Obrazek wyróżniający: filipp-romanovski-G3klxGAV808-unsplash
Piłka nożna to bardzo wymagający sport pod wieloma względami. Nie dość, że z punktu widzenia fizjologii, organizm ludzki musi być wytrenowany zarówno pod względem tlenowym (wysoki maksymalny pobór tlenu) oraz beztlenowym (zdolność do powtarzanych sprintów, zmiany kierunku itd.) to jeszcze do opanowania są elementy stricte piłkarskie czy wysoka sprawność poznawcza. Z tych powodów piłka nożna jest uważana za bardzo fizyczną i wymagającą z natury, nawet na poziomie młodzieżowym. Podczas pełnej rozgrywki gracze mogą zostać zmuszeni do wykonania około 1350 czynności o dużej intensywności, w tym skoków, krótkich sprintów i zmian kierunku obejmujących gwałtowne przyspieszanie i zwalnianie/hamowanie. Te działania związane z siłą, mocą i szybkością są ważne dla osiągnięcia sukcesu jakim będzie jak najwyższy możliwy poziom sportowy dla danego zawodnika, przyczyniając się do utrzymania lub odzyskania posiadania piłki oraz tworzenia okazji do zdobycia bramki podczas gry meczowej. Wykazano również, że zdolność do osiągania wysokiego poziomu prędkości sprintu, prędkości zmiany kierunku i wykonywania skoków pozwala na rozróżnienie między mniej i bardziej skutecznymi zawodnikami na poziomie juniorskim. Dlatego też ścieżki rozwoju zawodników mogą uwzględniać rozwijanie cech siły, mocy i szybkości już od najmłodszych lat treningów [1]. Sugeruje się, że piłka nożna zmierza w kierunku wczesnej specjalizacji z dużą liczbą treningów w środowisku akademickim. Dane z wielu krajów obu Ameryk, Europy i Afryki pokazują, że zawodowi piłkarze rozpoczynają grę w piłkę nożną w wieku około 5 lat, a specjalizację rozpoczynają w wieku od 10 do 12 lat. Zanim młodzi zawodnicy wysokiego szczebla (np. ci z akademii i drużyn reprezentacyjnych) dotrą do grupy wiekowej U16, mogą zgromadzić 3900–5500 godzin treningu, przy czym dorastający zawodnicy trenują i grają w piłkę nożną średnio 12 godzin tygodniowo, co odzwierciedla fakt, że są dobrze wytrenowani. Większość obciążenia treningowego, na jakie będą narażeni młodzi, dobrze wyszkoleni piłkarze, to trening w terenie (np. trening techniczny, mecze rozgrywane małymi drużynami) i gra meczowa. Obserwacja, że młodzi elitarni piłkarze są silniejsi, potrafią szybciej biegać, szybciej zmieniać kierunek i skakać wyżej niż ich nieelitarni odpowiednicy, może odzwierciedlać tendencję do selekcji w stronę zawodników, którzy wykazują wysoki poziom sprawności fizycznej. Alternatywnie, przewaga fizyczna młodych zawodników rywalizujących na wyższych poziomach może odzwierciedlać pozytywną adaptację do intensywnego treningu po ekspozycji na dużą liczbę specyficznych, systematycznych treningów. Na przykład w ciągu wielu lat umiejętność skakania, sprintu i zmiany kierunku poprawia się u piłkarzy z akademii w porównaniu z tymi, którzy grają tylko w szkolnej drużynie [2-5].
