Wsparcie w zaburzeniach odżywiania

Image by THE 5TH from PixaBay

Zaburzenia odżywiania są dość powszechnym problemem XXI wieku. Powodów jest wiele. Jednym z nich jest na pewno wpływ mediów społecznościowych. Na portalach typu instagram czy Tiktok widzimy masę pomysłów jak schudnąć, jak wyrzeźbić sylwetkę, najlepiej w 2 tygodnie. Nie myślimy wtedy o konsekwencjach, a jedynie o osiągnięciu celu, który i tak nie jest realny.

Rodzaje zaburzeń odżywiania

Anoreksja. Osoby z anoreksją głodzą się z powodu strachu przed przytyciem. Pomimo niedowagi, a nawet wychudzenia, nie widzą tego, że są wystarczająco szczupłe. Oprócz ograniczania spożywanych kalorii, osoby z tą chorobą mogą również zmniejszać swoją wagę poprzez nadmierne ćwiczenia czy środki przeczyszczające.

Bulimia. Bulimia polega na destrukcyjnych cyklach objadania się i wymiotowania. Po epizodzie niekontrolowanego objadania się osoby z bulimią podejmują drastyczne kroki, aby oczyścić się z dodatkowych kalorii. Aby nie przytyć, osoby te wymiotują, zbyt dużo trenują, lub przyjmują środki przeczyszczające.

Zaburzenia objadania się (binge eating). Osoby z zaburzeniem objadania się kompulsywnie przejadają się, szybko pochłaniając tysiące kalorii w krótkim czasie. Pomimo poczucia winy i wstydu z powodu objadani się, czują się niezdolne do kontrolowania swojego zachowania lub zaprzestania jedzenia, nawet gdy są niekomfortowo pełne. Często osoby chorujące na kompulsywne objadanie się robią to w samotności, w bardzo krótkim czasie.

Ortoreksja. Polega ona na wykluczeniu z diety wszystkich w ich mniemaniu, niezdrowych produktów. Nie ma tu miejsca na balans. Osoby chorujące na ortoreksję mają problem z jedzeniem w restauracjach, ponieważ nie wiedzą do końca co jest w daniu, z jakiego źródła są dane składniki itp.

Wysoka podaż EPA i DHA – zmniejsza ryzyko zaburzeń psychicznych oraz obniża objawy występujących

Sposoby na wyjście z zaburzeń odżywiania

1. Udaj się do specjalisty

Moim zdaniem ten krok jest jednym z najważniejszych. Oczywistym jest to, że psycholog czy psychiatra nie wykona pracy za nas, ale przy naszych chęciach jest w stanie zdziałać naprawdę dużo. Często porozmawianie z osobą, która jest nam całkowicie obca pomaga zrzucić z siebie to, co trzymamy w środku. Poza tym, mamy pewność że ta osoba nas nie ocenia, bo przecież na pewno nie przychodzimy jako jedyni z takim problemem. Dodatkowo osoba, która nas wysłuchuje ma odpowiednie kompetencje do tego, by obiektywnie spojrzeć na problem, dać nam rady, czasem nawet przepisać leki (psychiatra). Jeśli zauważamy problem nie bójmy się pomocy lekarza czy innego specjalisty. Ważne jest zrozumienie w jaki sposób zaburzenia odżywiania powodują problemy psychiczne i problemy fizyczne. Niektóre osoby są poddawane terapii przymusowo. Najważniejsze jest to, aby dana osoba sama chciała wyjść z tej choroby oraz starała się nad sobą pracować.

2. Zainteresuj się tematem odżywiania

Dietetycy, lekarze czy inni profesjonaliści mogą pomóc lepiej zrozumieć zaburzenia odżywiania i opracować plan osiągnięcia celu i utrzymania zdrowych nawyków żywieniowych. Ważne jest to, by pracować nad zdrową wagą, która jest niezbędna do uprawiania dalszej aktywności fizycznej.
Jest to idealny moment na naukę planowania oraz przygotowywania zdrowych, odżywczych posiłków. Ustalenie nawyków żywieniowych jest kluczowe. Na przykład trzy posiłki dziennie z regularnymi przekąskami. Często nie zdajemy sobie sprawy jak jedzenie wpływa na nasze ciało, na zdrowie, na ogólną sprawność. Szczególnie ważnym jest to, aby zadbać o odpowiedni poziom żelaza oraz witamin. Kluczową rolę odgrywa również spożywanie makroskładnika takiego jak tłuszcz. Osoby na przykład z anoreksją często mają problemy z menstruacją czy osteoporozą. Dalsze kontynuowanie niedoborowej diety może być bardzo niebezpieczne i mieć wiele negatywnych skutków na przyszłość.

3. Nie otaczaj się ludźmi, którzy Cię wspierają w zaburzeniach odżywiania

Często osoby, które są w procesie odchudzania dołączają do grupek na portalach społecznościowych czy śledzą profile na instagramie promujące złe nawyki żywieniowe i wspierają się wzajemnie. W internecie możemy znaleźć tak zwany ruch „pro-ana”, który skupia osoby chore na anoreksję i pozwala się „inspirować”. Czytając takie posty czy wzorując się na nich nie zrobimy progresu. Najlepiej usunąć takie profile i przestać czytać na ten temat.

