Zdjęcie główne: drew-coffman-DzIt-fTYv4E-unsplash-1-scaled.jpg https://unsplash.com/photos/DzIt-fTYv4E
W trakcie przygotowań do startu w zawodach, a także już podczas samej rywalizacji, sportowcy muszą brać pod uwagę, że będą zmuszeni do przerwy w treningach – wynikającej na przykład z kontuzji czy choroby. Wówczas może dochodzić do spadków formy sportowej, na którą przecież tak ciężko pracowali. Niestety, ale w niektórych przypadkach przyroda będzie bezwzględna. Na przykład odciążenie spowodowane leżeniem, sprawi że działające siły będą mniejsze niż w przypadku samego stanie, nie wspominając już o wysiłku fizycznym, co spowoduje nie dostateczne bodźcowanie mięśni, a co za tym idzie, ich atrofię. To oczywiście tylko jeden z przykładów, ale fizyka sprawi, że nasza ciężka praca, może nie do końca pójdzie na marne (kolokwialnie pisząc, zostanie pamięć mięśniowa), ale jednak spadki formy będą z pewnością widoczne, co z pewnością nie ucieszy sportowca. Niestety, dążąc do szczytów ludzkich możliwości, sportowcy nieodłącznie narażeni są na kontuzje i choroby. W najgorszym przypadku te przeciwności mogą ograniczyć sportowców do leżenia w łóżku i potencjalnie pozbawić ich ciężko wypracowanej sprawności. Wiele powstało prac, które oceniały wpływ przerwy w treningach w populacjach sedentarnych, natomiast mało prac dotyczyło stricte sportowców. Jest to niepokojące, ponieważ wcześniejsze badania na zdrowych osobach wskazują, że ci, którzy kładą się do łóżka z największą sprawnością fizyczną, mogą doświadczać największych spadków wydolności [1]. W szczególności osoby o większej wydolności tlenowej przed położeniem się do łóżka doświadczają większych bezwzględnych strat wydolności tlenowej po leżeniu w łóżku w porównaniu z osobami mniej wytrenowanymi [3]. To odkrycie pośrednio sugeruje, że sportowcy mogą być bardziej podatni na szkodliwe konsekwencje leżenia w łóżku niż populacje ogólne. Co więcej, największe tempo spadku wydolności występuje w najwcześniejszych fazach leżenia w łóżku [1–3]. Na przykład wartości siły ulegają logarytmicznemu spadkowi, w którym następuje gwałtowna utrata siły w ciągu ~ 5 dni leżenia w łóżku, po której następuje bardziej stopniowa utrata [2]. Ten dowód potencjalnie szybkiego i dużego spadku wydajności u sportowców po leżeniu w łóżku sugeruje ponadto, że sportowcy mogą wymagać dłuższych okresów rehabilitacji niż osoby słabiej wytrenowane. Na poparcie tego poglądu, wcześniejsze badania [4] wykazały, że po 21 dniach leżenia w łóżku, osoby prowadzące siedzący tryb życia potrzebowały tylko ~ 7 do 10 dni, aby powrócić do swoich wartości wydolności tlenowej sprzed leżenia, podczas gdy osoby wcześniej trenujące fizycznie potrzebowały od 4 dni do nawet 5 tygodni, aby powrócić do znacznie wyższych wartości przed snem. Dane te pokazują, że nie dość iż sportowcy muszą ciężej pracować, bo jednak osiągają dużo lepszą formę fizyczną, to jeszcze ciężej im wrócić do formy z przed przerwy treningowej, co oczywiście dodatkowo może wpływać na aspekty mentalne czy motywacyjne.
Przegląd badań
W systematycznym przeglądzie badań [2] nie zostało zidentyfikowane żadne badanie, w którym uczestniczyli pełnoprawni sportowcy przebywający w łóżku, co uniemożliwia formułowanie rygorystycznych, opartych na dowodach zaleceń dla środowisk medycznych, naukowych i sportowych. Niemniej jednak zostało zidentyfikowanych siedem badań, które obejmowały osoby regularnie ćwiczące (poziom 2 aktywności fizycznej). Badania te stanowią podstawę rozważań zawartych w niniejszym artykule. Wyniki badań, które obejmowały osoby prowadzące siedzący tryb życia lub osoby ogólnie aktywne (poziomy 0–1 aktywności fizycznej), są rzadko uwzględniane w dyskusji jako środek do wypełnienia kluczowych konkluzji, gdy nie istniały dane od osób z poziomu 2. Co ważne, ze względu na relatywnie słabszy stan wytrenowania badanych osób (poziomy 0–2), wyciąganie bezpośrednich wniosków dotyczących sportowców o wyższym standardzie (poziomy 3–5) jest trudne. Niemniej jednak na podstawie tych badań z udziałem osób niebędących sportowcami można wyciągnąć pewne ogólne wnioski. Konkretnie, szybki odpoczynek w łóżku (w ciągu 3 dni) zmniejsza wydajność ćwiczeń wytrzymałościowych w pozycji pionowej, prawdopodobnie z powodu jednoczesnej utraty objętości osocza [3]. Odpoczynek w łóżku również zmniejsza siłę mięśni w ciągu 5 dni [2], prawdopodobnie z powodu czynników nerwowych, jak również zaniku mięśni (działanie grawitacji, mniejszy ciężar ciała) [2]. Ograniczając się do leżenia w łóżku, połączenie wielu środków zaradczych, które są ukierunkowane na różne podstawowe zmiany fizjologiczne, może pomóc w utrzymaniu sprawności fizycznej. Na przykład suplementacja płynami/solami może zrekompensować zmniejszenie wydolności tlenowej poprzez utrzymanie objętości osocza, podczas gdy suplementacja diety (tj. zwiększona zawartość białka) i terapie pasywne (np. bierne obciążenie mechaniczne lub elektryczna stymulacja mięśni) mogą pomóc w utrzymaniu wydajności mięśni (np. siła). Wreszcie, harmonogram powrotu do sprawności po leżeniu w łóżku prawdopodobnie zależy od czasu trwania leżenia w łóżku, początkowych poziomów sprawności danej osoby oraz podstawowej przyczyny leżenia w łóżku (np. choroby lub urazu, wiadomo, że osoba po rekonstrukcji ACL nie będzie w stanie od razu wejść na wysokie obciążenia treningowe, co spowoduje, że powrót do formy sportowej z przed urazu może trwać nawet rok czy 2 lata).
Chociaż żadne z badań nie spełniło kryteriów, dla pełnoprawnych sportowców na podstawie siedmiu badań, w których uczestniczyły osoby regularnie ćwiczące (poziom 2) można spróbować niejako przewidywać zachowanie organizmu lepiej wytrenowanego [5]. Jakość raportowania tych siedmiu badań oceniono za pomocą zmodyfikowanej wersji listy kontrolnej Downs and Black [6]. Wszystkie siedem badań uzyskało wynik jakości raportowania wynoszący co najmniej sześć z maksymalnej możliwej liczby dziewięciu punktów. Pozycje, które konsekwentnie nie zostały osiągnięte, obejmowały pytanie 3 (kryteria włączenia/wyłączenia uczestników, n = 5 badań), pytanie 10 (rzeczywiste wartości prawdopodobieństwa zgłoszone dla głównych wyników, n = 6 badań) i pytanie 18 (odpowiedni opis odpowiednich analiz statystycznych, n = 3 badania). Aby poprawić jakość przyszłych badań, autorzy powinni zgłaszać wszystkie kryteria włączenia/wyłączenia uczestników, wszystkie testy statystyczne oraz rzeczywiste wartości prawdopodobieństwa głównych wyników, tak by poprawić ich jakość i pozwolić wyciągnąć bardziej klarowne i praktyczne wnioski.
WPC 80 od testostosterone.pl – idealne uzupełnienie diety sportowca w białko – KUP TUTAJ
Wpływ leżenia w łóżku na wydajność sportową
Chociaż dotychczas nie przeprowadzono oraz nie znaleziono badań obiektywnie wykazujących zmiany w wydolności fizycznej u sportowców (poziom 3–5), w siedmiu badaniach opisano wpływ leżenia w łóżku na zmienne wyników związane z wytrzymałością u osób regularnie ćwiczących (poziom 2). Badania te wykazały, że wydolność tlenowa podczas ćwiczeń wytrzymałościowych, VO2max i próg mleczanowy spadły już po 3 dniach leżenia w łóżku. Ponadto Smorawiński i in. [8] stwierdzili, że wielkość spadku VO2max korelowała dodatnio z wartościami początkowymi (tj. uczestnicy z większym początkowym VO2max doświadczyli największej utraty), a osoby trenujące wytrzymałościowo miały znacznie większe spadki VO2max i progu mleczanowego niż osoby prowadzące siedzący tryb życia przedmioty. Podsumowując, odkrycia te potwierdzają pogląd, że sportowcy mogą być bardziej podatni na negatywne konsekwencje leżenia w łóżku niż ich mniej wytrenowani koledzy. Jeśli chodzi o przebieg w czasie spadku wydolności wytrzymałościowej i związanych z tym wyników fizjologicznych, dostępne dane dotyczące osób z poziomu 2 okazują się trudne do interpretacji. Smorawińskiego i in. [8] oraz Sketch i in. [8] stosowali testy wysiłkowe w pionie, podczas gdy Zorbas i wsp. [9-12] stosowali testy wysiłkowe w pozycji leżącej, a Balsam i Leppo [13] nie podali, czy stosowano ćwiczenia w pozycji pionowej czy leżącej. Z badań tych wyłaniają się jednak dwa ogólne wnioski. Po pierwsze, VO2max (pułap tlenowy, maksymalny pobór tlenu) gwałtownie spada podczas pierwszych 1–2 tygodni wymuszonego odpoczynku, a następnie tempo jego rozpadu maleje. Według Lee i in. [3], mechanistycznym wyjaśnieniem tego odkrycia jest to, że szybki, początkowy spadek VO2max jest ściśle odzwierciedlony przez jednoczesne zmniejszenie objętości osocza, zmniejszając w ten sposób pojemność minutową serca podczas ćwiczeń. Następnie wolniejszy spadek maksymalnego poboru tlenu jest spowodowany kombinacją zmian strukturalnych układu sercowo-naczyniowego oraz zmian mięśniowych (np. zmniejszona aktywność enzymów oksydacyjnych). Po drugie, odpoczynek w łóżku ma większy wpływ na ćwiczenia w pozycji pionowej niż na plecach. Podstawowy mechanizm polega na tym, że po leżeniu w łóżku ćwiczenia w pozycji pionowej zwiększają częstość akcji serca i zmniejszają objętość wyrzutową w większym stopniu niż ćwiczenia na plecach, ze względu na wpływ grawitacji na dystrybucję płynów ustrojowych [3]. Jeśli chodzi o wpływ leżenia w łóżku na wyniki specyficzne dla mięśni, Zorbas i in. [9-12] stwierdzili niespójne zmiany masy beztłuszczowej (czasami nieistotne, a czasem znaczące spadki) u osób trenujących sporty wytrzymałościowe po 7–30 dniach leżenia w łóżku. Jednym z możliwych wyjaśnień niespójnych wyników jest to, że poszczególne badania Zorbasa i in. [9-12] mógły nie mieć wystarczającej mocy statystycznej do wykrycia zmian w masie mięśniowej. Jednakże, jak wykazali Marusic i in. [2] (obejmujący głównie osoby z poziomu 0–1), wyraźne i znaczące redukcje masy mięśniowej występują po leżeniu w łóżku, co oczywiście tłumaczyć może brak wystarczającego obciążania, bodźcowania mięśni szkieletowych. Według Nunesa i in. [23] mechanistyczne wyjaśnienie zmniejszonej masy mięśniowej podczas leżenia w łóżku obejmuje wywołane nieużywaniem zmniejszenie syntezy białek mięśniowych, zarówno w stanie na czczo (jak normalnie spotykane na przykład podczas nocnego postu), jak również poprzez niskie spożywanie energii. Na koniec należy zauważyć, że z siedmiu badań, które obejmowały leżenie w łóżku u osób wcześniej ćwiczących, żadne nie badało wskaźników wydajności mięśni, takich jak siła. Niemniej jednak u osób na poziomie 0–1 leżenie w łóżku zmniejsza siłę mięśni w ciągu 5 dni [2]. Dlatego uzasadnione są środki zaradcze w celu zrównoważenia spadków wydajności mięśni wywołanych przez leżenie w łóżku/przerwę treningową.