Kreatyna od testosterone.pl – zwiększa zdolności treningowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Trend rozwoju młodzieży
Chociaż wiele istniejących modeli rozwoju ma na celu optymalizację talentów sportowych do poziomu seniorów, istotnym pytaniem, które muszą zadać praktycy, jest to, czy powinni być zainteresowani wyłącznie rozwojem młodych, elitarnych sportowców? Liczba młodych ludzi, którzy mogą z sukcesem przejść drogę od amatorskiego sportu młodzieżowego do elitarnego sportu zawodowego, jest stosunkowo niewielka. Dla porównania, będzie większa liczba młodych ludzi, którzy zdecydują się na uprawianie sportu wyłącznie w celach rekreacyjnych lub, jak sugerują aktualne dane, nie uczestniczą w zorganizowanych sportach lub nie przestrzegają wytycznych dotyczących codziennej aktywności fizycznej zalecanych przez czołowe autorytety w dziedzinie zdrowia. W rezultacie przeoczenie potencjalnych korzyści wynikających z długoterminowego rozwoju sportowego jako ścieżki, która mogłaby poprawić zdrowie, sprawność i wyniki wszystkich dzieci i młodzieży, wydawałoby się intuicyjnie naiwne. Długoterminowy rozwój sportowy ze względu na semantykę można interpretować jako filozofię treningu wyłącznie dla młodych sportowców. Jednakże badacze twierdzą, że w przypadku długoterminowych korzyści zdrowotnych cechy charakterystyczne współczesnych długoterminowych modeli rozwoju sportowego są nie tylko właściwe, ale także niezbędne dla całej młodzieży. W rzeczywistości użycie terminów „sportowiec”, „sportowiec”, „sport” lub „talent” w istniejących modelach jest prawdopodobnie niewłaściwe, ponieważ sugeruje, że takie modele są przeznaczone jedynie dla niewielkiej mniejszości dzieci i młodzieży, która wykazać się wyjątkowym „atletyzmem” lub „talentem” w danym sporcie lub aktywności na wczesnym etapie życia. Rozwój talentów sportowych jest bardzo ważny, wysoko ceniony i niezwykle satysfakcjonujący zarówno dla sportowców, jak i ćwiczących; jednakże z punktu widzenia zdrowia publicznego konieczne jest, aby ustrukturyzowane, postępowe i zintegrowane podejście do szkolenia młodzieży było postrzegane jako ścieżka rozwoju dzieci i młodzieży w każdym wieku i o każdym poziomie umiejętności [7].
Trening oporowy
Obecnie powszechnie przyjmuje się, że trening oporowy może mieć pozytywny wpływ na rozwój fizyczny dzieci i młodzieży, a pozytywne reakcje młodzieży na trening oporowy są dobrze udokumentowane w wielu metaanalizach. Jednakże te metaanalizy uwzględniają albo ogólną populację dzieci i młodzieży, albo populację młodych sportowców uprawiających różne dyscypliny sportowe i posiadające różne umiejętności. Bedoya i Miltenberger [8] przedstawili przegląd treningu plyometrycznego młodych piłkarzy, chociaż przegląd ten obejmował zawodników wszystkich standardów i nie przedstawił żadnej metaanalizy. Podobnie, poprzednia metaanaliza wpływu treningu plyometrycznego na „młodych” piłkarzy zignorowała status wytrenowania i objęła także zawodników w grupie wiekowej U23 [9], łącząc wyniki dla zawodników niedojrzałych i w pełni dojrzałych. Wysoko wyszkoleni młodzi piłkarze reprezentują wyjątkową populację, ponieważ są narażeni na dużą liczbę treningów, które obejmują sprinty, przyspieszanie i zwalnianie, zmianę kierunku i skakanie. Wysoki poziom narażenia na działania eksplozywne podczas treningu i gry w piłkę nożną może następnie ograniczyć zdolność młodych piłkarzy do dalszego dostosowywania tych cech po treningu oporowym, a prace przeglądowe wykazały, że wyszkoleni młodzi sportowcy reagują. Zarówno Lesiński, jak i in. [10] oraz Behm i in. [11] wykazali, że reakcje na trening oporowy u młodzieży są specyficzne dla populacji, rodzaju treningu i jego rezultatów. Na przykład Behm i in. [11] wykazali, że wytrenowani młodzi sportowcy doświadczają mniejszego przyrostu siły i mocy niż ich nietrenowani odpowiednicy, przypisując tę reakcję różnicom w wyjściowej sprawności i historii treningów. W artykule Behm i in. wykazano również wpływ specyfiki treningu, przy czym trening siłowy ma znacznie większy wpływ na siłę niż na wyniki w skokach, a trening plyometryczny ma znacznie większy wpływ na wyniki w skokach niż siłę. Według wiedzy autorów żadna z istniejących metaanaliz nie uwzględniała konkretnych skutków różnych form treningu oporowego u młodych, dobrze wytrenowanych sportowców jednej dyscypliny sportowej na wysokim poziomie sportowców, którzy byli już narażeni na dużą ilość systematycznych treningów i ćwiczeń i prawdopodobnie będą oni mieć wysoki poziom podstawowej sprawności.