4. Daj sobie czas

Jak to mówią – nie od razu Rzym zbudowano. Nie należy spodziewać się rezultatów już na następny dzień. To jest cały złożony proces. Dużym krokiem już będzie zmniejszona liczba na przykład napadów na jedzenie, z pięciu razy w tygodniu do dwóch. Warto pamiętać, że mogą się pojawiać nawroty choroby. Jest to naturalny proces leczenia. Ważne jest to, aby szybko się otrząsnąć i wrócić na dobrą drogę.

Małgorzata Tomczak – PixaBay

https://pixabay.com/photos/depression-sadness-man-attachment-2912424/

5. Bądź szczery i wyrozumiały

Zaburzenia odżywiania zazwyczaj rozwijają się w tajemnicy, a szczerość jest sposobem na przeciwstawienie się im i domaganie się powrotu do zdrowia. Ponadto otwartość wobec rodziny i przyjaciół może być świetnym motywatorem do kontynuowania w procesie leczenia. Powiedz sobie głośno, że zasługujesz na powrót do zdrowia i szczęśliwe życie. Wybacz sobie, kiedy masz zły dzień. Pozwalaj sobie na odpoczynek, kiedy jesteś zmęczony i słuchaj swojego ciała.

6. Zajmij się czymś

Tak wiem, że brzmi to banalnie ale znalezienie czy rozwijanie swojego hobby może dać nam ulgę i pozwolić przestać myśleć o jedzeniu czy o problemach ze zdrowiem. Często poznajemy nowych ludzi, którzy pomagają nam w kontynuowaniu uczęszczania na jakieś zajęcia. Dostarcza nam to dużo endorfin, które mogą być zbawienne w walce ze zdrowiem. Chcąc dalej trenować czy rozwijać pewne umiejętności logicznym jest to, że potrzebujemy energii do pracy fizycznej jak i psychicznej. Jest to świetna motywacja, aby wyjść z zaburzeń odżywiania.

Preparat zawierający witaminy, składniki mineralne oraz miks polifenoli – wsparcie niedoborów pokarmowych

7. Zmiana nastawienia

Wiele osób chorujących na anoreksję po prostu boi się tego, jak będzie wyglądała/wyglądał po przybraniu kilku kilogramów. Powinniśmy ułożyć sobie w głowie to, że chcemy przytyć, chcemy być zdrowi oraz chcemy normalnie funkcjonować. Powinniśmy myśleć o tym tak, że organizm powinien być odżywiony, a jedzenie to nasze paliwo. Jemy by żyć i odpowiednio funkcjonować.

8. Wdrożenie sposobów na walkę ze stresem

Pojawienie się choroby czy jej nawrót może być skutkiem stresu. Zbyt duża ilość bodźców, która nas wyprowadza z równowagi prowadzi do uzależnień. Niektórym „ulgę” czy ucieczkę od stresu daje palenie papierosów, innym picie alkoholu, a jeszcze innym objadanie się, a następnie wymiotowanie. Należy poszukać innych metod w walce ze stresem. Ulgę może przynieść joga, medytacja czy różne techniki oddechowe.

9. Krok po kroku

Nierealistyczne oczekiwania po prostu prowadzą nas do porażek i poczucia osłabienia własnej wartości, co uruchamia niezaspokojone potrzeby, które wyzwalają bezradność. Prowadzi to do niepokoju, przytłoczenia, a nawet i depresji. Może mieć to również wpływ na izolację, unikanie ludzi i oczywiście objadanie się, przeczyszczanie, ograniczanie jedzenia itp.
Klucz tkwi w zdefiniowaniu postawionych sobie celów. Musisz wyznaczyć cele, które możesz osiągnąć w ramach czasowych, zachowując jednocześnie równowagę we wszystkich innych obszarach swojego życia. Rodzaje celów, które często sobie wyznaczamy to prawdopodobnie cele typu „wszystko albo nic”, co oznacza, że prawdopodobnie wkładamy całą swoją energię, skupienie, emocje i czas w osiągnięcie jednego celu w jednym obszarze twojego życia (na przykład: za nic nie zjem niczego, co nie jest dzisiaj w mojej diecie!) z wielkim kosztem dla twojego życia, relacji z jedzeniem oraz innymi osobami. Należy znaleźć we wszystkim balans i próbować na tyle ile jesteśmy w stanie próbować osiągnąć swoje założenia krok po kroku.

Podsumowanie

Wyjście z zaburzeń odżywiania nie należy do najłatwiejszych i może trwać miesiącami, a nawet latami. Najważniejszą kwestią jest nasza własna chęć do wyjścia z choroby i pokonania jej. Niektórym zajmie to rok, a niektórym 5 lat. Nie ma tu określonej liczby, która pasowałaby do każdego. Dużo zależy również od naszych chęci, postrzegania siebie czy konsekwencji. Należy pokonać tego małego diabełka, który siedzi w naszej głowie i próbuje działać destrukcyjnie. Mam nadzieję, że powyższe rady będą skutecznie działały w różnych przypadkach. Trzymam kciuki!

Źródła: