Obrazek wyróżniający: April Laugh unsplash
Przygotowanie motoryczne sportowca to nieodłączny aspekt, z którym musi zmierzyć się zawodnik by osiągnął najwyższe możliwości związane z jego dyscypliną sportu. Powstało wiele metod, które są swego rodzaju narzędziami w poprawie wydajności sportowców. Dokumentuje się, że progresywne plany treningowe oporowe poprawiają zdolność do generowania siły i mocy. Te ulepszenia głównie wiąże się z przemianami w obszarze przekroju poprzecznego mięśni szkieletowych ( z ang. cross-sectional area, CSA) oraz z różnymi adaptacjami nerwowo-mięśniowymi. Klasyczna metoda obciążania zakłada stosowanie równoważnych wartości obciążeń bezwzględnych dla faz koncentrycznej i ekscentrycznej ćwiczenia, jednak należy zauważyć, że mięśnie szkieletowe są w stanie wytworzyć nawet o 50% większą siłę podczas maksymalnych skurczów ekscentrycznych w porównaniu do skurczów koncentrycznych. Dlatego też obciążenia stosowane w tradycyjnych ćwiczeniach oporowych są ograniczone przez siłę generowaną podczas faz koncentrycznych, co skłania praktyków do poszukiwania alternatywnych metod lepszego dopasowania intensywności ćwiczeń do zdolności generowania siły przez działanie ekscentryczne mięśni [1-3]. Badacze i trenerzy przetestowali trening oparty wyłącznie na fazie ekscentrycznej, aby odpowiednio obciążyć tę fazę ćwiczenia poprzez eliminację ograniczeń wynikających z fazy koncentrycznej. Odpowiedź mięśni szkieletowych jest głównie proporcjonalna do bodźca mechanicznego, a większą reakcję zaobserwowano podczas treningu ekscentrycznego, szczególnie w kontekście zmian w sile i rozmiarze mięśni. Ponadto, w treningu opartym wyłącznie na fazie ekscentrycznej zauważono selektywną rekrutację wysoko-progowych jednostek motorycznych. Niemniej jednak przeniesienie tego typu treningu do sportu może być ograniczone przez brak specyficzności zadań oraz ograniczone wykorzystanie cyklu rozciągnięcie-skurcz (SSC). Dlatego istotne jest, aby badacze i trenerzy szukali metod treningowych, które nie tylko obciążają fazę ekscentryczną, ale również zwiększają specyficzność i wykorzystują cykl rozciągnięcie-skurcz, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego znaczenie w różnych dyscyplinach sportowych. Metoda akcentowanego obciążenia mimośrodowego (z ang. accentuated eccentric load, AEL) proponuje obciążenie ekscentryczne przewyższające fazę koncentryczną w ćwiczeniach wymagających obu faz, minimalizując jednocześnie zakłócenia w naturalnej mechanice ruchu. Przykładowo, trener może naładować sztangę na przysiad tylny ciężarem większym niż podczas fazy koncentrycznej, a następnie zmniejszyć obciążenie przed rozpoczęciem fazy koncentrycznej. Teoretycznie, ta metoda może prowadzić do lepszych adaptacji poprzez większe obciążenie ekscentryczne, co przekłada się na większą siłę i moc. Badania sugerują, że stosowanie tej metody może prowadzić do szybszych przejść na izoformy ciężkiego łańcucha miozyny (MHC) i korzystniejszych zmian w wielkości mięśni specyficznych dla włókien mięśniowych szybkokurczliwych. Dodatkowo, istnieją dowody na korzystne zmiany w wydajności skoków i rzutów po zastosowaniu większego obciążenia ekscentrycznego, co sugeruje, że może ono być skuteczne zarówno w treningach siłowych, jak i plyometrycznych. Jednakże, obecne badania dotyczące reakcji na akcentowane obciążenie ekscentryczne są niejednoznaczne, co może być spowodowane różnicami w grupach badawczych, wyborze ćwiczeń, zastosowanych obciążeniach oraz strategiach treningowych [4].