Efekty treningu uzupełniającego
Główne ustalenia badań pokazują, że ta wyjątkowa populacja, jaką niewątpliwie jest elitarna piłkarska młodzież, osiągnęła znaczące i znaczące korzyści we wszystkich formach treningu uzupełniającego (trening siłowy, plyometryczny, łączony) i wynikach fitness po zazwyczaj krótkotrwałych, bo trwających maksymalnie 12 tygodni interwencjach. Prawie wszystkie wyniki treningu obejmujące przysiady siłowe i skoki w cyklu rozciągnięcie-skurcz, moc poziomą, przyspieszenie i prędkość zmiany kierunku doprowadziły do umiarkowanej poprawy szeroko pojętej sprawności. Siła dolnych partii ciała była jedynym wynikiem, na który znaczący wpływ miał sposób treningu, przy umiarkowanym wzroście po treningu siłowym i mieszanym w porównaniu z jedynie niewielkimi przyrostami po treningu plyometrycznym. Poprawa szybkości była bardziej stępiona i choć znacząca, była jedynie niewielka po zastosowaniu wszystkich form treningu. Należy zachować pewną ostrożność przy uogólnianiu wyników, biorąc pod uwagę możliwość stronniczości publikacji w przypadku niektórych wyników i umiarkowany poziom heterogeniczności. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę ogólne wyniki, przedziały przewidywań sugerują, że przyszły trening siłowy, plyometryczny i łączony u wysoko wyszkolonych młodych zawodników piłki nożnej prawdopodobnie doprowadzi do pozytywnej poprawy wydajności przysiadów i skoków w cyklu rozciągnięcie-skurcz, mocy poziomej i przyspieszenia, z ogólnymi skutkami o umiarkowanej wielkości. Chociaż ogólne efekty wykazały umiarkowany wpływ treningu na siłę i prędkość zmiany kierunku biegu oraz niewielki wpływ na szybkość, należy zachować pewną ostrożność przy rozważaniu przeniesienia tych efektów na populacje, biorąc pod uwagę szersze przedziały przewidywań [1]. Wielkości efektu w badaniach naukowych dotyczące poprawy siły kończyn dolnych była około 3-4 razy większa przy stosowaniu treningu kombinowanego lub treningu siłowego w porównaniu z treningiem plyometrycznym, co sugeruje wpływ specyficzności treningu i myślę, że nie jest to żadnym zaskoczeniem. Nie bez powodu rozwój siły stymulowany jest z reguły dużym oporem zewnętrznym oraz (ze względu na szybkie zmęczenie) niską ilością wykonywanych powtórzeń w serii. Podobne wyniki charakteyrzują artykuł metaanalizy, która obejmowała młodzież przeszkoloną i nieprzeszkoloną. Behm i in. [11] podali, że po treningu siłowym młodzież doświadczyła umiarkowanego wzrostu siły (g = 0,88), ale tylko nieznaczną poprawę siły po treningu ukierunkowanym na rozwój mocy (g = 0,16). Chociaż w badaniu tym materiał badawczy był dobrze wytrenowany, standardowy trening piłki nożnej mógł wcześniej narażać ją na bardzo niewielką ilość treningu siłowego, co oznaczało, że wyjściowa siła była stosunkowo niska, w związku z tym podatność na taki treningu była oczywiście większa. Opisując praktykę treningową piłkarzy z akademii zauważono, że jedynie 7–14% ich tygodniowego obciążenia treningowego przypisuje się pracy na siłowni [12]. Chociaż w badaniach objętych przeglądem systematycznym [1] zazwyczaj nie zgłaszano doświadczenia w treningu siłowym, niektóre badania wykazały, że gracze nie mieli wcześniejszego doświadczenia w treningu siłowym [13]. W niniejszym przeglądzie [1] stwierdzono również, że