Kreatyna od testosterone.pl – zwiększa zdolności wysiłkowe oraz regeneracyjne – KUP TUTAJ
Potencjalne działania zaradcze
Jak można się domyślać, to ćwiczenia silnie chronią sprawność fizyczną podczas leżenia w łóżku, podczas wymuszonej przerwy [3]. Niemniej jednak, gdy sportowcy są zmuszeni do leżenia w łóżku z powodu urazu lub choroby, środki zaradcze związane z ćwiczeniami mogą nie zawsze być wykonalne (na przykład ciężko stymulować mięśnie łydki, podczas złamania kości piszczelowej). Dlatego w badaniach najczęściej oceniano skuteczność środków zaradczych niezwiązanych z wysiłkiem fizycznym w celu ochrony sprawności fizycznej w przypadku ograniczenia do leżenia w łóżku, tak by uniknąć potencjalnych absurdów i działań, które będą kompletnie nie praktyczne [1]. W odniesieniu do osób z grupy 2 (ćwiczących regularnie, ale jeszcze nie pełnoprawnych sportowców), jedyne badania oceniające środki zaradcze niezwiązane z ćwiczeniami obejmowały suplementację płynów/soli [9-12]. W badaniach tych dzienna podawana dawka suplementacji płynami/solami wynosiła 26–30 ml wody na kg masy ciała i 0,1 g chlorku sodu na kg masy ciała. Suplementacja płynami/solami całkowicie zachowała (i, co zaskakujące, znacznie zwiększyła) wartości VO2max w pozycji leżącej podczas leżenia w łóżku, prawdopodobnie dlatego, że uzupełnianie płynów/soli utrzymywało również objętość osocza [10-12]. Warto zauważyć, że przed położeniem się do łóżka (przez 7–15 dni), a także w okresie leżenia w łóżku stosowano suplementację płynami/solami. Czy suplementacja płynami/solami skutecznie utrzymuje VO2max, gdy jest podawana wyłącznie w okresie leżenia w łóżku, pozostaje do ustalenia. Co więcej, wszystkie istniejące badania opisujące efekty suplementacji płynami/solami u osób z poziomu 2 pochodziły z tego samego laboratorium [10-12]. Dlatego potrzebne są dalsze badania z różnymi kohortami, aby potwierdzić te ustalenia. Badania, w których uczestniczyły osoby z poziomu 0–1 (sedentarne), oceniły szerszy wachlarz potencjalnych środków zaradczych niezwiązanych z ćwiczeniami oprócz przyjmowania płynów/soli. Na przykład bierne obciążenie mechaniczne, suplementacja białka, trening wyobrażeń motorycznych, bierne ograniczenie przepływu krwi (BFR), elektryczna stymulacja mięśni, podciśnienie dolnej części ciała „kombinezony antygrawitacyjne”, które stosują ciągły opór w kolanie i kostce oraz różne interwencje farmakologiczne mogą mieć zalety dla ochrony sprawności fizycznej podczas leżenia w łóżku [1,5]. Jednak zakres, w jakim te środki zaradcze niezwiązane z ćwiczeniami chronią wydajność u osób wcześniej trenujących (poziom 2 i wyższy), wymaga dalszych badań, ponieważ ich przełożenie i efekt może się jednak różnić. Niemniej jednak