Obrazek wyróżniający: Anastase Maragos
Trening oporowy stał się nieodzownym elementem programów przygotowania fizycznego dla sportowców, zyskując status kluczowego narzędzia w poprawie zdolności fizycznych i osiągów sportowych [1]. Liczne badania potwierdzają, że tego rodzaju trening znacząco wpływa na poprawę różnorodnych parametrów nerwowo-mięśniowych, które są kluczowe dla sukcesu w dyscyplinach wymagających siły, mocy i wytrzymałości. Jego wszechstronność sprawia, że znajduje zastosowanie zarówno w sporcie wyczynowym, jak i w programach treningowych dla amatorów, a także w procesach rehabilitacji. Tradycyjny trening oporowy zazwyczaj składa się z sekwencji ruchów obejmujących zarówno fazy ekscentryczne, jak i koncentryczne, wykonywane w seriach powtórzeń. Faza ekscentryczna, która ma miejsce, gdy siła przyłożona do mięśnia przekracza jego zdolność do generowania oporu, prowadzi do wydłużania mięśnia pod wpływem obciążenia. Wówczas moment siły mięśniowej jest mniejszy niż moment działających sił zewnętrznych. Właśnie w tej fazie generowane siły mięśniowe osiągają zazwyczaj najwyższy poziom, co czyni ją niezwykle istotnym elementem optymalizacji pracy mięśni. Trening ekscentryczny, który koncentruje się na kontrolowanym wydłużaniu mięśnia pod wpływem obciążenia, staje się coraz bardziej doceniany w kontekście poprawy siły, mocy i wytrzymałości. Faza ekscentryczna jest szczególnie istotna w treningu oporowym, ponieważ generowane w niej siły są znacznie wyższe niż podczas fazy koncentrycznej, co umożliwia uzyskanie głębszych adaptacji nerwowo-mięśniowych i fizjologicznych. Trening ekscentryczny sprzyja także zwiększeniu grubości włókien mięśniowych oraz poprawie ich struktury, co przyczynia się do wzrostu siły i mocy. Dodatkowo, faza ekscentryczna odgrywa kluczową rolę w efektywności biomechanicznej mięśni, szczególnie w sportach wymagających dynamicznych ruchów, takich jak bieganie, skoki czy sportów zespołowych. Dzięki poprawie funkcji cyklu rozciągania-skurczu (SSC), mięśnie stają się bardziej efektywne w absorpcji i przekazywaniu energii, co może przekładać się na lepszą wydajność oraz precyzyjniejsze ruchy. Trening ekscentryczny, stosowany w odpowiednich dawkach, może również przyczynić się do zmniejszenia ryzyka kontuzji, szczególnie w obszarze mięśniowo-ścięgnistym. Procesy adaptacyjne, które zachodzą podczas ekscentrycznego obciążenia, wzmacniają ścięgna, poprawiają ich elastyczność oraz zwiększają wytrzymałość na mikrourazy, co minimalizuje ryzyko urazów podczas intensywnych treningów czy zawodów. Stąd regularne włączenie ekscentrycznych elementów w programie treningowym może stanowić ważny element w prewencji urazów oraz przyspieszaniu rehabilitacji po kontuzjach. Niemniej jednak w tradycyjnym treningu oporowym obciążenie jest zwykle dopasowywane do maksymalnej siły koncentrycznej, co skutkuje niedostatecznym stymulowaniem fazy ekscentrycznej ruchu. Zaniedbanie tej fazy może ograniczać potencjał treningowy, zwłaszcza u sportowców poszukujących maksymalnych adaptacji siłowych i strukturalnych. W ostatnich latach coraz więcej dowodów naukowych wskazuje na to, że programy treningowe, które kładą większy nacisk na obciążenie fazy ekscentrycznej, prowadzą do bardziej zaawansowanych adaptacji nerwowo-mięśniowych niż te opierające się wyłącznie na fazie koncentrycznej lub tradycyjnym schemacie treningowym. Trening ekscentryczny, dzięki specyficznemu stresowi treningowemu i obciążeniom fizjologicznym, stymuluje procesy adaptacyjne w mięśniach, sprzyjając poprawie ich mechanicznych właściwości oraz zmianom w morfologii i strukturze jednostki mięśniowo-ścięgnowej (MTU). Szczególną wrażliwość na bodźce ekscentryczne wykazują metryki związane z siłą, mocą oraz funkcją cyklu rozciągnięcie-skurcz (SSC), które odgrywają kluczową rolę w wielu aspektach aktywności fizycznej. Dzięki zastosowaniu odpowiednich strategii ekscentrycznych można zauważyć znaczącą poprawę efektywności biomechanicznej mięśni, co przekłada się na lepszą wydajność w sporcie. Co więcej, trening tego typu odgrywa istotną rolę w prewencji kontuzji poprzez wzmacnianie struktur mięśniowych i ścięgnistych, poprawę elastyczności oraz optymalizację pracy układu mięśniowo-szkieletowego.