trening łączony pozytywnie poprawia siłę dolnych partii ciała, aczkolwiek z mniejszą wielkością efektu w porównaniu z treningiem siłowym (g = 0,75 vs 1,07). Pozytywną reakcję na trening łączony można częściowo wytłumaczyć faktem, że we wszystkich badaniach w ramach programu treningu łączonego uwzględniano element treningu siłowego. Wyniki tego przeglądu sugerują, że trening siłowy zapewnia specyficzną reakcję w postaci poprawy siły u młodych, dobrze wytrenowanych piłkarzy płci męskiej na wysokim poziomie, a pozytywne reakcje mogą być częściowo związane z historią treningów o niskiej sile w tej populacji. Sugeruje się, że trening siłowy i oraz trening ukierunkowany na moc są ważne w młodzieżowej piłce nożnej ze względu na powiązania zarówno z wydajnością fizyczną, jak i zapobieganiem urazom oraz kontuzjom [14]. Biorąc pod uwagę znaczenie siły i wyjątkowy bodziec, jaki zapewnia trening siłowy, w tym trening kombinowany, pożądane wydaje się włączenie tego trybu treningu do rozwoju młodych, wysoko wyszkolonych piłkarzy płci męskiej.
Ultra Fish Oil od Apollo’s Hegemony – źródło niezbędnych kwasów tłuszczowych – KUP TUTAJ
Rozwój zdolności motorycznych
Warto zauważyć, że przegląd systematyczny [1] wskazał, że podczas gdy wszystkie formy treningu prowadziły do znacznej i umiarkowanej poprawy przyspieszenia, trening przekładał się jedynie na niewielki wzrost prędkości. Może to być spowodowane różnymi mechanicznymi determinantami przyspieszenia i szybkości u dobrze wytrenowanych młodych piłkarzy [15] oraz zdolnością różnych typów treningu do ukierunkowania adaptacji
na ten konkretny determinant. Najpopularniejszym rodzajem treningu stosowanego w celu zwiększenia prędkości maksymalnej przez trenerów szeroko pojętego przygotowania motorycznego i fizycznego pracujących w elitarnej piłce nożnej jest trening plyometryczny, a także, oczywiście bardzo popularny jest także trening siłowy [16]. Jednakże tego typu treningom może brakować specyfiki wytwarzania maksymalnej prędkości, co w konsekwencji może przyczynić się do pogorszenia efektów tego typu treningów. Wykazano, że u chłopców w wieku 11–16 lat maksymalna prędkość sprintu zależy od względnej sztywności, co wymaga wygenerowania dużego poziomu siły podczas bardzo krótkich okresów kontaktu z podłożem (~ 140 ms), przy jednoczesnym przeciwstawianiu się pionowemu przemieszczeniu środka stopy i masy podczas kontaktu z podłożem, a wszystko to przy próbie wypchnięcia ciała do przodu [17]. Chociaż zarówno maksymalna prędkość, jak i ćwiczenia plyometryczne mogą opierać się na cyklu rozciągnięcie-skurcz, wykorzystując wstępną aktywację i odruchy rozciągania w celu wygenerowania wysokiego poziomu prędkości i mocy, nie zawsze ćwiczenia mogą być do tej właściwości dobrze dopasowane. W badaniach zawartych w aktualnej metaanalizie dotyczącej prędkości maksymalnej, trening plyometryczny często obejmował ćwiczenia o kierunku pionowym lub bocznym, ćwiczenia wymagające dużego zakresu ruchu stawów i przemieszczenia środka masy (np. duży wzrost) oraz ćwiczenia, które prawdopodobnie wymagałyby zastosowania cyklu powolnego rozciągania (np. czas kontaktu z podłożem > 250 ms). W rezultacie wymagania mechaniczne i nerwowo-mięśniowe narzucone przez trening plyometryczny mogły wiązać się z większym przeniesieniem