Kwasy Omega-3 od testosterone.pl – źródło niezbędnych kwasów tłuszczowych (EPA i DHA) – KUP TUTAJ
Trening z wykorzystaniem akcentowanej fazy ekscentrycznej (AEL)
Zalecane obciążenie podczas akcentowanego obciążenia mimośrodowego może być mniejsze (znane jako submaksymalne obciążenie), równe (maksymalne akcentowane obciążenie lub większe niż maksymalne obciążenie w fazie koncentrycznej (określane jako supramaksymalne). Większa siła koncentryczna później (nazywana także napędową) może wynikać z selektywnej rekrutacji wysoko-progowych jednostek motorycznych lub większej aktywacji sprężystej, jeśli działania ekscentryczne są wykonywane w szybszym tempie. Jednakże, aby wywołać korzyści nerwowo-mięśniowe i praktyczne z wykorzystania cyklu rozciągnięcie-skurcz, działania koncentryczne muszą następować bezpośrednio po działaniach ekscentrycznych. Na przykład, można przeciążyć fazę ekscentryczną szybkim przejściem do fazy koncentrycznej, wykonując skoki w ruchu przeciwstawnym, trzymając hantle podczas fazy ekscentrycznej i puszczenie ich przed przejściem do skoku. Inne metody mogą obejmować użycie urządzeń uwalniających obciążenie, które odłączają ciężar podczas przejścia z fazy ekscentrycznej do fazy koncentrycznej ćwiczenia. Korzyści fizjologiczne z akcentowanego obciążenia mimośrodowego obejmują przejście na szybsze izoformy łańcucha ciężkiego miozyny, zwiększenie pola przekroju poprzecznego mięśni typu IIx, wydłużenie włókien mięśniowych i aktywację jednostek motorycznych o wysokim progu. Niektórzy uważają, że ze względu na te adaptacje neurologiczne i morfologiczne akcentowane obciążenie ekscentryczne jest korzystne dla poprawy prędkości, siły lub mocy podczas treningu oporowego oraz w skokach i rzutach. Jednakże, obecna literatura na temat zalecania akcentowanego obciążenia ekscentrycznego nie jest jednoznaczna, głównie ze względu na różnice w doświadczeniu uczestników, wyborze ćwiczeń, zastosowanych obciążeniach, metodach akcentowanego obciążenia ekscentrycznego i analizowanych zmiennych wydajności [5]. Pamiętajmy, że AEL reprezentuje zaawansowaną strategię treningową, która wykorzystuje korzyści płynące z ekscentrycznego treningu z przeciążeniem, takie jak kontrola tempa ruchu lub opór tzw. flywheel. Niemniej jednak, większe wymagane obciążenie bezwzględne w przypadku AEL czyni tę strategię atrakcyjną do zastosowania dodatkowego obciążenia dla mięśni i tkanki łącznej przy zachowaniu bodźca koncentrycznego. Zachowanie podobieństwa mechanicznego i działań połączonych może także wyjaśnić wcześniejsze ustalenia dotyczące korzystnych zmian w działaniach związanych ze skokami i rzutami, co sugeruje, że efekty treningowe AEL mogą być korzystne dla zadań sportowych i wyników, jeśli stosowane są zarówno w treningach siłowych, jak i plyometrycznych. Utrzymanie wysokiej jakości technicznej ma istotne implikacje praktyczne i związane jest z mniejszym ryzykiem kontuzji podczas stosowania tej metody.