poniżej opiszę krótki przegląd tych środków zaradczych niezwiązanych z ćwiczeniami. Istnieje kilka środków zaradczych, które pomagają utrzymać siłę mięśni podczas leżenia w łóżku. Na przykład, niektóre środki zaradcze chronią siłę mięśni poprzez nadawanie mechanicznego napięcia w obrębie mięśnia, co stymuluje syntezę białek mięśniowych [14]. Pasywne obciążenie mechaniczne (tj. 2,5 h ciągłego biernego ruchu przy użyciu maszyny, wykonywane cztery razy dziennie przez łącznie 10 h obciążania) [15], elektryczna stymulacja mięśni (tj. 30–45 min na sesję wykonywana podczas trzech do pięciu sesji tygodniowo) [14] i „kombinezony antygrawitacyjne” (przez 10 kolejnych godzin dziennie) [1] wszystkie nadają napięcie mechaniczne w mięśniach i wszystkie wykazują pewną skuteczność w zachowaniu rozmiaru i siły mięśni podczas leżenia w łóżku. Podobnie spożycie białka (np. 16,5 g niezbędnych aminokwasów plus 30 g węglowodanów podawane 3 razy dziennie [16] lub 0,06 g leucyny na kg masy ciała na posiłek [17]) stymuluje syntezę białek mięśniowych, wspierając w ten sposób białko w diecie suplementacja jako kolejny środek zaradczy niezwiązany z ćwiczeniami [14]. Alternatywnie, niektóre badania wykazały również, że wywołanie domięśniowego stresu metabolicznego za pomocą biernego ograniczenia przepływu krwi (BFR) (5 serii po 5 minut okluzji wykonywanych w 2 sesjach dziennie) może zachować masę mięśniową i siłę podczas unieruchomienia [18]. Podczas gdy utrata masy mięśniowej podczas leżenia w łóżku zwykle zbiega się z utratą siły mięśniowej [2], zmiany czynników nerwowych również przyczyniają się do utraty siły. Umysłowe wykonywanie ćwiczeń oporowych (znane również jako „trening obrazowania motorycznego”) obejmuje podobną aktywację neuronów, jak rzeczywiste wykonywanie ćwiczeń oporowych. W związku z tym duża liczba dowodów wskazuje, że trening obrazowania motorycznego (mentalne replikowanie intensywnych ćwiczeń oporowych, wykonywanych podczas wielu sesji tygodniowo) może poprawić siłę u zdrowych osób, a także pomóc zachować siłę podczas unieruchomienia. Dlatego trening obrazowania motorycznego stanowi intrygujący środek zaradczy dla zachowania siły mięśniowej podczas leżenia w łóżku. Podsumowując, badania te wskazują, że tworzenie mechanicznego napięcia mięśni (poprzez bierne obciążenie mechaniczne, elektryczną stymulację mięśni lub „kombinezony antygrawitacyjne”), dostarczanie dodatkowego białka w diecie i tworzenie domięśniowego stresu metabolicznego (poprzez pasywne ograniczenie przepływu krwi) może pomóc utrzymać siłę mięśni podczas leżenia w łóżku poprzez zachowanie masy mięśniowej, podczas gdy trening obrazowania motorycznego może pomóc w utrzymaniu siły mięśni poprzez mechanizmy neuronowe.
