorii są uzależnione od wielu czynników, w tym biomechanicznych, fizjologicznych oraz antropometrycznych. Choć niektóre z tych aspektów są wspólne dla różnych dystansów, ich wpływ i wzajemne oddziaływanie różnią się w zależności od specyfiki danej konkurencji. Dlatego też każdy dystans wymaga odrębnej analizy, uwzględniającej charakterystyczne wymagania energetyczne i techniczne. Przykładowo, konkurencje sprinterskie charakteryzują się maksymalnym lub niemal maksymalnym tempem od samego startu [1]. W związku z tym pływacy specjalizujący się w tych dystansach muszą nie tylko osiągnąć możliwie najwyższą prędkość, ale również starać się ją utrzymać przez cały przebieg wyścigu, co wymaga zarówno doskonałej siły mięśniowej, jak i optymalnej koordynacji ruchowej [1,2]. Aby zwiększyć prędkość pływania, zawodnicy muszą jednocześnie zwiększyć siły napędowe oraz minimalizować opór wody, przy czym oba te aspekty zależą od szeregu złożonych czynników. Dynamiczna interakcja pomiędzy nimi sprawia, że opracowanie skutecznych programów treningowych, zwłaszcza dla sprinterów, jest niezwykle wymagającym zadaniem. Pływanie jest powszechnie uznawane za sport o dominującym charakterze aerobowym, dlatego tradycyjnie trenerzy zalecają dużą objętość treningów o niskiej intensywności. Mimo że w ostatnich latach na najwyższym poziomie rywalizacji obserwuje się stopniowe przechodzenie na programy o mniejszej objętości, wciąż dominują schematy treningowe oparte głównie na wysiłku aerobowym. Choć ten rodzaj przygotowania jest istotny w kontekście zwiększania zdolności regeneracyjnych oraz adaptacji organizmu do intensywnych obciążeń, nie jest on w pełni zgodny z wymaganiami energetycznymi, jakie występują w trakcie rzeczywistych wyścigów sprinterskich. Ta rozbieżność doprowadziła do licznych dyskusji na temat zasadności stosowania alternatywnych metod treningowych, dostosowanych do specyfiki sprintu w pływaniu. Podkreśla się konieczność kształtowania systemów energetycznych, techniki ruchu oraz zdolności motorycznych w sposób ściśle odpowiadający warunkom rywalizacji na krótkich dystansach. Właśnie dlatego coraz większą popularność zyskują treningi o wysokiej intensywności, które odzwierciedlają maksymalne tempo zawodnika podczas startów (np. interwałowe sesje sprinterskie). Istotnym elementem tego podejścia jest także powtarzanie specyficznych wzorców ruchowych z naciskiem na precyzję techniki, co zgodne jest z zasadami świadomego treningu i optymalizacji zdolności motorycznych. W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie badaniami nad pływaniem sprinterskim, które mają na celu identyfikację kluczowych czynników wpływających na wyniki zawodników. Szczególną uwagę zwrócono na zdolność generowania siły oraz jej znaczenie dla rozwijania prędkości. Badania te wykazują, że siła mięśniowa odgrywa fundamentalną rolę, a jej skuteczny rozwój wymaga starannego doboru ćwiczeń i metod treningowych, zarówno w wodzie, jak i na lądzie. Jednak efektywność treningu siłowego na lądzie w kontekście poprawy wyników w pływaniu zależy nie tylko od rodzaju wykonywanych ćwiczeń, ale także od ich specyfiki oraz adaptacji, jakie wywołują. Aby trening siłowy skutecznie przekładał się na poprawę osiągów sprinterskich, zaleca się stosowanie programów o niskiej objętości, ale z wykorzystaniem dużych obciążeń lub wysokiej prędkości oporu. Różne typy treningu siłowego prowadzą jednak do odmiennych adaptacji organizmu, co