Obciążenie supramaksymalne
Wcześniejsze badania wykorzystywały różne metody implementacji AEL, takie jak taśmy elastyczne, systemy przeciwwagi, urządzenia zwalniające ciężarki, regulacje sterowane komputerowo oraz regulacje ręczne wykonywane przez trenera lub terapeutę. Wybór konkretnej metody zdaje się zależeć od praktyczności, wielkości zalecanego obciążenia ekscentrycznego oraz pożądanego efektu. Na przykład, w przypadku mniejszych obciążeń zwykle preferuje się ręczną regulację, podczas gdy dla większych obciążeń stosuje się urządzenia uwalniające ciężar lub opiera się na technologii. Niemniej jednak, istniejące badania nie są jednolite w kwestii wielkości obciążenia ekscentrycznego czy też szybkości opadania podczas fazy ekscentrycznej dla konkretnych ćwiczeń. Różnice te w podejściach do obciążenia prawdopodobnie wpływają na bodziec akcentowanej ekscentryki oraz mogą mieć konsekwencje dla zarówno wyników ostrej odpowiedzi organizmu, jak i adaptacji długoterminowych. Dlatego istotne jest omówienie kwestii związanych z obciążeniem, w tym jego wielkości i sposobów zastosowania, oraz ich potencjalnych skutków. Teoretycznie, stosowanie AEL powinno prowadzić do zwiększonego działania koncentrycznego po zastosowaniu przeciążenia ekscentrycznego, jednak zmiany te będą prawdopodobnie uzależnione od charakterystyki i kontekstu jego zastosowania. Ponadto, wielkość obciążenia może mieć istotny wpływ na adaptację, opartą na wcześniejszych zmianach nerwowo-mięśniowych i architektonicznych obserwowanych w wyniku intensywnych skurczów ekscentrycznych.
Praktyka stosowania obciążenia supramaksymalnego, co oznacza obciążenie przekraczające ciężar jednego maksymalnego powtórzenia (1RM) w fazie koncentrycznej, jest najczęstszą strategią treningu z acentowaną ekscentryką. Jest to uzasadnione możliwością generowania większej siły i selektywnej rekrutacji jednostek motorycznych o wysokim progu podczas działań ekscentrycznych, co może prowadzić do pożądanych adaptacji. Badacze, tacy jak Saxton i inni, argumentują teoretycznie za korzyściami wynikającymi z supramaksymalnego obciążenia ekscentrycznego, które może prowokować większe zmiany w polu przekroju poprzecznego mięśnia poprzez zwiększone napięcie lub uszkodzenie metaboliczne [7]. Jednakże, pomimo tych teoretycznych podstaw, badania dotyczące supramaksymalnego AEL wykazują niespójne wyniki w zakresie ostrej reakcji i adaptacji chronicznych. Niektóre badania wykazały korzystne zmiany w zakresie maksymalnej wytrzymałości, na przykład Doan i in. odkryli znaczną poprawę wydajności koncentrycznej w wyciskaniu na ławce u mężczyzn o średnim stopniu zaawansowania [8]. Wykorzystali oni urządzenia zwalniające ciężar, aby przekroczyć 105% koncentrycznego 1RM. Pomimo tych pozytywnych wyników, istnieją kontrowersje i potrzeba dalszych badań w zakresie supramaksymalnego AEL, szczególnie w kontekście różnych teoretycznych mechanizmów poprawy wydajności. Należy dokładnie rozważyć, jakie obciążenia zewnętrzne należy zastosować, biorąc pod uwagę zarówno możliwość wywołania wzmacniających efektów, jak i minimalizację zmęczenia. Istnieją także niespójne dane dotyczące wydajności mięśni szkieletowych przy stosowaniu supramaksymalnego AEL, co sugeruje potrzebę dalszych badań i eksperymentów z różnymi strategiami treningu z wykorzystaniem akcentowanej fazy ekscentrycznej.