Wpływ na funkcje mięśni
Trening ekscentryczny systematycznie zwiększa siłę mięśniową, w tym siłę koncentryczną, izometryczną i ekscentryczną, co potwierdzono zarówno w testach izoinercyjnych, takich jak testy maksymalnej liczby powtórzeń (RM), jak i izokinetycznych, obejmujących maksymalny skurcz dowolny (MVC). Podobny efekt obserwuje się również w przypadku treningu koncentrycznego, który prowadzi do wzrostu wszystkich trzech rodzajów siły mięśniowej. Tradycyjny trening oporowy również przyczynia się do tych adaptacji, choć charakter i zakres zmian mogą różnić się w zależności od stosowanej metodyki. Istnieje hipoteza, że wzrost siły mięśniowej jest w dużej mierze specyficzny dla rodzaju wykonywanego ruchu. Chociaż niektóre badania wskazują na przewagę treningu ekscentrycznego w zwiększaniu siły ekscentrycznej w porównaniu do treningu koncentrycznego i odwrotnie, wyniki te nie są jednoznaczne. Często różnice te wynikają z faktu, że wiele badań nad treningiem ekscentrycznym obejmuje również komponent koncentryczny ruchu, co może komplikować interpretację wyników. Wydaje się jednak, że zastosowanie obciążeń ekscentrycznych przekraczających maksymalną siłę koncentryczną (np. 1RM lub MVC) przynosi większe ogólne korzyści siłowe w porównaniu do treningu koncentrycznego czy tradycyjnych schematów oporowych. Badania bezpośrednio porównujące cięższe i lżejsze obciążenia ekscentryczne wskazują, że większe obciążenia są bardziej efektywne w zwiększaniu siły ekscentrycznej. Co więcej, prędkość skurczu mięśni odgrywa istotną rolę w adaptacjach siłowych. Szybki trening ekscentryczny zazwyczaj prowadzi do większych przyrostów siły ekscentrycznej w porównaniu do wolniejszego tempa, szczególnie jeśli prędkość testowa odpowiada tej stosowanej podczas treningu. Przykładowo, w przypadku treningu ekscentrycznego z szybkimi skurczami (np. 180°/s), zaobserwowano większe korzyści w zakresie tzw. efektu przeniesienia treningu na siłę koncentryczną oraz większe wzrosty siły ekscentrycznej przeciwstronnej. Chociaż większość badań koncentruje się na zmianach siły mięśniowej, mniej uwagi poświęcono adaptacjom związanym z mocą mięśniową i szybkością rozwoju siły skurczowej (RFD). Niemniej jednak, w licznych badaniach udowodniono, że trening ekscentryczny może znacząco poprawić moc mięśniową, szczególnie w odniesieniu do parametrów takich jak wydajność skoku w dal, pionowego czy ze spadochronem. Wyniki badań wskazują, że trening ekscentryczny lepiej wpływa na komponent cyklu rozciągnięcie-skurcz (SSC), co przekłada się na większą efektywność ruchów dynamicznych. Z kolei zmienne niezależne od cyklu rozciągnięcie-skurcz, takie jak wydajność skoku w przysiadzie, również wykazują przewagę po treningu ekscentrycznym w porównaniu do koncentrycznego lub tradycyjnego treningu oporowego. Podsumowując, szybkie skurcze ekscentryczne wydają się być bardziej efektywne w poprawie parametrów siły i mocy mięśniowej w porównaniu do wolnych. Zwiększona wydajność w ćwiczeniach dynamicznych, takich jak sprinty czy skoki, potwierdza, że trening ekscentryczny, zwłaszcza w wyższych prędkościach, stanowi skuteczniejsze narzędzie w przygotowaniu fizycznym sportowców. Dodatkowo, różne metody oceny RFD pokazują, że trening ekscentryczny może wywoływać większe przyrosty w ekscentrycznym RFD oraz porównywalne zyski w koncentrycznym RFD, co czyni go uniwersalnym narzędziem w poprawie wydolności mięśniowej [6].