wymaga starannej analizy oraz doboru odpowiednich wskaźników oceny postępów zawodnika. Postęp technologiczny pozwolił na opracowanie zaawansowanych metod oceny siły w wodzie, co otworzyło nowe możliwości monitorowania i optymalizacji techniki pływackiej. Zastosowanie siły w pływaniu jest nierozerwalnie związane z mechaniką ruchu, ponieważ skuteczność napędu zależy nie tylko od samej mocy mięśniowej, ale także od umiejętności jej efektywnego wykorzystania. W związku z tym kinematyka odgrywa kluczową rolę w wynikach sprinterskich. Pływacy startujący na krótkich dystansach wykonują ruchy z dużo większą częstotliwością niż zawodnicy specjalizujący się w dłuższych wyścigach, co wymaga szczególnej dbałości o precyzję i ekonomię ruchu. Niewłaściwa mechanika może prowadzić do niepotrzebnej utraty energii oraz zmniejszenia siły napędowej, co w konsekwencji ogranicza osiąganą prędkość. Dlatego efektywna technika i umiejętność kontrolowania ruchów są kluczowymi elementami determinującymi sukces w sprincie pływackim [3]. Mimo krótkiego czasu trwania wysiłku fizycznego, pływacy specjalizujący się w sprintach muszą maksymalnie wykorzystać dostępne zasoby energetyczne, aby osiągnąć jak najwyższą prędkość i utrzymać ją przez cały dystans. Z punktu widzenia fizjologii, choć pływanie jest powszechnie klasyfikowane jako sport o charakterze aerobowym, dotychczasowe badania koncentrowały się głównie na zawodnikach rywalizujących na średnich i długich dystansach. Jednak zrozumienie fizjologicznych mechanizmów determinujących osiągi w sprincie jest równie istotne i wymaga dogłębnej analizy, aby precyzyjnie określić czynniki wpływające na wyniki w tej specyficznej kategorii wyścigów. Co więcej, wszystkie te aspekty pozostają w ścisłej zależności od cech antropometrycznych, które są uznawane za kluczowe determinanty sukcesu w pływaniu sprinterskim. Chociaż pewne cechy somatyczne, takie jak długość kończyn, proporcje ciała czy struktura mięśniowa, są w dużej mierze uwarunkowane genetycznie, istnieją również aspekty, które można modyfikować poprzez odpowiednio dobrane strategie treningowe i dietetyczne. Dzięki temu możliwe jest optymalne dopasowanie sylwetki pływaka do wymagań konkurencji sprinterskich, co może znacząco wpłynąć na efektywność ruchu w wodzie. W związku z tym cechy antropomorficzne pływaków stały się przedmiotem licznych badań w najnowszej literaturze naukowej poświęconej pływaniu. Analiza tych czynników jest niezbędna do pełnego zrozumienia mechanizmów wpływających na wyniki sprinterskie i powinna być regularnie aktualizowana, aby dostosować metody szkoleniowe do ewoluujących standardów rywalizacji na najwyższym poziomie [4-7].
WPC80 od testosterone.pl – idealne uzupełnienie diety każdej aktywnej osoby – KUP TUTAJ
Trening na lądzie – siła
W pływaniu znaczna część siły generowanej przez górne partie ciała pochodzi głównie z mięśni grzbietu, co sprawia, że testy mierzące siłę i wytrzymałość ramion odgrywają kluczową rolę w ocenie sprawności sportowców. Badania wykazują silne powiązanie pomiędzy wynikami osiąganymi w wodzie a regularnym wykonywaniem ćwiczeń takich jak podciąganie na drążku oraz ściąganie wyciągu górnego. Ćwiczenia te w szczególności angażują najszerszy mięsień grzbietu, który odpowiada za efektywne wykonywanie ruchów w płaszczyźnie pionowej. Nic więc dziwnego, że należą do najczęściej rekomendowanych przez doświadczonych trenerów siły i kondycji pracujących z pływakami.