Kreatyna od testosterone.pl – wspomaga zdolności wysiłkowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Obciążenie submaksymalne
W sytuacjach submaksymalnego AEL, wielkość obciążenia ekscentrycznego jest ustalana w odniesieniu do ruchu koncentrycznego, jednakże nie przekracza ona maksymalnego obciążenia koncentrycznego 1RM. Ta strategia stosowana jest często w przypadkach oczekiwanych zmian w wydajności eksplozywnej i plyometrycznej. Submaksymalny AEL może również obejmować ruchy bardziej typowe dla konkretnej dyscypliny sportowej i może zapewnić bardziej stabilną poprawę wyników w porównaniu z podejściem supramaksymalnym, zwłaszcza w krótkotrwałych interwencjach. Ojasto i Hakkinen stwierdzili, że submaksymalny AEL prowadził do zwiększenia mocy szczytowej i aktywności nerwowo-mięśniowej, jednakże nie zaobserwowano jednoznacznej zależności od konkretnego poziomu obciążenia submaksymalnego [9]. Ich badanie wykazało, że reakcja na AEL może być zindywidualizowana, a wyniki mogą być modyfikowane przez czynniki takie jak doświadczenie treningowe, wiek czy cechy fizjologiczne. Sheppard i Young zalecali submaksymalne AEL przy stałych wartościach obciążenia bezwzględnego, na przykład 20, 30 i 40 kg przy obciążeniu koncentrycznym wynoszącym 40 kg [10]. W ich badaniu zaobserwowano znaczący wzrost przemieszczenia sztangi i maksymalnego przyspieszenia bench throw po zastosowaniu AEL. Ojasto i Hakkinen zwrócili uwagę, że optymalna recepta AEL dla poprawy wydajności może zależeć od maksymalnej siły, przy czym osoby o większej sile mogą wymagać większego obciążenia ekscentrycznego, aby osiągnąć optymalną wydajność koncentryczną [9].
Plyometria
Zwiększona prędkość w fazie ekscentrycznej prowadzi do większej produkcji siły i mocy w fazie koncentrycznej. Szybka faza ekscentryczna ćwiczeń plyometrycznych może być dodatkowo wzmocniona przez AEL, co prowadzi do poprawy siły koncentrycznej, wysokości skoku i wydajności rzutu. Strategie obciążenia ekscentrycznego, które przeciążają fazę ekscentryczną ćwiczeń plyometrycznych, mogą zwiększać wyniki koncentryczne poprzez przyspieszenie fazy ekscentrycznej, co może zakłócać naturalną mechanikę ruchu. Zwiększenie obciążenia ekscentrycznego podczas ruchów plyometrycznych może zwiększyć tempo produkcji siły i impulsu skokowo-skurczowego, prowadząc do wzrostu siły koncentrycznej i mocy. Ćwiczenia plyometryczne z obciążeniem są zaawansowanym zastosowaniem AEL, ponieważ wymagają szybkiego magazynowania i uwalniania energii sprężystej podczas koncentrycznej fazy skoku, z minimalną fazą amortyzacji. To może wymagać wysokiego poziomu siły i rozwoju tkanki łącznej, dlatego taka metoda AEL może być bardziej odpowiednia dla zaawansowanych sportowców [4].
Taśmy/gumy oporowe
Jednym z potencjalnych rozwiązań jest wykorzystanie elastycznych taśm/gum do zwiększenia prędkości w fazie ekscentrycznej podczas skoków dosiężnych (CMJ) oraz skoków z wysokości. Według szacunków, zwiększone obciążenie mimośrodowe generuje dodatkowy opór odpowiadający 30% masy ciała podczas ekscentrycznej fazy CMJ, prowadząc do wzrostu mocy szczytowej (o 23,21%), szczytowej siły koncentrycznej (o 6,34%), szczytowej prędkości koncentrycznej (o 50,00%) i wysokości skoku (o 9,52%) w porównaniu z tradycyjnym CMJ u osób z doświadczeniem w treningu oporowym i plyometrycznym. Elastyczne taśmy, które generują opór podczas opadania i fazy ekscentrycznej skoku z opadania, zwiększają impuls ekscentryczny, szybkość rozwoju siły ekscentrycznej (RFD) oraz aktywność mięśnia czworogłowego w sposób podobny do zwiększenia wysokości skoku z opadania. Aboodarda i in. sugerują, że stosowanie elastycznych taśm podczas skoków z wysokości może zastąpić zwiększenie wysokości upadku, minimalizując potencjalne ryzyko obrażeń związanych z dużymi wysokościami skoków. Niemniej jednak, jeśli środek masy nadal przyspiesza w podobny sposób dzięki taśmom, siły reakcji podłoża mogą pozostać zbliżone. Moore i współpracownicy badali efekty AEL w przysiadzie z wyskokiem, stosując różne poziomy obciążenia ekscentrycznego (20%, 50% i 80% przysiadu tylnego 1RM) w połączeniu z koncentryczną fazą utrzymywaną na stałym poziomie (30% przysiadu tylnego 1RM). Jednakże, wyniki nie potwierdziły znaczącego zwiększenia siły, prędkości lub mocy wyjściowej w fazie koncentrycznej przysiadu z wyskokiem. Brak tego wzmocnienia może być związany z brakiem treningu plyometrycznego przed badaniem. W przeciwieństwie do badania Aboodardy i in., uczestnicy badania Moore’a trenowali zarówno z oporem, jak i w zakresie plyometrii przed włączeniem się do badania [11-13].