WPC80 od testosterone.pl – idealne uzupełnienie diety każdej aktywnej osoby – KUP TUTAJ
Wpływ na siłę mięśniową
Mechanizmy leżące u podstaw poprawy siły mięśniowej osiąganej podczas treningu ekscentrycznego stanowią złożoną interakcję czynników neuronalnych, morfologicznych i architektonicznych. Mimo to, stosunkowo niewiele badań koncentrowało się na szczegółowym zrozumieniu zmian neuronalnych, które zachodzą po tego rodzaju treningu. Specyficzność adaptacji siłowych, obserwowana w połączeniu z efektem działania krzyżowego (cross-education), sugeruje kluczową rolę mechanizmów neuronalnych (układu nerwowego). Dowody wskazują, że wzrost siły ekscentrycznej może być związany z poprawą dobrowolnej aktywacji mięśni agonistycznych oraz redukcją współaktywacji antagonistycznych, co optymalizuje efektywność ruchu. W szczególności u osób niewytrenowanych, często występuje ograniczona zdolność do pełnej aktywacji mięśni podczas skurczów ekscentrycznych, co może wyjaśniać znaczące przyrosty siły ekscentrycznej po treningu. Jednocześnie obserwuje się, że trening ekscentryczny skuteczniej zwiększa siłę ekscentryczną niż trening koncentryczny zwiększa siłę koncentryczną. Przykładem takiej adaptacji jest badanie Vangsgaarda i współpracowników, w którym pięciotygodniowy program treningowy mięśnia czworogłowego uda wykazał wzrost pobudliwości mięśniowej (mierzonej za pomocą maksymalnego odruchu H) oraz 26-procentowy wzrost maksymalnej siły izometrycznej (MVC), co potwierdza wcześniejsze ustalenia. Procesy neuronalne, takie jak rozhamowanie presynaptycznych aferentów Golgiego Ib oraz receptorów stawowych, mogą przyczyniać się do zwiększenia aktywacji agonistycznej. Aferenty te normalnie hamują pobudzające sygnały z wrzecion mięśniowych Ia, co ogranicza siłę mięśniową. Po treningu ekscentrycznym zaobserwowano również wzrost aktywności elektromiograficznej (EMG) podczas skurczów ekscentrycznych, choć wyniki dotyczące skurczów koncentrycznych są mniej jednoznaczne. Maksymalne wartości EMG, takie jak średnia kwadratowa (RMS) czy zintegrowane napięcie (iEMG), odzwierciedlają poziom pobudzenia elektrycznego mięśni, który zależy od liczby rekrutowanych jednostek motorycznych, ich rozmiaru (włókna typu I i II), szybkości rozładowania oraz synchronizacji. Dane z badań wykorzystujących technikę interpolacji drżenia sugerują, że u osób niewytrenowanych aktywacja jednostek motorycznych podczas izometrycznych MVC jest maksymalna w ruchach jednego stawu, jednak w przypadku skurczów ekscentrycznych zazwyczaj jest ograniczona. Wskazuje to na to, że zarówno zwiększenie liczby rekrutowanych jednostek motorycznych, jak i wyższa szybkość ich rozładowania mogą przyczyniać się do wzrostu siły po treningu ekscentrycznym. Ponadto, podczas bardziej złożonych ruchów wielostawowych deficyt aktywacji dowolnej może być jeszcze większy, co dodatkowo utrudnia pełną aktywację mięśni. Jednak ograniczenia metodologiczne w pomiarach aktywności jednostek motorycznych sprawiają, że trudno jednoznacznie potwierdzić te założenia. Mimo tego uważa się, że zwiększona szybkość rozładowania jednostek motorycznych odgrywa kluczową rolę w poprawie siły ekscentrycznej po intensywnym treningu oporowym. Jest to zatem jeden z najważniejszych czynników neuronalnych odpowiedzialnych za wzrost siły mięśniowej w odpowiedzi na trening ekscentryczny [6-13].