Omega-3 zawierające wysoką dawkę EPA i DHA – KUP TUTAJ
Przyszłe badania
Jak widać powyżej, opisane prace mają pewne ograniczenia, które na tą chwile pozwalają jedynie antycypować jak leżenie w łóżku, wymuszona przerwa treningowa przez kontuzje czy chorobę, będą wpływać na zmiany w obrębie organizmu sportowca. Stąd warto by się zastanowić jak co powinny uwzględniać przyszłe badania, tak by zamiast przewidywania wyników, można by wyciągnąć wnioski na podstawie faktycznych dowodów. Stąd przyszłe badania, które mają największe znaczenie dla kierowania opieką nad sportowcami ograniczonymi do leżenia w łóżku, muszą obejmować pełnoprawnych sportowców. Badania uwzględnione w niniejszym artykule dotyczyły zdrowych osób, które leżały w łóżku. Chociaż takie eksperymenty są kluczowe dla opisania fizycznych i fizjologicznych konsekwencji leżenia w łóżku i oceny różnych środków zaradczych, prawdopodobieństwo, że zdrowi sportowcy dobrowolnie wyrażą zgodę na takie eksperymenty, wydaje się w najlepszym przypadku niskie. Dlatego alternatywne projekty badawcze mogą być bardziej skuteczne. Na przykład badania obejmujące sportowców z kategorii 3-5, którzy (niestety) są przykuci do leżenia w łóżku z powodów medycznych, prawdopodobnie przyniosłyby ważne spostrzeżenia i wypełniłyby kluczowe luki w naszym zbiorowym zrozumieniu. Aby dokładniej pokierować projektowaniem takich badań, poniższe akapity zawierają konkretne zalecenia do rozważenia. Przyszłe badania powinny mierzyć wydolność fizyczną tak szybko, jak jest to medycznie możliwe po leżeniu w łóżku, a następnie porównywać te informacje z wynikami testów fizycznych i zapisami treningowymi sportowca przed położeniem się do łóżka. Dodatkowo dokładne wskaźniki wydolności powinny być dopasowane do dyscypliny sportowca (np. pomiar VO2max, progu mleczanowego, ekonomii biegu dla biegaczy długodystansowych lub alternatywnie pomiar wielkości mięśni, siły, mocy u ciężarowców olimpijskich) [19]. Takie informacje mogą dostarczyć ważnych informacji na temat wielkości i przebiegu w czasie spadków wydajności u sportowców działających w dobrej wierze. Podobnie, przyszłe badania powinny zbadać tempo powrotu do sprawności w trakcie rehabilitacji. Takie informacje mają kluczowe znaczenie dla tworzenia opartych na dowodach programów powrotu do sportu w celu rehabilitacji sportowców po odpoczynku w łóżku. Oprócz badania spadków wydajności fizycznej (np. wytrzymałości i siły), przyszłe badania powinny również badać podstawy fizjologiczne. Na przykład początkowa utrata siły w populacji ogólnej ograniczonej do leżenia w łóżku przewyższa utratę masy mięśniowej, co sugeruje, że czynniki nerwowe (np. jak również czynniki architektoniczne) silnie przyczyniają się do początkowej utraty wytrzymałości [2]. Jednak w dłuższych okresach leżenia w łóżku dużą część (~ 79%) utraty siły podczas leżenia można przypisać utracie masy mięśniowej [2]. Ta mechanistyczna informacja stanowi podstawę dla przyszłych środków zaradczych, które są ukierunkowane konkretnie na podstawowy mechanizm fizjologiczny. Wreszcie, przyszłe badania powinny uwzględniać wszelkie interwencje stosowane podczas leżenia w łóżku (np. dieta, leki, środki zaradcze), a także interwencje stosowane podczas rekonwalescencji (np. programy rehabilitacyjne, suplementacja diety). Na przykład, oprócz tego, że jest skutecznym środkiem zaradczym podczas leżenia w łóżku, suplementacja białka może również przyspieszyć powrót do zdrowia i rehabilitację. Ponadto innowacyjnym podejściem do wdrażania środków zaradczych podczas leżenia w łóżku i po nim byłoby jednoczesne łączenie kilku środków zaradczych, ponieważ takie podejście może skuteczniej utrzymać/poprawić sprawność fizyczną niż jakikolwiek środek zaradczy stosowany osobno. Na przykład skurcze mięśni (występujące naturalnie lub sztucznie wywołane przez stymulację elektryczną) uwrażliwiają mięśnie na anaboliczny wpływ suplementacji białka na syntezę białek mięśniowych; dlatego jednoczesne łączenie skurczów mięśni z suplementacją białka może przyspieszyć odbudowę masy mięśniowej.
[1] Pavy-Le Traon A, Heer M, Narici MV, Rittweger J, Vernikos J. From space to earth: Advances in human physiology from 20 years of bed rest studies (1986–2006). Eur J Appl Physiol. 2007;101(2):143–94.
[2] Marusic U, Narici M, Simunic B, Pisot R, Ritzmann R. Nonu- niform loss of muscle strength and atrophy during bed rest: a systematic review. J App Physiol. 2021;131(1):194–206.