treningu na przyspieszenie i prędkość zmiany kierunku biegu niż na stricte maksymalną prędkość sprintu. Trening siłowy, plyometryczny i kombinowany może skutkować niewielkim przyrostem szybkości u wysoko wyszkolonych młodych piłkarzy na wysokim poziomie; jednakże trening szybkościowy może wymagać bardziej szczegółowego charakteru, aby osiągnąć większe korzyści. Specyfikę treningu w zakresie rozwoju maksymalnej prędkości można jeszcze bardziej poprawić, skupiając się na ćwiczeniach, których celem jest szybki cykl rozciągnięcie-skurcz, czyli innymi słowy jak najkrótszy czas między fazą koncentryczną, a ekscentryczną, wymagających wysokiego poziomu sztywności i szybkiego wytwarzania siły poziomej. Jednakże z pewnością potrzebne są dalsze badania, pracę, aby zrozumieć, jak bardzo wysoko wytrenowani młodzi piłkarze płci męskiej reagują na trening oporowy, który jest bardziej nastawiony na poprawę maksymalnej prędkości [1].
WPC80 od testosterone.pl – źródło pełnowartościowego białka – KUP TUTAJ
Trening piłkarski
Squat jumps, skok w cyklu rozciągnięcie-skurcz, moc pozioma, przyspieszenie i prędkość zmiany kierunku wydawały się możliwe do wytrenowania w podobnym stopniu, ze stałymi umiarkowanymi przyrostami dla wszystkich form treningu i dużym wpływem treningu siłowego na moc poziomą. Wysoko wyszkoleni młodzi piłkarze prawdopodobnie spędzają znaczną ilość swojego czasu treningowego na grach meczowych (mistrzowskich) lub graniu w mniejsze gry podczas jednostek treningowych , przy czym młodzi gracze często podczas nich biegają sprintem i prawdopodobnie często wykonują czynności związane ze skokami podczas meczów, a przy małych grach w większym stopni dokłada na młodych graczy wysokie wymagania dotyczące przyspieszania i hamowania [18-20]. Pomimo tego, że wysoce wytrenowani, młodzi piłkarze zwykle angażują się w krótkie, eksplozywne czynności ruchowe w ramach standardowego treningu piłkarskiego i meczów, wszystkie treningi siłowe, plyometryczne i kombinowane skutecznie poprawiały wydajność skoków, przyspieszania i zmiany kierunku. Stwierdzono, że skakanie, przyspieszanie i umiejętność zmiany kierunku to niezależne cechy, które u dorosłych piłkarzy należy rozpatrywać oddzielnie [21]. Warto zauważyć, że wnioski z tego przeglądu [1] sugerują powszechne przenoszenie adaptacji treningowych na wiele wyników sprawnościowych, co może nie być zaskakujące, biorąc pod uwagę znane powiązania, które zgłaszano pomiędzy siłą, skokiem, sprintem i cechami zmiany kierunku u młodych piłkarzy . W oparciu o przedziały przewidywań ogólnych efektów, wnioski z bieżącego przeglądu [1] pokazują również, że trenerzy mogą mieć uzasadnioną pewność, że przyszłe szkolenie doprowadzi do pozytywnych wyników w zakresie przysiadów i skoków w cyklu rozciągnięcie-skurcz, siły poziomej i przyspieszenia w wysoko wyszkolonej młodzieżowej piłce nożnej. Jest prawdopodobne, że osoby pracujące na rzecz wspierania rozwoju fizycznego młodych piłkarzy (trenerzy przygotowania motorycznego) będą chciały jednocześnie skupiać się na rozwoju wielu efektów sprawnościowych zawodników. W związku z tym pożądane jest określenie sposobów treningu przynoszących wiele korzyści związanych ze zdolnościami motorycznymi. Wszystkie sposoby treningu uwzględnione w przeglądzie systematycznym [1] przyniosły znaczące pozytywne korzyści we wszystkich pomiarach siły, mocy i szybkości. Jednak po połączeniu wyników sprawności ogólny efekt treningu plyometrycznego był niższy w porównaniu z treningiem siłowym i treningiem łączonym (odpowiednio g = 0,72 vs 0,91 vs 0,89), aczkolwiek różnica ta nie była istotna (p = 0,10), choć daje już pewne sugestie i daje do myślenia dla trenerów przygotowania motorycznego. Różnica w wielkości odpowiedzi w różnych trybach treningu może odzwierciedlać fakt, że trening siłowy i trening łączony dostarczają bardziej nowatorskiego bodźca treningowego w tej populacji, podczas gdy trening plyometryczny może w pewnym stopniu powtarzać rutynowe stosowanie ruchu w cyklu rozciągania i skracania, który kończy się w piłce nożnej. Odkrycie to może potwierdzać podejście, które priorytetowo kładzie nacisk na wykorzystanie treningu siłowego lub treningu łączonego z dobrze wytrenowanymi młodymi piłkarzami, szczególnie biorąc pod uwagę większy wpływ treningu siłowego na siłę (g = 1,07 vs 0,27) i horyzont czasowy w porównaniu z treningiem plyometrycznym – moc całkowita (g = 1,24 vs 0,79) [1]. Jednakże długoterminowe programy rozwoju sportowego powinny wystawiać młodych sportowców na działanie różnorodnych bodźców treningowych , a w niniejszym przeglądzie [1] trening plyometryczny nadal zapewniał wyraźne korzyści w ogólnym rozwoju zawodnika. Warto również zauważyć, że większość badań uwzględnionych w tym przeglądzie wykorzystywała interwencje krótkotrwałe (≤ 12 tygodni), a rozwój zawodników powinien uwzględniać podejście długoterminowe oraz włączenie i periodyzację szeregu uzupełniających szkoleń.
Podsumowanie
Najnowszy przegląd systematyczny pokazuje, że trening uzupełniający dla młodych piłkarzy może mieć naprawdę wymierne korzyści. Warto jednak zauważyć, że już sam trening piłkarski (brak historii treningu stricte siłowego/plyometrycznego) wpływa korzystnie na czynności ruchowe, które będą miały największe znaczenie dla osiąganych wyników sportowych piłkarzy. Potwierdza to fakt zmiany podatności na treningi uzupełniające wysoko wytrenowanych piłkarzy. Jednocześnie warto zauważyć, że mimo mniejszego efektu, nie znika on całkowicie. W związku z tym, trening uzupełniający zdecydowanie powinien znaleźć się w kalendarzu treningowym młodych piłkarzy i z pewnością nie powinien być pomijany, co można często zauważyć w akademiach piłkarskich (przynajmniej w moim regionie). Młodzi zawodnicy powinni uczyć się techniki ćwiczeń, tak by jak najszybciej ją opanować i móc bodźcować swój organizm, tak by poprawić swoje wyniki sportowe, dzięki treningowi uzupełniającemu.
[1] Oliver JL, Ramachandran AK, Singh U, Ramirez-Campillo R, Lloyd RS. The Effects of Strength, Plyometric and Combined Training on Strength, Power and Speed Characteristics in High-Level, Highly Trained Male Youth Soccer Players: A Systematic Review and Meta-Analysis. Sports Med. 2023 Oct 28.
[2] Reilly T, Bangsbo J, Franks A. Anthropometric and physiological predispositions for elite soccer. J Sports Sci. 2000;18:669–83.
[3] Keiner M, Kapsecker A, Stefer T, Kadlubowski B, Wirth K. Dif- ferences in squat jump, linear sprint, and change-of-direction performance among youth soccer players according to competi- tive level. Sports (Basel). 2021;9:149.
[4] Vaeyens R, Malina RM, Janssens M, Van Renterghem B, Bour- gois J, Vrijens J, et al. A multidisciplinary selection model for youth soccer: the Ghent Youth Soccer Project. Br J Sports Med. 2006;40:928–34.
[5] Read P, Oliver J, De Ste CM, Myer G, Lloyd R. The scientific foundations and associated injury risks of early soccer specialisa- tion. J Sport Sci. 2016;34:2295–302.
[6] Ford PR, Williams AM. The developmental activities engaged in by elite youth soccer players who progressed to professional status compared to those who did not. Psychol Sport Exerc. 2012;13:349–52.
[7] Lloyd RS, Oliver JL, Faigenbaum AD, Howard R, De Ste Croix MB, Williams CA, Best TM, Alvar BA, Micheli LJ, Thomas DP, Hatfield DL, Cronin JB, Myer GD. Long-term athletic development- part 1: a pathway for all youth. J Strength Cond Res. 2015 May;29(5):1439-50.
[8] Bedoya AA, Miltenberger MRLR. Plyometric training effects on athletic performance in youth soccer athletes: a systematic review. J Strength Cond Res. 2015;29:2351–60.
[9] Ramirez-Campillo R, Castillo D, Raya-González J, Moran J, de Villarreal ES, Lloyd RS. Effects of plyometric jump train- ing on jump and sprint performance in young male soccer players: a systematic review and meta-analysis. Sport Med. 2020;50:2125–43.
[10] Lesinski M, Prieske O, Granacher U. Effects and dose-response relationships of resistance training on physical performance in youth athletes: a systematic review and meta-analysis. Br J Sports Med. 2016;50:781–95.
[11] Behm DG, Young JD, Whitten JHD, Reid JC, Quigley PJ, Low J, et al. Effectiveness of traditional strength vs. power training on muscle strength, power and speed with youth: a systematic review and meta-analysis. Front Physiol. 2017;8:423.
[12] Wrigley RD, Drust B, Stratton G, Atkinson GGW. Long-term soccer-specific training enhances the rate of physical develop- ment of academy soccer players independent of maturation status. Int J Sport Med. 2014;35:1090–4.
[13] Chelly MS, Fathloun M, Cherif N, Ben Amar M, Tabka ZVPE. Effects of a back squat training program on leg power, jump, and sprint performances in junior soccer players. J Strength Cond Res. 2009;23:2241–9.
[14] Owoeye OBA, VanderWey MJ, Pike I. Reducing injuries in soccer (football): an umbrella review of best evidence across the epidemiological framework for prevention. Sport Med Open. 2020;6:46.
[15] Buchheit M, Samozino P, Glynn JA, Michael BS, Al Haddad H, Mendez-Villanueva A, et al. Mechanical determinants of acceleration and maximal sprinting speed in highly trained young soccer players. J Sports Sci. 2014;32:1906–13.
[16] Loturco I, Freitas TT, Alcaraz PE, Kobal R, Hartmann Nunes RF, Weldon A, et al. Practices of strength and conditioning coaches in Brazilian elite soccer. Biol Sport. 2022;39:779–91.
[17] Meyers RW, Moeskops S, Oliver JL, Hughes MG, Cronin JB, Lloyd RS. Lower-limb stiffness and maximal sprint speed in 11–16-year-old boys. J Strength Cond Res. 2019;33:1987–95.
[18] McBurnie AJ, Dos’santos T, Johnson D, Leng E. Training management of the elite adolescent soccer player throughout maturation. Sports. 2021;9:1–20.
[19] Castagna C, D’Ottavio S, Abt G. Activity profile of young soccer players during actual match play. J Strength Cond Res. 2003;17:775–80.
[20] Silva H, Nakamura FY, Beato M, Marcelino R. Acceleration and deceleration demands during training sessions in football: a systematic review. Sci Med Footb. 2022;7:198–213.
[21] Los Arcos Larumbe A, Mendiguchia J, Yanci J. Specificity of jumping, acceleration and quick change-of-direction motor abili- ties in soccer players. Kinesiology. 2017;49:22–9.