Moc oraz cykl rozciągnięcie skurcz
Regularny trening oporowy prowadzi do wzrostu siły mięśniowej, szczególnie u osób, które wcześniej nie miały dużego doświadczenia treningowego. Zdolność mięśni do generowania siły zależy od relacji między siłą a prędkością skurczu, co oznacza, że kluczowe znaczenie ma zarówno potencjał mięśni do rozwijania dużej siły, jak i ich zdolność do szybkiego skracania. W przypadku treningu ekscentrycznego za poprawę siły odpowiada kombinacja mechanizmów neuronalnych, morfologicznych i architektonicznych. Istotnym elementem adaptacji siłowych jest zwiększenie zdolności mięśni do szybkiej rekrutacji większych jednostek motorycznych, takich jak jednostki typu IIA i IIX, które charakteryzują się dużą mocą i szybkością. Proces ten może być wspierany przez obniżenie progu rekrutacji jednostek motorycznych lub przez preferencyjną rekrutację tych większych jednostek. Chociaż dowody na preferencyjną rekrutację są niejednoznaczne, wiele wskazuje na to, że obniżenie progu rekrutacji jest kluczowym mechanizmem, który tłumaczy szybsze zaangażowanie tych jednostek podczas wysiłku. Dodatkowo, zwiększenie częstotliwości wyładowań jednostek motorycznych również przyczynia się do wzrostu mocy ekscentrycznej, co znajduje odzwierciedlenie w takich działaniach jak skok pionowy. Koordynacja wewnątrzmięśniowa, obejmująca lepszą synchronizację jednostek motorycznych, oraz koordynacja międzymięśniowa, polegająca na skuteczniejszej współpracy mięśni synergistycznych i redukcji aktywności antagonistów, również odgrywają ważną rolę w zwiększaniu siły i mocy nerwowo-mięśniowej. Trening ekscentryczny może dodatkowo poprawić kontrolę nad siłą ekscentryczną, co jest kluczowe dla poprawy funkcji rozciągnięcie-skurcz. Zwiększona koordynacja ekscentryczna może ułatwiać optymalne wykorzystanie fazy ekscentrycznej w takich działaniach jak skoki czy sprinty. Badania Papadopoulosa i współpracowników wykazały, że trening ekscentryczny przy wykorzystaniu wyciskania nogami (leg press) prowadził do mniejszych zmian kątów w stawach skokowym, biodrowym i kolanowym podczas fazy ekscentrycznej skoku ze spadochronem. Tego rodzaju adaptacje wiązały się z poprawą wysokości skoku, mocy oraz skróceniem czasu kontaktu z podłożem. Poprawiona sztywność stawów podczas fazy ekscentrycznej ruchu sprzyjała efektywniejszemu wykorzystaniu energii sprężystej oraz umożliwiała pracę mięśni bliżej ich optymalnej długości i prędkości skracania, co przełożyło się na lepsze wyniki w aktywnościach dynamicznych, takich jak sprinty. W badaniu Cooka i współpracowników trzytygodniowy program kontrolowanego treningu ekscentrycznego u półprofesjonalnych graczy rugby doprowadził do znaczącej poprawy wyników w przysiadzie ze sztangą, wyciskaniu na ławce oraz w skoku dosiężnego, przewyższając efekty tradycyjnego treningu oporowego. Jednak aby wywołać poprawę prędkości na dystansie 40 metrów, konieczne było włączenie do programu sprintów z nadmierną prędkością oraz treningu mocy. Inne badania wykazały, że 10-tygodniowy trening ekscentryczny tzw. flywheel training pozwolił na poprawę o 3,3% czasu na dystansie 10 metrów u dobrze wyszkolonych piłkarzy, choć nie zarejestrowano zmiany szybkości skurczu mięśni. W świetle tych wyników można przypuszczać, że szybkie prędkości skurczów ekscentrycznych optymalizują transfer adaptacji treningowych na poprawę wyników w sprintach. Dalsze badania są jednak niezbędne, aby dokładniej określić, w jaki sposób różne aspekty treningu ekscentrycznego wpływają na wydajność sportową i adaptacje nerwowo-mięśniowe [6,14-16].