Analiza różnych parametrów podciągania i ściągania wyciągu górnego wskazuje, że kluczowe znaczenie dla wyników pływackich mają prędkość i moc generowane w fazie koncentrycznej ruchu, szczególnie w przypadku podciągania na jednej ręce oraz testów oceniających maksymalną liczbę powtórzeń. Natomiast całkowita liczba podciągnięć nie wykazuje istotnej korelacji z osiągami w wodzie. Różnice te można tłumaczyć odmiennymi mechanizmami nerwowo-mięśniowymi odpowiedzialnymi za generowanie siły i szybkości oraz ich utrzymanie w czasie. W świetle tych ustaleń za kluczowy aspekt treningu uznaje się zdolność do szybkiego rozwijania siły, niezależnie od rzeczywistej prędkości ruchu, ponieważ ten czynnik odgrywa decydującą rolę w poprawie szybkości pływania. Skuteczność treningu siłowego na lądzie zależy nie tylko od rodzaju wykonywanych ćwiczeń, ale przede wszystkim od sposobu ich realizacji – najistotniejszym czynnikiem okazuje się maksymalna zamierzona prędkość ruchu. Badania wykazały, że maksymalna liczba powtórzeń w ćwiczeniach takich jak pompki z dodatkowym obciążeniem czy wyciskanie sztangi na ławce, które angażują mięsień piersiowy większy – istotny dla generowania napędu w pływaniu – wykazuje pozytywną korelację z wydajnością pływania kraulem. Co interesujące, związek ten jest silniejszy w przypadku wartości bezwzględnych niż tych skorygowanych względem masy ciała. Można to tłumaczyć efektem wyporności, który częściowo kompensuje wpływ masy ciała w wodzie, co bezpośrednio wpływa na mechanikę pływania. W kontekście badań nad siłą górnej części ciała u pływaków wyciskanie sztangi na ławce jest jednym z najczęściej analizowanych ćwiczeń pod kątem relacji między siłą, obciążeniem i prędkością ruchu. Pomimo tego, że istnieje stosunkowo niewiele badań dotyczących pływania sprinterskiego, dostępne analizy sugerują, że szybkość ruchu ma nieco większy wpływ na wyniki pływackie niż sama siła. Podobne wnioski wyciągnięto z badań nad podciąganiem, co wskazuje na konieczność ukierunkowania treningu pływaków na rozwój profilu prędkościowego. Niemniej jednak, literatura naukowa dotycząca zależności między profilem siły a prędkości w kontekście ćwiczeń siłowych stosowanych u pływaków jest wciąż ograniczona. Dlatego przyszłe badania powinny skupić się na dokładniejszej analizie tych aspektów, co pozwoli na optymalizację metod treningowych dostosowanych do specyfiki pływania. W mniejszym stopniu dotychczasowe badania obejmowały analizę ćwiczeń izokinetycznych oraz izometrycznych. Wyniki wskazują, że siła generowana w warunkach izometrycznych, czyli przy zerowej prędkości ruchu, nie wykazuje istotnego wpływu na osiągi pływaków. Natomiast siła rozwijana przy wysokich prędkościach – szczególnie ekstremalnie dużych – wykazuje silną korelację z wynikami w wodzie. Odkrycia te są spójne z wcześniejszymi badaniami podkreślającymi kluczową rolę prędkości w pływaniu, ponieważ sportowcy muszą generować maksymalną siłę przy stosunkowo dużych prędkościach ruchu. Ma to szczególne znaczenie w kontekście trajektorii ruchu dłoni pod wodą, która powinna być wykonywana z narastającą prędkością, aby uzyskać maksymalny napęd na końcowym etapie ruchu. Jednak z uwagi na ograniczoną liczbę badań poświęconych temu zagadnieniu, konieczne są dalsze analizy, które pozwolą lepiej zrozumieć wpływ tych parametrów na wyniki sportowe pływaków [3,7-10].
Kreatyna od testosterone.pl – zwiększa zdolności wysiłkowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Antropomotoryka
Cechy antropomotoryczne pływaków odgrywają istotną rolę w najnowszych badaniach dotyczących pływania sprinterskiego. Analizy wskazują, że najszybsi zawodnicy zazwyczaj charakteryzują się większym wzrostem, szerszym rozstawem ramion oraz proporcjonalnie większymi wymiarami ciała w odniesieniu do długości kończyn górnych i masy ciała. Korzyści wynikające z tych cech przypisuje się ich wpływowi na opór falowy – większy wzrost zmniejsza liczbę Froude’a, co skutkuje redukcją oporu powstającego podczas pływania. Dodatkowo kształt ciała również odgrywa istotną rolę – specyficzna budowa tułowia, w tym zagłębienie w talii czy kształt pośladków, może zwiększać opór, co negatywnie wpływa na efektywność ruchów w wodzie. Wzajemne oddziaływanie tych czynników jest jednak bardziej złożone, co