Mechanizmy działania
Pełne zrozumienie roli układu nerwowego w przyczynianiu się do poprawy wydajności poprzez AEL nadal pozostaje niewyjaśnione, ale istnieje kilka postulatów. Zaobserwowano, że podczas działania ekscentrycznego w warunkach porównywalnego obciążenia bezwzględnego występuje mniejsze wykorzystanie i wyładowanie jednostek motorycznych w porównaniu z działaniem koncentrycznym, co sugeruje konieczność większego obciążenia ekscentrycznego. Dodatkowo, wyższe obciążenie w fazie mimośrodowej może zwiększyć generowanie siły podczas fazy koncentrycznej poprzez wzmocniony napęd neuronalny. Ten wzmocniony napęd neuronalny może być częściowo spowodowany zwiększoną aktywacją kory ruchowej, która rekompensuje hamowanie rdzenia kręgowego podczas działania ekscentrycznego. Ta reakcja jest podobna zarówno w warunkach maksymalnego, jak i submaksymalnego obciążenia, co sugeruje, że układ nerwowy stosuje unikalne strategie aktywacji podczas skurczów ekscentrycznych. Wyższe lub szybsze obciążenie ekscentryczne poprzez AEL może umożliwić aktywację i selektywną rekrutację jednostek motorycznych o wysokim progu podczas skurczu ekscentrycznego, co skutkuje generowaniem większej siły podczas późniejszej pracy koncentrycznej mięśni. Udokumentowano, że podczas skurczów ekscentrycznych może być możliwa selektywna rekrutacja jednostek motorycznych o wysokim progu, co prowadzi do generowania większej siły ekscentrycznej poprzez zaangażowanie większych pul jednostek motorycznych. Poza zwiększonym napędem neuronalnym i selektywną rekrutacją wysoko-progowych jednostek motorycznych, wydłużanie ekscentryczne może prowadzić do innych zmian w strategiach rekrutacji w porównaniu z pracą koncentryczną mięśni [4,12]. Literatura dotycząca reakcji hormonalnej i metabolicznej na AEL jest ograniczona. Yarrow i in. nie wykazali różnic w poziomach ani reakcjach na testosteron całkowity i biodostępny ani na hormon wzrostu po zastosowaniu AEL (ekscentryczny/koncentryczny: 100/40% 1RM) lub tradycyjnym obciążeniu (52,5% 1RM koncentryczny) podczas wyciskania na ławce i wykonywania przysiadów w dwóch badaniach [15,16]. Jednakże zaobserwowano statystycznie istotny spadek biodostępnego testosteronu we wszystkich punktach czasowych (15, 30, 45 i 60 minut) w pierwotnym projekcie oraz we wszystkich, z wyjątkiem jednego punktu czasowego (15 minut), w kolejnym badaniu, w obu warunkach obciążenia. To może sugerować, że więcej testosteronu było związane z receptorami androgenowymi, co następnie pobudzało syntezę białek, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami dotyczącymi treningu oporowego. Pod względem metabolicznym Yarrow i wsp. po raz pierwszy zauważyli statystycznie większy wzrost stężenia mleczanu we krwi po AEL w porównaniu z tradycyjnym ładowaniem [15]. To odkrycie potwierdza wyniki Ojasto i Hakkinena, którzy zgłosili tendencję do wyższych stężeń mleczanów we krwi przy stopniowo zwiększających się obciążeniach AEL w zakresie od 80–100% koncentrycznego 1RM, przy koncentrycznym obciążeniu utrzymywanym na stałym poziomie 70% 1RM [9]. Chociaż większa akumulacja mleczanu była konsekwentnie obserwowana, Yarrow i in. poszerzyli swoje badanie, skupiając się na odzysku mleczanu w swoim planie obserwacji [15]. Zauważyli oni statystycznie istotną poprawę po 45 i 60 minutach po treningu AEL w porównaniu z obciążeniem izokinetycznym, przy wykonywaniu mniejszej całkowitej pracy mechanicznej. Odkrycia Ojasto i Hakkinena wraz z ustaleniami Yarrow i wsp. sugerują, że AEL może zapewniać głównie bodziec glikolityczny, co może być wartościowe w treningu sportowców siłowych [9,15].