Kwasy Omega 3 od testosterone.pl – źródło niezbędnych kwasów tłuszczowych – KUP TUTAJ
Szybkość rozwijania siły – Rate of force development, RFD
Ograniczona liczba badań dotyczących wpływu treningu ekscentrycznego na szybkość rozwijania siły (RFD), w połączeniu z różnorodnością metod oceny, sprawia, że trudno jest wyciągnąć jednoznaczne wnioski w tej dziedzinie. Na wartość skurczowej RFD wpływają różne czynniki, takie jak siła mięśniowa, pole przekroju poprzecznego mięśnia (CSA), typ i skład włókien mięśniowych oraz ciężkich łańcuchów miozyny (MHC), właściwości lepkosprężyste mięśniowo-ścięgnistej jednostki (MTU) oraz napęd nerwowy. Wpływ poszczególnych mechanizmów zależy prawdopodobnie od czasu trwania analizowanego przedziału czasowego RFD. Podczas wczesnej fazy RFD (tj. poniżej 100 ms) kluczową rolę odgrywa kombinacja napędu nerwowego i wewnętrznych właściwości mięśni, takich jak skład MHC. Jest to zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że szybkość tworzenia mostków poprzecznych w włóknach typu IIx i IIa jest znacznie większa niż w włóknach typu I. Natomiast poprawa późniejszej fazy RFD (tj. powyżej 100 ms) może być bardziej związana z napędem nerwowym, zwiększeniem pola przekroju poprzecznego mięśnia oraz sztywnością struktur ścięgnistych i powięziowych. Na przykład badania Andersena i Aagaarda [17] wykazały, że bardzo wczesna RFD (tj. poniżej 40 ms) była bardziej powiązana z szybkością rozwijania siły przy pojedynczym drgnięciu mięśniowym niż z maksymalną siłą, a od 90 ms to właśnie siła mięśniowa tłumaczyła od 52% do 81% zmienności w dobrowolnej RFD. Dodatkowo, sztywność ścięgien i powięzi może wyjaśniać nawet 30% zmienności RFD w przedziale czasowym 0–200 ms. Programy treningowe, które modyfikują te podstawowe mechanizmy, mogą wpływać na wczesną i późną fazę RFD w różnym stopniu. Na przykład sześć tygodni szybkiego treningu koncentrycznego (tj. przy prędkości 180°/s) może poprawić wczesną fazę RFD o 33–56%, bez wyraźnych zmian w późnej fazie RFD lub maksymalnej sile, co tłumaczy się poprawą napędu nerwowego. Podobnie, szybki trening ekscentryczny (tj. 180°/s) może zwiększyć wczesną fazę RFD o 30%, jednocześnie poprawiając siłę mięśniową o 28%. Mechanizmy stojące za poprawą wczesnej fazy RFD po treningu ekscentrycznym prawdopodobnie wynikają z kombinacji adaptacji neuronalnych i wewnętrznych zmian w strukturze mięśniowej. Trening ekscentryczny, dzięki unikalnym mechanizmom neuronalnym, może zwiększać RFD poprzez poprawę napędu wolicjonalnego z poziomu nadrdzeniowego oraz zmniejszenie hamowania odruchowego na poziomie rdzeniowym. Poprawa późnej fazy RFD zazwyczaj towarzyszy wzrostowi siły mięśniowej, co sugeruje, że trening ekscentryczny, skutecznie zwiększający siłę, może również wpływać na późniejsze fazy RFD. Warto wspomnieć, że trening izometryczny z intencją balistycznego skurczu (ang. ballistic