utrudnia jednoznaczne określenie ich wpływu na wyniki w różnych stylach pływackich. Chociaż szybsi pływacy zazwyczaj cechują się większymi wymiarami ciała, zależność między parametrami antropometrycznymi a osiągnięciami różni się w zależności od płci oraz stylu pływackiego. U kobiet i mężczyzn czynniki te nie zawsze wykazują bezpośrednie powiązanie z wynikami sportowymi. Mimo że może to wydawać się sprzeczne, należy uwzględnić, że na osiągi wpływają również inne elementy, takie jak siła mięśniowa czy poziom technicznego zaawansowania. Przykładowo, dłuższe przedramiona mogą stanowić pewne utrudnienie mechaniczne, gdyż wymagają od mięśni większego wysiłku, by przezwyciężyć opór wynikający z ich długości. Badania sugerują także, że istnieje związek między osiągnięciami w stylu dowolnym a poziomem masy mięśniowej u pływaków o wysokim stopniu zaawansowania. Przy tym poziomie sportowym można zakładać, że zawodnicy utrzymują optymalną pozycję ciała w wodzie, a rozwinięta muskulatura przyczynia się do zwiększonej siły napędowej, nie powodując jednocześnie istotnego wzrostu oporu. Ponadto w bardziej skomplikowanych technicznie stylach, takich jak motylkowy, kluczową rolę mogą odgrywać także inne aspekty, na przykład koordynacja ruchowa. W przyszłości dalsze badania powinny koncentrować się na analizie zawodników o zbliżonym poziomie sportowym, aby precyzyjniej określić zależności między cechami antropometrycznymi a wynikami pływackimi. Jednocześnie istotne jest uwzględnienie innych czynników, które mogą wpływać na osiągi, co pozwoli na lepsze dostosowanie programów treningowych do specyfiki różnych stylów pływania [11-13].
Kinetyka
Pływanie na uwięzi jest sprawdzoną metodą oceny mechanicznych osiągów w środowisku wodnym i uznawane jest za skuteczne narzędzie do analizy sił generowanych przez pływaków podczas wykonywania określonych ruchów. W związku z tym liczne badania wykazały silną korelację pomiędzy pływaniem na uwięzi a wynikami sprinterskimi, przy wykorzystaniu różnych parametrów oceny. Z mechanicznego punktu widzenia można założyć, że pływacy, którzy potrafią generować większą siłę i moc podczas pływania, będą osiągać wyższe prędkości. Jednak efektywność wywieranej siły zależy nie tylko od zdolności mięśniowych zawodnika, lecz również od jego umiejętności skutecznego przekazywania tej siły do wody. W konsekwencji kinematyka ruchu ma bezpośredni wpływ na uzyskiwany napęd. Przykładowo, największa siła jest zazwyczaj osiągana w określonym momencie cyklu ruchu ramion, jednak aby zapewnić bardziej płynną i efektywną produkcję siły, pływacy zwiększają prędkość dłoni przez całą podwodną fazę ruchu. W odróżnieniu od dyscyplin lądowych, takich jak bieganie, gdzie kluczowe jest wytwarzanie maksymalnej siły w jak najkrótszym czasie kontaktu z podłożem, w pływaniu dłuższy czas przyłożenia siły przy jej umiarkowanym natężeniu może prowadzić do podobnych, a nawet większych zmian pędu niż w przypadku krótkotrwałych, ale silnych impulsów. Ponieważ impuls siły uwzględnia zarówno jej wielkość, jak i czas działania, jest on istotnym parametrem szczególnie w przypadku pływaków na wysokim poziomie, którzy efektywnie wykorzystują całą fazę podwodnego ruchu. Postęp technologiczny umożliwił bardziej precyzyjne pomiary siły w pływaniu. Pływanie półprzywiązane, w przeciwieństwie do klasycznego pływania na uwięzi, pozwala zawodnikom na poruszanie się do przodu przy jednoczesnym zastosowaniu zewnętrznego obciążenia. Dzięki temu możliwe jest zniwelowanie ograniczeń związanych z brakiem naturalnej dynamiki ruchu podczas tradycyjnego pływania na uwięzi, a także określenie profili zależności między obciążeniem a prędkością. Analiza tych profili wykazała, że zarówno V0 (maksymalna prędkość przy zerowym obciążeniu), jak i L0 (maksymalne obciążenie przy zerowej prędkości) mają dodatni wpływ na wyniki w pływaniu stylem dowolnym i motylkowym. Niemniej jednak, korelacja ta była wyraźniejsza w przypadku V0 niż L0, co sugeruje, że kluczowe jest nie tylko generowanie dużej siły, ale przede wszystkim jej skuteczne przełożenie na prędkość w wodzie. W związku z tym monitorowanie tych dwóch parametrów może dostarczyć cennych informacji o tym, czy pływacy osiągnęli optymalny napęd oraz czy skutecznie redukują opór w wodzie [3,14,15].