WPC80 od testosterone.pl – idealne uzupełnienie diety każdego sportowca – KUP TUTAJ
Chroniczne adaptacje
Badania długoterminowe mogą lepiej wyjaśnić potencjalne adaptacje związane z treningiem AEL w porównaniu z badaniami krótkoterminowymi. Niestety, istnieje niewiele badań oceniających długoterminowy wpływ AEL, trwający dłużej niż 12 tygodni. Te istniejące badania kształtują naszą obecną wiedzę na temat praktycznych zastosowań AEL i mechanizmów adaptacyjnych. Wcześniejsze badanie wykorzystujące ćwiczenia z obciążeniem ciała z oporem ręcznym było jednym z pierwszych badań treningowych z użyciem AEL [17]. Wyniki sugerują, że siłę względną można zwiększyć poprzez przeciążenie ekscentrycznej części różnych ćwiczeń. Jednakże, mimo wzrostu wydajności po zastosowaniu AEL, brak było wystarczających informacji, aby sformułować hipotezy dotyczące przyczyn zaobserwowanych zmian. Pomimo tego, prosta interwencja ta wzbudziła zainteresowanie, co zaowocowało kilkoma badaniami oceniającymi długoterminowy wpływ AEL na siłę i wielkość mięśni. Przerost mięśni (hipertrofia), który jest już związany z pozytywnymi zmianami w różnych wynikach wydolności, może być czynnikiem przyczyniającym się do korzystnych zmian obserwowanych w AEL. Istnieje różnorodny przerost mięśni, który może występować w zależności od specyfiki bodźca treningowego. Badania sugerują, że trening ekscentryczny może wpływać korzystnie na prędkość skurczu, podczas gdy trening koncentryczny może sprzyjać wytwarzaniu siły. Wydaje się, że trening ekscentryczny sprzyja większemu przerostowi dystalnej części mięśnia, podczas gdy trening koncentryczny skutkuje większym przerostem w środkowej części mięśnia. Co do efektów AEL, prawdopodobne jest, że obserwuje się większy przerost w dystalnej części mięśnia, przy zachowaniu zmian w mięśniach proksymalnych związanych z tradycyjnym treningiem. Z czterech badaniach oceniających anatomiczne pole przekroju poprzecznego (aCSA) po AEL, trzy nie wykazały różnic między AEL a tradycyjnym treningiem, z jednym wyjątkiem [4]. Jednakże, sposób pomiaru mógł mieć wpływ na interpretację wyników. Na przykład, mimo że we wszystkich badaniach uwzględniono pomiary zarówno z dystalnych końców mięśnia, jak i z brzuśca mięśnia, tylko w jednym zostały one oddzielnie analizowane, podczas gdy w pozostałych pomiary były uśrednione, co mogło wpłynąć na zmiany aCSA całego mięśnia. Z trzech badań, w których nie zaobserwowano różnic między grupami w aCSA, AEL spowodował statystycznie większą poprawę siły i wydajności skoków. Przyrost prędkości skurczu, który przyczynia się do zmian w wydajności skoków, może być wynikiem specyficznej hipertrofii związanej z przeciążeniem mięśnia ekscentrycznie, podczas gdy zmiany w sile mogą być efektem równoległego specyficznego przerostu z tradycyjnego obciążonego koncentryką. Podobieństwa w zmianach anatomicznego pola przekroju poprzecznego w połączeniu z korzystnymi wynikami wydajnościowymi sugerują, że mechanizmy neuronowe mogą mieć wpływ na efekty treningu po AEL. Jednakże, brak uwzględnienia specyfiki regionu w analizie anatomicznego przekroju poprzecznego również może mieć wpływ na interpretację tych wyników [4].