intent) może skutecznie poprawić zarówno wczesną, jak i późną fazę RFD. W tym kontekście sugeruje się, że intencja dynamicznego, eksplozywnego działania jest ważniejsza niż rodzaj wykonywanego skurczu. Konieczne są dalsze badania, aby zidentyfikować najskuteczniejsze metody maksymalizowania poprawy RFD. Dopóki istnieje nacisk na maksymalną intencję wybuchowego skurczu, różne rodzaje treningu – ekscentryczny, izometryczny czy koncentryczny – mogą przyczyniać się do zwiększenia wydajności i skuteczności układu nerwowo-mięśniowego [6].
Kreatyna od testosterone.pl – zwiększa zdolności wysiłkowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Podsumowanie
Trening oporowy odgrywa kluczową rolę w programach przygotowania fizycznego zarówno dla sportowców wyczynowych, jak i amatorów. W ostatnich latach coraz większą uwagę poświęca się treningowi ekscentrycznemu, który wyróżnia się znaczącym wpływem na rozwój zdolności fizycznych i adaptacje nerwowo-mięśniowe. W odróżnieniu od tradycyjnego treningu oporowego, skupiającego się głównie na fazie koncentrycznej, trening ekscentryczny kładzie nacisk na kontrolowane wydłużanie mięśni pod wpływem większych obciążeń. Faza ta jest kluczowa dla generowania maksymalnej siły mięśniowej, co czyni ją efektywnym narzędziem do optymalizacji zdolności motorycznych i prewencji urazów. Badania wskazują, że trening ekscentryczny prowadzi do bardziej zaawansowanych adaptacji siłowych i strukturalnych niż tradycyjne schematy oporowe. Umożliwia poprawę siły ekscentrycznej, koncentrycznej i izometrycznej oraz przyczynia się do wzrostu mocy mięśniowej i funkcji cyklu rozciągnięcie-skurcz (SSC). Ponadto, specyficzne metody ekscentryczne, takie jak szybkie skurcze ekscentryczne lub wykorzystanie obciążeń przekraczających maksymalną siłę koncentryczną, przynoszą większe korzyści w zakresie siły i mocy, co ma kluczowe znaczenie dla sportów wymagających dynamicznych ruchów, takich jak sprinty czy skoki. Mechanizmy leżące u podstaw tych adaptacji obejmują zmiany neuronalne, takie jak poprawa aktywacji mięśni agonistycznych, redukcja współaktywacji antagonistycznych oraz wzrost szybkości rozładowań jednostek motorycznych. Adaptacje morfologiczne, takie jak zwiększenie pola przekroju poprzecznego mięśni czy sztywności struktur ścięgnistych, również przyczyniają się do wzrostu siły i wydajności biomechanicznej mięśni. Ponadto, trening ekscentryczny poprawia koordynację wewnątrz- i międzymięśniową, co sprzyja efektywniejszemu wykorzystaniu energii sprężystej i optymalizacji funkcji cyklu rozciągnięcie skurcz. Zastosowanie treningu ekscentrycznego znajduje odzwierciedlenie nie tylko w poprawie osiągów sportowych, ale także w procesach rehabilitacji i prewencji urazów. Dzięki wzmacnianiu struktur mięśniowo-ścięgnistych, poprawie elastyczności i optymalizacji pracy układu nerwowo-mięśniowego, trening ten zmniejsza ryzyko kontuzji i wspiera regenerację. Podsumowując, trening ekscentryczny stanowi skuteczne i wszechstronne narzędzie w programach przygotowania fizycznego, łącząc korzyści w zakresie siły, mocy, wydajności i prewencji urazów. Jego wszechstronność i efektywność sprawiają, że jest niezastąpionym elementem nowoczesnych programów treningowych.