[3] Lee SM, Moore AD, Everett ME, Stenger MB, Platts SH. Aero- bic exercise deconditioning and countermeasures during bed rest. Aviat Space Environ Med. 2010;81(1):52–63.
[4] Saltin B, Blomqvist G, Mitchell JH, Johnson RL Jr, Wildenthal K, Chapman CB. Response to exercise after bed rest and after training. Circulation. 1968;38(5):1–78.
[5] Spiering BA, Weakley J, Mujika I. Effects of Bed Rest on Physical Performance in Athletes: A Systematic and Narrative Review
[6] Downs SH, Black N. The feasibility of creating a checklist for the assessment of the methodological quality both of randomised and non-randomised studies of health care interventions. J Epidemiol Community Health. 1998;52(6):377–84.
[7] Smorawiński J, Nazar K, Kaciuba-Uscilko H, Kamińska E, Cybul- ski G, Kodrzycka A, et al. Effects of 3-day bed rest on physiologi- cal responses to graded exercise in athletes and sedentary men. J Appl Physiol. 2001;91(1):249–57.
[8] Sketch MHJ, Sullivan MJ, O’dorisio TM, Leier CV. Catechola- mine, renin-aldosterone, and glucoregulatory responses to maxi- mal exercise in humans: effects of prolonged bedrest. J Cardio- pulm Rehabil Prevent. 1987;7(2):91–102.
[9] Zorbas YG, Ivanov AA, Madvedev SN, Kakurin AG. Physiologi- cal effects of acute and ordinary bed rest conditions on endurance trained volunteers. Acta Astronaut. 1999;45(3):171–6.
[10] Zorbas YG, Yarullin VL, Denogradov SD, Afonin VB. Plasma volume and biochemical changes in athletes during bed rest chronic hyperhydration. Acta Astronaut. 1999;45(12):747–54.
[11] Zorbas Y, Naexu K, Yaroshenko Y. Biochemical and hormonal changes in endurance trained volunteers during and after expo- sure to bed rest and chronic hyperhydration. Acta Astronaut. 2000;46(8):541–50.
[12] Zorbas YG, Kakurin VJ, Kuznetsov NA, Yarullin VL. Fluid and salt supplementation effect on body hydration and electrolyte homeostasis during bed rest and ambulation. Acta Astronaut. 2002;50(12):765–74.
[13] Balsam A, Leppo LE. Assessment of the degradation of thyroid hormones in man during bed rest. J Appl Physiol. 1975;38(2):216–9.
[14] Nunes EA, Stokes T, Mckendry J, Currier BS, Phillips SM. Dis- use-induced skeletal muscle atrophy in disease and nondisease states in humans: mechanisms, prevention, and recovery strate- gies. Am J Physiol Cell Physiol. 2022;322(6):C1068-c1084.
[15] Llano-Diez M, Renaud G, Andersson M, Marrero HG, Cac- ciani N, Engquist H, et al. Mechanisms underlying icu muscle wasting and effects of passive mechanical loading. Crit Care. 2012;16(5):R209.
[16] Paddon-Jones D, Sheffield-Moore M, Urban RJ, Sanford AP, Aars- land A, Wolfe RR, et al. Essential amino acid and carbohydrate supplementation ameliorates muscle protein loss in humans dur- ing 28 days bedrest. J Clin Endocrinol Metab. 2004;89(9):4351–8
[17] English KL, Mettler JA, Ellison JB, Mamerow MM, Arentson- Lantz E, Pattarini JM, et al. Leucine partially protects muscle mass and function during bed rest in middle-aged adults. Am J Clin Nutr. 2016;103(2):465–73.
[18] Cerqueira MS, Do Nascimento JDS, Maciel DG, Barboza JM, Vieira WHDB. Effects of blood flow restriction without addi- tional exercise on strength reductions and muscular atrophy fol- lowing immobilization: a systematic review. J Sport Health Sci. 2020;9(2):152–9.
[19] Weakley J, Black G, Mclaren S, Scantlebury S, Suchomel TJ, Mcmahon E, et al. Testing and profiling athletes: recommenda- tions for test selection, implementation, and maximizing informa- tion. Strength Cond J. 2023.