Literatura:
[1] Hakkinen K, Pakarinen A, Alen M, Kauhanen H, Komi P. Neuromuscular and hormonal adaptations in athletes to strength training in two years. J Appl Physiol. 1988;65(6):2406–12.
[2] Kraemer WJ, Ratamess NA, French DN. Resistance training for health and performance. Curr Sports Med Rep. 2002;1(3):165–71.
[3] Aagaard P, Simonsen EB, Andersen JL, Magnusson P, Dyhre- Poulsen P. Increased rate of force development and neural drive of human skeletal muscle following resistance training. J Appl Physiol. 2002;93(4):1318–26.
[4] Wagle JP, Taber CB, Cunanan AJ, Bingham GE, Carroll KM, DeWeese BH, Sato K, Stone MH. Accentuated Eccentric Loading for Training and Performance: A Review. Sports Med. 2017 Dec;47(12):2473-2495
[5] Merrigan, J., Borth, J., Taber, C., Suchomel, T., & Jones, M. (2022). Application of Accentuated Eccentric Loading to Elicit Acute and Chronic Velocity and Power Improvements: A Narrative Review. International Journal of Strength and Conditioning, 2(1).
[6] Suchomel TJ, Wagle JP, Douglas J, Taber CB, Harden M, Haff GG, Stone MH. Implementing Eccentric Resistance Training-Part 1: A Brief Review of Existing Methods. J Funct Morphol Kinesiol. 2019 Jun 24;4(2):38.
[7] Saxton JM, Clarkson PM, James R, Miles M, Westerfer M, Clark S, et al. Neuromuscular dysfunction following eccentric exercise. Med Sci Sports Exerc. 1995;27(8):1185–93
[8] Doan BK, Newton RU, Marsit JL, Triplett-McBride NT, Koziris LP, Fry AC, et al. Effects of increased eccentric loading on bench press 1RM. J Strength Cond Res. 2002;16(1):9–13.
[9] Ojasto T, Hakkinen K. Effects of different accentuated eccentric load levels in eccentric-concentric actions on acute neuromus- cular, maximal force, and power responses. J Strength Cond Res. 2009;23(3):996–1004.
[10] Sheppard JM, Young K. Using additional eccentric loads to increase concentric performance in the bench throw. J Strength Cond Res. 2010;24(10):2853–6.
[11] Aboodarda SJ, Byrne JM, Samson M, Wilson BD, Mokhtar AH, Behm DG. Does performing drop jumps with additional eccentric loading improve jump performance? J Strength Cond Res. 2014;28(8):2314–23.
[12] Bobbert MF, Huijing PA, Van Ingen Schenau GJ. Drop jumping. II. The influence of dropping height on the biomechanics of drop jumping. Med Sci Sports Exerc. 1987;19(4):339–46.
[13] Moore CA, Weiss LW, Schilling BK, Fry AC, Li Y. Acute effects of augmented eccentric loading on jump squat performance. J Strength Cond Res. 2007;21(2):372–7.
[14] Nardone A, Schieppati M. Selective recruitment of high threshold human motor units during voluntary isotonic lengthening of active muscles. J Physiol. 1989;409:451–71.
[15] Yarrow JF, Borsa PA, Borst SE, Sitren HS, Stevens BR, White LJ. Early-phase neuroendocrine responses and strength adapta- tions following eccentric-enhanced resistance training. J Strength Cond Res. 2008;22(4):1205–14.
[16] Colliander EB, Tesch PA. Effects of eccentric and concentric muscle actions in resistance training. Acta Physiol Scand J. 1990;140:31–9.
[17] Johnson RM. Effects of manual negative accentuated resistance on strength and/or muscular endurance. 1974.