[1] McGuigan MR, Wright GA, Fleck SJ. Strength training for athletes: does it really help sports performance? Int J Sports Physiol Perform. 2012;7:2–5.
[2] Beattie K, Kenny IC, Lyons M, et al. The effects of strength training on performance in endurance athletes. Sports Med. 2014;44:845–65.
[3] Cormie P, McGuigan MR, Newton RU. Developing maximal neuromuscular power: part 1. Biological basis of maximal power production. Sports Med. 2011;41(1):17–38.
[4] Lindstedt SL, LaStayo PC, Reich TE. When active muscles lengthen: properties and consequences of eccentric contractions. News Physiol Sci. 2001;16:256–61.
[5] Hortobagyi T, Katch F. Eccentric and concentric torque velocity relationships during arm flexion and extension: influence of strength level. Eur J Appl Physiol. 1990;60:395–401.
[6] Douglas J, Pearson S, Ross A, McGuigan M. Chronic Adaptations to Eccentric Training: A Systematic Review. Sports Med. 2017 May;47(5):917-941.
[7] Liu C, Chen CS, Ho WH, et al. The effects of passive leg press training on jumping performance, speed, and muscle power. J Strength Cond Res. 2013;27(6):1479–86.
[8] Aagaard P, Simonsen EB, Andersen JL, et al. Neural inhibition during maximal eccentric and concentric quadriceps contrac- tion: effects of resistance training. J Appl Physiol. 1985;2000(89):2249–57.
[9] Vangsgaard S, Taylor JL, Hansen EA, et al. Changes in H reflex and neuromechanical properties of the trapezius muscle after 5 weeks of eccentric training: a randomized controlled trial. J Appl Physiol. 1985;2014(116):1623–31.
[10] Pensini M, Martin A, Maffiuletti NA. Central versus peripheral adaptations following eccentric resistance training. Int J Sports Med. 2002;23:567–74.
[11] Beltman JGM, Sargeant AJ, van Mechelen W, et al. Voluntary activation level and muscle fiber recruitment of human quadri- ceps during lengthening contractions. J Appl Physiol (1985). 2004;97(2):619–26.
[12] Duchateau J, Baudry S. Insights into the neural control of eccentric contractions. J Appl Physiol (1985). 2014;116(11):1418–25.
[13] Duclay J, Martin A, Robbe A, et al. Spinal reflex plasticity during maximal dynamic contractions after eccentric training. Med Sci Sports Exerc. 2008;40(4):722–34.
[14] 3. Cormie P, McGuigan MR, Newton RU. Developing maximal neuromuscular power: part 1. Biological basis of maximal power production. Sports Med. 2011;41(1):17–38.
[15] Papadopoulos C, Theodosiou K, Bogdanis GC, et al. Multiar- ticular isokinetic high-load eccentric training induces large increases in eccentric and concentric strength and jumping performance. J Strength Cond Res. 2014;28(9):2680–8.
[16] Cook CJ, Beaven CM, Kilduff LP. Three weeks of eccentric training combined with overspeed exercises enhances power and running speed performance gains in trained athletes. J Strength Cond Res. 2013;27(5):1280–6.
[17] Andersen LL, Aagaard P. Influence of maximal muscle strength and intrinsic muscle contractile properties on contractile rate of force development. Eur J Appl Physiol. 2006;96:46–52.