Kinematyka
Prędkość pływania zależy od tempa uderzeń i długości uderzenia, które są powiązane z mocą nerwowo-mięśniową oraz siłą. Optymalna kombinacja tych parametrów wpływa na wydajność pływania, jednak zależność między nimi jest skomplikowana i zależy od stylu pływania, umiejętności i rozwoju fizjologicznego. Kluczowe jest, aby pływak potrafił zwiększać jedno z tych elementów, nie negatywnie wpływając na drugie. Podczas oddychania w kraulu tempo i długość kroku spadają, co prowadzi do zmiany kinematyki i asymetrii w generowaniu siły, skutkując utratą około 0,02–0,03 sekundy na cykl. Pływacy powinni kontrolować liczbę oddechów, zwłaszcza w sprinterskich wyścigach na 50 metrów, gdzie sugeruje się unikanie oddychania. Badania wskazują, że początkowa prędkość nie ma bezpośredniego wpływu na wyniki w stylu dowolnym, ale różnice pojawiają się w fazie przejściowej, gdzie wyższa prędkość startowa prowadzi do chwilowego spadku prędkości i utraty energii. U sprinterów kluczowa jest prędkość szczytowa, która koreluje z wydajnością. Pływacy, którzy osiągają wyższą prędkość szczytową i utrzymują ją przez dłużej, osiągają lepsze wyniki. Zmienność prędkości w obrębie cyklu ruchu jest również powiązana z wydajnością, a sprinterzy powinni skupić się na treningach, które pozwalają na utrzymanie jak najwyższej prędkości, a nie na oszczędzaniu energii, jak ma to miejsce w średnich i długich dystansach.
Czynniki fizjologiczne
W sprinterskich zawodach pływackich głównym źródłem energii są szlaki beztlenowe, zwłaszcza katabolizm węglowodanów. Wyższe stężenie [La−] jest związane z szybszymi prędkościami pływania. Badania pokazują, że zarówno wartość [La−], jak i tempo jego akumulacji (VLamax) mają wpływ na prędkość pływania, przy czym VLamax jest szczególnie istotny przy krótkich wysiłkach. Pływacy poziomu 1 osiągają bardzo wysokie wartości [La−] już 30 s po krótkich wysiłkach, co podobnie obserwuje się u lekkoatletów najwyższego poziomu. Szybka produkcja mleczanu jest wynikiem aktywacji szybkokurczliwych włókien mięśniowych o specyficznych profilach metabolicznych. Chociaż trening powinien koncentrować się na wysokich wartościach [La−] i VLamax, konieczne są dalsze badania, by sprawdzić, jak te wskaźniki korelują z wynikami sprinterskimi. Należy pamiętać, że [La−] zależy od równowagi między produkcją a usuwaniem, a jego wzrost może wynikać z obniżonej zdolności usuwania mleczanu. Choć szlaki tlenowe mają mniejsze znaczenie w sprinterskich dystansach, ich wkład w wydarzenia na 100 m może wynosić aż 50%. Badania pokazują, że lepsza aktywacja układu tlenowego może poprawić wyniki, zwłaszcza w połączeniu z szlakami beztlenowymi. Funkcja płuc, w tym wymuszona objętość wdechowa, ma również wpływ na wyniki, zwłaszcza przy ograniczonym czasie na wdech. Ponadto, trening może wpływać na napięcie nerwu błędnego – mniejsze napięcie związane jest z lepszymi wynikami na 50 m kraulem. Trening o wysokiej intensywności sprzyja dominacji układu współczulnego, co pozwala na zwiększenie tętna i poprawę wydajności serca w czasie wysiłku. Aktywność współczulna po treningu koreluje z wydajnością na 100 m. Odpowiednia objętość i intensywność treningu są kluczowe do rozwoju niezbędnych cech fizjologicznych. Zestaw 4 × 50 m z 2 minutami odpoczynku może być skutecznym narzędziem do rozwijania wydajności na 100 m, co potwierdzają korelacje między prędkością, mleczanem i częstotliwością ruchów [3].
[1] McGibbon KE, Pyne DB, Shephard ME, Thompson KG. Pacing in swimming: a systematic review. Sports Medicine [Internet]. 2018;48:1621–33. https:// doi. org/ 10. 1007/ s40279- 018- 0901-9.
[2] Barbosa TM, Costa MJ, Marinho DA. Proposal of a determinis- tic model to explain swimming performance. Int J Swim Kinet. 2013;2:1–54.
[3] Ruiz-Navarro, J.J., Santos, C.C., Born, DP. et al. Factors Relating to Sprint Swimming Performance: A Systematic Review. Sports Med (2025).
[4] Zamparo P, Cortesi M, Gatta G. The energy cost of swimming and its determinants. Eur J Appl Physiol [Internet]. 2020;120:41– 66. Available from: https:// doi. org/ 10. 1007/ s00421- 019- 04270-
[5] Peyrebrune MC, Toubekis AG, Lakomy HKA, Nevill ME. Esti- mating the energy contribution during single and repeated sprint swimming. Scand J Med Sci Sports. 2014;24:369–76.
[6] Alves M, Carvalho DD, Fernandes RJ. How Anthropometrics of Young and Adolescent Swimmers Influence Stroking Parameters and Performance A Systematic Review. Int J Environ Res Public Health. 2022;19:1–14.
[7] Martínez-Cava A, Morán-Navarro R, Hernández-Belmonte A, Courel-Ibáñez J, Conesa-Ros E, González-Badillo JJ, et al. Range of motion and sticking region effects on the bench press load-velocity relationship. J Sports Sci Med. 2019;18:645.
[8] Samozino P, Rejc E, Di Prampero PE, Belli A, Morin JB. Opti- mal force-velocity profile in ballistic movements-Altius: Citius or Fortius? Med Sci Sports Exerc. 2012;44:313–22.
[9] Cronin J, Lawton T, Harris N, Kilding A, Mcmaster DT. A brief review of handgrip strength and sport performance. J Strength Cond Res [Internet]. 2017;31:3187–217. Available from: www. nsca. com. Accessed Nov 2023.
[10] Gourgoulis V, Boli A, Aggeloussis N, Antoniou P, Toubekis A, Mavromatis G. The influence of the hand’s acceleration and the relative contribution of drag and lift forces in front crawl swim- ming. J Sports Sci [Internet]. 2015;33:696–712
[11] Nevill AM, Negra Y, Myers TD, Sammoud S, Chaabene H. Key somatic variables associated with, and differences between the 4 swimming strokes. J Sports Sci [Internet]. 2020;38:787–94. https:// doi. org/ 10. 1080/ 02640 414. 2020. 17343 11.
[12] Toussaint HM, de Looze M, Van Rossem B, Leijdekkers M, Dig- num H. The effect of growth on drag in young swimmers. J Appl Biomech. 1990;6:18–28.
[13] Papic C, McCabe C, Gonjo T, Sanders R. Effect of torso mor- phology on maximum hydrodynamic resistance in front crawl swimming. Sports Biomech. 2023;22:982–96.
[14] Amara S, Chortane OG, Negra Y, Hammami R, Khalifa R, Chor- tane SG, et al. Relationship between swimming performance, biomechanical variables and the calculated predicted 1-rm push- up in competitive swimmers. Int J Environ Res Public Health. 2021;18:1–10.
[15] Gonjo T, Njøs N, Eriksrud O, Olstad BH. The Relation- ship Between Selected Load-Velocity Profile Parameters and 50 m Front Crawl Swimming Performance. Front Physiol. 2021;12:1–10.
[16] Leblanc H, Seifert L, Tourny-Chollet C, Chollet D. Intra-cyclic distance per stroke phase, velocity fluctuations and acceleration time ratio of a breaststroker’s hip: A comparison between elite and nonelite swimmers at different race paces. Int J Sports Med. 2007;28:140–7.
[17] Barbosa TM, Lima F, Portela A, Novais D, Machado L, Colaço P, et al. Relationships between energy cost, swimming velocity and speed fluctuation in competitive swimming strokes. Portuguese J Sport Sci. 2006;6:192–4.
[18] Barbosa TM, Keskinen KL, Fernandes R, Colaço P, Lima AB, Vilas-Boas JP. Energy cost and intracyclic variation of the veloc- ity of the centre of mass in butterfly stroke. Eur J Appl Physiol. 2005;93:519–23.
